Το Πλάσμα του Βάλτου

Ήταν ένας ψαράς που είχε αποφασίσει να πιάσει την θρυλική πέστροφα της Λίμνης Πλαστήρα. Ζύγιζε πάνω από 5 κιλά!

Πάει στην λίμνη Πλαστήρα, βρίσκει ένα καλό σημείο, βάζει το δόλωμα του στο αγκίστρι του και ρίχνει με το καλάμι. Δεν πέρασε πολύ ώρα και τσίμπησε! Τρελαμένος από την χαρά του, τραβάει την πέστροφα προς την όχθη ύστερα από πολύ κόπο, όμως τελικά, με τρόμο βλέπει ότι δεν είχε πιάσει πέστροφα αλλά το ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ!

Πολύ εκνευρισμένο, το ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ του ρίχνει ένα πούτσο και φεύγει.

Μετά από ένα μήνα, και αφού ξεπέρασε το σοκ ο ψαράς, αποφάσισε να δοκιμάσει πάλι την τύχη του. Ήθελε πολύ να πιάσει την θρυλική πέστροφα της λίμνης Πλαστήρα.

Δυστυχώς όμως και πάλι, αντί για την πέστροφα, πιάνει το ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ. Φανερά εκνευρισμένο και πάλι, ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ του ρίχνει άλλον ένα πούτσο, και φεύγει προς την λίμνη.

Ο Ψαράς είχε πεισμώσει. Την επόμενη βδομάδα πάει πάλι στην λίμνη. Ρίχνει με το καλάμι του, ελπίζοντας να πιάσει την πέστροφα, πιάνει πάλι το ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ το οποίο του ρίχνει πάλι έναν πούτσο.

Την επόμενη μέρα το ίδιο. Και την επόμενη. Και την επόμενη. Ο ψαράς όμως είναι αποφασισμένος. Μπορεί να πονάει ο κώλος του, αλλά την πέστροφα θα την πιάσει. Ρίχνει πάλι με το καλάμι του. Τσιμπάει. Με δυσκολία τραβάει προς τα έξω την πέστροφα, αλλά δεν είναι πέστροφα, είναι το …

ΠΛΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ!!!

…το οποίο λέει στο ψαρά με υποψιασμένο ύφος:

(ήταν μια παραλλαγή και εικονογράφηση του "Ο Κυνηγός και η άσπρη Πολική Αρκούδα".

Κουάρδα - Απόδραση από την Διάσταση Χ

Εδώ και 10 χρόνια, από όταν ξεκίνησε αυτό το μπλόγκ υπήρχε μια λέξη/όνομα που  εμφανίζεται μόνο εδώ, στο Μάζα Μπλογκ. Η λέξη είναι ‘Σαλαμπαμπίσης’ και αν την γκουγκλάρετε, δεν θα την βρείτε σε καμία άλλη σελίδα. Αυτό θα αλλάξει σήμερα, με την προσθήκη μιας ακόμα λέξης που δεν υπάρχει πουθενά στο internet. Για την ώρα. Μετά από αυτήν την ανάρτηση, η λέξη αυτή θα γίνει ανάρπαστη.

Κουάρδα (γένος, θηλυκό). Μεταφυσικό πλάσμα από άλλη διάσταση, διασταύρωση καφέ αρκούδας και κουράδας (καφέ) που κατοικεί σε δάση.

Η Κουάρδα υπήρχε μόνο σαν έννοια στην αρνητική διάσταση αλλά πήρε μορφή και εμφανίστηκε στην δική μας διάσταση την στιγμή που περίπου 2.000.000 Έλληνες τηλεθεατές σχημάτισαν στο μυαλό της εικόνα της. Ήταν τόσο μεγάλη η εγκεφαλική ενέργεια που δραπέτευσε από αυτά τα μυαλά (όσο μικρά και αν ήταν μεμονωμένα), που προκλήθηκε ένα ρήγμα στο πορώδες τείχος που διαχωρίζεις τις εναλλακτικές πραγματικότητες, και μέσα από αυτό το ρήγμα, η Κουάρδα κατάφερε και εισχώρησε στην δική μας πραγματικότητα. Παράξενα πράγματα, πραγματικά. Το περιστατικό έγινε το 2003 σε ένα από αυτά τα τηλεπαιχνίδια που παρουσίαζε η Μενεγάκη και έπρεπε να βρεις την λέξη ενώ τα γράμματα ήταν μπερδεμένα. 

