Monday 21 March 2016

Νάνοι και αυτοκίνητα.



Ενώ οδηγούσα, μιλάγαμε στο αμάξι για το Lord of the Rings, τα χόμπιτ,  τα ξωτικά και τους νάνους.

Την ίδια στιγμή πέρασα έξω από ένα αυτόματο πλυντήριο αυτοκινήτων. Η ταμπέλα έγραφε
ΠΛΥΣΙΜΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΜΕ ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Κόντεψα να τρακάρω.




(συζητώντας το περιστατικό με φίλο, μου είπε ότι είχε μια φίλη που ήθελε στον γάμο της να νοικιάσει νάνους. Δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς είχε στο μυαλό της. Μάλλον ακροβατικά ή κάτι τέτοιο.

Και επειδή μιλάμε για νάνους, διαβάστε και αυτό, το παλιό: Μανιτάρια

Friday 18 March 2016

Ακόμα περισσότερος φόβος και παράνοια στους δρόμους της Αθήνας

Και όπως οδηγούσα, πετάγεται από τον κάθετο δρόμο ένα αμάξι, ενώ είχε στοπ, και χώνεται μπροστά μου αναγκάζοντας με να πατήσω απότομα φρένο για να μην τρακάρουμε.

Κορνάρω κοφτά και διακριτικά για να τραβήξω το βλέμμα του οδηγού. Τον βλέπω να με κοιτάει από το καθρεφτάκι. Σηκώνω το χέρι μου, κλείνω την παλάμη κάνοντας τη γροθιά και την κουνάω πάνω κάτω μερικές φορές.

Σαν απάντηση στην χειρονομία μου, με αντιγράφει. Κάνει και αυτός μια γροθιά και την κουνάει πάνω κάτω. Αυτό με βγάζει από τα ρούχα μου. Όχι μόνο έκανε την μαλακία και παραβίασε το στοπ, μου ζητάει και τα ρέστα.

Πατάω γκάζι, και πάω ακριβώς δίπλα του. Ανοίγω το παράθυρο και του λέω ήρεμα και ευγενικά:
"Όταν σου έκανα έτσι", επαναλαμβάνω την χειρονομία με την γροθια και την παλλινδρομική κίνηση, "κατάλαβες τι εννοούσα;"

Ο οδηγός τα έχασε. Σαστισμένος μου λέει: "Εεε... τί;"

"Ότι τον παίζεις!"

Ποτέ μην μπλέκεις την δουλειά με την διασκέδαση


Ήρθε ένα φοιτητής σήμερα και ζήτησε τον Γιάννη, τον Προσωπάρχη, ο οποίος κάθετε δίπλα  μου. Ο φοιτητής ήταν αξύριστος, με πλήρη γενειάδα και μαλλιά ακούρευτα  όπως τα είχαν οι Oasis στα τέλη του 90. Επίσης ήταν πολύ ντροπαλός και μίλαγε σχεδόν ψιθυριστά. Ευτυχώς καθόμουν δίπλα στον Προσωπάρχη και άκουγα αρκετά καλά.

Έδωσε ένα χαρτί στον Γιάννη, τον προσωπάρχη, και του είπε ότι τον έστειλε ο κύριος  Παρασκευάς (το αφεντικό μας) και του είπε να βρει τον Γιάννη. Το χαρτί πιστοποιούσε ότι ήταν φοιτητής και φοιτούσε στην σχολή που είπε στον Γιάννη.

Ο Γιάννης είχε πλήρη άγνοια για το θέμα.

”Πρόκειται για πρόσληψη;”  τον ρώτησε ο Γιάννης.
”Δεν ξέρω…”, ψιθύρισε ο φοιτητής.
”Είναι μήπως για την πρακτική σου; Για αυτό μου έφερε το πιστοποιητικό της σχολής;”
”Δεν ξέρω… Έτσι μου είπε ο κύριος Παρασκευάς”
“Μαθητεία; Μήπως είναι μαθητεία; Σου λέει κάτι αυτό; Είναι διαφορετικό από την πρακτική αυτό”, επέμενε ο Γιάννης.
“Εεεμ δεν… Αυτό το χαρτί μου είπε να φέρω…”
”Δε σου είπε τι ακριβώς θα κάνεις;”
“Όχι… μου είπε μόνο να  σας φέρω αυτό το χαρτί.”, ξαναψιθύρισε.

Ο Γιάννης είχε μπλέξει. Δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο τον κ. Παρασκευά γιατί βρισκόταν στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να ρωτήσει πιο πολλές λεπτομέρειες τον φοιτητή, γιατί δεν ήξερε πια ακριβώς είναι η σχέση του με τον κ. Παρασκευά. Το μόνο όπλο του που είχε ήταν ότι σε μια παρόμοια πρόσληψη για πρακτική, ο φοιτητής ήταν με τους σχεδιαστές και βοηθούσε, και πιο πολύ κοιτούσε τα σχέδια που έκαναν για να αποκτά εμπειρία.

“Πιο παλιά είχαμε κάτι φοιτητές που έκαναν την πρακτική τους και ήταν στο γραφείο με τους σχεδιαστές και έβλεπαν όταν έκαναν τα σχέδια. Κάτι τέτοιο θέλεις;”

Αφού το σκέφτηκε λίγο, ο φοιτητής απάντησε με σιγουριά, χωρίς να ψιθυρίζει πια, «Ναι! Μου αρέσει να… Θέλω να βλέπω!»

Δυστυχώς  η απάντηση που έδωσε και ο τρόπος που την είπε, του χάρισαν το παρατσούκλι, «Ο ματάκιας»