Φόβος και παράνοια στο τελευταίο βαγόνι

Δεν χρησιμοποιώ συχνά τον ηλεκτρικό αλλά πριν κάτι μέρες αναγκάστηκα να πάω κόντρα στις συνήθειες μου. 

Μπήκα στο τελευταίο βαγόνι, μαζί με αρκετό κόσμο. Μετά από δύο τρεις στάσεις, κόσμος είχε μπει, κόσμος είχε βγει, και η σύσταση του βαγονιού ήταν σαν την διαφήμιση της Benetton. Όλες τα καθίσματα ήταν πιασμένα και εγώ κρατιόμουν από έναν στύλο, μαζί με άλλους 3-4. Τότε ήταν που άκουσα την ακόλουθη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του βαγονιού. Ο εκφωνητής, προφανώς ο οδηγός, μιλούσε πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και στην φωνή του διέκρινα ένα ίχνος αγωνίας.

"Προσοχή στα προσωπικά σας αντικείμενα. Κρατήστε τα σφιχτά, ειδικά οι επιβάτες στο τελευταίο βαγόνι."

Έπρεπε να ήσασταν εκεί. Ένιωσα σαν να ήμουν κομπάρσος σε καουμπόικη ταινία, σε σκηνή σε σαλούν πριν τραβήξουν τα πιστόλια οι θαμώνες.

Όλοι στο βαγόνι αμέσως βάλαμε το ένα χέρι στην πίσω τσέπη μας. Για να προστατέψουν το πορτοφόλι, αλλά έμοιαζε σαν να θέλαμε να τραβήξουμε το περίστροφό μας από εκεί. Κοιτάγαμε καχύποπτα τους άλλους, με βλέμματα σκυθρωπά, σαν ταινία του Κλιντ Ιστγουντ. 

Κανείς δεν μίλαγε, η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Τα βλέμματά μας κάναν απότομες κινήσεις δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να δούμε ποίος θα κάνει την πρώτη κίνηση. Θα ήταν και η τελευταία του. Είμαστε σαν κουρδισμένα ελατήρια. Ακίνητοι και έτοιμοι για όλα. Στις ταινίες του Κλίντ Ιστγουντ, αυτό λέγετε 'mexican standoff'.

Ξαφνικά, χτύπησε ένα κινητό. Παραλίγο να γίνει μακελειό. Όλοι αναπήδησαν. Αλλά καταφέραμε και συγκρατηθήκαμε. Κανείς δεν κουνήθηκε. Το κινητό συνέχισε να χτυπάει. Κουνώντας μόνο τα μάτια μας, καταφέραμε να εντοπίσουμε τον κάτοχο του. Ήταν στον απέναντι στύλο. Είχε το ένα χέρι του στο στύλο για να κρατιέται και το άλλο του χέρι στο στην κωλότσεπη. Είχε τραβήξει τα βλέμματα όλων. Είχε ιδρώσει. Επίσης είχε και ένα πρόβλημα. Δεν ήξερε με πιο χέρι να σηκώσει απαντήσει το κινητό. Να αφήσει την τσέπη του εκτεθειμένη, ή να αφεθεί στην τύχη της αδράνειας και να αφήσει το στύλο από τον οποίο κρατιόταν. Τελικά αποφασίσει να μην κάνει τίποτα και να αγνοήσει το κινητό. Ο ιδρώτας κύλισε στο πρόσωπο του σαν δάκρυα. Το κινητό σταμάτησε να χτυπάει, και άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης να βγει από τα χείλη του. 

Φτάσαμε στην επόμενη στάση, άνοιξαν οι πόρτες, και το βαγόνι άδειασε. Οι περισσότεροι ξαναμπήκαν στο προτελευταίο βαγόνι. Τότε μόνο μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί ο οδηγός να βαριόταν και να μας έκανε πλάκα.

Black Justice

Ανοίγει η πόρτα του γραφείου μου και έντρομη μπαίνει μέσα η γραμματέας.

