Συνεχίζοντας την ρετρό-μανία που με έχει πιάσει αυτόν τον καιρό, θυμήθηκα μια ταινία που είχα δει μικρότερος, γύρω στα 15-16. Όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει η ταινία στους κινηματογράφους είχε θεωρηθεί επιτυχία, αν και για τα σημερινά δεδομένο, όπως οι περισσότερες 80s ταινίες, δεν βλέπεται. Δυστυχώς για εμένα, ακόμα και η πρώτη φορά που την είδα, με είχε απογοητεύσει, αλλά για άλλο λόγο από αυτόν που νομίζεται.
Στην ταινία ένας νεαρός προσπαθεί να ανακαλύψει ένα 'αντισεισμικό τούβλο' (αν θυμάμαι καλά) με την βοήθεια ενός υπολογιστή. Ομως καταφέρνει να χύσει σαμπάνια (?) πάνω στο keyboard και φυσικά ο υπολογιστής αποκτήσει τεχνητή νοημοσύνη. Και ανδρικές ορμές. Άρχισε να γουστάρει την κοπέλα του νεαρού.
Η πρώτη προσπάθεια να την δω, έγινε όταν ήμουν 11 χρονών και οι γονείς μου είχαν αγοράσει για πρώτη φορά βίντεο. Όταν πήγαινα (με τους γονείς) στο μοναδικό βιντεοκλάμπ του Χολαργού τότε, ήταν σαν να πήγαινε ένας πιτσιρικάς τώρα, πρώτη φορά στο Mall. Πάντα με κυρίευε ένα δέος με το φωτισμό και τα ράφια με ταινίες.
Οι περισσότερες ήταν off-limit δυστυχώς. Για όλα φταίει το Alien. Όταν με είδαν οι γονείς μου να το βλέπω κρυμμένος πίσω από τον καναπέ από το φόβο μου, μου απαγόρεψαν να βλέπω ‘ακατάλληλα’.
Την ίδια εποχή, κάποιο από τα παιδιά της γειτονίας είχε δει το Electric Dreams, και μας είχε διηγηθεί τι είχε γίνει. Όπως κάναμε όλοι σε εκείνη την ηλικία, αν και η διήγηση του ξεκίνησε όπως ή ταινία, κάπου άρχισε να την εμπλουτίζει και με δικά του στοιχεία. Τότε δεν το κατάλαβα βέβαια, και αποφάσισα πως έπρεπε να την δω. Εξάλλου ο τίτλος ακουγόταν πιο ‘κατάλληλος’ από το ‘Ηλεκτρονικό Μανούλι’ που ήταν και αυτό δημοφιλές στην γειτονιά, αλλά είχα αμφιβολίες πως θα αντιδρούσαν οι γονείς αν πήγαινα σπίτι με μια ταινία που έχει αυτόν τον τίτλο.
Όταν πήγα στο βίντεοκλαμπ, έψαξα να βρω την ταινία και μετά από ώρα κατάφερα να την ξετρυπώσω από το πιο απομακρυσμένο ράφι. Η ταινία είχε ένα πολύ ενδιαφέρον εξώφυλλο με μια όμορφη κοπέλα να φοράει μια μίνι φούστα και από πάνω ο τίτλος γραμμένος στα αγγλικά με μια μεγάλη, φωτεινή ‘electric’ γραμματοσειρά.
Όταν το έδωσα στο υπάλληλο με εξέπληξε λέγοντας μου πολύ σοβαρά, ‘Αυτή η ταινία δεν είναι για σένα παιδί μου’. Στεναχωρήθηκα πολύ αλλά δεν με έπαιρνα να αντιδράσω. Κατάπια την προσβολή, κατέβασα το κεφάλι και επέστρεψα την ταινία στο ράφι. Φαντάστηκα ότι θα ήταν πιο βίαιη από ότι περίμενα και ίσως οι σκηνές με τα ηλεκτρικά ρομπότ που σκότωναν τους ανθρώπους, όπως μας είχε περιγράψει ο φίλος μου στην αυλή της πολυκατοικίας να μην ήταν ψέματα.
Πέρασαν τα χρόνια και την ξέχασα την ταινία, μέχρι που τυχαία, στην ηλικία των 15 πια, την ξαναβρήκα σε άλλο videoclub, και αποφάσισα να την νοικιάσω. Μόνο που το εξώφυλλο ήταν διαφορετικό. Η κοπέλα ήταν ντυμένη λιγότερο προκλητικά, και υπήρχε δίπλα της και ένα νεαρός με έναν υπολογιστή. Και η γραμματοσειρά ήταν διαφορετική, αλλά πάλη με μπλε ελεκτρίκ χρώμα.
Αυτή τη φορά ο βιντεοκλαμπας δεν μου είπε τίποτα, και η ταινία δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά ήταν λιγότερο βίαιη από όσο είχα φανταστεί. Όταν την επέστρεψα, έψαξα λίγο το βιντεοκλαμπ για να βρω καμία άλλη ταινία και τότε κατάλαβα το λάθος που είχα κάνει την πρώτη φορά. Αντί για το Electric Dreams, είχα προσπαθήσει α νοικιάσω κάποια ταινία από την σειρά Electric Blue (στο λινκ θα βρείτε αναπαράσταση του εξωφύλλου, και πείτε μου. Εσείς δεν θα μπερδευόσασταν?)
Κάποια φορά πρέπει να σας πω και την ιστορία με το διαστημικό έργο της Disney ‘Black Hole’, και την έκφραση του πατέρα μου όταν του είπα ότι η βιντεοκασέτα που νοίκιασα ονομάζεται ‘Μαύρη Τρύπα’.
