 | |||
| Screenshot από το Pajamarama (Spectrum ZX) |
Το έλεγε με τρόπο που εννοούσε 'σε βλέπω που βαριέσαι, αλλά δες εμένα που έχω έρθει με κέφι να δουλέψω'. Και μάλιστα το έλεγε αρκετά δυνατά ώστε να ακούγετε μέχρι το γραφείο αφεντικού.
'Ε, ναι', του απαντούσα με χαμογελαστό ύφος και έκφραση που μπορούσε κανείς να την μεταφράσει σε 'άει γαμήσου, γλύφτη'. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Δευτέρες, αλλά από τότε, όποτε ακούω αυτήν την έκφραση μου έρχονται στο μυαλό σκέψεις που αφορούν βίαιες πράξεις.
Οι περισσότεροι σιχαίνονται τις Δευτέρες, αλλά για εμένα η χειρότερη μέρα είναι η Κυριακή. Για την ακρίβεια Κυριακή απόγευμα. Και μόνο η σκέψη ότι πρέπει να ξυπνήσω νωρίς την επόμενη μέρα με ψυχοπλακώνει τόσο πολύ που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Ούτε να βγω έξω, ούτε να πάω στο σπίτι κανενός φίλου.
Η λύση που βρήκα ήταν τελικά απλή. Την Κυριακή από το πρωί που ξυπνάω, μένω με τις πυτζάμες όλη μέρα και χαζεύω στο internet, παίζω κανένα online παιχνίδι, βλέπω τηλεόραση ή διαβάζω κανένα κόμικ ή βιβλίο. Πολύ σπάνια, ίσως βγω το μεσημέρι για καφέ. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι κάπως σαν το extreme cocooning. Οι πιο πολλοί φίλοι δεν το καταλαβαίνουν, αλλά όση ώρα μιλάμε, στην ουσία το μόνο που σκέφτομαι είναι να πάω σπίτι και να βάλω τις πυτζάμες. Μου έχει γίνει τόσο μεγάλη συνήθεια, που μερικές φορές ξεχνάω ότι φοράω ακόμα τις πυτζάμες. Αλλά πάντα το θυμάμαι όταν οι πιτσαδόροι με κοιτάνε παράξενα όταν μου φέρνουν τις πίτσες που παρήγγειλα.
Αφού είδα ότι το σύστημα είχε επιτυχία, και πλέον οι Κυριακές ήταν πιο υποφερτές, άρχισα να το συζητάω με τους φίλους μου. Φυσικά η αντίδραση τους ήταν ο χλευασμός. Υπέμενα τα καυστικά σχόλια τους και περίμενα. Εξάλλου, πάντα οι early adopters τραβάνε το λούκι. Η λύτρωση δεν άργησε να έρθει και μια μέρα ο Ηλίας μου είπε πως είχε μιλήσει με τον Τίμο (ένας από τους πιο παράξενους και ισχυρογνώμονες Μάζες) ο οποίους του είχε πει την προηγούμενη Δευτέρα.
'Ρε μαλακά, τελικά ο Νίκος είχε δίκιο'. Δοκιμάστε το και εσείς και θα με θυμηθείτε.