«Νίκο, έλα λίγο στην εξώπορτα να δεις, είναι ένας μαύρος έξω και κάτι θέλει!»

Σάστισα. Η περιγραφή της δουλείας μου σίγουρα δεν είναι 'Υπεύθυνος Εξώπορτας', αλλά από την άλλη περνάμε δύσκολους καιρούς. Αποφάσισα να μην παραπονεθώ. Αν και, επειδή η εταιρεία είναι στα Εξάρχεια, συνήθως στην πόρτα είναι ναρκομανείς. Παλιά είχαμε πρόβλημα  με αυτούς. Χτύπαγαν το κουδούνι, έμπαιναν μέσα και ζήταγαν ναρκωτικά ή λεφτά. Έτσι όπως είναι οι καιροί όμως, δεν είχαμε τίποτα από τα δύο να τους δώσουμε.

Άλλες φορές, δεν ζήταγαν τίποτα. Τρύπωναν σε κάποιο γραφείο, και έκλεβαν κανένα λάπτοπ από τον πρόεδρο.

Ο τελευταίος που είχε μπει ήταν ακόμα πιο ευρηματικός. Είχε πάει στον πρόεδρο και του ζήταγε να αγοράσει κουπόνια προστασίας για την εταιρεία, «…για να μην την βρούμε καμένη καμία μέρα», μας είπε. Ο πρόεδρος αγόρασε δύο κουπόνια, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκε εκτυπωτή και τα τύπωσε. Ήταν πάντως τίγκα στην ανορθογραφία. Ο ναρκομανής (αρνούμαι να τον πω πρεζάκι, γιατί το μπλογκ είναι εναντίων του κοινωνικού ρατσισμού), είδε ότι το κόλπο έπιασε, ήρθε και την επόμενη μέρα για να πουλήσει κουπόνια, αλλά ο πρόεδρος αρνήθηκε να αγοράσει και έτσι ο ναρκομανής εξαναγκάστηκε να του κλέψει πάλι το λαπτοπ.

Από τότε, βάλαμε κάμερα στην εξώπορτα, και πριν ανοίξει η γραμματεία, ρώταγε ποίος είναι αυτός έξω. Τώρα όμως με τον μαύρο είχε κάποιο πρόβλημα.

«Έλα να δεις ποιος είναι, γιατί εγώ δεν τους ξεχωρίζω αυτούς τους μαύρους. Και δεν μιλάει και καλά ελληνικά  και δεν τον καταλαβαίνω. Μπορεί να είναι και εργάτης μας», μου εξήγησε.

Το μυστήριο λύθηκε. Ήταν στην εξώπορτα ένας σκουρόχρωμος (αρνούμαι να τον μαύρο γιατί είμαι εναντίων του φυλετικού ρατσισμού), ο οποίος ήθελα να μπει στην εταιρεία. Η γραμματεία όμως δίσταζε να ανοίξει την πόρτα γιατι δεν γνώριζε της προθέσεις του. Σε αυτό συνέβαλε και η δυσκολία επικοινωνίας.

Η θέση μου ήταν λεπτή και δύσκολη. Αν πήγαινα να ανοίξω την εξώπορτα και να του πω ‘ποιος είστε’, ίσως να τον προσέβαλα αν όντως ήταν εργάτης μας και όχι κάποιος τυχαίος. Οπότε αποφάσισα να προσποιηθώ ότι πηγαίνω σε άλλο γραφείο, να περάσω από την εξώπορτα και ‘τυχαία’ να τον δω που περιμένει και από ευγένεια να τον ανοίξω και να τον ρωτήσω. Ακούγεται εύκολο στην θεωρία, αλλα στην πράξη δεν ήταν γιατί με ακολουθούσε η γραμματέας κρυμμένη ακριβώς από πίσω μου. Ήταν λίγο γελοίο το σκηνικό. Την αγνόησα και έκανε ότι είχα σχεδιάσει.

