Περπάταγα με τον φίλο μου Φώντα στην Γλυφάδα το περασμένο σαββατοκύριακο. Τίποτα πονηρό, μην φανταστείτε, αλλά είδαμε κάτι που έπρεπε να αναφερθεί και να συζητηθεί.
Πρόλογος: Κάποτε, σπάνια, έβλεπα στον δρόμο αυτούς τους μίμους, που είναι βαμμένοι όλοι άσπροι, φοράνε άσπρα ρούχα και μένουν ακίνητοι ώρες κάνοντας τα αγάλματα. Είναι παράξενο θέαμα, και πάντα τους θαύμαζα, ειδικά όταν ήμουν μικρότερος. Φυσικά, με ξέρετε εξάλλου, ποτέ μου δεν διανοήθηκα να τους δώσω λεφτά.
Προχτές έτυχε να δω πάλι έναν τέτοιο, αλλά με σημαντικές διαφορές από την εικόνα πρότυπο που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου.
Δεν ήταν βαμμένος όλος άσπρος, αλλά είχε αφήσει ένα σημείο στο λαιμό, γύρω-γύρω από τον γιακά του, σαν να είχε βαρεθεί να βαφτεί ολόκληρος. Αλλά δεν ήταν αυτή η μόνη ένδειξη ότι και ο κλάδος των μίμων περνάει κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά και κρίση ταυτότητας.
Ο συγκεκριμένος μίμος, πρέπει να είχε απηυδήσει από την αδιαφορία των περαστικών, και αντί να παριστάνει το άγαλμα, είχε γυρίσει το καπέλο του ανάποδα και σε κραυγαλέα αντίθεση με την ιερή παράδοση της ακινησίας του επαγγέλματος του, κυνηγούσε τους περαστικούς ζητώντας τους λεφτά.