Ο συγκεκριμένος γρίφος ήταν: «Είναι καφέ και την βρίσκεις σε δάσος». Τα γράμματα ήταν Κ, Ο, Υ, Α, Ρ, Δ, Α. και ο φακός της τηλεόρασης είχε ζουμάρει πάνω τους για παραπάνω χρόνο από όσο θα περίμενε κανείς. 

Οι τηλεθεατές σάστισαν. Ήταν ΑΡΚΟΥΔΑ ή ΚΟΥΡΑΔΑ το σωστό. Μήπως ήταν κάτι άλλο; Μήπως ήταν μια ΚΟΥΑΡΔΑ, κάτι που κανείς δεν είχε δει, αλλά ήταν σίγουρος ότι κάπου υπάρχει. Και την στιγμή αυτή, η ΚΟΥΑΡΔΑ εμφανίστηκε στην δική μας διάσταση σε κάποιο δάσος. Και άρχισε να τρώει κουράδες και να χέζει αρκούδες. Μέχρι να ανακαλύψει τις πόλεις μας και να ξεκινήσει το τέλος του κόσμου. Ήδη έχουν συσταθεί αιρέσεις που την Καλούν, οι πιστοί της Θεάς Αρκούδας εύχονται να τους τιμήσει τρώγοντας τους πρώτους.

Ίδια είναι όλα τα αφεντικά

Είχαμε στην παρέα συζήτηση για δουλείες που μας είχαν βάλει να κάνουμε τα αφεντικά οι οποίες δεν ήταν της αρμοδιότητας μας. Αγγαρείες δηλαδή.

Οι πιο πολλές κοπέλες, έλεγαν όταν ενώ είχαν άλλη θέση στην δουλεία (η μια μηχανικός, ή άλλη data cruncher) όταν έρχονταν επισκέπτες, πάντα έτρωγαν χώσιμο να φτιάξουν καφέ ή να σερβίρουν κουλουράκια. 

Ένας μας είπε που ενώ ήταν λογιστής, το αφεντικό τον έβαλε να κάνει παράδοση κάτι παραγγελίες. Φόρτωνε τα κουτιά στο αμάξι και τα πήγαινε σε πελάτες. 

Ένας άλλος, support εταιρείας λογισμικού για πώληση εισιτηρίων μας είπε μια φορά που πήγε στο θέατρο να στρώσει το online πρόγραμμα τον έχωσαν να κολλάει ταμπελάκια αρίθμησης θέσεων στα νέα καθίσματα του θεάτρου.

Εγώ είπα που ένα αφεντικό με έκανε σοφέρ του μια μέρα και με έβαλε να τον πάω στα δικαστήρια γιατί δεν είχε αμάξι. Μάλιστα όταν τον πήρε ένας φίλος του στο κινητό του είπε ότι τώρα είναι μέσα ένα ταξί!

Αλλά το καλύτερο ήταν του τελευταίου που περίμενε να τελειώσουμε όλοι τις ιστορίες μας για να μας πει ότι είχε πάει στην παλιά του δουλεία από την οποία είχε παραιτηθεί πριν κάτι μήνες για να πάρει κάτι χαρτιά που χρειαζόταν για το ταμείο ασφάλισής του και όσο περίμενε το παλιό του αφεντικό τον έχωσε να του βγάλει κάτι φωτοτυπίες…

20 χρόνια εφιάλτες. 20 χρόνια υλικό για ατάκες

Previously on 'Οι επαναλαμβανόμενοι μου εφιάλτες'

Εφιάλτες
Τα όνειρα του σπιτιού της Μάγισσας

Όνειρα... (1 of 2)

...και εφιάλτες (2 of 2)


Επειδή όμως ξέρω ότι θα βαρεθήκατε να τα ξαναδιαβάσετε (αλλά κάθε φορά που τα ξαναδιαβάζω εγώ τα βρίσκω και πιο αστεία) θα σας κάνω μια σύντομη εισαγωγή σχετικά με τους επαναλαμβανόμενους, επί 20+ χρόνια εφιάλτες μου, προτού σας γράψω το νέο κεφάλαιο, το οποίο σας υπόσχομαι, δεν θα σας απογοητεύσει..

