Όταν πήγαινα σχολείο είχα ένα συμμαθητή που είχε όνειρο ζωής να πάει σε μια συναυλία των Ντουράν Ντουράν και να "αγγίξει τον ιδρώτα από τα μαλιά του Le Bon". Αν τα κατάφερνε σκόπευε να μην ξαναπλύνει τα χέρια του μέχρι να πεθάνει. Καθώς την εποχή εκείνη τα μουσικά μου ακούσματα περιορίζονταν στο Μπαχ (δηλαδή στο soundtrack του Pirates) δεν ήξερα πώς έμοιαζε ο Le Bon, τον φανταζόμουν όμως κάπως σαν τον Κόναν, να τινάζει τη χαίτη του και το πλήθος να χοροπηδάει εκστασιασμένο προσπαθώντας να αγγίξει τις ιπτάμενες σταγόνες. Εκείνες τις παλιές καλές μέρες οι ροκάδες ήταν πιο ροκάδες, οι μεταλλάδες πιο μεταλλάδες, οι φλώροι πιο φλώροι και εμείς της Μάζας οι απόλυτοι νερντς που παίζαμε Αμστραντ και διαβάζαμε Αγόρι.
Σήμερα τα πράγματα έχουν γίνει πιο επίπεδα και δύσκολα συναντάς τέτοιο πάθος. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και οι ρουβίτσες θα δυσκολεύονταν να ζήσουν μέσα στην απλησιά. Παρ'όλα αυτά ψάχνοντας στο Ιντερνετ για συμμάχους στον αγώνα της Μάζας για την επιβίωση του Ελληνισμού από τους εχθρούς που απειλούν να τον καταστρέψουν (τη χούντα των Βρυξελλών, τους μασώνους, τους σιωνιστές, τη Λέση Μπιλτεμπεργκ, τους υποχθόνιους, τους Οίκους Αξιολόγησης, τους χαοτικούς, τις πρόστυχες γυναίκες και τους σκινχεντς) ανακάλυψα την Ομάδα Έψιλον. Το πάθος τους εναντίον των Τουράν μου θύμισε το συμμαθητή μου και τους Ντουράν Ντουράν. Εύγε! Αρχικά δυσκολεύτηκα να βρω το αντίστοιχο του Le Bon (ο Κόναν φέρνει περισσότερο σε Τουράν παρά σε Πελασγό), αλλά τελικά το κενό το κάλυψε ο Ηρακλής.
