Στην Βαλχάλα δεν υπάρχουν αφρόλουτρα.

Πριν μήνες, ύστερα από οικογενειακή πίεση, αναγκάστηκα να το παίξω μεταλάς και να πάω στην συναυλία των Blind Guardian στο Fuzz. Λόγω των πρόσφατων οικονομικοπολιτικών εξελίξεων και συγκυριών ξέχασα να αναρτήσω σε δημόσια θέα την εμπειρία μου.

Σχετικά με την συναυλία, όλως τυχαίως, δεν είχα ξυριστεί  την προηγούμενη εβδομάδα, οπότε για να κάνω blend in με τους υπόλοιπους μεταλάδες, έριξα ένα ελαφρό ξύρισμα, αφήνοντας ένα έντεχνο metal μουσάκι. Αυτή ήταν σωστή κίνηση. Η λάθος κίνηση ήταν που έκανα και μπάνιο.

Παρά την συνηθισμένη καθυστέρηση, δεν πρόλαβα να κάνω research στο youtube για να ενημερωθώ για την δισκογραφία των Blind Guardian. Όταν πήγαινα σχολείο μου άρεσε το μέταλ για πολλούς λόγους. Μπορούσα να λέω ότι είμαι μεταλάς σαν δικαιολογία να μην χορεύω στα πάρτυ. Μπορούσα να το χρησιμοποιώ σαν μουσική επένδυση όταν διάβαζα Αγόρι, Μπλεκ και Τρουένο. Μπορούσα επίσης να το παίζω ελιτιστής και να κοροϊδεύω τους ράπερς, μέχρι που ανακάλυψα ότι οι ράπερ είχαν καλύτερες γκόμενες και άλλαξα στρατόπεδο. Μπορείτε να με πείτε προδότη, αλλά τουλάχιστον είμαι ειλικρινής.

Αν και ο Σπύρος μου είχε πει να είμαι έξω από το Fuzz στις 8:30, εμείς ήμασταν ακόμα στο σπίτι όταν ο αλέκτωρ λάλησε 8 (και μισή). Αποφάσισα να μην πάρω αμάξι γιατί θα δυσκολευόμουν με το παρκάρισμα (είμαι δυσκοίλιος με κάτι τέτοια) και τελικά πήρα ταξί στην Ποσειδώνος, του είπα να με πάει στο Fuzz στην Πειραιώς, και δεν ξέρω πως τα κατάφερε, αλλά πέρασε από το Σύνταγμα πρώτα. Ευτυχώς, ο Σπύρος είχε την ιδέα να πάρει εισιτήρια και να μας περιμένει έξω. Δυστυχώς για αυτόν όμως, όταν μπήκαμε μέσα, έπρεπε να κάτσουμε πίσω πίσω γιατί είχε τιγκάρει ο χώρος. Είχα τύψεις σε όλη την διάρκεια της συναυλίας γιατί στο σημείο αυτό δεν είχε καλή ηχητική ο χώρος. Είχε πολύ καλή οσφρητική όμως.

Ο Σπύρος μας σύστησε στον Άρη (ο οποίος είπε ότι με είχε ακουστά). Γενικώς ήμουν λίγο συγκρατημένος με ύφος μυστηριώδες γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του για εμένα. Θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα από την πραγματική.

Όταν άρχισε η συναυλία σοκαρίστηκα από την εμφάνιση του τραγουδιστή (Χάνσι λέει πως είναι το όνομα του στο Wikipedia, εγώ πάντως δεν θα το μάντευα με τίποτα) . Είχε κουρέψει τα μαλλιά του καρφάκια. Στο youtube είχα δει ότι σε παλαιότερες εμφανίσεις έκανε κάτι κόλπα κουνώντας την χαίτη του όταν δεν τραγουδούσε και γέμιζε τον τηλεοπτικό χρόνο με τις μανούβρες αυτές. Τώρα δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Σαν να έβαζε handicap στον εαυτό του. Σε όλη την διάρκεια της συναυλίας αναρωτιόμουν γιατί κουρεύτηκε. Αποφάσισα ότι θα δούλευε την ημέρα σε πολυεθνική και είχαν dresscode. Αλλά μου βρομάει γκομενοδουλεία. Πάντως πρόβλημα τριχόπτωσης δεν πρέπει να είχε (σε αντίθεση με τον drummer). Επίσης μου φάνηκε πολύ νέος ο Χάνσι, και μαζί με τον Σπύρο βάλαμε τις χρονολογίες κάτω να το ψάξουμε το θέμα. Ο Σπύρος είπε ότι δεν πρέπει να είναι πάνω από 40. Άρα όταν εμείς ακούγαμε Blind Guardian, στα 13 αυτός ήταν 17! ‘Ε ναι ρε Νίκο. Από μικροί αυτοί έκαναν περιοδείες’. Αυτό ήταν το επιχείρημα του Σπύρου. Τελικά, σήμερα είδα στο wikipedia ότι γεννήθηκε το ’66.Το μέταλ διώχνει τις ρυτίδες.

Το σημάδι του διαβόλου! Σαρδανάπαλοι!

Δεν πέρασε πολύ ώρα και η συναυλία άρχισε να γίνετε ακόμα πιο σουρεαλιστική από μια δυσάρεστη οσμή, σχεδόν γοτθική, που παραβίαζε τα ρουθούνια μου, την οσμή της άπλυτης και τριχωτής μασχάλης κάποιου μπροστά μου. Αλλά ποιος είπε ότι το μέταλ μυρίζει σαν τσιχλόφουσκα μπιγκ-μπάμπλ? Το μέταλ είναι βαρβατίλα. Συναυλία χωρίς την δυσωδία του άπλυτου ανδρικού (θέλω να ελπίζω) σώματος, είναι σαν να βλέπεις το Avatar 3d χωρίς τα ειδικά γυαλιά.

