Πολλές φορές, πριν πάω στο γραφείο,
περνάω από τον Γρηγόρη και παίρνω έναν καφέ και κάτι ακόμα. Ένα κρουασάν σοκολάτα
μερικές φορές, άλλες φορές μια μπουγάτσα. Και αυτό γιατί συνήθως κάθεται ένας υπάλληλος
στην μεριά με τα φαγώσιμα, ε και μέχρι να φτιάξουν τον καφέ, χαζεύω τα άλλα φαγώσιμα
και τελικά παίρνω κάτι και από εκεί.
Σήμερα, ευτυχώς δεν ήταν κανείς
στον πάγκο με τα φαγώσιμα. Είχαν πολύ δουλεία και ήταν και οι δύο υπάλληλοι
στον πάγκο με τους καφέδες και τους ετοίμαζαν. Από την μία ήθελα κάτι να πάρω σήμερα
από την άλλη σκεφτόμουν ευκαιρία να πάρω μόνο το καφέ, να γλιτώσω καμία θερμίδα
και κανά ευρώ. Αποφάσισα τελικά να πάρω μόνο καφέ, και ήμουν χαρούμενος με την
απόφαση μου. Μια νέα εποχή ξεκίναγε για εμένα. Τέρμα τα γλυκά, τέρμα οι θερμίδες.
Ζήτω η υγιεινή ζωή και η άθληση.
«Τι θα πάρετε;», με ρώτησε ο υπάλληλος.
Είχε πήξει να φτιάχνει καφέδες. Δεν σήκωσε καν το βλέμμα του να με κοιτάξει.
«Ένα καφέ», είπα, σκεφτόμενος το
κρουασάν που απέφυγα. Ίσως να χρωματίστηκε με λίγη νοσταλγία η από παλιές εποχές
μεγαλείων παραγγελία μου.
«Κάτι άλλο;», ρώτησε ο υπάλληλος.
«Με έχετε μάθει καλά ε;» είπα με απόγνωση.
Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει την μοίρα του. Έπρεπε να το είχα μάθει από τον
Εξολοθρευτή 1 και 2. «Και ένα κρουασάν σοκολάτα λοιπόν», συμπλήρωσα και αφέθηκα
στο έλεος ενός μέλλοντος που έχει γραφτεί για εμένα χωρίς να με ρωτήσει κανείς.
