Πως να χακέψετε θαμώνες ενός μπαρ με το NLP (Νeuro-Linguistic programming).

Σύμφωνα με τη μεθοδολογία του Neurolinguistic programming, μπορεί να γίνει προγραμματισμός νευρολογικών ερεθισμάτων μέσω του λόγου. Όπως δηλαδή προγραμματίζεις έναν υπολογιστή, μπορείς να προγραμματίσεις και έναν άνθρωπο. Αρκεί να ξέρεις την τεχνική. Σας φαίνεται αστείο, αλλά διαβάστε το παρακάτω, πολύ προσωπικό, συμβάν.

Προχτές, Σάββατο, είχε πάει σε γνωστό κακόφημο χαρντ ροκ μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας. Από αυτά που δεν έχουν καλό φωτισμό, το πάτωμα μυρίζει μπύρα, οι θαμώνες έχουν μούσια, μακριά μαλλιά, μπιροκοιλιά και άσχημη ανάσα, και αν θες να δεις γυναίκα, πρέπει να ψάξεις για καμία αφίσα στους τοίχους.

Από ανοησία μου είχα βάλει πουκάμισο με αποτέλεσμα όταν μπω μέσα να είμαι σαν την μύγα μες το γάλα. Με στραβοκοίταγαν όλοι. Όταν ζήτησα μια κόκα κόλα light στον μπαρμαν μου φάνηκε ότι άκουσα γελάκια από πίσω μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Όταν όμως σήκωσα να το ποτήρι μου για να πιω την πρώτη γουλιά, ένας μουσάτος χοντρός έπεσε πάνω. Επίτηδες; Κατά λάθος; Δεν έμαθα ποτέ, γιατί αμέσως, μου ξέφυγε από το στόμα: «Ωχ τον πούστη, μουνί με έκανε!», ακριβώς την στιγμή που άλλαζε το τραγούδι και υπήρχε ένα κενό στην μουσική, με αποτέλεσμα να με ακούσει καθαρά.

Ο χοντρός παρεξηγήθηκε, με ρώτησε ποιόν είπα πούστη, και άρχισε να με σπρώχνει. Όπως με έσπρωξε έπεσα πάνω σε μια άλλη παρέα μουσάτων χοντρών και ξαφνικά βρέθηκε περικυκλωμένος από πέντε κοιλιές με μούσια.

Και εδώ χρησιμοποίησα την Αγκυροβόληση (anchoring), μια γνωστή τεχνική του NLP, για να τους μετατρέψω (χακέψω αν θέλετε) την ‘επιθετική συμπεριφορά’ σε ‘φιλική’.

Σύμφωνα με την τεχνική της Αγκρυροβόλησης, εκμεταλλεύεσαι την αντίδραση που έχει συσχετίσει ένα άτομα χρησιμοποιώντας ένα εξωτερικό ερέθισμα (external stimulus). Ετσι, χρησιμοποιώντας αυτό το εξωτερικό ερέθισμα μπορεί κανείς να βγάλει το άτομο από την λούπα (behavioral loop) του (εδώ εννοούμε την επιθετική συμπεριφορά) και να τον κάνει να αντιδράσει με έναν άλλο, από πριν καθορισμένο, τρόπο. Δεν διαφέρει πολύ από το conditioning του Pavlov με τα σκυλιά και το καμπανάκι. Εδώ, αντί για καμπανάκι θα χρησιμοποιούσα ένα άλλο stimulus ώστε οι χοντροί, να αναγκαστούν να με δουν φιλικά, αντί για εχθρικά.

Αποφάσισα να τους καλησπερίσω και να τους συστηθώ.

”Καλησπέρα σας, ονομάζομαι Νίκος Γιαννακόπουλος, και ήρθα εδώ για να σας σπάσω στο ξύλο”.

Έκπληκτος, ένας από όλους, μου απαντάει “ΓΙΑ-ΝΑ-ΤΙ;”

“ΓΙΑ-ΝΝΑ-ΚΟ-ΠΟΥ-ΛΟΣ”, απαντάω συλλαβιστά. Είχε μπει το επόμενο τραγούδι (The name of the beast, από τους Iron Maiden) και έπρεπε να φωνάζουμε για να ακούσει ο ένας τον άλλο.

“Νικος Γιαννακόπουλος; Έπαιζες Dragonball, αυτό το παιχνίδι με της κάρτες, το 2001;”

“Γιάννη; Εσύ; Gorgoroth the Great;”

“Ναι ρε! Ποιος...  Έλα ρε μεγάλε, εσύ είσαι; Που χάθηκες;”

“Άσε, έμπλεξα με το κάτι collectible games, εσύ;”

“A, εγώ και τα παιδια εδώ, ασχολούμαστε με miniature wargaming. Warhammer 40k!”, μου λέει και σηκώνει την γροθιά του και φωνάζει “Θάνατος στον Κάλπικο Αυτοκράτωρ!”

Την ίδια στιγμή σηκώνουν συγχρονισμένα το χέρι τους και οι άλλοι χοντροί και φωνάζουν και αυτοί: “ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΛΠΙΚΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ!”