«Τι θα θέλατε?», τον ρώτησα με ευγένεια, όταν του άνοιξα την πόρτα. Επίσης έκανα τον ξαφνιασμένο. Δεν περίμενα να δω κάποιον στην εξώπορτα. Ξέρετε.

«Γκία σας! Ήρτα να ντω τον κύριο Μανόλη!», μου είπε. Ναι, ήταν δικό μας παιδί. Ήταν ….

…ο Τζουστίσε!!!

Sex-shops στο twitter. Ήρθε η επανάσταση

Φίλοι, το έψαξα και πλέον έχω και την γνώμη των ειδικών. Μπορείτε άφοβα να κάνετε την κίνηση που κάνετε και όταν βάζετε μπρος το αλυσοπριονο.

Ξεράστε μαζί μας.

Σκληρό πράγμα η περιφρόνηση

Twitter. Μου την δίνει. Όλοι προσπαθούν να γράψουν μια εξυπνάδα με όσο το δυνατό λιγότερα γράμματα. Και όλοι είναι ριτουιτόθηροι. Συν τοις άλλοις έχουμε και τα μάρκετινκ ακάουντς να σε κάνουν φόλο χωρίς λόγο. Χτες ειδικά οργίασαν. Δείτε. Συμβουλάτορες, κλινικές, γκόμενες, φίλοι από το στρατό...

Είπα να μιλήσω στην Λεία. Ίσως να ήταν καμία παλιά γνωστή ή ακόμα καλύτερα να ήθελε να φλερτάρει. Το κάνουν πολλές αυτό τελευταία αλλά μέχρι στιγμής όλες τρώνε τα μούτρα τους. Είμαι δύσκολος.

Όμως η Λεία δεν απάντησε ποτέ στις διερευνητικές μου ερωτήσεις και με στεναχώρησε. Την αφήνω στα χέρια σας.

(Μερικοί μου έκαναν παρατήρηση ότι το Λεία γράφετε με γιώτα, αλλά μάλλον δεν έχουν δει Star Wars)

Ο Τσαγκάρης και το παιχνίδι των θρόνων

Λίγες μόνο μέρες από την προφητική ανάρτηση για τους Geek Wanna-Be, βλέπω άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα γουοναμπινισμού. Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να το μοιραστώ μαζί σας.

Πρώτα από όλα, το Game of Thrones ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΈΡΣΙ!!!

Επίσης μάθε πως γράφονται οι Ταργκάριεν. Η Νταενέρις ήταν τόσο η βασίλισσα των Ταργκάαριεν, όσο και ο Κωνσταντίνος ήταν ο βασιλιάς των Γλύξμπουργκ. Όσο για το 'ντοθράκων', εδώ χάνω τα λόγια μου. Είμαι υπερβολικός? Μπορεί. Αλλά αντί να περιμένεις να βγει το δεύτερο μέρος, τράβα διάβασε τα βιβλία, γιατί έχω την εντύπωση πως το μόνο fantasy βιβλίο που έχεις διαβάσει είναι το Χόμπιτ.Αν καταφέρεις και φτάσεις στο τέταρτο τόμο, θα δεις και πως ράβουν το κεφάλι του "Εννταρντ" πάλι πίσω στο σώμα του. Και με την μαγεία της Βαλιριανής λεπίδας, ο "Έννταρντ" καλπάζει ξανά προς το σούρουπο, αφού έχει αποκαταστήσει το Γουίντερφελ στην παλιά του δόξα. Το έργο του έχει τελειώσει εδώ. Εκεί.

Και αν αναρωτηθήκατε πιο είναι τελικά το νόημα του άρθρου (και του αρχικού αλλά και του δικού μου), το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ. 

Ένας γέρος που ουρλιάζει στα σύννεφα. Μια αναθεματισμένη κατακλείδα από τους Σίμπσονς.

Σε διαθεσιμότητα

Αστυνομικός, εκτός υπηρεσίας, ενώ οδηγούσε βράδυ με σβηστά τα φώτα παρέσυρε με το όχημα του, και σκότωσε, δύο πεζούς. Τον βάζουν σε διαθεσιμότητα. Το περιστατικό γίνεται γνωστό λίγο αργότερα μέσω του διαδικτύου.

