Τρώγοντας μπέργκερ στα Έβερεστ

Ήμουν στα Έβερεστ και περίμενα να παραγγείλω. Μπροστά μου ήταν ένας νεαρός που βιαζόταν. Όταν ήρθε η σειρά του να πει τι θέλει, άκουσα τον εξής διασκεδαστικό διάλογο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

-Τι θα πάρετε κύριε.

-Ένα μπέργκερ με πατάτες και τυρί.

(σημείωση: το μπέρκγερ του Έβερεστ είναι ζυμάρι με ένα μπιφτέκι μέσα).


-Ε, το μπέργκερ είναι σκέτο.

(με ελαφρώς εκνευρισμένος επειδή αναγκάζετε να εξηγεί τα αυτονόητα)

-Ναι, θα το ανοίξετε, και θα βάλετε μέσα πατάτες και τυρί.

1995: Beach Party

Όταν τελειώσαμε το σχολείο, και όλη η μπακουροπαρέα είχε βγάλει πια δίπλωμα και βγαίναμε με τα αμάξια των γονιών μας τα βράδια, όλοι θελαν να έρχονται με το ‘δικό’ τους αμάξι. Δίναμε ραντεβού στην πλατεία Αγίας Παρασκευής, μαζευόμασταν και οι 6 μας, και φεύγαμε όλοι με έξι αμάξια. Ένας στο κάθε αμάξι. Κονβόυ το λέγαμε (ήταν της μόδας και η ομώνυμη ταινία εκείνη την εποχή). Κανείς δεν ήθελε να πάει συνοδηγός στο αμάξι κάποιου αλλού. Όλοι ελπίζαμε ότι θα σταθούμε τυχεροί και θα γυρίσουμε με γκόμενα από την βραδινή έξοδο. Ένας από εμάς μάλιστα, ύστερα από τρια χρόνια, το κατάφερε.

Μια φορά είχαμε σκαρφιστεί ένα φοβερό κόλπο. Θα κάναμε ένα μπιτς πάρτυ στην Ερωτοσπηλιά στο Πόρτο Ράφτη. Θα πηγαίναμε όλοι μαζί με τα αμάξια μας, μόνο που αυτή την φορά, όλη θα φέρναμε μια φίλη μας για να την γνωρίσουμε στους άλλους. Το σχέδιο ήταν fool-proof. Επίσης θα έφερναν κάποιοι Σαμπούκες, και κάποιοι ξύλα για να ανάψουμε και μια φωτιά στην παραλία. Ο Θανάσης θα έφερνε και την κιθάρα του. Δεν μας άρεσε όταν έπαιζε μουσική ο Θανάσης γιατί ήξερε να παίζει μόνο Πυξ Λαξ, αλλά αυτήν την φορά θα του το επιτρέπαμε γιατί μπορεί να άρεσε στα κορίτσια.

Συναντηθήκαμε όπως πάντα στην πλατεία. Κανείς μας δεν είχε φέρει καμία φίλη του για διάφορους αληθοφανείς λόγους. Δεν το βάλαμε κάτω όμως. Πήγαμε στην παραλία, ανάψαμε την φωτιά με την κιθάρα του Θανάση, ήπιαμε τις Σαμπούκες και περάσαμε πολύ ωραία. Στο γυρισμό, ο Θανάσης έκανε μια πολύ γρήγορη στάση, ξέρασε στο δρόμο μπροστά από τα αμάξια μας και όλοι σκεφτήκαμε "ΕΥΤΥΧΩΣ που δεν φέραμε κοπέλες!".

Ο γρίφος της Σφίγγας

Η Σφίγγα είναι φανταστικό πλάσμα της ελληνικής μυθολογίας, στενά συνδεδεμένο με το μύθο των Λαβδακιδών και συγκεκριμένα με εκείνον του Οιδίποδα 

Η Σφίγγα βρισκόταν στην Αρχαία Θήβα. Εκεί στεκόταν και ρωτούσε τους περαστικούς «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία;». Όποιον δεν μπορούσε να λύσει το γρίφο, η Σφίγγα τον έσφιγγε, μέχρι να πεθάνει. 

Ο Οιδίπους έλυσε τον γρίφο απαντώντας ότι το ον αυτό πρέπει να είναι κάποιο πόκεμον. Ανέφερε πως υπάρχουν πάνω από 600 πόκεμον και σίγουρα θα υπάρχει και κάποιο που ο αριθμός των ποδιών του αυξομειώνεται καθώς αυτό εξελίσεται. Η Σφίγγα του είπε ότι έχει δίκιο, και καθώς τα πόκεμον είναι πάνω από 600, δεν απαιτεί να ξέρουν όλοι τα ονοματά τους. 

Μόλις λύθηκε το αίνιγμά της η Σφίγγα γκρεμίστηκε από τον βράχο που στεκόταν και σκοτώθηκε. Ωστόσο, ο ακριβής γρίφος που έδινε η Σφίγγα δεν είναι γνωστός από αρχαίες πηγές, αλλά από μεταγενέστερα κείμενα.

Ο Μανόλης ο λοχίας

Άργησα να πάω στρατό. Όταν πήγα ήμουν ήδη 25 χρονών σε αντίθεση με τους περισσότερους που ήταν 18. Αυτό ήταν πρόβλημα.

Ήθελα η θητεία μου να περάσει όσο γίνεται πιο ήρεμα. Μου άρεσε όταν είχα ελεύθερο χρόνο να διαβάζω κανένα fantasy βιβλίο, στις εξόδους μου να κάθομαι σε κανένα νετ καφέ και να χαζεύω στο δίκτυο και τα βράδια να κοιμάμαι όσο πιο νωρίς μπορούσα και να ξυπνάω όσο πιο αργά γινόταν. Φυσικά οι άλλοι είχαν εντελώς διαφορετικές απόψεις. Στο ελεύθερο χρόνο τους θελαν να φωνάζουν και να ρίχνουν φάπες ο ένας στον άλλο. Τα βράδια θελαν να κοιμηθούν όσο πιο αργά μπορούσαν ή ακόμα καλύτερα να την κάνουν σκαστοί για να πάνε σε κανένα κλαμπ (Που; Στην Λήμνο! Έλα Χρηστέ και Παναγιά). Στις αρχές όταν με έβλεπαν να διαβάζω το Game of Thrones τους ερέθιζε. «Γιατί διαβάζεις βιβλία;» με ρωτούσαν στην αρχή. Και αργότερα δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το διάβαζα στα αγγλικά. «Και καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις;». Αυτή ήταν ίσως και η πιο ηλίθια ερώτηση που έχω ακούσει ποτέ.

Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Για τον λοχία τον Μανόλη ήθελα να σας μιλήσω. Ο Μανόλης ήταν και αυτός συνομήλικος μου, αλλά είχε το πλεονέκτημα ότι τον έκαναν λοχία όταν καταταχτήκαμε. Το πιο εκνευριστικό πάνω του, ήταν το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Το είχε συνέχεια. Ένα χαμόγελο ειρωνικό. Σαν να ξέρει κάτι για σένα και να το κρύβει. Ή σαν να θέλει να πει ότι του έχουν έρθει όλα τέλεια στη ζωή για αυτό και χαμογελάει. Μέσα μου το είχα ονομάσει “Shit eating grin”, γιατί ήμουν σίγουρος ότι ακόμα και αν τον έβαζαν να φάει σκατά, αυτό το χαμόγελο θα είχε. Γούσταρε την θητεία αυτός. Είχε το πάνω χέρι βλέπεται. Ήταν λοχίας και όλοι τον έγλυφαν για να μην τους βάζει σε αγγαρείες ή για να τους βάζει σκοπιές σε εύκολα νούμερα. Είχε αποκτήσει μια μικρή εξουσία στον θάλαμο για τον λόγο αυτό και προφανώς το απολάμβανε. Το έπαιζε πολυάσχολος και όταν τον ρωτάγαμε τι νούμερο ήμασταν για να ξέρουμε εκ των προτέρων (πριν τα αναρτήσει) μας το έπαιζε ιστορία. Είχα υποπτευθεί ότι δεν μας τα έλεγε για να μπορεί να κάνει αλλαγές και να βολεύει τους «φίλους» του ή για να αποκτάει πατήματα. Όταν τον ρώταγα, μου έλεγε πάντα, στα αγγλικά, «We shall see!» ενώ ταυτόχρονα είχε και αυτό το χαμόγελο. Και ήταν παράξενο να ακούς αυτήν την λονδρέζικη φράση από το στόμα του. Δεν ξέρω από πού την άκουσε και την έκλεψε, αγγλικά δεν πρέπει να ήξερε καλά, ότι είχε μάθει από τις χολιγουντιανές ταινίες. Όταν τον άκουγα να το λέω, ήταν σαν να έβλεπα έναν βλάχο να φοράει παπιγιόν.

Η κοπέλα του, μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε, σπούδαζε σε κάποια αστυνομική σχολή. Πρέπει να είχε κάποιο σύμπλεγμα εξουσίας. Θα γινόταν αστυνομικίνα αυτή, αυτός έγινε Λοχίας και προσπαθούσε να μέσω της παροδικής εξουσίας που απέκτησε να … δεν ξέρω, αν ήμουν ψυχολόγος κάποιο ψυχολογικό κόμπλεξ θα έβρισκα ότι ικανοποιούσε.

Ακόμα και τώρα θυμάμαι διάφορους διάλογους που είχα ακούσει με τον Μανόλη και διάφορους φαντάρους. Δεν θυμάμαι που έγιναν ή ποιοι ήταν οι άλλοι που του μίλαγαν, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήγαινε ο διάλογος. Όπως θα δείτε δεν ήταν και δύσκολος να τον απομνημονεύσω.

«Μανόλη, ο Κώστας δεν έχει πρόβλημα, μπορούμε να αλλάξουμε νούμερα μεταξύ μας;»

«We shall see…”

«Μανόλη αύριο θέλω να δω ποδόσφαιρο, γίνεται να μη με βάλεις υπηρεσία σήμερα;»

«We shall see…»

«Μανόλη, αύριο έχω γενέθλια, μπορώ να έχω έξοδο;»

«We shall see…»

Κανείς δεν τον πήγαινε. Αλλά όλοι του έκαναν τα γλυκά μάτια και πήγαιναν με τα νερά του, μπας και γλιτώσουν καμία αγγαρεία. Όσο για εμένα, μετά από μια δύο φορές, είχα πάψει να ασχολούμαι. Μπορεί, εν τέλει, να του το ζητούσα να μου έκανε την διευκόλυνση. Αλλά ήταν σαν να κάνεις συμφωνία με τον διάβολο. Αλλά δεν ήταν αυτό το χειρότερο. Ήταν θα άκουγα αυτή τη φράση.

Μέχρι που απολύθηκα. Έχω αρκετές ωραίες και αστείες ιστορίες να διηγηθώ από αυτό το διάστημα, αλλά όχι τόσες όσες τα βιβλία που διάβασα.

Πέντε χρόνια μετά, ένα πρωί, είχα αργήσει να πάω στην δουλεία και αυτό γιατί δεν έβρισκα θέση να παρκάρω. Με το που βγαίνω από το αμάξι και κλείνω την πόρτα, ακούει μια φωνή να φωνάζει το όνομα μου. Κατάλαβα ποιος ήταν από το χαμόγελο του. Το επίθετο του, ακόμη και τώρα δεν το θυμάμαι. Μια κοίταγε το αμάξι, μια εμένα. Άρχισε να μου μιλάει εγκάρδια. Σαν να έβλεπε έναν παλιό του φίλο. Εγώ τον κοιτούσα με βαριεστημένο ύφος, αλλά ή δεν το κατάλαβε ή δεν τον ένοιαζε. Δεν τον είχα ρωτήσει, ήθελα να ξεμπερδεύω για να μην αργήσω περισσότερο στο γραφείο, αλλά παρόλα αυτά θεώρησε σκόπιμο να με ενημερώσει για την πορεία της ζωής του. Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε, πέρα από το ότι παντρεύτηκε και ότι δούλευε σε κάποιο ασφαλιστικό γραφείο.

«Μισό λεπτό Νίκο!». Κατάλαβε ότι η συζήτηση δεν είχε πολύ χρόνο ζωής ακόμα (και εγώ κατάλαβα ότι τώρα θα εξηγηθεί ο λόγος του τόσο εγκάρδιου χαιρετισμού. Ο μικρός μονόλογος του, τώρα θα κορυφωθεί σε μια ύστατη προσπάθεια να… τι; Ποιο είναι το end game του;
«Να σου δώσω την κάρτα μου! Αν σε ενδιαφέρει κάποια πολύ φθηνή ασφάλεια να με πάρεις τηλέφωνο!»

Αχα! Έπρεπε να το περιμένω.

«We shall see…», του απαντάω ενώ ταυτόχρονα τσαλάκωσα και πέταξα την κάρτα του χωρίς να το κρύψω.

Και για πρώτη φορά κατάφερα να μιμηθώ στην εντέλεια το γαμημένο χαμόγελό του.

Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τελικός Απολογισμός

Θα θυμάμαι το φετινό φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας 2014» πρώτιστος για τα προβλήματα του και μετά για τις ταινίες του. Όπως και τα προηγούμενα φεστιβάλ της ίδιας διοργάνωσης δηλαδή. Ας δούμε όμως μια γρήγορη κριτική για τις ταινίες που παρακολούθησα.

Η βαθμολογία αντιγράφει την κλίμακα ρίχτερ. Το 10 από το 9 απέχει πολύ περισσότερο από όσο το 9 από το 8 για παράδειγμα, και πάει λέγοντας.
10 = Δεν ξέρω καμία ταινία που να παίρνει 10. Ίσως βγει στο μέλλον.

9 = Ταινία που θα ξανάβλεπα αμέσως μετά από μικρό διάλειμμα για να πάω τουαλέτα

8 = Ταινία που θα έβλεπα ξανά

7 = Μια καλή ταινία που θα σύστηνα στους περισσότερους

6 = Μια καλή ταινία που θα σύστηνα στους φαν του είδους

5 = Μια  μέτρια ταινία που θα σύστηνα σε αυτούς που βλέπουν ότι να ‘ναι

4 = Μια κακή ταινία που θα σύστηνα σε όσους γουστάρουν να βλέπουν κακές ταινίες του συγκεκριμένου στυλ

3 = Μια κακή ταινία που θα σύστηνα σε κάποιον που δεν γουστάρω

2 = Μια κακή ταινία που δεν θα σύστηνα ούτε στον εχθρό μου

1 = Μια κακή ταινία που δεν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω για αυτήν

Starred Up / Γροθιές στους τοίχους

Η πρώτη ταινία του φεστιβάλ. Αρκετά καλή και ωμή ταινία με θέμα τις φυλακής. Ρεαλιστική, βίαιη αλλά και χωρίς ιδιαίτερο νόημα.