Πριν 25 χρόνια, το βράδυ, είχαν μπει κλέφτες το βράδυ, στο πατρικό μου. Δεν μας έκλεψαν τίποτα, γιατί εκείνη την στιγμή είχα σηκωθεί για να πιω νερό. Δεν τους είδα φυσικά, αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Παρόλα αυτά, ήπια το νερό και επέστρεψα στο κρεβάτι μου. Το πρωί ανακαλύψαμε ότι είχαν κλέψει τους από πάνω, σε εμάς όμως μόνο είχαν παραβιάσει τα παράθυρα του σαλονιού, στο μπαλκόνι είχε πατημασιές από λάσπη, και το λάστιχο του ποτίσματος είχε δεθεί στα κάγκελα του μπαλκονιού και χρησιμοποιήθηκε για να πηδήξουν από τον δεύτερο όροφο στο πρώτο.

Πέντε χρόνια μετά άρχισα να έχω εφιάλτες σχετικούς με το γεγονός αυτό. Το μοτίβο, σε μέσες γραμμές ήταν ίδιο. Έβλεπα όνειρο ότι ξύπναγα στο δωμάτιο που κοιμόμουν αλλά είτε ήταν κλέφτες μέσα στο δωμάτιο και με κοίταγαν, είτε προσπαθούσαν να μπουν, είτε τους ξάφνιαζα εγώ. Άλλες φορές τους έβλεπα να είναι κρυμμένοι πίσω από τις κουρτίνες και τους καταλάβαινα γιατί φαινόντουσαν τα παπούτσια τους που εξείχαν. Έτρεχα και τους έσπρωχνα και τους έριχνα κάτω από το μπαλκόνι (για κάποιο λόγο, εκεί που τελείωναν οι κουρτίνες, τελείωνε και το μπαλκόνι), αλλά μόλις ξεμπέρδευα με τον ένα, ανακάλυπτα και άλλων. Μερικές φορές αμυνόμουν με τα γυμνά μου χέρια, άλλες φορές είχα δοκάρια ή μπαστούνια του baseball (κρυμμένα συνήθως κάτω από το κρεβάτι). Αλλά το πιο ενοχλητικό ήταν οι φορές που δεν μπορούσα να κουνηθώ ή να μιλήσω (sleep paralysis) και αυτοί συνέχιζαν να με κλέβουν ανενόχλητοι, ή ακόμη χειρότερα να έρχονται πάνω από το κρεβάτι μου και να αλληλοκοιταζόμαστε για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να λένε τίποτα, ενώ εγώ ήμουν παραλυμένος.

Όταν παντρεύτηκα, τις φορές που δεν μπορούσα να κουνηθώ, προσπαθούσα να φωνάξω. Συνήθως φώναζα ‘Κλέφτες!» ή πιο συχνά «Πούστηδες!». Όταν ξύπναγα όλα αυτά μου φαινόντουσαν πολύ αστεία, αλλά δεν ίσχυε το ίδιο με την πρώην που είχε κοψοχωλιαστεί. Φαντάζομαι το ίδιο θα ενοχλήθηκαν και οι γείτονες (πάνω και κάτω), γιατί σίγουρα θα με άκουγαν, τόσο δυνατά φώναζα..

Με τον καιρό άρχισα να βάζω και την πρώην στην πλοκή της υποθέσεις. Συνήθως όταν τα έβρισκα μπαστούνια, δηλαδή όταν έπεφταν πάνω στο κρεβάτι μου 3-4 κλέφτες και με το βάρος τους με ακινητοποιούσαν, φώναζα μέσα στον ύπνο μου, αλλά και στο ξύπνιο μου, το όνομα της εκάστοτε συντρόφου για να έρθει για βοήθεια. Άναβε το φως και προσπαθούσε να με ξυπνήσει για να σταματήσω να φωνάζω. Συνήθως τα κατάφερνε. Μερικές φορές μάλιστα μου έλεγε ότι ‘είχε καλέσει ήδη την Αστυνομία’… Αυτό συνεχίστηκε για κάποιους μήνες, μέχρι που σταμάτησα να φωνάζω το όνομα της και άρχισα να φωνάζω το όνομα της αδερφής μου. Την πρώτη φορά της έκανε εντύπωση και αντί να με καθησυχάσει με ρώτησε μέσα στο ύπνο μου γιατί φωνάζω την αδερφή μου και όχι αυτήν. Μέσα στο ύπνο μου της απάντησα: ‘Επειδή όταν φωνάζω εσένα, δεν κάνεις τίποτα!’. Ε, δεν είχα και άδικο.