”Όχι!”, ψελλίζω, “αυτός που δεν έχει τίποτα, θα έχει ακόμα την πίστη! Κάψτε τους αιρετικούς. Σκοτώστε τους μεταλλαγμένους. Καθαρίστε τους άπλυτους! Είναι καλύτερο να πεθάνεις για τον αυτοκράτορα παρά να ζήσεις για τον εαυτό σου! Μόνο όταν πεθάνεις παύει το καθήκον σου στον Αυτοκράτωρ”, χωρίς να το καταλαβαίνω ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου,  “Το αίμα μου είναι το νόμισμα του Αυτοκράτωρα. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΟΔΕΨΩ ΣΟΦΑ!”, τώρα πια φωνάζω, “Θάνατος στην Προδοτική Λεγεώνα!. ΜΟΥΝΟΠΑΝΑ! ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΓΙΟΙ…”

Kάπου εκεί θολώνει η μνήμη μου αλλά τώρα ξέρετε γιατί είχα να γράψω κάμποσες βδομάδες στο blog.

Με την τσέπη γιομάτη δεκαρούλες

Με την τσεπη γιοματη δεκαρουλες να κουδουνιζουν στην τσεπη, κατεβαινα τη δημοσιά και μετα το μπακαλικο του κυρ Νικολα, εμπαινα στην ιδρωμενη δροσια του ισογειου διπλα στον καφενε. Τα ρουθουνια μου εγεμιζαν παιδικη ιδρωτιλα και τα αυτια μου ηχους πνιχτους απο ενα χαρουμενο μακρυνο πολεμο. Σε μιαγωνια ο Σακης επαλευε με το μοχλι του πακμαν και προσπαθουσε να φαει ουλα τα κουλουρια που του δινε ο λαβυρινθος. Στην αλλη μερια ο Μιχαλακης ο Ζουρνας που χε τον τρελο τον αδερφο που σκοτωνε τζιτζικια, μαζευε τις βομβες του Μπομπτζακ που χαν βαλει οι μπολσεβικοι σ ολα τα αρχαια μνημεια. "Προσεχε μη γκρεμισεις την ακροπολη" του εφωναζε ο κυρ-Μενιος που εκαθοταν σε μια πλαστικια καρεγλα και εμετραγε τα ψιλα που του διναμε για να μας τα καμει δεκαρικα.

Κι οταν καμια φορα εφευγε απο τον ισκιο και πηγαινε στον καφενε παραδιπλα να του φτιασει ενα 'γλυκυ βραστον' εβγανε ο Μεμος, το κωλοπαιδο, μια χοντρη κιτρινη πετονια απο την κωλοτσεπη και την εχωνε στην κατω σχισμαδα για να γαργαλησει τα σωθικα της κερματαποδοχης για να παιξει τσαμπα! Διπλα του ο Παναης που ηταν 18 χρονωνε κι επαιζε εκεινο που πολεμας με ενα μαμουνι να πας γυρωγυρω μια εικονα για να δεις τα βυζια μιας ζωγραφισμενης γιαπωνεζας και σε κυνηγανε κατι μπιληδες και κατι σκαρκαμπιθρες χρωματιστες. Δεν εμιλαε πολυ αυτουνο το παιδι. Ηταν σιωπηλο και τα βραδυα εμυριζε σαν ποδι η ανασα του κι ηταν το βλεμμα του θολο σαν νερο απο το λιμανι.

Εβγαλα κι εγω ενα κατοσταρι απο την τσεπη και λογαριαζα τα εξοδα. Θα παιξω ενα Εξέρηον και μετα δυο παιχνιδια με τους καμποηδες και την τραπεζα που εισαι ο σεριφης και ΜΠΑΝ ΜΠΑΝ ΜΠΑΝ σκοτωνεις τους λησταρχους σαν μπουκαρουν στο μαγαζι και θα μου μεινουν και λεφτα να παρω μια γκαζοζα κι ενα μικιμαου που καμε 7 δραχμες τοτε και ο σινεμας ο θερινος ενα πενηνταρι και επαιζε περιπετειες νινζα οπως εκεινη με τον νινζα και τον αλλον νινζα που πολεμαγανε σε μια ταρατσα.

Kι ημουν δεν ημουν επτα χρονων οταν ο πατερας εγυρισε απο τα καραβια και μου φερε την Αταρη απο την Γιαπωνια. Δουλευε στα γκαζιαρικα και εβγανε κατιτις γιατι τοτε εστελναν λεφτα οι Αμερικανοι επειδη ετελειωσε ο πολεμος και ηταν χριστουγεννα θυμουμαι οταν ακουγαμε το καλαντο στη ντοιτσε βελλε και ΓΚΛΙΝΝΝΝΓΚΛΟΝΝΝ κανει το κουδουνι και ανοιγουμε και μπαινει μεσα στο χειμωνιατικο με ενα μεγαλο καφε κουτι!

