Ίσως να μη έχετε διαβάσει μια παλαιότερη ανάρτηση σχετικά με την πολυκατοικία που μένω και τους διαχειριστές. Με λίγα λόγια, από όταν μετακόμισα εδώ, ο διαχειριστής δεν έχει αλλάξει. Αφήνει να εννοηθεί ότι δεν μπορεί άλλο, και θέλει να αλλάξει, απειλεί με γενικές συνελεύσεις των ιδιοκτητών αλλά δεν το κάνει ποτέ.
Γενικά είμαι καχύποπτος και είχα δημιουργήσει με την νοσηρή μου φαντασία διάφορα σενάρια. Σύμφωνα με το επικρατέστερο, ο διαχειριστής τα είχε κάνει πλακάκια με όλους. Με την καθαρίστρια, με τον κηπουρό, με το προμηθευτεί πετρελαίου, με τους άλλους ιδιοκτήτες, όλους, εκτός από εμένα. Σκοπός του φυσικά να μου ρουφήξει όσο το δυνατών μεγαλύτερο μέρος από το διαθέσιμο εισόδημα μου.
Και για να ρίξει στάχτη στα μάτια μου, όποτε με έβρισκε μου κλαιγόταν. ‘Το αποθεματικό που έχουμε είναι λίγο, πρέπει να το αυξήσουμε!’, ή ‘Όλοι αργούν να πληρώσουν τα κοινόχρηστα και βάζω από την τσέπη μου!’, κτλ. Όλα αυτά, άφηναν μια υπόνοια, ότι θα προτείνει να γίνω εγώ ο επόμενος διαχειριστής.
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να μην μιλάω. Προτιμούσα να με κλέβει, γιατί προφανώς αυτό έκανε, παρά να γίνω εγώ διαχειριστής. Όμως τα προβλήματα της πολυκατοικίας συσσωρεύονταν.
Αρχικά το ασανσέρ χάλαγε συνέχεια. Επίσης δεν είχαμε γραμματοκιβώτια. Τα γράμματα τα πέταγαν κάτω. Δεν θα με πείραζε αυτό, αλλά επειδή παραγγέλνω συχνά dvd από το play.com υπάρχει κίνδυνος να μου τα βουτήξουν. Το πρόβλημα αυτό το έλυσα πια, και χρησιμοποιώ την διεύθυνση της εταιρείας. Επίσης ο διαχειριστής είναι ο μόνος που χρησιμοποιεί το νερό του κήπου για να πλένει το αμάξι. Το θεωρώ λίγο μαλακία αυτό, γιατί το νερό αυτό το πληρώνουμε όλοι μας. Θα του έλεγα τίποτα, αλλά ξέρω ότι για το θέμα αυτό είχε τσακωθεί με έναν άλλο ιδιοκτήτη, οπότε αφού το ξεκίνησε ο άλλος, ας το ολοκληρώσει κι’όλας.
Πέρασαν 2 χρόνια από τότε, μέχρι που πριν λίγες βδομάδες ενημερώθηκα ότι θα γίνει η γενική συνέλευση των ιδιοκτητών, αυτή που απειλούσε ότι θα κάνει τόσα χρόνια, αλλά δεν είχε γίνει ποτέ. Το περίμενα ότι θα γινόταν αργά η γρήγορα γιατί είχα ορισμένα σημάδια.
Αρχικά, ο ένας ιδιοκτήτης που είχε τσακωθεί με τον διαχειριστή τοποθέτησε γραμματοκιβώτια. Υπέθεσα ότι απηύδησε από την κατάσταση και αποφάσισε να τα πληρώσει από την τσέπη του, αλλά μάλλον τώρα στην Γενική Συνέλευση θα ζητήσει λεφτά. Εγώ θα παραπονεθώ, πρώτων γιατί δεν μας ρώτησε αν θέλουμε γραμματοκιβώτια (ήθελα, αλλά δεν έχει σημασία αυτό), και δεύτερο γιατί τελικά είναι άχρηστα. Πριν τα βάλει, ο ταχυδρόμος πέταγε τα γράμματα κάτω. Τώρα που έχουμε γραμματοκιβώτια, έρχονται οι διαφημιστές, τα μπουκώνουν με διαφημιστικά έντυπα του Πράκτικερ, και ο ταχυδρόμος πετάει πάλι τα γράμματα κάτω. Catch-22.
Επίσης ο ίδιος ιδιοκτήτης αποφάσισε να αλλάξει κλειδαριά στην κάτω πόρτα. Φυσικά μας ενημέρωσε μια μέρα αργότερα. Και πήραμε κλειδιά άλλη μια μέρα πιο μετά. Ως τότε δεν τολμάγαμε να βγούμε από το σπίτι γιατί δεν ξέραμε πότε θα ξαναμπαίναμε. Ευτυχώς ήταν Σαββατοκύριακο, και έχω και Playstation 3.
Η συγκάτοικος ήταν εκστασιασμένη με το ενδεχόμενο να παρευρεθεί στην Συνέλευση. Όπως με ενημέρωσε είχε να πει πάρα πολλά παράπονα. Και θα ξεκίναγε με το ασανσέρ που χαλάει συνέχεια. Τι περιμένετε, γυναίκες. Δεν μπορούν να σκεφτούν δύο κινήσεις μπροστά.
‘Μην είσαι χαζή’, της είπα. ‘Δεν θα κάνεις κανένα παράπονο. Αυτό θέλουν, να κάνεις παράπονο για να σου που ότι έχεις δίκιο και καλό θα ήταν να γίνεις εσύ διαχειρίστρια. Εξάλλου μένουμε στο δεύτερο. Αν σε ενοχλεί που χαλάει το ασανσέρ, σκέψου πόσο θα ενοχλεί αυτόν που μένει στον Πέμπτο. Άσε αυτόν να κάνει παράπονα’.
Τελικά όλες οι σκέψεις μου μάλλον ήταν υπερβολικές. Στην γενική συνέλευση το μόνο που αποφασίσαμε ήταν να αυξηθεί το αποθεματικό, γιατί ήταν το ίδιο από το 1990, και να δοθεί, εκ των υστέρων, έγκριση για τα έξοδα του γραμματοκιβωτίου και της αλλαγής της κλειδαριάς.
