Μια σύντομη περίληψη για τους νέους
αναγνώστες (αλλά με την πρώτη ευκαιρία να διαβάσετε το βλόγιο από την αρχή για
να μην με αναγκάζετε να κάνω τέτοιου είδους συγγραφικά τεχνάσματα).
Σε ηλικία 13 ετών, μπήκαν κλέφτες
στο σπίτι το βράδυ. Εκείνη την στιγμή ήμουν ξύπνιος. Είχα πάει να πιω νερό, αλλά
δεν τους είδα. Προφανώς όμως με είδαν αυτοί, και έφυγαν. Το επόμενο πρωί είχαν
κλέψει 3 διαμερίσματα. Στο δικό μας δεν πήραν τίποτα αλλά είχαν παραβιάσει την
μπαλκονόπορτα. Επίσης το μπαλκόνι ήταν γεμάτο πατημασιές (βρομιάρηδες κλέφτες!),
και είχαν δέσει το λάστιχο ποτίσματος στα κάγκελα και το χρησιμοποίησαν σαν σκοινί
όπως κάνουν οι ορειβάτες. Τραυματική εμπειρία όταν είσαι στην τρυφερή ηλικία
των 13 ετών.
Μερικά χρόνια αργότερα, πια, ξαναμπήκαν κλέφτες στο σπίτι μου.
Αυτή την φορά έλειπα από το σπίτι, αλλά όταν γύρισα βρήκα το σπίτι μπουρδέλο,
έλειπε το λαπτοπ και μια φωτογραφική μηχανή. Τίποτα το σημαντικό
δηλαδή για εμένα, μέχρι που ανακάλυψα ότι μου είχαν κλέψει την συλλογή από DVD. Πάνε τα Simpsons, πάνε τα Neon Genesis Evangelion, πάει το Hardboiled και
το Bullet in the Head,
το Shaun of the Dead και το Braindead. Τα μόνα DVD που μου άφησαν ήταν αυτά που βάζουν δώρο οι εφημερίδες. Τραυματική εμπειρία όταν είσαι στην τρυφερή ηλικία των 28 ετών.
Από τότε άρχισα να βλέπω, τουλάχιστον μια φορά μήνα εφιάλτες ότι εισβάλουν στο σπίτι μου κλέφτες. Το άσχημο είναι ότι στο
όνειρο είμαι στο κρεβάτι μου, και δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να καταλάβω αν ονειρεύομαι
ή όχι. Και όταν τελικά ξυπνήσω ακόμα δεν ξέρω αν το είχα φανταστεί ή όχι. Αυτό
που κάνω λοιπόν, είναι να μένω ακίνητος και να προσπαθώ να ακούσω αν είναι κανένας
άλλος. Περνάνε τα λεπτά έτσι, και μετά από καμία ώρα
με παίρνει ο ύπνος. Αυτό είναι το best case scenario.
Το worst case scenario είναι όταν είμαι ακόμα
κοιμισμένος. Τότε αν όλα πάνε καλά, στο όνειρο, συνήθως σηκώνομαι από το κρεβάτι
να τους κυνηγήσω. Αυτοί, πολύ έξυπνα, κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες, αλλά εγώ
βλέπω τα παπούτσια τους και τους σπρώχνω μέχρι να πέσουν κάτω από το μπαλκόνι.
Δυστυχώς όμως, το πιο συνηθισμένο είναι να βλέπω όνειρο ότι είμαι στο κρεβάτι
μου όταν έχουν μπει οι κλέφτες. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά για κάποιο λόγω με έχει
κυριέψει ένα είδος παραλησης. Τότε είναι που φωνάζω (αν δεν κοιμάμαι μόνος) «ΣΗΚΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΕΙΣ» (άλλες φορές λέω, 'σήκω να τους πιάσεις', αναλόγως τα κέφια).
Συνήθως με γράφουν στα παλιά τους
τα παπούτσια (σε αντίθεση με τους από πάνω) και αντί να ακολουθήσουν τις διαταγές μου, προσπαθούν να με ξυπνήσουν.
‘Έλα, ξύπνα, όνειρο βλέπεις’, λένε συνήθως,
κάτι που με εκνευρίζει αφάνταστα. Καλύτερα πάντως από το να μου πιάνουν το χέρι μου και να προσπαθούν να με ξυπνήσουν. Αυτό
ήταν μεγάλο λάθος, γιατί τότε νόμιζα ότι με πιάνουν οι κλέφτες και έκανα περισσότερη
φασαρία.
Χτες είδα πάλι μια παραλλαγή του ίδιου
ονείρου, μόνο που αυτή την φορά δεν φώναξα ‘ΞΥΠΝΑ, ΣΗΚΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΑΣΕΙΣ», αλλά «ΒΑΝΙΑ
ΣΗΚΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΑΣΕΙΣ». Ευτυχώς, Βάνια λένε την αδερφή μου. Παρόλα αυτά, έκανε εντύπωση στην φίλη μου που δεν είπα το όνομα της, όποτε αντί να πει ‘Εντάξει, κοιμήσου τώρα, τους έδιωξα’,
αποφάσισε να ανοίξει διάλογο. ‘Γιατί θες την Βάνια να τους πιάσει και όχι εγώ?’ με ρώτησε. Εγώ φυσικά δεν θυμάμαι τίποτα από όλα αυτά. Μου είπε ότι της απάντησα, «Γιατί εσύ δεν με ακούς ποτέ!»
Προς υπεράσπιση μου, να σας θυμίσω
ότι είχα περάσει ένα μαρτυρικό 5ήμερο προσπαθώντας να φτιάξω το λαπτοπ της αδερφής
μου, οπότε δεν μου φαίνεται παράλογο να θέλω να κυνηγήσει και αυτή τους κλέφτες
μια φορά. Την πήρα τηλέφωνο την επόμενη μέρα, και μου είπε ότι την ίδια μέρα είδε
και αυτή ένα παράξενο όνειρο/παραίσθηση. Την είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ τους
σπιτιού της, και σε μια φάση που ξύπνησε, και ήταν ακόμα μετάξι ύπνου και
ξυπνητού, νόμιζε ότι τα μαξιλάρια του καναπέ ήταν μαύροι τραγουδιστές. Μετά όταν
την πήρε ο ύπνος για τα καλά, άρχισαν να της τραγουδάνε και αυτή τους βαθμολογούσε
όπως στο ‘Ελλάδα έχεις ταλέντο’.
Ίσως είναι κληρονομικό…