Αυτό συνεχίστηκε για αρκετό καιρό. Οι ατάκες που βγήκαν από την όλη ιστορία ήταν οι εξής (όλες απαγγέλλονται φωναχτά):

’Κλέφτες!’

’Πούστηδες!’

’Βοήθεια! Πούστηδες!’

’Ξύπνα, πιάστους!’

’Φωνάξτε την αστυνομία!’

’Σας βλέπω, πούστηδες!’

Αλλά τελευταία είχα στερέψει από νέες ατάκες, μέχρι χτες το βράδυ.

Χτες το βράδυ, στον ύπνο μου, το διαμέρισμα μου δέχτηκε ολόκληρη πολιορκία από κλέφτες οι οποίοι έμπαιναν από παντού. Γενικώς το όνειρο θα μπορούσε να ήταν και ένα tower defense. Έμπαιναν από τις πόρτες, από τα παράθυρα, από τις μπαλκονόπορτες και από το τζάκι. Εγώ προσπαθούσα να τους εξουδετερώσω με γροθιές και λάβες, και ομολογώ τα πήγαινα αρκετά καλά. Δεχόμουν αρκετό ξύλο, αλλά είχα τον έλεγχο της κατάστασης. Μέχρι που έγινε το τραγικό λάθος. Φώναξα στον ύπνο μου ‘Τι κάνεις μωρή μαλακισμένη;’ Μια ατάκα που δεν είχε καμία σχέση με το όνειρο που έβλεπα. Μάλιστα δεν την θυμάμαι καν την ατάκα, αλλά ήταν η ατάκα που ξύπνησε την κοπέλα μου. Ανοιξε το φως για να ξυπνήσω αλλά αντί να αρχίσει να μου ψιθυρίζει καθησυχαστικές φράσεις, με αγκάλιασε. 

Μεγάλο λάθος, γιατί αυτό στο όνειρο μου το μετέφρασε ο εγκέφαλος μου σαν έναν κλέφτη που ήρθε από πίσω μου και ξαφνιάζοντας με μου έκανε κεφαλοκλείδωμα ακινητοποιώντας με και έτσι έδωσε την ευκαιρία στους υπόλοιπους κλέφτες να μπουν και να με καταπλακώσουν... Και τότε ξύπνησα, αλλά όχι πριν φωνάξω δυνατά την καλύτερη ατάκα που έχω πει ενώ κοιμάμαι…

’ΠΑΓΙΔΑ! ΠΟΥΣΤΗΔΕΣ!’

Ότι έμαθα για την ζωή, το έμαθα από τα κόμιξ: "Τερματοφύλακας-Γιατρός"

Θυμάστε τον Τερματοφύλακα-Γιατρό. Μια ιστορία στο περιοδικό Αγόρι που διαβάζαμε πιτσιρικάδες; Τώρα θα σας πω για τον Λογιστή-Κουρέα.

Πήγα για κούρεμα στο κομμωτήριο που πηγαίνω χρόνια. Αλλά αυτή την φορά πήρα μια περίεργη απόδειξη αντί για την συνηθισμένη.

Η απόδειξη/τιμολόγιο είχε σφραγίδα και έφερε την επωνυμία ενός λογιστικού γραφείου, αντί για την επωνυμία του κομμωτηρίου στο οποίο είχα πάει.

Όταν το είδα βέβαια, είχα φύγει από το κομμωτήριο. Παρόλα αυτά, επειδή μου έκανε εντύπωση, πήρα τηλέφωνο το λογ.γραφείο. Όταν το σήκωσαν του ρώτησα αν πήρα τηλέφωνο όντως σε λογιστικό γραφείο, και μου απάντησαν καταφατικά. Μετά τους ρώτησα αν κάνουν και κουρέματα, και με ρώτησαν γιατί ρωτάω. Αφού τους εξήγησα μου είπαν ότι έχουν κάνει επέκταση εργασιών δραστηριοτήτων.