6/10

The grand seduction / Ο αξέχαστος Μήνας

Παιζόταν την ίδια μέρα με το Ιστορίες για Αγρίους. Αναγκάστηκα να την κατεβάσω από το ιντερνετ. Ήταν πολύ καλή, down to earth, low budget ταινία. Θυμίζει τους “Λωτοφάγους” αλλά είναι πολύ καλύτερη. Χωρίς να είναι φαρσοκωμωδία, γέλαγα όλη την ώρα.

7/10

Wild Tales / Relatos Salvajes / Ιστορίες για αγρίους

Μάλλον η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ. 5 μικρές βίαιες και ξεκαρδιστικές ιστορίες. Γέλαγα μετά δακρύων. Παίζει και ο Ρικάρντο Νταρίν (από το 9 Βασίλισσες [ταινία που έχω δει πάνω από 5 φορές], Το μυστικό στα μάτια τους κτλ κτλ).

9/10

The Βabadook / O Μπαμπούλας

Νόμιζα ότι έβλεπα μια μέτρια ταινία τρόμου, μέχρι που κατάλαβα την αλληγορία. Τελικά ήταν καλύτερη από ότι περίμενα

6/10

Dead Snow 2

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να την δω γιατί παιζόταν την ίδια ώρα με τον Μπαμπούλα. Την έχω κατεβάσει αλλά δεν την έχω δει ούτε από το σπίτι ακόμα. Αφού όμως είναι συνέχεια του Dead Snow που μου άρεσει, έχει πάλι Ναζί Ζόμπι και αυτήν την φορά έχει και κομουνιστές Ζόμπι, δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από ένα…

6/10

Coherence

Ούτε αυτή μπορούσα να δω γιατί παιζόταν ταυτόχρονα με μια άλλη. Την κατέβασα όμως, και ευτυχώς την είδα. Πάρα πολύ καλή sci/fi / twilight zone ταινία που θέλει μυαλό για να καταλάβεις τι γίνεται ακριβώς. Μου άρεσε ιδιαίτερα

7/10

Η μαφία σκοτώνει μόνο το καλοκαίρι.

Γλυκόπικρη κωμωδία που λαμβάνει χώρα σε δύο χρονικές περιόδους, τη δεκαετία του 70 και τώρα, με την μαφία να υπάρχει στο background. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Η δεύτερη καλύτερη ταινία του φεστιβάλ που είδα.

8/10

Οχυρό Τίλντεν

Βασανίστικα

2/10

It follows / Σου ‘ρχεται

Creepy ταινία τρόμου. Πολύ καλή αρχή, ενδιαφέρον horror premise, ξεφούσκωσε γρήγορα δυστυχώς και δεν κατέληξε πουθενά.

4/10

Manos Sucias / Βρομικα Χέρια

Του Σπαϊκ Λη. Ναρκωτικά στην Κολομβία και απλή άνθρωποι που γίνονται κτήνη για να επιβιώσουν. Δεν ήταν άσχημη. Αλλά δεν είναι και για mainstream κοινό. Χωρίς ηθοποιούς επαγγελματίες, αλλά απλούς κολομβιανούς ανθρώπους που έπαιζαν για πρώτη φορά σε ταινία, και έπαιζαν πολύ πείστηκα.

6/10

The Heart Machine

Παράξενη και ιδιαίτερη ταινία για τις σχέσεις στην εποχή του internet. Καλή προσπάθεια. Δεν μετάνιωσα που την είδα. Αλλά δεν την ξαναβλέπω. Ωραίο τέλος.

5/10

‘71

Ταινία για Μπελφαστ. Λόγω προβλημάτων της διοργάνωσης δεν είδα το τέλος. Μαλάκες. Και ήταν καλή ως εκεί που είδα. Δεν νομίζω να με απογοητεύσει το τελευταίο μισάωρο που έχασα

6/10

When animals dream.

Από τον σκηνοθέτη του ‘Let the right one in’. Δεν μου άρεσε καμία ταινία του. Αυτή που είδα τώρα ήταν μια άνιση ταινία με λυκάνθρωπους. Καλή σκηνοθεσία, τοπία και φωτογραφία, αλλά από υπόθεση τίποτα το ιδιαίτερο. Δείτε καλύτερα (ξανά) το An American werewolf in London.

4/10

Miracle Mile

Από της αγαπημένες 80ς ταινίες. Ειδικά αν δεν ξέρετε τι πρόκειται να δείτε…από αλλού το ξεκινάει και αλλού το καταλήγει.

7/10

The Canal

Μια μαλακία ταινία τρόμου που προσποιείται ότι έχει plot twist και τελικά δεν έχει. Γίνεται αυτό που νόμιζες ότι γίνετε.

4/10

The Ρover

Αργή και δύσκολη ταινία. Δύσκολο να αρέσει σε πολλούς. Κάτι σαν αρτίστικ Μαντ Μαξ. Εμένα που μου αρέσει το post-apocalyptic, fall out, wasteland, κτλ, μου άρεσε.

6/10

Blind

Παράξενη ταινία. Αλλιώς την περίμενα. Ίσως επηρεασμένος από το Blindness. Δεν ήταν άσχημη

5/10

The Ιnfite Μan

Αν και αφορά τα time travel paradoxes, αγαπημένη μου θεματολογία, κατάφερε να με απογοητεύσει και να με κουράσει. Παρόλα αυτά το σενάριο ήταν αρκετά έξυπνο.

4/10

What we do in the shadows

Mockumentary με βρικόλακες. Πολύ γέλιο. Συν-σκηνοθετημένο από τον ένα πρωταγωνιστή του Flight of the Conchords. Θέλω να την ξαναδώ σύντομα με παρέα και μπίρες

8/10

Life after Beth / Η Αμπέθαντη

Μην σας ξεγελάσει ο τίτλος. Δεν είναι τόσο αστεία αυτή η rom-zom-com. Δείτε το Shaun of the Dead καλύτερα.

3/10

Πέρα από το '71 που είδα μισό, το Coherence και το Grandseduction που έπεφταν οι προβολές ίδια ώρα με άλλες ταινίες δεν κατάφερα να δω και τα:
This final hours - almost post apocalyptic movie. Δεν ήρθε ποτέ η κόπια στο φεστιβαλ
The drop - παιζόταν ίδια ώρα με άλλη ταινία
The mule - είχα μια υποχρέωση
Gone Girl - του David Fincher. Είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια
Θα τις κατεβάσω όμως και θα επανορθώσω.

Καθημερινές ιστορίες: Καφές και κάτι ακόμα

Πολλές φορές, πριν πάω στο γραφείο, περνάω από τον Γρηγόρη και παίρνω έναν καφέ και κάτι ακόμα. Ένα κρουασάν σοκολάτα μερικές φορές, άλλες φορές μια μπουγάτσα. Και αυτό γιατί συνήθως κάθεται ένας υπάλληλος στην μεριά με τα φαγώσιμα, ε και μέχρι να φτιάξουν τον καφέ, χαζεύω τα άλλα φαγώσιμα και τελικά παίρνω κάτι και από εκεί.