ΩΡΕ πως το ξεσκισαμε εκεινο το κουντι με τα λιγδιασμενα ροζ δαχτυλακια μας. Και μεσα ειχε ενα πραμα που ηταν σαν να ηρθε απο το ΜΕΛΛΟΝ! Ηταν μια κονσολα σαν του λουστρακου το κουτι, αλλα με καλο γυαλισμενο ξυλο που στην ιαπωνια το λενε ΚΟΝΤΡΑ ΠΛΑΚΕ και ηταν η τελευταια λεξη της μοδος. Ωραιο μηχανακι φιλε μου, το βανες στη συσκευη και ζουσες ατελειωτες ωρες χαρας. Ειχε απανου στη ραχη ενα στομα ανοιχτο γεματο δοντια οπου εβανες την κασετινα για να παιξει η ιστορια. Και μπροστα ειχε ενα σωρο μοχλακια. Ενα το αναβοσβηνε. το αλλο σου εδιαλεγε το παιγνιο, θες καμποηδες; θες αντισφαιριση; θες αροπλανακια; θες πυγμαχια; Ολα τα ειχε. και ενα αλλο μοχλακι πιο εκει κι αλλο ενα παραπερα που δε το χα πειραξει ποτε γιατι εσκουζε ο αδερφος μου "μη το πειραζεις αυτο ρε μαλακα θα το χαλασεις" και μετα ο πατερας μου κατι ελεγε για τη μαμα του χριστου που νομιζα οτι ηταν καμια γειτονισσα.

Και παιζαμε ωρες ατελειωτες! Αφηναμε στο δαπεδο τους κοντηλοφορους και βαζαμε το φισ στην τηλεοραση και χανομασταν για ωρες αναμεσα σε 8 χρωματα και κατι τετραγωνα.. ε μετα εγνωρισαμε τα ναρκωτικα.Τοτε μια κασετα Αταρη εκαθε δυο μισθους σχεδον. Πηγαμε μια ανοιξη στον Κατραντζο που τοτε με την εισοδο εις τας ευρωπας ανοιξανε οι αγορες κι ειχε φερει πραματεια απο τον απω ανατολη, το μπανγκλαντες, το Τζιμπουτι... και ειχαν φερει νεες κασετες Αταρη που χαν πανω χιλια χρωματα και σχεδια που μας εφερναν την τρελα στο μυαλουδακι μας. Και τραβαγα τον πατερα απο το μανικι 'μπα παρεμαυτο παρεμαυτο' και ρωταε τον πωλητη 'ποσο κανει κυριε, αυτη η μαλακια;' και του πε αυτος και ο πατερας μου κοκκινησε σαν το παπορι και του πε 'κοσιπεντε χιλιαρικα που να τα βρω γαμω τον αντιθεο σου;' και μετα πιαστηκανε στα χερια και φυγαμε και πηγαμε για σουβλακια στου Μανωλαρου.

Και ποιος εδω δε θυμαται τη ρωσσικη εισβολη; τα μαυρα του ΤΕΤΡΙΣ χρονια;

Στην αρχη δε δωσαμε σημασια καμια. Τι να μας πουν εμας, που πολεμουσαμε πολεμικα αεροπλανα και ουφο και εξωγηινους... Που καναμε καρατε και ζιουζιτσου... τα χρωματιστα τουβλακια;


Aλλα το βαλανε εκει διπλα στην πορτα το μηχανακι και καθε τοσο καθοταν κανας μεγαλος βαριεστημενα τιναζε το χερι του ποτε απο δω ποτε απο εκει. Κι επαιζε μια μουσικη φριχτη των μπολσεβικων που σου τρυπαγε τα αυτια και σου καθοταν στο στομαχι και μου θυμιζε θλιμμενες κυραδες να κλαινε στα συντριμια του βλαδιβοστοκ! Αλλα εμεις μονο νινζα, σπεης και σουπερ ατακ παιζαμε.

Αλλα μετα ειδα απανου στο τετρις το Θεμο τον τερματοφυλακα: " Ρε συ Θεμα μηπως τον παιρνεις;" του φωναζω "Παιζεις με τα τουβλακια; αυτο χτες ρε το παιζε η αδερφη του Κοσμα του Μπηθιακα" του κανω " που παιζει με τσι μπιμπιμπω στα παγκακια" του λεω πειραχτικα. Μα δεν εδειξε να τσατιζεται. Μονο συνεχισε να τιναζει τον καρπο του και να παταει σπασμωδικα το κοκκινο κουμπι, που ταν μεγαλο σαν πούλι απο το σκακι και καμια φορα οταν πεινουσα σκεφτομουν οτι ηταν μια μεγαλη καραμελα και το τρωγα!

Και την αλλη μερα καβαλα στο σκαμπω του Τετρις, ο Σακης. Αυτος δεν αφηνε το σπεησινβεντερς ουτε για να χεσει. "Και τωρα τι θα κανουμε ρε σακη; θα γεμισουμε εξωγηινους;" τον εσκουνταγα. Εις ματην!

Την τριτη μερα εβανε στο παλιομηχανημα, κερματα ο Γιωρης που τον φωναζαμε 'τσατσονι' επειδη ολα τα μαρτυραγε στη μανα του την ξιπασμενη που ταν χωρισμενη και βολοδερνε με τον Κωστη τον ανεργο. Κι αυτος τετρις!

Ολοι τετρις; μα τις στον εξαπωδο συμβαινει; Τα παλιοκουμουνια μας τηνε φερανε αλλη μνια! Αυτο συμβαινει, οπως στα λεω!

Σε ενα μηνα ολα τα ουφο ειχαν γεμισει τετρις. Και το αλλο μαγαζι το καινουργιο πιο κατω πισω απο τις μπασκετες, κι εκει επαιζε ο Εθνικος υμνος της Ρωσσιας κι ειχε παντα μια ουρα μεγαλη που φτανε ισαμε τη μπαραλια! Και πανω στην πολη τετρις παντου.

