Στα τσακίδια οι κινηματογράφοι. Αποφάσισα ότι προτιμώ να βλέπω ταινίες στο σπίτι μου.
1. Το κινητό που θα χτυπήσει θα είναι σίγουρα το δικό μου. Εκτός και αν είναι της Ιρας, οπότε θα έχω και την ευκαιρία να γκρινιάξω. Win/win.
2. Δεν θα έχω καραγκιόζηδες που θα έρχονται να δουν την ταινία 10 λεπτά αφού αρχίσει και να μου κρύβουν το πανί ενώ ψάχνουν να βρουν την θέση τους. Και αν έρθει κανείς, θα τον αφήνω να χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας και δεν θα του ανοίγω.
3. Τα ποπκορν και η κόκα κόλα θα είναι σε τιμές περιπτέρου. Μόνο οι καλεσμένοι θα πληρώνουν τιμές σινεμά.
4. Πριν την ταινία δεν θα αναγκάζομαι να βλέπω ηλίθιες διαφημίσεις για πιστωτικές κάρτες και τσιγάρα.
5. Θα γλιτώσω από τον αστιάτορα έλληνα που υπάρχει σε κάθε αίθουσα και πετάει ατάκες που νομίζει ότι είναι αστείες και ταυτόχρονα προσπαθεί να εντυπωσιάσει την κοπέλα που συνοδεύει ή κάθετε δίπλα του ή μπροστά του ή πίσω του. Όλοι ξέρουν ότι μόνο οι δικές μου ατάκες είναι αστείες και οι κοπέλες που συνοδεύω πιο ωραίες (εκτός και αν πηγαίνω σινεμά με μόνος με τον κουμπάρο μου, που και αυτός ωραίος είναι, κορμάρα. Απόφοιτος γυμναστικής ακαδημίας).
6. Θα απαλλαγώ από το φαινόμενο του άσχετου προτζεξιονίστα που προβάλει την ταινία σε λάθος διαστάσεις ή με λάθος εστίαση.
Δεν είναι λίγες οι φορές που μου έχει τύχει να βλέπω έργο και να χτυπάει το κινητό κάποιου παπάρα. Το χειρότερο είναι ότι στην πλειοψηφία τους, αντί να το κλείσουν, απαντάνε. Και αντί να απαντήσουν μονολεκτικά, αρχίζουν και διάλογο. Ειλικρινά, πολλές φορές έχω αναλογιστεί τι συνέπειες θα έχω αν πάρω από το κινητό αυτού που μιλάει την ώρα της προβολής και το κλείσω.
Ένα ακόμα αληθινό περιστατικό που μου έχει συμβεί, ήταν στις Νύχτες Πρεμιέρας 4-5 χρόνια πριν. Τότε υπήρχε μια ομάδα νεαρών που σπούδαζαν κινηματογράφο ή κάποια τέτοια μαλακία και το φεστιβάλ τους είχε δώσει ειδικά πάσα (πληθυντικός του πάσου) και κάποια ιδιότητα κριτή. Είχα την κακή τύχη να κάθομαι από πίσω τους στη προβολή μιας Κορεάτικης ταινίας (το No Sympathy for Mr.Vengeance, από το σκηνοθέτη του Old Boy). Η ταινία ήταν ομολογουμένως δύσκολη και κουραστική. Θύμιζε ταινία του David Lynch, αλλά το Κορεάτικο στοιχείο την έκανε ακόμα πιο αλλόκοτη. Τα παιδιά που σπούδαζαν κινηματογράφο είχαν γίνει παρέα και επειδή υπήρχαν και κάποιες κοπέλες στην παρέα τους και προφανώς βαριόντουσαν την ταινία, άρχισαν να κάνουν χαβαλέ και κυρίως σε άσχετα σημεία, με αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να δω την ταινία. Είχα εξοργιστεί ακόμα περισσότερο γιατί λόγω της ιδιότητας τους, και τον προτερημάτων που απολάμβαναν εξαιτίας της στο φεστιβάλ. Το κράξιμο που έφαγαν, δεν σταμάτησε στην προβολή αλλά και σε ένα blog της διοργάνωσης. Πάντως συγνώμη δεν ζήτησαν ποτέ, ίσα-ίσα που είπαν σαν δικαιολογία, "Μα η ταινία σήκωνε χαβαλέ!".