Σήμερα, ευτυχώς δεν ήταν κανείς στον πάγκο με τα φαγώσιμα. Είχαν πολύ δουλεία και ήταν και οι δύο υπάλληλοι στον πάγκο με τους καφέδες και τους ετοίμαζαν. Από την μία ήθελα κάτι να πάρω σήμερα από την άλλη σκεφτόμουν ευκαιρία να πάρω μόνο το καφέ, να γλιτώσω καμία θερμίδα και κανά ευρώ. Αποφάσισα τελικά να πάρω μόνο καφέ, και ήμουν χαρούμενος με την απόφαση μου. Μια νέα εποχή ξεκίναγε για εμένα. Τέρμα τα γλυκά, τέρμα οι θερμίδες. Ζήτω η υγιεινή ζωή και η άθληση.

«Τι θα πάρετε;», με ρώτησε ο υπάλληλος. Είχε πήξει να φτιάχνει καφέδες. Δεν σήκωσε καν το βλέμμα του να με κοιτάξει.

«Ένα καφέ», είπα, σκεφτόμενος το κρουασάν που απέφυγα. Ίσως να χρωματίστηκε με λίγη νοσταλγία η από παλιές εποχές μεγαλείων παραγγελία μου.

«Κάτι άλλο;», ρώτησε ο υπάλληλος.

«Με έχετε μάθει καλά ε;» είπα με απόγνωση. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την μοίρα του. Έπρεπε να το είχα μάθει από τον Εξολοθρευτή 1 και 2. «Και ένα κρουασάν σοκολάτα λοιπόν», συμπλήρωσα και αφέθηκα στο έλεος ενός μέλλοντος που έχει γραφτεί για εμένα χωρίς να με ρωτήσει κανείς.

Hellas ή Greece

Υπάρχει μια ομάδα Ελλήνων που δεν θέλουν να αποκαλείται η χώρα μας Hellas αλλά προτιμούν το Greece. Και υπάρχει και μια άλλη ομάδα Ελλήνων που θέλουν ακριβώς το ανάποδο.

Και οι δύο πλευρές έχουν επιχειρήματα. To Greece λέει η δεύτερη πλευρά είναι υποτιμητικό και βγαίνει από το Γρέκος,, όπως δηλαδή μας φώναζαν οι Τούρκοι κατακτητές κατά την Τουρκοκρατία. Δεν έχουν άδικο. Αλλά το επιχείρημα της άλλης πλευράς είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Δεν θέλω στους ξένους χάρτης χάρτες να αναγράφεται η χώρα μας ως Hellas, λένε, γιατί ακούγεται σαν Hell Ass. Ο κώλος της κόλασης.

Και αναρωτιέμαι, έ και; Δεν απέχουμε και πολύ από αυτό πλέον. Παρόλα αυτά, τους βρίσκω και λίγο υπερβολικούς όμως. Τι να πουν δηλαδή οι κάτοικοι του Hooker (Oklahoma, USA), του Buttzville, Pennsylvania, του Twatt, Scotland και Muff, Ireland, Titty Hill, England, Wetwang, England, Bald Knob, Arkansas, Whiskey Dick Mountain, Washington

Και αν το Hellas του θυμίζει τον Κώλο της Κόλασης, αυτό είναι μόνο στο δικό τους μυαλό. Οι ξένοι δεν το βλέπουν έτσι, εκτός και όταν μας λένε ‘Hellο’ στην ουσία μας λένε να πάμε τον διάολο.

Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Ξεφτυλίκια

Δεν μπορώ να το αποδείξω αλλά νομίζω ότι πηγαίνω στης Νύχτες Πρεμιέρας από όταν είχαν ξεκινήσει. Πριν 5 χρόνια είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την διοργάνωση. Οι επιλογές ταινιών όλο και χειρότερες (πάντα σε σχέση με τα γούστα μου), η οργάνωση της πωλήσεις καρτών και εισιτηρίων όλο και πιο ερασιτεχνική, η επικοινωνία με το κοινό προβληματική, προβλήματα στις προβολές. Χαμένες κόπιες και ταινίες που τελικά δεν προβάλλονται. Μετά χάσαμε και το Αττικόν και Απόλλων με αποτέλεσμα να μας πηγαίνουν στα πολύ υποδεέστερα Ιντεάλ και Όπερα, χειρότερα καθίσματα, μη αριθμημένες θέσεις, ακριβές κοκα-κόλες νεροζούμι, μπάχαλο.

Τότε, το 2009, εν βρασμό ψυχής, ορκίστηκα στο εαυτό μου να μην ξανακατέβω στο φεστιβάλ. Φυσικά, 5 χρόνια μετά, αμετανόητος, συνεχίζω να ταλαιπωρούμε. Καταναγκασμός μάλλον. Άλλαξε τίποτα; Όχι, η ίδια ανοργανωσιά και δεν είμαστε ούτε καν στα μισά του Φεστιβάλ…

Σαν κλασικός μαζόχας αγόρασα 20άρα κάρτα. Είναι ρίσκο αυτό, γιατί πάντα οι ταινίες που θέλω να δω είναι πάνω από 10, αλλά κάτω από είκοσι. Και όσο πιο πολλές ταινίες κλείνεις, τόσο αυξάνει το ενδεχόμενο να πέσεις σε ταινία που ακυρώνεται. Μου συμβαίνει ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ και φέτος δεν ήταν εξαίρεση.

Φέτος, στις μισές ταινίες θα γίνει κάτι ενοχλητικό. Μετά το διάλειμμα θα ξεχάσουν να σβήσουν τα φώτα, ή θα ξεκινήσει η ταινία χωρίς υπότιτλους. Θα παγώνει η εικόνα (Starred Up), το οποίο είναι ιδιαίτερα αστείο γιατί μου δίνει την εντύπωση ότι βλέπω youtube videaκι. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι ταινίες παίζονται μέσω stream.

Αλλά το ποτήρι άρχισε να ξεχειλίζει όταν από την πρώτη προβολή της ημέρας στον Δαναό έπρεπε να κατέβω στο Ιντεαλ για να δω το ‘These final hours’, και μετά να ξανανέβω στο Δαναό για να δω την Τρίτη ταινία της ημέρας. Στο Ιντεαλ μας είπαν ότι δεν κατάφεραν να φέρουν την κόπια της ταινίας και ότι μπορούμε να ανταλλάξουμε το εισιτήριο με κάποια άλλη ταινία. (déjà vu?). Φυσικά κάτι τέτοιο δεν με ικανοποιεί καθόλου. Πρώτα από όλα, ποιος θα μου πληρώσει τα έξοδα μετακίνησης από τον Δαναό στο Ιντεαλ. Και αφού έχω πάρει κάρτα 20αρά, πως θα βρω ΑΚΟΜΑ μια ταινία που να με ενδιαφέρει. Με το ζόρι βρήκα να γεμίσω την κάρτα. Και ας πούμε ότι έβρισκα. Θα είναι αδύνατο να την χωρέσω στο πρόγραμμα μου. Απλή στατιστική. Κορόιδα όσοι πήραν 20άρες κάρτες..

Και φυσικά τα χειρότερα δεν σταματάν εδώ. Χτες, την Δευτέρα είχα εισιτήριο για το ’71 στο Ιντεάλ, και μετά, με μισή ώρα περιθώριο θα ανηφόριζα στο Οντεόν για να δω το ‘When animals dream’. Χα!, θα ήθελα.

