Δεν χρησιμοποιώ συχνά τον ηλεκτρικό αλλά πριν κάτι μέρες αναγκάστηκα να πάω κόντρα στις συνήθειες μου.
Μπήκα στο τελευταίο βαγόνι, μαζί με αρκετό κόσμο. Μετά από δύο τρεις στάσεις, κόσμος είχε μπει, κόσμος είχε βγει, και η σύσταση του βαγονιού ήταν σαν την διαφήμιση της Benetton. Όλες τα καθίσματα ήταν πιασμένα και εγώ κρατιόμουν από έναν στύλο, μαζί με άλλους 3-4. Τότε ήταν που άκουσα την ακόλουθη ανακοίνωση από τα μεγάφωνα του βαγονιού. Ο εκφωνητής, προφανώς ο οδηγός, μιλούσε πιο γρήγορα από το συνηθισμένο και στην φωνή του διέκρινα ένα ίχνος αγωνίας.
"Προσοχή στα προσωπικά σας αντικείμενα. Κρατήστε τα σφιχτά, ειδικά οι επιβάτες στο τελευταίο βαγόνι."
Έπρεπε να ήσασταν εκεί. Ένιωσα σαν να ήμουν κομπάρσος σε καουμπόικη ταινία, σε σκηνή σε σαλούν πριν τραβήξουν τα πιστόλια οι θαμώνες.
Όλοι στο βαγόνι αμέσως βάλαμε το ένα χέρι στην πίσω τσέπη μας. Για να προστατέψουν το πορτοφόλι, αλλά έμοιαζε σαν να θέλαμε να τραβήξουμε το περίστροφό μας από εκεί. Κοιτάγαμε καχύποπτα τους άλλους, με βλέμματα σκυθρωπά, σαν ταινία του Κλιντ Ιστγουντ.
Κανείς δεν μίλαγε, η σιωπή ήταν εκκωφαντική. Τα βλέμματά μας κάναν απότομες κινήσεις δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να δούμε ποίος θα κάνει την πρώτη κίνηση. Θα ήταν και η τελευταία του. Είμαστε σαν κουρδισμένα ελατήρια. Ακίνητοι και έτοιμοι για όλα. Στις ταινίες του Κλίντ Ιστγουντ, αυτό λέγετε 'mexican standoff'.
Ξαφνικά, χτύπησε ένα κινητό. Παραλίγο να γίνει μακελειό. Όλοι αναπήδησαν. Αλλά καταφέραμε και συγκρατηθήκαμε. Κανείς δεν κουνήθηκε. Το κινητό συνέχισε να χτυπάει. Κουνώντας μόνο τα μάτια μας, καταφέραμε να εντοπίσουμε τον κάτοχο του. Ήταν στον απέναντι στύλο. Είχε το ένα χέρι του στο στύλο για να κρατιέται και το άλλο του χέρι στο στην κωλότσεπη. Είχε τραβήξει τα βλέμματα όλων. Είχε ιδρώσει. Επίσης είχε και ένα πρόβλημα. Δεν ήξερε με πιο χέρι να σηκώσει απαντήσει το κινητό. Να αφήσει την τσέπη του εκτεθειμένη, ή να αφεθεί στην τύχη της αδράνειας και να αφήσει το στύλο από τον οποίο κρατιόταν. Τελικά αποφασίσει να μην κάνει τίποτα και να αγνοήσει το κινητό. Ο ιδρώτας κύλισε στο πρόσωπο του σαν δάκρυα. Το κινητό σταμάτησε να χτυπάει, και άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης να βγει από τα χείλη του.
Φτάσαμε στην επόμενη στάση, άνοιξαν οι πόρτες, και το βαγόνι άδειασε. Οι περισσότεροι ξαναμπήκαν στο προτελευταίο βαγόνι. Τότε μόνο μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί ο οδηγός να βαριόταν και να μας έκανε πλάκα.