Αυτό προκαλεί την οργή όσων διάβασαν την είδηση γιατί ο αστυνομικός που είναι σε διαθεσιμότητα στην ουσία πάει σπίτι του, δεν δουλεύει και συνεχίζει να παίρνει μισθό. Δηλαδή κάτι σαν πληρωμένες διακοπές.

Κακώς όμως εκνευρίστηκαν. Αν είχαν δει τόσες ταινίες όσες εγώ, σίγουρα θα γνώριζαν πως θα εξελισσόταν η πλοκή. Ο αστυνομικός θα πέρναγε δύο-τρεις μαρτυρικές μέρες ζώντας μέσα σε μια εσωτερική κόλαση, ψυχολογικά αναστατωμένος, γεμάτος θλίψη και ταπείνωση. Σε κάποια στιγμή θα έκλαιγε και με λυγμούς, όπως μόνο οι πραγματικοί άνδρες ξέρουν να κλαίνε. Θα είχε τύψεις, όχι μόνο για την πράξη του, αλλά επειδή γνωρίζει ότι όλο αυτό το διάστημα οι εγκληματίες δρουν ανενόχλητοι διαπράττοντας εγκλήματα. Στο τέλος θα αποφασίσει να αψηφήσει τον Διοικητή του, ο οποίο μάλιστα συχνά του έλεγε πει 'Διάολε, ΜακΠαπαπαρασκευά είσαι ένα ανεξέλεγκτο κανόνι (loose canon)!'. Στα κομμάτια η διαθεσιμότητα, θα πει, και θα βγει για να αποδώσει δικαιοσύνη. Χρησιμοποιώντας την γνώση των δρόμων και την ευφυΐα του, θα εξιχνιάσει μια υπόθεση μεγάλου βεληνεκούς, και ο διοικητής του, αφού τον επιπλήξει, δεν θα έχει άλλη επιλογή από τον να τον παρασημοφορήσει χτυπώντας του φιλικά την πλάτη.

'ΜακΠαπαπαρασκευά, πάλι έσωσες την πόλη μας'.

Queue end credits.

Την αποφεύγω την ποίηση (και το θέατρο).

Διάλογος βγαλμένος από την ζωή.

Το ράδιο παίζει 'Διακοπές στο Σαράγιεβο' από Μάτζικ Ντε Σπελ, στο γραφείο.

"Δεν μου αρέσει."

Παύση.

"Το τραγούδι. Δεν μου αρέσει"

"Α.", απαντάει συνάδελφος. Αυτός που μας έλεγε για τους αιχμάλωτους Γερμανούς στο Στάλινγκραντ.

"Γενικώς. Δεν μου αρέσουν οι Μάτζικ Ντε Σπελ".

"Ναι, κατάλαβα."

"Ένα άλλο που λέει 'εμένα οι φίλοι μου είναι...', το ξέρεις?"

"Ναι."

"Αυτό μου την δίνει περισσότερο. Με εκνευρίζει. Πολύ δήθεν".

"Από ποίημα είναι. Μελοποιημένο".

"Ναι ε?"

"Ναι, Κατερίνα Γώγου. Την ξέρεις?"

"Όχι." Παύση. Αναλαμπή! "Είναι αυτή που τραγουδάει στο τραγούδι σε μια φάση".

"Δύσκολο. Πέθανε κάπου το 90". Μου την είπε. Πρέπει να τιμωρηθεί.

"Ναι ε? Από τι?"

"Ξέρεις..." Παύση. Προφανώς δεν ήξερε ούτε αυτός. "90ς". Αυτό τα ξεκαθάρισε όλα.

"Κατάλαβα". Παύση για εσωτερικό συλλογισμό. "Την αποφεύγω την ποίηση. Σε κάνει αδερφή. Μήπως πας και θέατρο?", του λέω πριν προλάβει να φέρει αντίρρηση.