Δύο διακοπές στην ταινία (συν ένα διάλειμμα) κατάφεραν να καταστρέψουν την ταινία και να εκνευρίσουν όλο το κοινό. Οι υπεύθυνοι μίλαγαν για διακοπή ρεύματος, αλλά φυσικά ρεύμα είχαν παντού. Εκτός και αν η διακοπή περιοριζόταν μόνο στην μηχανή της προβολής της ταινίας. ‘Δεν είναι δικιά μας ευθύνη!’ έλεγαν και μας είπαν ότι θα γίνει επαναληπτική προβολή στα μέσα Οκτωβρίου για όσους θέλουν να δουν την ταινία. Οπότε, πάλι διπλά έξοδα μετακίνησης, με την προϋπόθεση ότι εκείνη την μέρα είσαι ελεύθερος.. Η πρώτη διακοπή διήρκεσε 15 λεπτά. Η δεύτερη δεν ξέρω πόσο διήρκησε. Έφυγα από το σινεμά χωρίς να δω το τέλος της ταινίας. Κρίμα γιατί η ταινία ήταν πολύ καλύτερη από αυτό που περίμενα. Έφυγα για προλάβω να δω το ‘When animals dream’ σιχτιρίζοντας την διοργάνωση όσο περπάταγα. Αν και μου υπόγραψαν το εισιτήριο για να περάσω τον Οκτώβριο να δω την επαναληπτική προβολή, δεν θα περιμένω ως τότε. Θα την κατεβάσω από το ιντερνετ. Πιο καλά από το σπίτι μου. Πιο φτηνή και η κόκα κόλα χωρίς να είναι νεροζούμι.

Και το χειρότερο είναι ότι παράκουσα δύο συντελεστές του σινεμά να μιλάμε για τις διακοπές και να λένε ότι φταίει το σύστημα, ότι έχει υπερφορτωθεί και αν δημιουργεί τέτοια προβλήματα τώρα που είναι ακόμα αρχή, τι θα γίνει στις επόμενες μέρες και προβολές;

Ε, τα χειρότερα έρχονται. Brace yourselves. Traffic will be a bitch.


Update 23.9.14
Στην προβολή του Miracle Mile (23.9.14 - 22:00) το ένα ηχείο δεν δούλευε και έκανε συνέχεια έναν πορδοφανή (και ίσως εκνευριστικό για τους περισσότερους) θόρυβο. Πάλι στην αίθουσα του ΦΠΑ

Κινητά και εφορίες

Είχα περάσει από την εφορία σήμερα το πρωί. Το κάνω συχνά όταν έχω στερέψει από ιστορίες για το μπλογκ. Σήμερα συνέβη το εξής.

Κάποιος κακόμοιρος φορολογούμενος πήγε να λύσει κάποιο θέμα του και προφανώς αυτά που του έλεγαν δεν τα καταλάβαινε. Θεώρησε σκόπιμο να πάρει τηλέφωνο τον λογιστή του για να τον βοηθήσει. Κάτι σαν το βοήθεια από το κοινό που έχουν τα τηλεπαιχνίδια. Αλλά και ύστερα από την βοήθεια του λογιστή του, δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί καθώς η υπάλληλος της εφορίας του ζητούσε κάτι άλλο τώρα το οποίο ο πολίτης δεν γνώριζε. Κατάλαβε ότι είχε μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο. Θα έπρεπε να παίρνει τηλέφωνο τον λογιστή, να του εξηγεί ο λογιστής τι ήταν αυτό που ήθελε η υπάλληλος, να το έλεγε ο ίδιος στην υπάλληλο και μετά η υπάλληλος θα του ζήταγε κάτι άλλο που δεν θα το καταλάβαινε. Οπότε θα έπρεπε να κάνει πάλι το ίδιο. Δεν θα τελείωνε ποτέ, και αν τελείωνε, σίγουρα κάποιο κουσούρι θα του έμενα, όσο αφορά τη πνευματική του υγεία. Δεν είχε άλλη επιλογή. Το ίδιο στα μάτια του. Θα έκανε την απεγνωσμένη προσπάθεια, αυτό που όλοι προσπαθούμε να αποφύγουμε στις εφορίες.

Πήρε τηλέφωνο τον λογιστή του και έδωσε το κινητό του στην υπάλληλο για να τα βρούνε μεταξύ τους. Υπάλληλος της εφορίας και λογιστής. Τετ-α-τετ.

Τουλάχιστον αυτό προσπάθησε να κάνει. Αλλά αυτά γινόντουσαν παλαιά εις το Τέξας. Αυτό ήταν μια τρύπα του συστήματος. Μια τρύπα που η εφορία επιτέλους βρήκε τρόπο να μπαλώσει.

"Λυπάμαι κύριε, δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο σας, γιατί είναι ιδρωμένο και δεν θέλω να το ακουμπήσω στο πρόσωπο μου".

Δυστυχώς, το theMAZAblog δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με την άρνηση της υπαλλήλου να ακουμπήσει το κινητό. Γιατί οποιαδήποτε άλλη στάση δεν θα ήταν συνεπής με όσα έχουμε σχολιάσει στο παρελθόν. Όπως για παράδειγμα: "Κίνδυνος ελλοχεύει στις αγορές μεταχειρισμένων iphone"

Έλληνες εγκληματίες Comic Sans

Από επίσημο έγγραφο του ΟΑΕΔ. Μπορείτε να το διαβάσετε και με την φωνή του Ντόναλντ Ντακ.

Context: http://www.comicsanscriminal.com/

Δύσκολα, δύσκολα

Περπατούσα κατευθυνόμενος προς το σπίτι μου. Έξω από την είσοδο ήταν ένας μαύρος. Με την πλάτη του γυρισμένη. Κάτι κοίταγε. Έτσι νόμισα. Μετά κατάλαβα ότι κατούραγε τον τοίχο μας. Ξέγνοιαστα και αφηρημένα.

"Επ, τι κάνεις εκεί!", φώναξα. Είχα θυμώσει. "Μάζεψε την μην φωνάξω την αστυνομία!"

Ο κακομοίρης ο μαύρος αγχώθηκε. Κατάλαβε το λάθος του, αλλά μάλλον κατουριόταν πολύ και ήταν δύσκολο να μαζέψει έτσι, από την μία στηγμή στην άλλη. Προσπαθούσε όμως. Και όσο προσπαθούσε κοίταζε μια κάτω προς τα πόδια του, και μια πίσω από τον ώμο του πρως τα εμένα, σαστισμένος και ανύμπορος. Και ταυτόχρονα ενώ έκανε την προσπάθεια να την μαζέψει, μου ψέλισε: "Δύσκολα... δύσκολα...!"

Μάλλον ντράπηκε λίγο.

Ένιωσα και εγώ κάπως άσχημα.

Περισσότερα μαθήματα ανετοσύνης

Είχατε διαβάσει σίγουρα πώς να καταφέρετε να παραγγέλνετε τον φτηνό καφέ στις καφετέριες και ταυτόχρονα να φαίνεστε χιπστερ και ψαγμένος;

Με την μέθοδο trial and error θα μάθετε τώρα πως να δείχνετε cool και ψαγμένοι ενώ παραγγέλνετε εξωτικά κοκτέηλς στις διακοπές σας. Δηλαδή θα μάθετε από τα λάθη του γράφοντος.