Μου φάνηκε πολύ παράξενο όλο αυτό, και αποφάσισα να το ψάξω στο taxisnet αφού γνώριζα το ΑΦΜ τους.

Η παρακάτω φωτογραφία θα σας διασκεδάσει για το επόμενο 10λεπτο σίγουρα. (και το κερασάκι στην τούρτα, πέρα από τις όλες άσχετες δραστηριότητες, είναι ότι τελικά πουθενά δεν αναφέρει "περιποίηση κόμης').

American Lesbian Horror Story

Ο Γιάννης ο συνάδελφος δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις λεσβίες. Ας κάνουν ότι θέλουν, δεν τον πειράζει. Αυτό που τον πειράζει όμως είναι η προβολή που τους γίνεται. Λες και θέλουν να μας το επιβάλουν.

Τις προάλλες ήταν έξαλλος γιατί διάβασε ότι υπάρχει ένα petition που θέλει την Wonder Woman να γίνει bisexual, ώστε να γίνει επιτέλους ένα πραγματικό πρότυπο για τις γυναίκες. Έξαλλος! Γιατί πρέπει να είσαι λεσβία για να είσαι πρότυπο, φώναζε. Του εξήγησα bisexual δεν σημαίνει ακριβώς λεσβία, αλλά παρόλα αυτά δεν μπορούσα να του δώσω και άδικο σε αυτό που έλεγε.

Σήμερα μου λέει. “Είδα με τον ξάδερφο το πρώτο επεισόδιο της νέας σεζόν του American Horror Story. Χάλια, δεν πρόκειται να δω άλλο. Δείχνει την εκλογή του Τράμπ και όσους δεν τον ψήφισαν να κλαίνε και τον ψυχοπαθή δολοφόνο να πανηγυρίζει. Και έχει και δύο λεσβίες.”

”Καλά ρε Γιάννη, τόσους ακρωτηριασμούς και αποκεφαλισμούς έχει η σειρά, οι λεσβίες σε πείραξαν;”

”…και η αδερφή του ψυχοπαθή δολοφόνου; Και αυτή λεσβία είναι!”

”Τρεις λεσβίες δηλαδή; Τώρα αλλάζει το πράμα. Αράπηδες έχει;”

What we have here is failure to communicate ρε μπαγλαμά.

Χτυπάει το τηλέφωνο στο γραφείο. Το σηκώνω.
"Καλησπέρα, να δούμε λίγο το υπόλοιπο μας;"
"Μάλιστα, από που παίρνετε τηλέφωνο"
"Από Καλαμάτα"
"Εννοώ από ποια εταιρία!"

Βλέπεται το πρόγραμμά μας δεν είναι τόσο προηγμένο ώστε να αναγνωρίζει ποιος προμηθευτής παίρνει τηλέφωνο γνωρίζοντας μόνο την περιοχή.

Και αυτό ο διάλογος γίνεται σχεδόν καθημερινά. Γίνεται τόσο συχνά, που πάντα είμαι προετοιμασμένος να τους απαντήσω ανάλογα και καυστικά. Συνήθως τους κάνω πλάκα και τους λέω, "Μέσα από την Καλαμάτα;" ή κάποια αντίστοιχη εξυπνάδα. Τις πιο πολλές φορές μάλιστα δεν εκνευρίζονται καν.

Σήμερα όμως με ξάφνιασαν οι μπαγάσες. Μου την έφεραν και με έπιασαν απροετοίμαστο.

"Καλησπέρα, μπορούμε να δούμε αν λάβατε ένα email μας".
"Μάλιστα, από που το στείλατε;"
"Από Καλαμάτα!"

Διάλογοι στο γκισέ εισιτηρίων θερινού σινεμά.

Το θερινό σινεμά στο Μαραθώνα είχε δύο αίθουσες. Στην μια έπαιζε το ‘Μόνο ο Θεός Μπορεί να Μας Συγχωρέσει’. Ή άλλη αίθουσα έπαιζε την Μούμια με τον Τομ Κρούζ.