"Ναι"

"Και αυτό σε κάνει αδερφή". Το χόντρυνα λίγο.  

Ο συνάδελφος πήγε να το σώσει. «Ε, αραιά και που, πάω»

«Τι? Μια φορά το μήνα δηλαδή?»

«Και πιο σπάνια»

«Για να αποκτήσεις ανοσία? Όπως κάνουν οι φακίρηδες που παίρνουν μικρές δόσεις δηλητηρίου?»

«Ε.., ναι...», ο διάλογος είχε γίνει πολύ σουρεαλιστικός για τα γούστα του και αποφάσισε ότι πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί με την δουλεία του. Ταπεινωμένος έσκυψε το κεφάλι του πάνω στις οικονομικές καταστάσεις και με αγνόησε για την υπόλοιπη ημέρα. Του έγινε μάθημα και δεν νομίζω να το ξαναπαίξει έξυπνος όταν κάνω αναφορές σε τραγούδια.

Και αν αναρωτηθείτε γιατί έπρεπε να παίξουμε την κάρτα της 'ομοφυλοφοβιάς', εμείς εδώ στο Μάζαμπλογκ, το κάναμε απλά για να χτυπήσαμε την ομοφυλοφοβία. Και τον ομοφυλοφοβικό συνάδελφο, γιατί εκεί που τους πονάει. Εμείς τους αγαπάμε τους ομοφυλόφιλους (και τους ομοφυλοφοβους, όλους τους αγαπάμε) και θα συμπαρασταθούμε σε όσους κάνουν προσπάθεια να γιατρευτούν από την μάστιγα της ομοφυλοφιλίας.

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα στις 1 Ιουνίου 1940 και αυτοκτόνησε με χάπια και αλκοόλ στις 3 Οκτωβρίου 1993. 

Geek wanna-be

Ποίος το περίμενε, αλλά οι γυναίκες, ξαφνικά, άρχισαν να τρελαίνονται για τους geeks. Οι geeks όμως είναι βράχοι και δεν ξελογιάζονται τόσο εύκολα. Για να τους πλησιάσει το αντίθετο φύλο, αναγκάζεται να προσαρμοστεί, και σαν χαμαιλέων προσποιείται και αυτό ότι ανήκει στην ελιτ τάξη την geeks.

Μόνο που τα αποτελέσματα είναι τραγελαφικά. Το fake όμως δεν κρύβεται, ειδικά από την Μάζα.

Φυσικά, όλοι εμείς εδώ, ξέρουμε ότι τα Όρκς αποτελούσαν το πεζικό του Μόργκοθ, του πρώτου Σκοτεινού Λόρδου. Όταν αυτός διώχθηκε από τον Κόσμο, τα όρκς, παραμείνουν υπό τον έλεγχο του υπασπιστή του, τον Σόρον. Όταν ο Σόρον αντικαταστήθηκε στην Μαύρη Γη της Μόρντορ, τα Ορκς συνέχισαν να πολεμάν εναντίων των Ξωτικών και του Ανθρώπου για πολλούς αιώνες.

Τα Όρκς της Μόρντορ, δεν μαζεύτηκαν απλά, από τα υπολείμματα του στρατού του Μόργκοθ, αλλά αναπαραχθήκαν εκ νέου από τον Σόρον. Προφανώς ο Σόρον μπορούσε να αναπαράγει ολόκληρες στρατιές Όρκ όταν της χρειαζόταν. Κατά βούληση. Σύμφωνα με τον Άραγκορν, για παράδειγμα, δεν χρειάστηκε παραπάνω από μερικά χρόνια για τα Ορκς, ώστε να πολλαπλασιαστούν στην Μόρντορ και να δημιουργηθούν οι τεράστιες ορδές που είδαμε στον Πόλεμο Του Δαχτυλιδιού.

Δωρεάν Πάρκιν

Η αδερφή μου έχει μια φίλη, την Zέτα.

