Κινητά και εφορίες

Είχα περάσει από την εφορία σήμερα το πρωί. Το κάνω συχνά όταν έχω στερέψει από ιστορίες για το μπλογκ. Σήμερα συνέβη το εξής.

Κάποιος κακόμοιρος φορολογούμενος πήγε να λύσει κάποιο θέμα του και προφανώς αυτά που του έλεγαν δεν τα καταλάβαινε. Θεώρησε σκόπιμο να πάρει τηλέφωνο τον λογιστή του για να τον βοηθήσει. Κάτι σαν το βοήθεια από το κοινό που έχουν τα τηλεπαιχνίδια. Αλλά και ύστερα από την βοήθεια του λογιστή του, δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί καθώς η υπάλληλος της εφορίας του ζητούσε κάτι άλλο τώρα το οποίο ο πολίτης δεν γνώριζε. Κατάλαβε ότι είχε μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο. Θα έπρεπε να παίρνει τηλέφωνο τον λογιστή, να του εξηγεί ο λογιστής τι ήταν αυτό που ήθελε η υπάλληλος, να το έλεγε ο ίδιος στην υπάλληλο και μετά η υπάλληλος θα του ζήταγε κάτι άλλο που δεν θα το καταλάβαινε. Οπότε θα έπρεπε να κάνει πάλι το ίδιο. Δεν θα τελείωνε ποτέ, και αν τελείωνε, σίγουρα κάποιο κουσούρι θα του έμενα, όσο αφορά τη πνευματική του υγεία. Δεν είχε άλλη επιλογή. Το ίδιο στα μάτια του. Θα έκανε την απεγνωσμένη προσπάθεια, αυτό που όλοι προσπαθούμε να αποφύγουμε στις εφορίες.

Πήρε τηλέφωνο τον λογιστή του και έδωσε το κινητό του στην υπάλληλο για να τα βρούνε μεταξύ τους. Υπάλληλος της εφορίας και λογιστής. Τετ-α-τετ.

Τουλάχιστον αυτό προσπάθησε να κάνει. Αλλά αυτά γινόντουσαν παλαιά εις το Τέξας. Αυτό ήταν μια τρύπα του συστήματος. Μια τρύπα που η εφορία επιτέλους βρήκε τρόπο να μπαλώσει.

"Λυπάμαι κύριε, δεν μπορώ να μιλήσω στο τηλέφωνο σας, γιατί είναι ιδρωμένο και δεν θέλω να το ακουμπήσω στο πρόσωπο μου".

Δυστυχώς, το theMAZAblog δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με την άρνηση της υπαλλήλου να ακουμπήσει το κινητό. Γιατί οποιαδήποτε άλλη στάση δεν θα ήταν συνεπής με όσα έχουμε σχολιάσει στο παρελθόν. Όπως για παράδειγμα: "Κίνδυνος ελλοχεύει στις αγορές μεταχειρισμένων iphone"