Είναι ρίσκο να παραγγέλνετε εξωτικά ποτά για πρώτη φορά όταν στην παρέα βρίσκεται και εκπρόσωπος του ασθενούς φύλου γιατί ένα λάθος μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα στην φανταστική (από κάθε άποψη) περσόνα που προσπαθείτε να προβάλετε για τον εαυτό σας. Καλύτερο θα ήταν να έχετε κάνει εξάσκηση, ένα πλάνο, μια δοκιμή, παραγγελίας του ποτού την προηγούμενη μέρα. Αλλά αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο να προγραμματιστεί. Από την άλλη, όπως λένε και οι Αμερικάνοι, high risk, high reward. 

Οπότε, ακόμα και αν η όλη επιχείρηση είναι απρογραμμάτιστη, πρέπει να προβάλετε την εικόνα του έμπειρου πότη. Κάθεστε στην καρέκλα με άνεση και ύφος θαμώνας του μαγαζιού (ενώ στην ουσία πρώτη φορά πατάτε πόδι). Κοιτάτε τον κατάλογο απαξιωτικά. Σίγουρα δεν τον χρειάζεστε, ξέρετε όλα τα ποτά απ'εξω. Προσωποποιηθείτε ότι ο μόνος λόγος που τον πήρατε στα χέρια σας είναι για να δείξετε τα ποτά στην κοπέλα που συνοδεύετε, ίσως την βοηθήσουν πιο πολύ οι εικόνες των ποτών για να επιλέξει. Όση ώρα κοιτάει το κατάλογο που κρατάτε στα χέρια σας (προς θεού μην το αποχωριστείτε, τον χρειάζεστε για το επόμενο βήμα), εσείς μανιωδώς κοιτάτε να βρείτε το ποτό με το πιο εντυπωσιακό όνομα - και αν είναι δυνατό την πιο χαμηλή τιμή.

Εδώ παραλίγο να κάνω το πρώτο λάθος. Σε πολλά περιοδικά έχω διαβάσει για το γνωστό ποτό που κάνει πάταγο τα τελευταία δύο χρόνια. Μιλάω φυσικά για το Daquiri φράουλα. Αλλά όπως είπα το έχω διαβάσει, δεν έχω ακούσει να το προφέρουν. Ιδρώτας έσταξε από το μέτωπό μου. Το προφέρουν Ντακίρι; Ντακουίρι; Ντάκιρι; Σίγουρα ότι Νταϊκίρι. Αν έκανα πλακίτσα και το ζήταγα σαν Ντάχτιρντι-Ντάχτιρντι θα την σκαπούλαρα με το χιούμορ μου ή θα μου γύρναγε μπούμερανγκ και θα με στοίχειωνε για την υπόλοιπη ζωή μου;

Αποφάσισα να το παίξω safe και να μην ζητήσω αυτό το ποτό και ας είχε την πιο ωραία φωτογραφία στον κατάλογο. Όχι, θα ζήταγα ένα άλλο που μόλις είχε δει το μάτι. Το όνομα του ήταν πολύ πιασιάρικο και σίγουρα θα εντυπωσίαζε. Θα ήταν και double entendre και θα έδειχνε ότι δεν μασάω να χρησιμοποιώ λέξεις που πολλοί θεωρούν ταμπού,  δημοσίως.

"Για εμένα φέρε ένα Porn Star Martini, παρακαλώ", είπα στην κοπέλα που έπαιρνε την παραγγελία νομίζοντας ότι σκόραρα από τα αποδυτήρια. Το χαμόγελο τις νίκης σβήστηκε αμέσως από την απάντηση της κοπέλας.

"Frozen, on the rocks ή classic?"

Διάολε. Θα μπορούσε να μου είχε μιλήσει στη νεκρή γλώσσα των Ρ'λυελιανών. Τα ίδια θα είχα καταλάβει. Στο σημείο αυτό κατέβασα το κεφάλι ηττημένος και ψέλλισα: "Ε τι είναι ακριβώς αυτά;"

Αγαπητέ αναγνώστη, τώρα εσύ από τα λάθη μου μπορείς να μάθεις, μπορείς να σκοράρεις πιο εύκολα. Και αν σου κάνουν ερωτήσεις που η απάντηση βρίσκετε μέσα στην ερώτηση, ΡΙΣΚΑΡΕ ΤΟ!

Απάντα στην τύχη! Φώναξε "FROZEN" σαν να το σκεφτόσουν από την στιγμή που ξύπνησες. Απάντησε κάτι. Classic! Δεν μπορεί να είναι χάλια. Πες 'On the rocks', και πιες το σαν να είναι το καλύτερο ποτό που έχεις δοκιμάσει ποτέ, ακόμα και αν η γεύση του είναι σαν κάτουρο. Γιατί το διάλεξες εσύ, και εσύ ξέρεις να διαλέγεις!

Καπάκι τουαλέτας

Φίλος gamer και γνωστός Ζεν Πρεμιέ τον τελευταίο καιρό έχει αναρτήσει στον ιστότοπο του μια σειρά άρθρων με tips για τους άνδρες σε σχέση με την συμπεριφορά τους στο ωραίο φύλο. Για εμάς τους gamers και κομπιουτεράκιδες είναι κάτι σαν τα hints and tips που είχε το Pixel. Cheats δηλαδή για να έχεις άπειρα κανονάκια. Καταλαβαίνετε που το πάω ε;

Ένα από τα tips που με προβλημάτισαν ιδιαιτέρως αφορούσε το καπάκι της τουαλέτας και αν πρέπει να το αφήνουμε όρθιο ή κατεβασμένο. Η επίσημη συμβουλή του αρθρογράφου ήταν ένα απρόσμενο plot twist που ταρακούνησε όλους τους αναγνώστες του. “ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ” μας είπε και παρέθεσε τα λόγια κάποιου αντιπροσώπου του ωραίου φύλου που ήταν: “Unless we’re blind or have no night-light in the bathroom, the whole toilet-seat thing is exaggerated and meant to control you."

Τόσο καιρό δηλαδή το έκανα λάθος.

Αρχικά ήμουν υποστηρικτής της άποψης να αφήνεις το καπάκι σηκωμένο. Οι λόγοι ήταν πολλοί. Αρχικά είναι μια ωραία σεξουαλική αλληγορία που πολλές θα την δουν, λίγες θα την καταλάβουν. Δεύτερον, είναι πιο πιθανό να ξαναπάω ο άνδρας να κατουρήσω παρά μια γυναίκα (ειδικά όταν είναι μπακούρι), οπότε γλυτώνει από το ανέβασε/κατέβασε.

Μετά έγινα υποστηρικτής της άποψης να κλείνεις το καπάκι γιατί άκουσα ότι τα μικρόβια (γνωστά και ως κολοβακτηρίδια) έχουν την τάση να πηδάνε από την λεκάνη και να πηγαίνουν σε άλλα σημεία του μπάνιου όπως για παράδειγμα στην οδοντόβουρτσα.