Στη Zέτα αρέσει πολύ 'να βγαίνει κερδισμένη', χωρίς να την αφορά με πιο τρόπο, ακόμα και αν χρειαστεί να τσαλακώσει λίγο την αξιοπρέπεια της, κάτι που κάνουν οι περισσότεροι αναγνώστες. Ας είμαστε ειλικρινείς. Μάζες είμαστε

Παράδειγμα: Μια φορά, στο τότε Deals παρήγγειλε ένα παγωτό με δυο μπάλες. Έφαγε την μια και μετά φώναξε το γκαρσόνι και του είπε 'το παγωτό δεν είναι καθόλου καλό, παρακαλώ πάρτε το πίσω'. Το γκαρσόνι την ρώτησε αν θέλει να της φέρει κάτι άλλο, αλλά αυτή είπε "όχι ευχαριστώ, δεν θέλω κάτι άλλο", εξασφαλίζοντας ένα ανέξοδη δίωρη παραμονή στο μαγαζί. Ένα άλλο κόλπο που κάνει συχνά είναι να πηγαίνει στο κομμωτήριο για ένα 'φορμάρισμα' στο μαλλί. Φυσικά στην συνέχεια το 'φορμάρισμα' αποδεικνύεται κανονική περιποίηση, ίσιωμα, χτένισμα. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να πληρώσει, δίνει 5 ευρώ, γιατί "...τόσο κάνει ένα φορμάρισμα, εξάλλου ήρθα και λουσμένη!". Όταν θέλει κρέας (για μαγείρεμα) από τον χασάπη της γειτονιάς, τον παίρνει τηλέφωνο και της το φέρνει ο ίδιος σπίτι. Δεν ξέρω πως το καταφέρνει αλλά θα με ενδιέφερε να μάθω. Πολλές φορές του λέει να της φέρει και τσιγάρα από το περίπτερο γιατί "..αχ, μωρέ, κάνει κρύο για να βγω έξω!".

Πρόσφατα η Ζέτα κανόνισε να πάει με την αδερφή μου και μια ακόμα φίλη της στο κέντρο να δούνε θέατρο. Φυσικά και δεν ήθελε να πληρώσει πάρκιν. Είπε στις άλλες ότι θα το αφήσει μπροστά από τη Μεγάλη Βρετανία (!!!). Το παρκάρει έξω από το ξενοδοχείο, και δίνει τα κλειδιά στον παρκαδόρο λέγοντας του ότι ήρθε για μια εκδήλωση και έχει ραντεβού με μια κυρία.. Το αμάξι, του δήλωσε, θα το πάρω σε καμία ωρίτσα. Ο παρκαδόρος δεν είχε να πει τίποτα άλλο επί του θέματος και πήρε τα κλειδιά. Η Ζέτα λέει στις κοπέλες "εμ, κορίτσια, έρχεστε λίγο μαζί μου ως το περίπτερο να πάρω τσιγάρα?", και έτσι απομακρύνθηκαν από το ξενοδοχείο με (πραγματική) κατεύθυνση το θέατρο (Μια Σχέση Πορνογραφική, μέτριο μου είπαν, αλλά πέταξε έξω βυζί και κώλο η Ματσούκα, όποτε αν το δει κανένας σας να ξέρει ότι υπάρχει κάποιο είδος λύτρωσης).

Δύο και μισή ώρες μετά έπρεπε να πάρουν το αυτοκίνητο πίσω. Η Ζέτα είπε στις φίλες της, "κορίτσια, περιμένετε εδώ, να πάω μόνη μου να του μιλήσω, γιατί αλλιώς θα με πιάσουν τα γέλια. Και κάτι θα σκεφτώ μέχρι να φτάσω". Μπήκε μέσα στο ξενοδοχείο, ζήτησε τα κλειδιά από έναν άλλο, άσχετο παρκαδόρο. Πριν όμως φύγει θριαμβευτικά η Ζέτα, βγαίνει από το γραφειάκι ο προηγούμενος παρκαδόρος, έξαλλος.

"ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ", φωνάζει και τρέχει προς το μέρος της. 

Η Ζέτα δεν έχασε την ψυχραιμία της. Αμέσως μόλις την πλησίασε, και έτοιμος να αρχίσει να τις τα χώνει, η Ζέτα σηκώνει ψηλά το ένα χέρι της προτάσσοντας την παλάμη της, όπως όταν κάνουν το σήμα του ΣΤΟΠ οι τροχονόμοι. Με το άλλο χέρι έπιασε την κοιλιά της, και ταυτόχρονα, έσκυψε λίγο μπροστά σαν να είχε φάει γροθία στο στομάχι.

"ΟΟΟΟοοοοο....", βόγκηξε.

Ο παρκαδόρος αιφνιδιάστηκε. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

"Τι...?", πρόλαβε να ψελλίσει.

"...οοοΟΟΟΟΟχ!!!", ξαναβόγκηξε η Ζέτα.

"Κυρία μου, είστε καλά", ρώτησε ο παρκαδόρος. Τα είχε χάσει.

"ΟΟΟοοο. Κόψιμο. Με έπιασε ΚΟΨΙΜΟ!", φώναξε η Ζέτα για την ακούσουν όσο πιο πολλοί γινόταν. Τι θα μπορούσε να πει ως απάντηση τώρα ο παρκαδόρος. Πως θα μπορούσε να της κάνει σκηνή. Τον είχε αφοπλίσει. "Του είχα σφίξει τα αρχίδια", θα έλεγε αργότερα η Ζέτα στις φίλες όταν θα τους διηγείται την ιστορία. Ο παρκαδόρος αναγκάστηκε να φερθεί σαν κύριος.

"Είστε καλά? Θέλετε βοήθεια? Πως θα οδηγήσετε έτσι?", είπε και είμαι ότι όταν πήγε σπίτι του το βράδυ θα έλεγε στον εαυτό του 'μα τι μαλάκας είσαι?'. Όσον αφορά την πρώτη ερώτηση, η Ζέτα είχε ήδη μπει στο αμάξι και είχε φύγει.

Αποτέφρωση Τώρα!

"I love the smell of burned flesh in the morning. Smells like... Victory!"

Ναι, ο τίτλος και η ατάκα είναι reference από το έργο 'Αποκάλυψη Τώρα'. Και δεν είναι τυχαίο, γιατί η αποκάλυψη δεν είναι αργά. Όχι ύστερα από τις αποκαλύψεις κορυφαίου στελέχους της Μάζας. Μιλάμε φυσικά για την αποκάλυψη των ζόμπι (στα αμερικάνικα το λένε Zombie Apocalypse, για να ξέρετε), κάτι για το οποίο η Μάζα ετοιμάζεται χρόνια τώρα.(πχ διαβάστε εδώ και εδώ). Σύμφωνα με την Καθημερινή, ύστερα από πιέσεις από την Εκκλησιά "..σε ναυάγιο οδηγείται η κατασκευή αποτεφρωτήρα στο Μαρκόπουλο". Μερικοί όμως εξακολουθούν να μην βλέπουν πέρα από το δάχτυλο τους. Αυτοί θα είναι και οι πρώτοι που θα φαγωθούν από τους ζωντανούς-νεκρούς. Αυτοί είναι που νομίζουν ότι η ταινία 'τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα', είναι μια φαρσοκωμωδία και όχι ντοκυμαντέρ.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Η παραπάνω εικόνα είναι και τροφή για σκέψεις. Και αν δεν αντιδράσουμε γρήγορα, η σάρκα μας θα είναι και αυτή τροφή. Όχι για τις σκέψεις, αλλά για τα ζόμπι.

Και κάτι ακόμα που με συγκλόνισε χτες το βράδυ... Αν βάλεις το δάχτυλό σου στο αυτί σου και το κουνήσεις γρήγορα πάνω-κάτω, ακούγεται σαν τον pacman.