Αστυνομικός, εκτός υπηρεσίας, ενώ οδηγούσε βράδυ με σβηστά τα φώτα παρέσυρε με το όχημα του, και σκότωσε, δύο πεζούς. Τον βάζουν σε διαθεσιμότητα. Το περιστατικό γίνεται γνωστό λίγο αργότερα μέσω του διαδικτύου.
Αυτό προκαλεί την οργή όσων διάβασαν την είδηση γιατί ο αστυνομικός που είναι σε διαθεσιμότητα στην ουσία πάει σπίτι του, δεν δουλεύει και συνεχίζει να παίρνει μισθό. Δηλαδή κάτι σαν πληρωμένες διακοπές.
Κακώς όμως εκνευρίστηκαν. Αν είχαν δει τόσες ταινίες όσες εγώ, σίγουρα θα γνώριζαν πως θα εξελισσόταν η πλοκή. Ο αστυνομικός θα πέρναγε δύο-τρεις μαρτυρικές μέρες ζώντας μέσα σε μια εσωτερική κόλαση, ψυχολογικά αναστατωμένος, γεμάτος θλίψη και ταπείνωση. Σε κάποια στιγμή θα έκλαιγε και με λυγμούς, όπως μόνο οι πραγματικοί άνδρες ξέρουν να κλαίνε. Θα είχε τύψεις, όχι μόνο για την πράξη του, αλλά επειδή γνωρίζει ότι όλο αυτό το διάστημα οι εγκληματίες δρουν ανενόχλητοι διαπράττοντας εγκλήματα. Στο τέλος θα αποφασίσει να αψηφήσει τον Διοικητή του, ο οποίο μάλιστα συχνά του έλεγε πει 'Διάολε, ΜακΠαπαπαρασκευά είσαι ένα ανεξέλεγκτο κανόνι (loose canon)!'. Στα κομμάτια η διαθεσιμότητα, θα πει, και θα βγει για να αποδώσει δικαιοσύνη. Χρησιμοποιώντας την γνώση των δρόμων και την ευφυΐα του, θα εξιχνιάσει μια υπόθεση μεγάλου βεληνεκούς, και ο διοικητής του, αφού τον επιπλήξει, δεν θα έχει άλλη επιλογή από τον να τον παρασημοφορήσει χτυπώντας του φιλικά την πλάτη.
'ΜακΠαπαπαρασκευά, πάλι έσωσες την πόλη μας'.
Queue end credits.
Queue end credits.
