Δεν είναι λίγες οι φορές που με παίρνουν τηλέφωνο οι φίλοι μου για να πάμε για μπύρα. Φυσικά με παίρνουν μια-δυο ώρες πριν, με αποτέλεσμα να μην έχω ετοιμαστεί ψυχολογικά. Η απάντηση μου συχνά είναι: 'Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ. Έχω φορέσει ήδη τις πυτζάμες'.
Και ναι, δεν τους λέω ψέματα, αν και θα μου ήταν εύκολο. Με το που γυρνάω από την δουλεία, η πρώτη μου κίνηση είναι να δω αν ο υπολογιστής δουλεύει και είναι online. Η δεύτερη είναι να βάλω τις πυτζάμες μου. Μόνο όταν έρχονται καλεσμένοι ντύνομαι, αλλά και εκεί υπάρχουν εξαιρέσεις. Όπως στην Ιαπωνία είναι ταμπού να φοράνε παπούτσια μέσα στο σπίτι, έτσι και στο δικό μου δεν μπορώ να κυκλοφορώ με ρούχα. Νιώθω να να φοράω στολή δύτη σε τελετή γάμου.
Η λύση βέβαια για τις μπύρες ακούγεται απλή. Θα μπορούσα να βγάλω τις πυτζάμες και να φορέσω ρούχα. Οι πυτζάμες όμως είναι ιερή ενδυμασία, όπως τα πετραχήλια του παπά. Δεν μπορείς να τις βάζεις και να τις βγάζεις κατά το δοκούν. Επίσης όταν βγάζω τις πυτζάμες μου, μου δημιουργείται μια βαθιά κατάθλιψη. Μάλλον επειδή μετά θα πρέπει να φορέσω κανονικά ρούχα, και συνήθως αυτό το κάνω λίγο πριν ξεκινήσω για την δουλεία.
Τώρα πια Φόντα όταν συναντιόμαστε και παραγγέλλουμε τα αφροζύμωτα και σταρένια αφεψήματα μας, αν είμαι λιγομίλητος και κατσούφης δεν χρειάζεται να με ρωτήσεις γιατί έχω κατεβάσει τα μούτρα μου. Την ξέρεις την απάντηση. Μου λείπουν οι πιτζάμες μου.
Σας υπενθυμίζω ότι πέρσι τέτοια εποχή σας είχα αναφέρει για το σύστημα μου με τις πυτζάμες και τις Κυριακές. Δυστυχώς δεν άκουσα success-stories από κανέναν σας.