Ηξερα οτι ετοιμαζοταν καποια χοντρη πουστια.

Η Θέρμανση του Πλανήτη.

Αποφάσισα να ασχοληθώ και εγώ με ένα cause. Με το Global Warming.

Θεωρώ ότι είναι το πιο ουσιαστικό cause που πρέπει να ασχοληθούμε γιατί σε αντίθεση με τα αλλά causes (transgender τουαλέτες, φεμινιστές, πυροβολισμούς πιθήκων και ευθανασίες κροκοδείλων σε ζωολογικούς κήπους, μετανάστες, αριστερούς και φασίστες), η Θέρμανση του Πλανήτη (έτσι λέγεται το GLOBAL WARMING, δεν είμαι σίγουρος) θα αφανίσει το ανθρώπινο είδος!

Δηλαδή ο σκοπός αυτός, έχει και ένα ψήγμα Υπαρξιακού Τρόμου, είναι λίγο Lovecraftian, οπότε αξίζει διπλά να ασχοληθεί κανείς με αυτό!

Όπως έλεγα λοιπόν, ο πλανήτης έχει γίνει πολύ ζεστός. Και με ενοχλεί πολύ αυτό. Για την ακρίβεια με ενοχλεί διπλά από ότι θα έπρεπε να ενοχλεί εσάς, γιατί είμαι και τριχωτός (ή χνουδωτός, αναλόγως τον κοινωνικό κύκλο με τον οποίο συναναστρέφομαι την εκάστοτε στιγμή). Το βράδυ ζεσταίνομαι, και αναγκάζομαι να ανοίγω το κλιματιστικό, με αποτέλεσμα το κλιματιστικό να επιβαρύνει την Θέρμανση του Πλανήτη και το επόμενο βράδυ να κάνει ακόμα περισσότερη ζέστη και πάει λέγοντας (αυτό λέγεται Φαύλος Κύκλος, ή vicious cycle. Ψάξτε στην Wikipedia, αλλά αν πάτε να ψάξετε κάτι τέτοιο, καλύτερα να ψάξετε για το Global Warming πρώτα).

Γιατί όμως υπάρχει απάθεια σχετικά με αυτό το φαινόμενο το οποίο πολύ σύντομα θα εξάλειψη τον ανθρώπινο είδος; Γιατί δεν θα το κάνει τόσο σύντομα όσο θα έπρεπε, για να ενεργοποιηθούμε και να ενδιαφερθούμε για την σωτηρία μας σαν είδος. Και εδώ κολλάει το lovecraftian στοιχείο που είπα παραπάνω, ή όπως είχε πει ο Thomaw Ligotti, υπάρχει μια Πλεκτάνη Ενάντιων του Ανθρώπινου Εϊδους. Αλλά επιτρέψτε μου να κάνω μια παρένθεση και θα επανέλθω.

Προτού βουτήξω στα βαθιά και αρχίσω να γράφω για την Θέρμανση του Πλανήτη στο facebook και στα άλλα μέσω κοινωνικής δικτύωσης (βλέπε προσωπικούς βωμούς λατρείας) που συχνάζει η ωραιοπαθής νεολαία  με το κόμπλεξ αυτοπροβολής και το σύνδρομο της στιγμιαίας ικανοποίησης κάνοντας αναρτήσεις που φωνάζουν ‘ΚΟΙΤΑΧΤΕ ΜΕ!” και  “ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ, ΣΥΜΦΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!”. Σκέφτηκα να δοκιμάσω τα νερά με τους συναδέλφους μου.

“Ναι, πολύ ζέστη σήμερα και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται χειρότερα. Ξέρατε ότι οι επιστήμονες ενώ παλιά γράφαν άρθα χωρίς συναισθήματα, αποστειρωμένα κάπως, τώρα έχουν αλλάξει σχολή και γράφουν πιο ανθρώπινα και λένε πχ ότι δεν κοιμούνται τα βράδια ή ότι πηγαίνουν σε ψυχολόγο;”, είπα όταν ένας παραπονέθηκε για την ζέστη.

Αμέσως τσίμπησαν.

”Γιατί πάνε σε ψυχολόγο οι επιστήμονες ρε Νίκο;” με ρώτησε ένας τους, και κατάλαβα από το υφάκι του ότι ήθελε να αποπάρει.

Δεν τσίμπησα.

”Γιατί πως αλλιώς θα αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι βλέπω ότι σε λίγες γενεές το ανθρώπινο είδος θα πάψει να υφίσταται; Είναι μεγάλο βάρος αυτή η γνώση”, του είπα και πρόσθεσα ότι, “χρησιμοποιούν συναίσθημα στα άρθρα τους, μπας και έτσι καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού. Αν δεν κάνουμε κάτι, η Θέρμανση του Πλανήτη θα μας αφανίσει!”

Η απάντηση ήταν: ”Σώπα μωρέ, τόσα εκατομμύρια χρόνια υπάρχουμε. Θα βρεθεί η λύση”

Αυτό εδώ είναι το μοιραίο λάθος μας. Η απάθεια.

Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι στο ρυθμό της αύξησης της θέρμανσης που ανέφερα πρωτύτερα και στο ότι δεν είναι αρκετά γρήγορος για να κάνουμε κάτι. Είναι αργός. Και ο άνθρωπος δεν έχει φτιαχτεί για να αντιμετωπίζει απειλές που μας πλησιάζουν τους τόσο αργά. Ο αμυντικός μηχανισμός μας ‘Flight of Fight’ (διάβασε το στην Wikipedia) λειτουργία για άμεσες ή βραχυπρόθεσμες απειλές. Όταν η απειλή είναι μακροπρόθεσμη, δεν μπορούμε να την διαχειριστούμε, μουδιάζουμε. Έχουμε συνηθίσει (όπως είπα νωρίτερα κάνοντας foreshadown – κοιτάξτε το στο Wikipedia) στην στιγμιαία ικανοποίηση. Στα άμεσα αποτελέσματα σε κοντινές απειλές. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα άμεσο στην αντιμετώπιση της Θέρμανσης του Πλανήτη και δεν υπάρχει τίποτα κοντινό στον αφανισμό του είδους μας. Δεν θα αφανιστεί η γενιά μας ούτε η επόμενη. Αλλά θα ταλαιπωρηθούμε αρκετά μέχρι να αφανιστούμε.

Ένα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο αυτό-έλεγχος. Είναι πολύ δύσκολος ο αυτό-έλεγχος στο πόσο τρώμε, στο πόσο αποταμιεύουμε και στο τι ψηφίζουμε. Κανείς δεν θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη, αλλά όλοι μας προτιμάμε να φάμε ένα ντόνατ τώρα παρά δύο ντόνατς αύριο. Εγώ προσωπικά, χτες βράδυ, και προχτές και όλα τα βράδια του καλοκαιριου, πάντα ξαπλώνω δίνοντας στο εαυτό μου μια υπόσχεση που στο τέλος ποτέ δεν κρατάω. Να μην ανοίξω το κλιματιστικό, γιατί η Θέρμανση του Δωματίου βοηθάει την Ψύξη του Πλανήτη.

Για ένα κινητό

Το αφεντικό αγόρασε ένα κινητό Nitro-Z από το Περίγραμα. Βασικά αγόρασε πολλά κινητά, αλλά ένα ήταν κινητό Nitro-Z. Ζήτησε και μια θήκη για προστασία, αλλά δεν είχαν να του δώσουν.

Πήγε πάλι μετά από μία βδομάδα για να ζητήσει την θήκη αλλά πάλι δεν είχαν. Ούτε την δεύτερη βδομάδα είχαν φέρει θήκη. Την τρίτη βδομάδα το ίδιο.

Την τέταρτη βδομάδα του έπεσε το κινητό από τα χέρια και έσπασε η οθόνη. Το κόστος επισκευής ήταν όσο ένα καινούργιο κινητό. Τσαντίστηκε. Έκανε παράπονα, αλλά ο υπάλληλος ήταν ανένδοτος. Αυτό τον τσάντισε ακόμα περισσότερο. Γύρισε στην εταιρεία και έδωσε οδηγία στην γραμματεία, στο τμήμα προμηθειών και αγορών, στο λογιστήριο και στο τμήμα μηχανογράφησης να σταματήσουν να προμηθεύονται από το Περίγραμμα. Δεν του κάνουμε και λίγο τζίρο σαν εταιρεία, είναι η αλήθεια. Τώρα όλα αυτά τα τμήματα ψάχνουν πανικόβλητα να βρουν αντικαταστάτη που να μπορεί να μας προμηθεύσει καρέκλες, υπολογιστές, μελάνια και γραφική ύλη. Όλα αυτά για ένα γαμημένο κινητό Nitro-Z. 

Συνάδελφος προσπάθησε να μας καθησύχασει λέγοντας μας ότι όλο αυτό είναι προσωρινό και το αφεντικό θα γυρίσει και πάλι στο Περίγραμμα... αν έρθει γονυπετής ο Ριχάρδος (διευθύνων σύμβουλος του Περιγράμματος), στις 15 Αυγούστου από το Περίγραμμα ως τα γραφεία μας (δεν είναι μακριά) και ζητήσει συγνώμη αυτοπρόσωπος από το αφεντικό.

Θάνατος με χρέωση 0,3 ευρώ τα δέκα δευτερόλεπτα.

Προτιμώ να μου ρίξουν ατομική βόμβα παρά να μου χαρίσουν κινητό τηλέφωνο.

Με την ατομική βόμβα ξέρω πολύ καλά τον τρόπο που θα πεθάνω. Με το κινητό όμως;

Το χρησιμοποιώ σαν οδηγό πλοήγησης και με στέλνει σε γκρεμούς. Το βάζω στην τσέπη στο στήθος μου, μου προκαλεί αρρυθμίες. Το βάζω στην μπροστά τσέπη του τζιν μου, μου καταστρέφει το πολύτιμο σπέρμα μου. Το χρησιμοποιώ για να μιλήσω, μου προκαλεί καρκίνο στον εγκέφαλο. Το βάζω να φορτίσει πριν κοιμηθώ και στην καλύτερη περίπτωση ανατινάσσεται. Στην χειρότερη, παίρνει φωτιά και βρίσκω φρικτό θάνατο από ασφυξία ή καίγομαι ζωντανός ενώ κοιμάμαι. Και όλα αυτά γίνονται ενώ όλες οι κυβερνήσεις με παρακολουθούν με το Echelon και με ακούνε να ουρλιάζω ενώ βρίσκω το τέλος μου.

