Δεν ήταν τόσο αστεία η φωτογραφία, και δεν θα έκανα την ανάρτηση αν την σήμερα (μια μέρα μετά) δεν δεχόμουν το τηλεφώνημα που θα περιγράψω. Το τηλεφώνημα έγινε στην συσκευή του σπιτιού, στο σταθερό. Κανείς δεν με παίρνει στο σταθερό πια (και στο κινητό πάλι, ελάχιστοι με παίρνουν, οι πιο πολύ μου μιλάνε μέσω του msn). Το σταθερό έχει να χτυπήσει τόσο καιρό, που είχα ξεχάσει τον ήχο του. Ο μόνος λόγος που δεν έχω κόψει την γραμμή του σταθερού, είναι ότι μερικές φορές το χρειάζομαι για να βρω σε ποιο δωμάτιο είναι τα κινητά.
Το νούμερο που έδειχνε το σταθερό, ήταν και αυτό άγνωστο. Πάντα κακώς οιωνός αυτός. Το σήκωσα και άκουσα μια γυναικεία φωνή να μου λέει 'Χαίρετε!",
"Γεία σας?", απαντάω/ρωτάω ψαρωμένος.
"Τηλεφωνούμε από την Ντόμινος πίτσα και θα θέλαμε 5 λεπτά από τον χρόνο σας!". Την πάτησα, γιατί η κοπελίτσα ήταν ευγενική και ντρεπόμουν να της το κλείσω στα μούτρα. Από την άλλη θα έπρεπε να υπομείνω κάνα πεντάλεπτο βαρετού διαλόγου. Της απάντησα με ένα '...ναι?' μετά από μια άβολη σιγή δευτερολέπτων.
"Χτες βλέπω παραγγείλατε από το κατάστημα μας", μου λέει.
Εδώ όμως έπρεπε να πατήσω πόδι. Ναι, χτες ήταν του Αγίου Βαλεντίνου, και παρήγγειλα δύο πίτσες Βαλεντίνες (η δεύτερη ήταν δώρο). Δεν είναι λόγος αυτός να γίνω και ο περίγελος στα Dominos όμως. Η απάντηση μου ήταν ανελέητη.
"Μόνο χτες? Κάθε βδομάδα παραγγέλνουμε!"
"Α, σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε!"
Έτσι έχουν τα πράγματα κύριοι. Εμπιστοσύνη. Να παραγγέλνεις πίτσα, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Έτσι έχουν τα πράγματα κύριοι. Εμπιστοσύνη. Να παραγγέλνεις πίτσα, δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