Μπροστά μας ήταν ένα ζευγάρι. Ο άνδρας μίλαγε με την ταμία στο γκισέ. Ήθελε να μάθει τι ταινίες προβάλλονταν σήμερα. Δεν είχε ιδέα. Προφανώς όπως έπιναν κάποιο χαλαρό ποτάκι  του ήρθε η ιδέα να ‘πάνε σινεμά’.  Πέρα από το ηλίθιο της σκέψης του, αλλά και της στάσης (κάγκουρας), με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο το γεγονός ότι είχα αγχωθεί να μην αργήσω, είχα φτάσει στο τσακ, η ταινία άρχιζε από στιγμή σε στιγμή, και αυτός ήθελε να μάθει τι παίζουν οι αίθουσες.

Και μετά έκανε ερώτηση για τι ταινίες είναι αυτές ακριβώς!

Η υπάλληλος στο γκισέ, του έκανε την χάρη και του απάντησε (με κάπως βαρεμένο ύφος).

”Η ταινία “Μόνο ο Θεός μπορεί να μας Συγχωρέσει” είναι ένα Ισπανικό αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου. “

“Αααα…. Και η Μούμια;”
”Η Μούμια είναι…. η Μούμια!”

Τελικά είδαν την Μούμια.

O Πλαστικός Στρατός από το Υπερπέραν

Πωωωω. Οι Εξωγήινοι! Θυμάμαι μικρός που τα αγόραζα αυτά με το χαρτζιλίκι μου. Εκτός απο την 'πυραμίδα' που ήταν πολύ ακριβή για το budget μου ακόμα και τότε, το '80 που δεν είχαμε Κρίση.

Τα αγόραζα και σκεφτόμουν 'τι μαλακίες αγοράζω;', γιατί ήταν μια μαλακία. Δεν είχαν ούτε fluff, ούτε κανόνες για να παίξεις. Τα πιο πολλά δεν μπορούσαν καν να σταθούν στα πόδια τους. Ήταν στραβοφτιαγμένα και έπεφταν. Έμοιαζαν με κάτι σκουλικοκαραμελίτσες και με τα gummy bears που ήταν και αυτά της μόδας, αλλά εκείνα μπορούσες να τα φας τουλάχιστον, αυτά όχι. Δεν είχα ιδέα τι σκατά ήταν αυτά τα ημιδιάφανα πλαστικά κουκλάκια. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τα αγοράζω.

Θυμάμαι όμως που μετά ανακάλυψα ένα φοβερό κόλπο. Έπαιρνα τον μεγεθυντικό φακό μου, έβγαινα στο μπαλκόνι και με τον ήλιο τα έκαιγα. Έβγαζαν πολύ καπνό και την μπόχα του καμένου πλαστικού. Και μετά έμενα μια τρύπα, σαν να τα είχε κάψει ακτίνα λέηζερ. Αυτό ναι, ήταν πολύ κουλ!

Τώρα έχουν γίνει πάλι της μόδας. Μάλλον επειδή οι περισσότεροι που τα αγόραζαν το '80, τώρα με την Κρίση ζορίζονται και σκέφτονται με τα ροζ γυαλιά της Νοσταλγίας τη ωραία που ήταν το '80, και νομίζουν ότι αν τα αγοράσουν θα τηλεμεταφερθούν εκεί πίσω, με τις ταινίες καράτε που τις μάσαγε το βίντεο μας την ίδια ώρα που εμείς μασάγαμε της πλαστικές πίτσες του ηλεκτρικού φούρνου. Τώρα τα πουλάνε 5 ευρώ το ένα και νιώθω λίγο μαλάκας που τα έκαψα όλα τότε που ο Δικτάτορας Πουρναλικ Μαρούντιακ έκλεψε το Λέηζερ του Άστρου του Θανάτου (τον μεγεθυντικό φακό μου) και το έστρεψε εναντίων του Πλαστικού Στρατού που δυσκολευόταν να σταθεί στα πόδια του, το '80, που είχαμε πιο πολλά λεφτά γιατί δεν είχαμε την Κρίση.

Δημόσιο κατούρημα

Πριν πολλά χρόνια ενώ περπατούσα σε ένα συνοικιακό δρομάκι είδα έναν μαύρο να την έχει βγάλει έξω, προκλητικά, και να κατουράει, χωρίς να έχει καν στρίψει την πλάτη του προς τους περαστικούς. Έπρεπε κάτι να πω, γιατί υπήρχαν και περαστικοί πιο πίσω. Ε, του είπε με δυνατή φωνή «ΕΠ! Τι κανείς εκεί! Μάζεψε την γρήγορα!». Αλλά όπως ξέρουμε, αν αρχίσει η διούρηση δύσκολα μπορείς να την κόψεις πριν αδειάσεις. Ο μαύρος μου είπε ξαφνιασμένος (και ίσως τρομαγμένος;) «Δύσκολα! Δύσκολα!». Με έπιασαν τα γέλια.