Πως να μην προσβάλλετε, άθελα σας, δημοσίους υπαλλήλους

«Θα πάτε στο δεύτερο όροφο, στο εισόδημα, και θα βρείτε στο βάθος μια νεαρή κοπέλα. Πείτε της ότι σας έστειλα εγώ»

Σταυροκοπήθηκα γιατί είναι πολύ σπάνιο ο διευθυντής της Εφορίας να δίνει τόσο απλές και κατανοητές οδηγίες. Αλλά έκανα λάθος.

Κατεβαίνουμε στο δεύτερο όροφο, μπαίνουμε σε λάθος γραφείο που ήταν στελεχωμένο εξ ολοκλήρου από γυναίκες και ακούω τον παρακάτω, άθελα αλλά και διαρκώς αυξανόμενα, προσβλητικό διάλογο με μια τυχαία υπάλληλο από το γραφείο γραφείου.

«Καλησπέρα σας,  μας είπε ο Έφορος να μιλήσουμε σε μια νεαρή κοπέλα σε αυτό το γραφείο…»

«Ναι…;»

«Απουσιάζει;»

«Ποίος να απουσιάζει;;»

«Η συνάδελφος!»

«… Τι ακριβώς θέλετε;»

Κοιτώντας με περιέργεια το αχανές γραφείο, «Μήπως έχετε γραφεία και πιο πίσω, στο βάθος; Μας είπε να μιλήσουμε σε μια νεαρή κοπέλα;»

«Τι ακριβώς θέλετε, παρακαλώ!»

«Μάλλον μπήκαμε σε λάθος γραφείο… Συγνώμη!»

«…»

Από που ξεφύτρωσες εσύ που θα μου πεις οτι ο Captain America είναι φασίστας;

Το Starship Troopers είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες. Καταφέρνει και σατιρίζει την απολυταρχία και τον μιλιταρισμό με πολύ ύπουλο τρόπο. Τόσο ύπουλο που αυτοί που πραγματικά καταλαβαίνουν τι είναι η απολυταρχία (και τι ακριβώς εννοούμε με την λέξη φασισμός), καταλαβαίνουν και την σάτιρα και διασκεδάζουν με την ταινία. Οι άλλοι, αυτοί που χρησιμοποιούν την φράση «Είσαι φασίστας» σαν κάτι πιο ψαγμένο από το «Είσαι μαλάκας», δεν καταλαβαίνουν την σάτιρα, και νομίζουν ότι η ταινία είναι μια ωδή στο Φασισμό και προσβάλλονται με αυτήν.

Το ίδιο συμβαίνει και με το Judge Dredd (και τις ταινίες και τα κομιξ), όπου οι «δικαστές» είναι ταυτόχρονα και ένορκοι και εκτελεστές. Και όλα αυτά σε έναν κόσμο που όλοι είναι παράνομοι για κάποιο λόγο. Όλη αυτή η υπερβολή μου φαίνεται τρομερά αστεία, σαν ένα ανέκδοτο το οποίο είναι αστείο γιατί συμβαίνει πραγματικά. Προφανώς και ο Judge Dredd είναι ένα σύμβολο απολυταρχικού συστήματος, αλλά αυτό δεν παύει να κάνει τις ιστορίες του σαρκαστικές και άρα διασκεδαστικές. 

Αλλά το πρόβλημα μου είναι ο Captain America. Δύσκολα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Captain America λειτουργεί ως σαρκασμός στα Αμερικάνικα σύμβολο. Όχι, ο Captain America έχει γραφτεί από Αμερικάνους για Αμερικάνους και έχει γραφτεί ως σύμβολο του Αμερικάνικου ονείρου, τρόπου ζωής και τα λοιπά. 

Έχω αρκετούς φίλους που αρνούνται να δουν μαζί μου την ταινία που βγαίνει τώρα γιατί «είναι αμερικανιά», «η ταινία έχει μόνο ξύλο και είναι βαρετή»  και «ο Captain America είναι φασίστας».

-ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΑ

Η πλάκα είναι ότι αυτοί που το λένε, δεν βλέπουν καν ευρωπαϊκό κινηματογράφο για παράδειγμα. Απλά θέλουν να που μια παπαριά. Φυσικά είναι Αμερικανιά. Αμερικάνοι το γύρισαν. Γιατί το Transformers που τρέχατε να δείτε, δεν ήταν αμερικανιά Απλά εκεί τον έλεγαν Optimus Prime, όχι Optimus America όποτε δεν σας πείραξε, γιατί δεν ήταν τόσο χτυπητό. Την ταινία του Παπακαλιάτη που ήταν Ελληνική την είδατε; Τον Αστακό; Αυτά δεν ήταν Αμερικανιές, γιατί δεν τα είδατε; Γιατί ήταν μαλακίες, για αυτό.

Αλλά και το Κακό; Τον Αδάμαστο; Το Short Fuse, τα είδατε: Ελληνικά ήταν και αυτά. 

-Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΕΤΗ

Η ταινία δεν έχει μόνο ξύλο, αλλά ναι, έχει πολύ ξύλο. Αν δεν θες να δεις ξύλο, θα την βρεις βαρετή και το καταλαβαίνω, αλλά τότε γιατί έλεγες ότι σου αρέσει το TRASNFORMERS και το PACIFIC RIM:

-Ο CAPTAIN AMERICA ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ

Εδώ με πιάνει νευρικό γέλιο. Αυτός που το είπε αυτό δεν ξέρει δυο πράγματα. Τι είναι ο Φασίστας και τι είναι ο Captain America. Εγώ ξέρω. 

Φασίστας είναι αυτός που επιβάλλεται και επιβάλλει σε πολίτες παρά τη θέλησή τους, αυτά που επιβάλλει το φασιστικό σύστημα. Τα επιβάλλει είτε με τη βία, είτε με παραβίαση  των δικαιώματων των πολιτών όπως περιορισμός της ελευθερίας του λόγου, αυστηρής νομοθεσίας, καταστολή ενάντιών κινητοποιήσεων με απότερω σκοπό να θέσει το έθνος υπεράνω κάθε άλλης αξίας. Δηλαδή φασίστας δεν είναι αυτός που διαφωνεί με τις μαλακίες που γράφεις στο facebook.

Άρα αφού ο Captain America υπερασπίζετε το έθνος της Αμερικής είναι… φασίστας;

Για να δούμε τι γίνεται στην ταινία. Ο Τόνυ Σταρκ, ο Iron Man, είναι βιομήχανος. Έχει μια εταιρία κατασκευής όπλων. Και θέλει όλοι οι Σούπερ Ήρωες να καταγραφούν σε μια λίστα, η κυβέρνηση να ξέρει τις μυστικές τους ταυτότητες και να παρακολουθεί όλους τους πολίτες με τους δορυφόρους του Τόνυ Σταρκ. Του βιομήχανου. Τέρμα δηλαδή στην ανωνυμία και στις προσωπικές ελευθερίες. Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Και στην ταινία ο Captain America, που είναι υπέρ της ατομικότητας, αρνείται σε όλο αυτό και εξού και ο τίτλος της ταινίες “Civil War”. Ο Στηβ Ροτζερς, πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν φοιτητής καλών τεχνών. Στις ταινίες είναι αντι-ρατσιστής. Του αρέσουν οι ανεξάρτητες γυναίκες. Και πιστεύει ότι ο σωστός πατριώτης είναι αυτός που συνέχεια αμφισβητεί την κυβέρνηση. Στην προκειμένη ταινία, πολεμάει ενάντια στον Βιομήχανο. Άρα δεν είναι φασίστας. Και όσοι δεν είναι φασίστας, ξέρουμε πολύ καλά πως είναι δικοί μας. Είναι ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ! 

(εκτός και αν είναι τεράστια ρομπότ από άλλο πλανήτη ή αρχαίοι θεοί από άλλη διάσταση, οπότε αυτοί είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα μας) 

Geeks and Goths

Όπως σε όλες τις geek παρέες, έτσι και στην δικιά μου υπήρχε πάντα κάποιος που όταν παιζαμε rpg, πρόφερε το weapon ως γουέαπον και τον κοροιδευαμε. Πίσω από την πλάτη του γιατί συνήθως ήταν και ο dungeon master. Και πολλές φορές το session έκανε μεγάλες παύσεις για να επιχειρηματολογήσουμε όχι για το αν το rust monster καταστρέφει τα μαγικά σπαθιά αλλά για το αν το melee προφερετε ως μελή, μηλή ή μέλε. Αντίστοιχο πρόβλημα είχε δημιουργήσει και το ξορκι magic missile. Ήταν μίσιλ ή μισάηλ; Ξέραμε για να κάνει unsheathe ο πολεμιστής το σπαθί του έχανε ένα γύρω, αλλά πως έλεγες το unsheathe στα Ελληνικά. Πιο μεγάλη
 ήταν  η χαρά μας όταν ο μάγος τελικά αναφώνησε "ΞΕΘΗΚΑΡΩΝΩ!", παρά όταν σκοτώσαμε τον νεκρομάντη.

Διηγούμουν αυτά τα προβλήματα που ειχαμε μικροί σε ένα φίλο και μου απάντησε με παράπονο, "Τί να πούμε κι εμείς οι γκοθάδες που ακόμα δεν ξέρουμε πως προφέρονται οι Depeche Mode..."



(Η αλήθεια είναι, μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα, ότι είχε ακούσει σε συνέντευξη τον Γκαχάν να λέει "Depeche Mode" με προφορά τελειως διαφορετική από αυτή που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια ο ίδιος που προτίμησε να το ξεχάσει και να συνεχίσει να προσποιείται άγνοια).

Τεχνολογία και γκόμενες

Έκτακτη 48 απεργία τα ΜΜΜ σήμερα, και μπαίνει στο γραφείο ένας οικοδόμος/εργάτης που είναι έτοιμος να βγει στην σύνταξη. Βασικά για αυτό ακριβώς το λόγο είχε το ραντεβού.

"Πωωω ρε παιδιά! Πιο εύκολο να βρεις γκόμενα σήμερα από ταξί", μαw είπε και μας έστειλε αδιάβαστους.

Σιγή αμηχανίας στο γραφείο μέχρι που ακούγετε μια φωνή από το βάθος. "Εεε, υπάρχει application για τα κινητά για αυτό!".

