Μου αρέσει να ταπεινώνω τον συνάδελφο στο γραφείο.
Αυτός έχει την τάση το κάθε trivial θέμα που μαθαίνει να το μεγαλοποιεί στο μυαλό του, και το χειρότερο να μας το λέει στην δουλεία και να περιμένει να μείνουμε με το στόμα ανοικτό. Δεν τα καταφέρνει ποτέ.
"Ακούστε τι έμαθα. Ακούστε τι έκαναν οι Ρώσοι στους Γερμανούς αιχμάλωτους, μετά την μάχη του Στάλινγκραντ".
"Για πες μας".
"Για να τους ταπεινώσουν. Τους είχαν νηστικούς τρεις μέρες, και μετά τους έδωσαν μια σούπα με βότανα. Καθαρτικό. Αυτοί ήταν τόσο πεινασμένοι που φάγανε πολύ. Μετά τους έβγαλαν για παρέλαση. Και όπως παρήλαυναν, τα έκαναν πάνω τους. Από πίσω έρχονταν τα βυτιοφόρα του δήμου, και καθάριζαν τα σκατά με νερό. Ο κόσμος τους έφτυνε. Ταπείνωση.
"Εμένα αν με είχαν αιχμάλωτο, δεν θα με ενδιέφερε καθόλου αν με ξεφτίλιζαν στους Ρώσους. Αρκεί να επιβίωνα".
"Μα χεζόντουσαν πάνω τους. Τους έβλεπε όλος ο κόσμος".
"Σιγά. Το ίδιο έπαθε και ο Γκάρυ Λίνεκερ στο παγκόσμιο κύπελο το 1990, και δεν ήταν και αιχμάλωτος".
(Αυτό ήταν ένα trivia, που μας είχε πει μια άλλη φορά. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια. Σαν να τον πυροβόλησα με το ίδιο του το όπλο).
