Είχα πιάσει την κουβέντα με τον I-Fer manager της εταιρείας μας (τον κούριερ, δηλαδή «άη
φερ’ αυτό, αή φέρ’ εκείνο» - origin story εδώ), και μου έλεγε περιστατικά από μια παλιά του δουλεία, όταν ήταν ντελιβεράς σε σουβλατζίδικο.
Ο σουβλατζής ήταν Έλληνας που είχε
μεγαλώσει στον Καναδά, είχε λεπτή φωνή, και πάντα έκοβε τα τελευταία φωνήεντα
τον λέξεων. Επίσης του άρεσε να βάλει και τις λέξεις ‘Μαφρέν'τ’ (my friend), σε κάθε πρόταση. Επίσης
ήταν ‘στον κόσμο του’. Μια φορά που είχαν αρχίσει να σκάβουν στο διπλανό οικόπεδο,
όταν το είδε, μπήκε στο σουβλατζίδικο έξαλος. ‘Μπιλ, μαφρέν'τ, χτίζουν μακντόνες,
γαμώ την πουτάναμ!’ (σημ.μ.: Βασίλη, φίλε μου, χτίζουν Μακντόναλντς, γαμώ την
πουτάνα μου!). Όσο πέρναγαν οι μέρες και άρχισα να πέφτουν τα μπετά τόσο πιο πολύ έβριζε.
‘Μπιλ, μαφρέν'τ, θα το κλίσουμ' το μαγαζί, γαμώ τη πουτάναμ'. Ψάξε βρες δουλεία!’,
συνήθιζε να λέει. Μέχρι που μια μέρα μπήκε μέσα και λέει. ‘Ρε Μπιλ, μαφρέν'τ!
Πολυκατοικία έχτίζαν, γαμώ την πουτάναμ'!»
Μια άλλη φορά, μια κυρία είχε
παραγγείλει σουβλάκια χωρίς τζατζίκι. Στην πρώτη παραγγελία όμως, ο Καναδοέλληνας
σουβλατζής μπερδεύτηκε και τα έστιλα με τζατζίκι. Η κυρία τα γύρισε πίσω και ο
σουβλατζής έστειλε δεύτερη παραγγελιά. Δυστυχώς όμως ο σουβλατζής ξεχάστηκε και έβαλε και σε αυτή τζατζίκι. Η κυρία τα γύρισε πάλι πίσω. Αφηρημένος ο σουβλατζής, και στην τρίτη παραγγελία, από κεκτημένη ταχύτητα, βάζει πάλι τζατζίκι. Ο Μπιλ, ψύχραιμος (απορώ πως?) τα γυρίζει πίσω
σαν να μην συμβαίνει τίποτα. ‘Αφεντικό, πάλι τζατζίκι έβαλες’, του λέει, και
παίρνει την απάντηση: ‘Αμάν ρε Μπιλ, μαφρέν'τ. Πες της να φάει και λίγο τζατζίκι γαμώ
την πουτάναμ!»
Ξέρω τι σκέφτεστε. Ναι, τον ρώτησα αν οι ντελιβερατζήδες φτύνουν μέσα στην παραγγελία αν κάποιος συνηθίζει
να μην τους δίνει (μ)πορμπουάρ. Ο Μπιλ μου απάντησε ότι αυτός δεν το έκανε ποτέ, ούτε ήξερε
κανέναν που να το κάνει. "Ίσως αν κάποιος είναι ντελιβεράς και κωλόπαιδο...", μου είπε, πράγμα που δεν με καθησύχασε καθόλου.
Πάντως, σίγουρα αν δεν δίνεις (μ)πορμπουάρ, όταν σου φέρνουν την παραγγελία την βγάζουν από το κουτί κατά την διαδρομή και την έχουν έξω, για να κρυώσει και να την φας κρύα. (Ένας συνάδελφος
υπέθεσε, ότι αφού έχουν σκεφτεί να κάνουν αυτό το διαβολικό σχέδιο, τότε σίγουρα
θα φτύνουν κι’όλας. Εξάλλου το φτύσιμο είναι πιο εύκολο από το να οδηγάς με το ένα χέρι και στο άλλο να κρατάς την παραγγελία για να κρυώσει).
Ελπίζω να περάσατε ένα ευχάριστο
δίλεπτο, διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση, αλλά πιο πολύ ελπίζω από εδώ και πέρα
να δίνετε και κάνα χαρτζιλικάκι στους ντελιβεράδες.