Στο τέλος όμως μπερδεύτηκα με τις αντικρουόμενες συμβουλές που διάβασα και από τα μαθήματα ζωής που είχα και αποφάσισα να πάω κατευθείαν στην πηγή και (χαχα, όχι να πιώ νερό όπως γράφουν μερικοί αναγνώστες στα σχόλια) να ρωτήσω απευθείας μερικές κοπέλες. Αλλά δυστυχώς το εγχείρημα στέφθηκε με αποτυχία γιατί οι περισσότερες, στην ερώτηση μου ‘αν προτιμούν το καπάκι πάνω ή κάτω’, μου απάντησαν ‘Βγες έξω από τις γυναικείες τουαλέτες παλιοανώμαλε!’.

Πάντως, αν θέλετε την συμβουλή του Μάζαμπλογκ, τότε να σας πούμε ότι δεν πρέπει να στύβετε και πολύ το μυαλό σας. Προτιμήστε να κατουράτε (στα κρυφά) στην μπανιέρα. Βέβαια και εκεί υπάρχουν κάποια μικροπροβλήματα, όπως ότι πρέπει να θυμάστε να βγάζετε τα παιδιά πρώτα, αν είστε γονείς.  

Αλλά τελικά δεν έχει τόσο σημασία αν αφήνεις το καπάκι σηκωμένο ή κατεβασμένο, όσο το να το σηκώσεις πριν κατουρήσεις και να είσαι όσο πιο πολύ εύστοχος μπορείς κατά την διάρκεια της διούρησης. Οι μικρές λεπτομέρειες είναι που κάνουν την διαφορά.

Η γλάστρα κάποτε θα μαραθεί

Οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζει η εταιρεία και κάνουμε αμήν αμάν να μας δώσουν φορολογικές ενημερότητες από το ΙΚΑ για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε εισπράξεις.

Ο άη-φερ μάνατζερ τρέχει στο ΙΚΑ, κάνει ότι μπορεί, αλλά και αυτοί εκεί δεν μπορούν να βοηθήσουν. Δεν είναι ότι δεν θέλουν, αλλά άλλοι έχουν πάρει απόσπαση, άλλοι έχουν απολυθεί. Στην ουσία μια κοπέλα είναι που βγάζει όλη την δουλεία. Φιλότιμη, αλλά τι να κάνει μόνη της.

Μέχρι που μια μέρα γυρνάει ο άη-φερ μάνατζερ με ένα χαμόγελο στα χείλη. 

"Το έλυσες το πρόβλημα;" τον ρωτάει το αφεντικό.

"Να της πάμε μια γλάστρα!" απαντάει ο άη-φερ.

"Τι γλάστρα ρε; Πήρες την ενημερώτητα;"

"Ναι, ναι! Την είχε έτοιμη. Να της πάμε όμως μια γλάστρα!"

Και μας εξήγησε ότι όταν μπήκε στο γραφείο της και είδε ότι είχε πολλές γλάστρες. Υπέθεσε (σωστά) ότι της αρέσουν τα φυτά. Για να την καλοπιάσει άρχισε να της λέει "τι ωραία που είναι εδώ", "τι ωραία φυτά" και τέτοια. Και αφού η υπάλληλος υπερέβαλε εαυτόν για την εταιρεία, αν μη τι άλλο, να της κάνουμε δώρο μια γλάστρα.

"Όχι", λέει το αφεντικό. "Μια κολόνια! Ρώτα την πιο άρωμα φοράει να της πάρουμε μια κολόνια!"

Και ξαφνικά από ένα γραφείο στο βάθος ακούγετε η φωνή της λογικής.

"Ρε παιδιά, αν της πάρετε γλάστρα, θα μαραθεί το λουλούδι και θα την πετάξει. Αν της πάρετε κολόνια, θα την φορέσει, θα την τελειώσει, και θα μας ξεχάσει... Δεν της ρίχνει ένα πούτσο ο Αή-Φερ καλύτερα για να θυμάται την εταιρεία μας για όλη της την ζωή.

(Ο υπάλληλος αυτός απολύθηκε μετά από δύο ώρες γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που προσαρμόζει ένα ανέκδοτο στην καθημερινότητα της εταιρείας μας και του είχαν γίνει επανειλημμένες συστάσεις)

Κέρασμα Πορτοκαλάδας

Η ηλικιωμένη συνάδελφος πείραζε τσαχπίνογαργαλιάρικα τον κλητήρα του γραφείου μας. Σήμερα, δεν κατάλαβα πως το πήγε εκεί η κουβέντα, αλλά του έκανε ναζάκια για τον γιό του (ετών 2).

«Αχχ, να δω τον γιόκα σου όταν μεγαλώσει που θα σου ζητάει λεφτά για να κεράσει το κορίτσι…», του είπε.

Ήταν πολύ πρωί ακόμα και ο κλητήρας ήταν αγουροξυπνημένος. Δεν έδωσε πολύ σημασία γιατί ήταν απασχολημένος με κάποιο άλλο θέμα. Λίγο αργότερα, και ενώ είχε βγει έξω από το γραφείο η ηλικιωμένη συνάδελφος μας λέει:

«Ρε παιδιά τι μου έλεγε ότι θα κερνάει πορτοκαλάδα ο μικρός»

«Ε, όταν μεγαλώσει. Θα κερνάει τα κοριτσάκια εννοούσε»

Το σκέφτεται λίγο και τελικά αποφασίζει: «Όχι… μόνο μπούτσο θα κερνάει!»

Φρέντο Καπουτσίνο, Africa blend

«Είστε έτοιμος να παραγγείλετε;», ρώτησε η γκαρσόνα.

Είχα βγει για να πιω ένα Φρέντο Καπουτσίνο. Στο κατάλογο είδα ότι είχαν 3 ειδών καφέδες. Φρέντο Καπουτσίνο Africa Blend που ήταν ο φθηνότερος, Earth Blend που ήταν λίγο πιο ακριβός και American Blend που ήταν ο ακριβότερος από τους τρεις.

Φυσικά και ήθελα να πιω τον Africa Blend. Τον φθηνότερο. Δεν είμαι φανατικός λάτρης του καφέ και στο κάτω-κάτω όλοι οι καφέδες ίδια γεύση έχουν για εμένα. Αλλά πώς να το ζητούσα. Δεν ήθελα να γίνω ρόμπα. Ήμουν και με παρέα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις ζητάω απλά ένα Φρέντο Καπουτσίνο και αφήνομαι στο έλεος της σερβιτόρας. Μπορεί να μου φέρει τον πιο φθηνό, αλλά μπορεί να μου φέρει και τον πιο ακριβό. Αυτή την φορά όμως ήμουν αποφασισμένος να το παίξω έξυπνα. Να τους τη βγω στο έτσι. ΚΑΙ θα έπαιρνα τον φθηνό καφέ χωρίς να φανώ τσίπης ΚΑΙ θα πρόβαλα την αύρα του ‘Εκλεκτικού αλλά και Περπατημένου Άνδρα’ στην παρέα μου. Και όταν λέω παρέα, δεν εννοώ το αφηρημένο όχλο αρσενικών φίλων μου, αλλά εννοώ ένα μόνο άτομο θηλυκού γένους. Καταλαβαίνετε τώρα τι διακυβευόταν.

«Ναι δεσποινίς. Θα ήθελα ένα Φρέντο Καπουτσίνο. Αλλά προσέξτε... (δραματική παύση) θέλω να είναι Africa Blend, παρακαλώ!».

Προσοχή, εργάτη!

Ξύπνα εργάτη!