Έχοντας την αίσθηση της οσμής μπλοκαρισμένη, είπα να κάνω λίγο χρήσης της όρασης και να σκανάρω το χώρο για θηλυκά. Αυτό, αποδείχτηκε δύσκολο γιατί η αναλογία ανδρών-γυναικών ήταν άνιση, sausagefest θα έλεγε ο Έλισνταβ, και μερικές φορές ήταν και σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις της γυναίκες από τους άνδρες. Μόνο μια μπορέσω να ξεχωρίσω από όλο το γυναικείο πληθυσμό που ήταν άξια αναφοράς και μνείας στο βλόγιο αλλά και αυτήν μόνο κλεφτά μπόρεσα να την παρατηρήσω γιατί την έβγαζαν έξω λιπόθυμη. Την είχαν σηκώσει πιάνοντας της τα τέσσερα άκρα, ισάριθμοι μαλιάδες με έκφραση στρυφνή λες και η λιπόθυμη Βαλκύρια ήταν σημάδι για το επερχόμενο Ράγκναροκ . Ρώτησα την ομήγυρη και μου είπαν ότι μάλλον λιποθύμησε από την ζέστη. Τώρα που το γράφω αυτό είμαι σίγουρος ότι λιποθύμησε από το αρχαίο και απόκοσμο άρωμα των Βίκινγκς, γνωστό στους κοινούς θνητούς ως 'μασχαλίλα'.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή την εποχή έχω πωρωθεί με την τηλεοπτική σειρά Game Of Thrones, (ναι, ναι, είχα διαβάσει και τα βιβλία χρόνια πριν, είμαι fan, όχι όπως κάτι ποζερογκόμενες που βλέπουν κάθε επεισόδιο τρεις φορές για να εξιλεωθούν που δεν μπορούν να διαβάσουν το βιβλίο). Ένας από τους λόγους που πήγα στην συναυλία ήταν για να ακούσω live τα τραγούδια που ήταν βασισμένα στα βιβλία (και πράγματι άκουσα το ένα τραγούδι, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τους στοίχους, η γερμανική προφορά με δυσκόλευε). Αυτό που μου άρεσε είναι ότι ο Χάνσι προλόγιζε τα τραγούδια του και έλεγε από πού πήρε την έμπνευση.

Φανταστείτε το δεύτερο σοκ μου, όταν είδα όλους τους Μεταλλάδες (ηλικίας 30-40), με γένια, δερμάτινα, αλυσίδες και τατού(αζ) να παραληρούν όταν ο Χάνσι προλόγιζε το επόμενο τραγούδι λέγοντας:

THIS SONG IS INSPIRED BY THE STORY OF PETER PAN

Μα τα μούσια του Ερμή Τρισγέμιστου, άκουσα καλά? Όλοι οι μεταλάδες με τα πέτσινα και τις αξύριστες μούρες που θύμιζαν ισοβίτες ξεσηκώθηκαν και ούρλιαζαν από δέος και οργασμό. Δεν ήξερα ότι ο Peter Pan είχε τόσο σκληροπυρηνικούς φαν. Πάλι καλά που δεν είπαν και κανένα τραγούδι για την χιονάτη και τους εφτά νάνους, σκέφτηκα και αμέσως μετά η αίθουσα ταρακουνήθηκε όταν όλοι μαζί τραγούδησαν το ρεφρέν του Mirror, mirror (1986) απαγγέλλοντας με δέος τον στοίχο ‘Mirror, mirror on the wall, Who is the fairest fair of all’.  Μικρός τους φοβόμουν τους μεταλάδες με τα μακριά μαλλιά και τα στενά τζιν (και για αυτό αγόραζα δίσκους μέταλ για να τους καλοπιάσω). Που να ήξερα ότι όταν με αγριοκοίταγαν ήθελαν απλά να μου πουν παραμυθάκια! Και μην ακούσω ανοησίες από ποζεράδες ότι το Mirror, mirror είναι επηρεασμένο από Τολκιν. Και αυτός παραμυθάκια έλεγε.

Αναθυμιάσεις από ειδικά μηχανήματα που τροφοδοτούνται από τις μασχάλες του κοινού.

Η αποκορύφωση της αποθέωσης των Guardian από το κοινό ήταν όταν οι οπαδοί τους απαιτούσαν να παιχτεί το VALHALA. Όταν τους έκανε την χάρη το Χάνσι, σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά και είτε έκαναν αυτό το διαβολικό σινιάλο με τα δύο δάχτυλα, είτε έδειχναν με την παλάμη τους μπροστά (μάλλον έδειχναν προς τα πού πέφτει η Βαλχάλα) και επαναλάμβαναν σαν όχλος το ρεφρέν. Δεν ξέρω τους στοίχους αλλά αυτό που άκουγα ήταν ‘Banaaaaana! Deliver us. Funky wolf got me!’
 

Για μέρες μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι και το μουρμούριζα στο γραφείο. Με ρωτάγανε οι συνάδελφοι τι έλεγα και τους απαντούσα δείχνοντας με την παλάμη μου προς την κατοικία των θεών των Βίκινγκς. Το ίδιο τους έλεγα και όταν με  που πήγαν οι κλητήρες, ή που έβαλα τις συμβάσεις.

'Valhaaaalaaa, Deliverance'.