Προχτές, στην Πατησίων είδα άλλον έναν μαύρο να κατουράει στην μέση του δρόμου. Δεν ήταν ο ίδιος, νομίζω. Αυτήν την φορά όμως με πρόλαβε μια γιαγιούλα. Από μακριά του είπε με θυμωμένο ύφος: «What are you doing???» με σπασμένα αγγλικά. Ο μαύρος, ξαφνιασμένος και αυτός, της απάντησε: «DON’T LOOK! DON’T LOOK!”. Όπως και παλιά, έτσι και τότε, πάλι με έπιασαν τα γέλια.

Turbo-X και Strip Poker

Όταν απέκτησα το πρώτο μου PC έναν Turbo-X 386, (είχε ήδη προηγηθεί ένας Amstrad και μια Amiga) μου άρεσε πολύ να μπαίνω στα subdirectories των παιχνιδιών και να πειράζω τα αρχείο. Προσποιούμουν ότι ήμουν φοβερός χάκερ, χωρίς όμως να κάνω κάτι το ουσιαστικό, πέρα από το να βλέπω το directory ή να αλλάζω τα ονόματα. Όσο αφορά τον Turbo-X υπολογιστή είχε μια δυνατότητα (όλοι οι Turbo-X την είχαν), που έπρεπε να πατήσεις το κουμπί που έγραφε TURBO για να λειτουργήσει πιο γρήγορα, δηλαδή στην κανονική ταχύτητα που λειτουργούσαν όλοι οι άλλοι.

Θυμάμαι, μέσα στα τόσα πειρατικά παιχνίδια, στα χέρια μου είχε πέσει και το Strip Poker. Αν δεν καταλάβατε, ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να κερδίζεις στο πόκερ για να βλέπεις ημίγυμνες κοπέλες που έχουν πάρει παράξενες και άβολες πόζες στο πάτωμα  Τότε το θεωρούσα μεγάλη υπόθεση να έχω ένα απαγορευμένο παιχνίδι. Οι εικόνες με τις ημίγυμνες κοπέλες ήταν άθλιες, και για να φτάσεις στο σημείο να δεις λίγο γυμνό έπρεπε να σου βγει η πίστη και να κερδίσεις στο πόκερ. Φυσικά δεν είχα ιδέα πως παίζετε το πόκερ, αλλά εκείνες τις εποχές ήταν πιο εύκολο και γρήγορο να μάθεις πόκερ και να παίξεις 3-4 ώρες μέχρι να νικήσεις τον υπολογιστή για να δεις μια γυμνή εικόνα από το να την κατεβάσεις. Μην ξεχνάτε ότι τότε δεν είχαμε το internet.

Μια από τις χακιές που είχα κάνει, και ήμουν πολύ περήφανος τότε, ήταν να κάνω rename τα ονόματα των εικόνων το ένα με το άλλο. Με τον τρόπο αυτό, όταν ξεκίναγε το Strip Poker, η αρχική εικόνα ήταν στην ουσία η τελευταία, και η τελευταία ήταν η πρώτη. H αντίπαλος ξεκινούσε τσίτσιδη και σιγά σιγά ντυνόταν όσο κέρδιζες τις παρτίδες. Αν έχανες καμία παρτίδα, γδυνόταν πάλι. Μου άρεσε να σκέφτομαι ότι είμαι ένας ηθικός, θρήσκος και καλοκάγαθος κύριος που βοηθάω την αντίπαλο μου βάλει κάτι πάνω της, να ορθοποδήσει οικονομικά και να έρθει επιτέλους στο ίσιο δρόμο του Θεού, ενώ αυτή το μόνο που ήθελε ήταν να προάγει τον γυμνισμό και να κυκλοφορεί ντυμένη άσεμνα ή και χωρίς να φοράει τίποτα. Το ξεμπούρδελο!