Τα αφεντικά έχουν βρει high-tech τρόπο να σε παρακολουθούν εν ώρα εργασίας και να ξέρουν αν παράγεις έργο ή αν χαζολογάς στο facebook. 

Εργάτη, τα αφεντικά να ξέρεις ότι φτιάχνουν fake facebook accounts, προσποιούνται ότι είναι κοπελίτσες, βάζουν ναζιάρικες φωτογραφίες και στέλνουν friend requests στους υπαλλήλους τους. Και μετά, εργάτη, γνωρίζουν την κάθε σου κίνηση.

An outstanding one night stand

An outstanding one night stand

Dramatis Personae

(ένας από όλους είναι και ο κάτοχος του βλόγιου που διαβάζετε)

Γιάννης: Νέος συνάδελφος, ψαρομένος

Κώστας: Παλιός συνάδελφος, γαμιάς

Νίκος: Παλιός συνάδελφος, γοητευτικός νεαρός

Γιάννης: Στο email να γράφω ‘reminder for payment’;

Νίκος: Βάλε ‘remind for ‘outstanding balance’. Μην μας πούνε και ζήτουλες…

Κώστας: (μουρμουρίζει) …one night stand

Νίκος: Ξέρεις από αυτά εσύ ε;

Κώστας: Ε ναι

Νίκος: Παλιά όμως. Τώρα που παντρεύτηκες…

Κώστας: Και τώρα! Γιατί όχι;

Νίκος: Ναι, και τώρα, εντάξει… Αλλά μόνο την σύζυγο

Κώστας: (δεν απαντά, κάνει πως προέκυψε κάποιο εργασιακό θέμα)

Νίκος: (συνεχίζει απτόητος τώρα που ξέρει ότι τον έχει στριμώξει) Μπορείς να δίνεις στην γυναίκα σου ραντεβού σε μπαρ, να πηγαίνεις εσύ αργότερα και να της κάνεις καμάκι.

Κώστας: (του άρεσε η ιδέα) Θα βγάζω την βέρα όμως!

Νίκος: Όχι. Μην είσαι βλάκας. Τους αρέσει η ιδέα ότι πηγαίνουν με παντρεμένους!

Swingers

-Διάβασα σε μια αγγελία για ένα ζευγάρι ανυποψίαστο που απάντησε σε αυτές τις αγγελίες για swingers. Πήγαν στο διαμέρισμα, τους περίμεναν δύο τύποι, τους έδειραν, τους γάμησαν, τους πήραν και τα λεφτά. Φρικτό!

-Που το διάβασες; Σε κανά Χριστιαννικό μπλόγκ; Urban legend μου ακούγεται.

-Όχι ρε, σε σοβαρό ρεπορτάζ το είδα.

-Ότι και να λες, εγώ δεν θα σταματήσω να πηγαίνω!

Τι κάνει ο Τσοβόλας

Διάλογος που παράκουσα μεταξύ δύο ατόμων με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές πεποιθήσεις.

-Ο Τσοβόλας δεν ασχολείται πια με την πολιτική ε?
-Καλά κάνει. Ο Τσοβόλας είναι διακεκριμένη προσωπικότητα. Θα κάθετε τώρα να μιλάει με τον Τσίπρα?
-Ε, ας μιλάει με τον Λιάπη, αν δεν του αρέσει ο Τσίπρας.

Super Mario, ένα προπαγανδιστικό, κομουνιστικό βιντεοπαιχνίδι

Όλοι μας γνωρίζουμε τον Μάριο τον Ιταλό υδραυλικό. Ποίος δεν είχε παίξει κάποιο από τα Super Mario σε κάποια Γιαπωνέζικη κονσόλα της Νιντέντο στην δεκαετία του 1980. Τα παιδάκια είχαν τρελαθεί με τον χοντρούλη ήρωα των βιντεογκέημς με αποτέλεσμα να βγουν αμέτρητες συνέχειες για το ηλεκτρονικό παιχνίδι και όχι μόνο. Μέχρι και ταινία αλλά και παιδικό καρτούν έγινε. Φυσικά ο Μάριο είναι μέχρι και σήμερα δημοφιλής στις ηλικίες 5-13 ετών. Και η αγάπη που τρέφουν για τον Μάριο τα παιδιά είναι δύσκολο να λησμονηθεί ακόμα και όταν μεγαλώσουν, γιατί η μόνη μας πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία.

Δυστυχώς αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι ο Μάριο είναι ο δούρειος ίππος του κομουνισμού, ένα αριστερό σύμβολο, πολύ ισχυρότερο από το σφυροδρέπανο, γιατί τα θύματα του είναι τα μικρά παιδιά τα οποία υπνωτίζονται/εθίζονται από την αριστερή προπαγάνδα/μαγικά μανιτάρια και μετά ‘σπάνε’ (βλέπε: βρομίζουν με γκράφιτι) τους τοίχους όπως ο ‘ήρωας’ τους.

Απορώ πως η κοινωνία δεν αντέδρασε όπως πολύ σωστά είχε αντιδράσει στο παρελθόν με την μεταμεσονύχτια προβολή του 120 μέρες στα Σόδομα του Παζολίνι το 1984 και με τον Τελευταίο Πειρασμό του Σκορτσέζε το 1989 ή και την πιο πρόσφατη ομοφυλοφιλική σκηνή στο Ντάουντον Άμπεη το 2013. Εξάλου τα στοιχεία ότι το Super Mario είναι μια κομουνιστική ωρολογιακή βόμβα, και με την πρόσφατη απόδραση του Ξηρού, είναι θέμα χρόνου πότε θα εκραγεί στα χεράκια των μικρών ελληνόπουλων.

 

Ο Μάριο είναι υδραυλικός (δηλαδή εργάτης), χοντρούλης (καλοφαγωμένος) και πάντα χαρούμενος. Δηλαδή ακριβώς όπως θέλουν να μας πείσουν ότι είναι όλοι όσοι ζούνε στον κομμουνιστικό παράδεισο.

Σημαντικό είναι ότι ο Μάριο φοράει κόκκινα (αριστερά) ρούχα. Ακόμα και ο αδερφός του, ο Λουίγκι (και όχι Λουίτζι όπως λένε μερικοί, εκτός και αν λένε και Ίτζι Ποπ), φοράει πράσινα (πιο κεντρώα) ρούχα, αλλά αυτός, όπως όλοι ξέρουμε, είναι και λίγο χαζούλης.

Ο Μάριο, όταν ξεκινάει η πίστα, πάντα βρίσκεται στο πιο αριστερό της μέρος και κατευθύνεται προς το κάστρο (σύμβολο του φιλοβασιλικής δεξιάς) το οποίο βρίσκεται στο πιο δεξιό μέρος της πίστας. Μεταξύ του Μάριου και του κάστρο υπάρχουν κάποια τείχη (συμβολισμός του τείχους του Βερολίνου) τα οποία ο Μάριο σπάει με την υψωμένη αριστερή γροθιά του.

Και φυσικά ο τελικός στόχος του Μάριο είναι η διακόρευση της Πριγκήπισσας που μοιάζει ενοχλητικά με την Lady Diana, αλλά όπως και να έχει είναι μια αλληγορία για τους φιλοβασιλικούς και γενικότερα για τον δυτικό τρόπο ζωής.

Ξυπνήστε! Και κλείστε τις βιντεοκονσόλες των παιδιών σας.