Δεν θα πήδαγε την Σάντρα Μπούλοκ

Ξαφνικά η ησυχία του γραφείου διαταράσσεται με την παρακάτω πρόταση.

"Μου την δίνει η Σάντρα Μπούλογκ".

Μπορεί να σας φαίνεται άσχετο, να πει κάποιος κάτι τέτοιο στα ξαφνικά, αλλά εμείς εδώ έχουμε συνηθίσει σε αυτά.

"Σώπα ρε, δηλαδή δεν θα την πήδαγες".

"Όχι".

"Ξέρεις ποια είναι η Σάντρα Μπούλοκ ρε";

"Ναι, ξέρω".

"Και δεν θα την πήδαγες";

"Όχι. Μου θυμίζει μεγαλοστέλεχος εταιρείας. Σαν αυτές που σου παίρνουν συνεντεύξεις..."




Ναι, τέτοια ακούω σχεδόν κάθε μέρα.

Τότε που συνάντησα τον Danny Trejo στην Μεθώνη.

Είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν σε μια ταβέρνα στην Μεθώνη και αναγνώρισα ανάμεσα στους θαμώνες τον Danny Trejo, πήγα τον χαιρέτησα, πιάσαμε την κουβέντα και στο τέλος με έπεισα να τον ξεναγήσω στα Σπήλαια του Δυρού. Έχω πάει δύο φορές μέχρι στιγμής και βαριόμουν να τρέχω (Trejo) για τρίτη φορά έως εκεί, από την άλλη όμως θα έπαιρνα πολλά hits όταν θα έγραφα την ιστορία στο ιστολόγιο μου. Μετά βέβαια ξύπνησα, αλλά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει λόγος να αφήσω να πάει χαμένη η ευκαιρία; 

Όπερ σημαίνει: Always leave them asking for more

Συνάδελφος, που το παίζει μορφωμένος μίλαγε στο τηλέφωνο και μεταξύ άλλων πετάει και την φράση ‘…όπερ σημαίνει’.

Είναι η δεύτερη φορά σε ένα μήνα που την χρησιμοποιεί και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να μην τον αφήσω να πάρει τον αέρα. Με εκνευρίζουν αυτού του είδους οι φράσεις όταν βγαίνουν απο το στόμα τέτοιων ατόμων. Είναι σαν να βλέπεις έναν κουστουμαρισμένο τύπο να φοράει τσαρούχια. Έκανα ένα γρήγορο google.

‘Λοιπόν, αντί για ‘όπερ σημαίνει’ μπορείς να χρησιμοποιείς και τα παρακάτω: ‘δηλονότι, τουτέστιν, ήγουν.. ή ακόμα και όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, αλλά αυτό είναι λίγο γλωσσοδέτης και μπορεί να την πατήσεις. Εγώ προτιμώ το ‘ήτοι’, που είναι και λίγο sci-fi…’

Έπαθε κόκο-μπλοκο. Και όπως περίμενα έπεσε στην παγίδα μου. Πάντα κράτα το καλύτερο για το τέλος και άφηνε τους να το αναζητούν. Άρχισε να ψελλίζει και η φράση που τελικά κατόρθωσε να σχηματίσει ήταν η παρακάτω:

‘Εεε… Το ήτοι είναι sci-fi; Γιατί;’ 

Το τυρί το είδε, αλλά όχι και την φάκα η οποία μόλις τον παγίδευσε αλλά αυτός ακόμα δεν το είχε καταλάβει.

’Ήτοι, ο εξωγήινος, ρε Βασίλη’.

Το πρόβλημα με τις τούρκικες τουαλέτες

-Στην κατασκήνωση που πήγαινα μικρός είχαν τούρκικες τουαλέτες. Μεγάλο πρόβλημα. Τα πιο πολλά παιδάκια, συνηθισμένα στις κανονικές που είχαν σπίτια τους, δεν πήγαιναν σε αυτές με αποτέλεσμα να δημιουργείται μετά έντονο πρόβλημα.

-Έλα ρε. Εμείς είχαμε τούρκικες και στο σχολείο...

-Ναι, εντάξει, και εμείς είχαμε στο σχολείο, αλλά εκεί αρκούσε να αντέξεις 8 ώρες. Στην κατασκήνωση έπρεπε να αντέξεις 2 ολόκληρες εβδομάδες.