"Για να βρίσκεις γκόμενα;"

"Όχι, για ταξί".



(αν και θα μπορούσαν να φτιάξουν μια ελληνική βερσιόν του Tinder. Και για όνομα, θα μου άρεσε το TaxiGom.)

Ο καλόψυχος

Έχω στο facebook έναν γνωστό από αυτούς τους καλόψυχους. Αλλά σε βαθμό αηδίας. Για παράδειγμα είχε γράψει πρόσφατα (όλα σε κεφαλαία γιατί το θέμα ήταν επείγον για αυτόν), μια ανάρτηση προς κάθε υπεύθυνο που με λίγα λόγια ανησυχούσε εντόνως σχετικά με τους πρόσφυγες και αν το κράτος έχει προβλέψει τι θα κάνει αν γίνει σεισμός και μείνουν στον δρόμο, γιατί φυσικά αν γίνει σεισμός το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει το κράτος πρέπει να αφορά τους πρόσφυγες και όχι τους πολίτες του.

Σήμερα, του έσπασαν το αμάξι στα Εξάρχεια. Και γράφει ότι στην αρχή είχε θυμώσει αλλά μετά σκέφτηκε τι προβλήματα θα έχει ο ναρκομανής που έψαχνε λεφτά για την δόση του. Ο θυμός του έφυγε γρήγορα, έγραψε, και ελπίζει να μπορέσει το πρεζάκι να φτιάξει την ζωή του.

Ναι φίλε μου, ο θυμός σου έφυγε, αλλά το σπασμένο αμάξι έμεινε. Πείτε με παρτάκια, αλλά εμένα δεν με νοιάζει ιδιαίτερα αν θα φτιάξει πρώτα την ζωή του το πρεζάκι, ή το αμάξι του ο καλόψυχος φίλος μου. Αρκεί να την φτιάξει πριν βρει το δικό μου αμάξι.

Τι χρησιμοποιούσαν πριν εφευρεθεί το χαρτί τουαλέτας;

Πριν από την εφεύρεση του χαρτιού τουαλέτας τα πράγματα ήταν δύσκολα. Κάθε διαφορετική περιοχή του κόσμου είχε βρει και μια διαφορετική και ευφάνταστη λύση.

Για παράδειγμα στις δημόσιες τουαλέτες στην Αρχαία Ρώμη έδιναν ένα ραβδί που στην άκρη του είχε ένα νωπό σφουγγαράκι. Οι πλούσιοι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μια μάλλινη μπάλα βρεγμένη με ροδόνερο. Στην, κατεχόμενη από Βίκινγκς, Αγγλία, επίσης χρησιμοποιούσαν μαλλί αλλά χειρότερης ποιότητας και χωρίς να το βρέχουν με ροδόνερο, ενώ στον Μεσαίωνα, οι μάλλινη αυτή μπάλα αντικαταστήθηκε από μπάλα από άχυρα ή σανό.

Την ίδια εποχή, στη Χαβάη, χρησιμοποιούσαν φλοιό καρύδας, ενώ Εσκιμώοι χρησιμοποιούσαν χιόνι και βρύα από την τούνδρα. Πλούσιοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούσαν συχνά κάνναβη και μαλλί, ενώ οι Γάλλοι ευγενείς χρησιμοποιούσαν δαντέλες. Οι δε Βρετανοί άρχοντες χρησιμοποιούσαν σελίδες από βιβλία.

Οι πιο φτωχοί χρησιμοποιούσαν τα χέρια τους, το γρασίδι, πέτρες, κοχύλια ή ροκανίδια, ενώ η χρήση του νερού ήταν επίσης κοινή σε όλο τον κόσμο. Στην Ινδία, χρησιμοποιούσαν το αριστερό χέρι για να καθαριστούν ενώ στην Αφρική χρησιμοποιούσαν το δεξί. Το άλλο χέρι σε κάθε περιοχή χρησιμοποιούταν για τις χειραψίες και γενικώς θεωρείτο αγένεια να χρησιμοποιήσεις το λάθος χέρι.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούσαν εφημερίδες και τηλεφωνικούς καταλόγους πιο συχνά, όπως και βιβλία. Ο Καζαμίας του Αγρότη τυπωνόταν με μια μικρή τρύπα στην γωνία κάθε φύλλου για να μπορεί κανείς να το κρεμάσει στα παράσπιτα (δηλαδή στις εξωτερικές τουαλέτες). Ο κατάλογος των Sears ήταν επίσης ιδιαίτερα δημοφιλής μέχρι την εποχή που άρχισε να τυπώνεται σε γυαλιστερό χαρτί το οποίο όμως θεωρήθηκε ανθυγιεινό και σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν συνηθισμένη και η χρήση του κότσαλου του καλαμποκιού.

Κόρτο Μαλτέζε

«Διαβάζεις κόμιξ;»
«Ναι!»

«Και εγώ!»

«Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας; Εμένα είναι ο Μπατμαν. Παραμονεύει την νύχτα κυνηγώντας και σκορπίζοντας τον τρόμο στους εγκληματίες…»

«Α δεν διαβάζω τέτοια κόμιξ.»

«… Και τι κόμιξ διαβάζεις δηλαδή;»

«Δε διαβάζω μωρέ εμπορικά κόμιξ για σούπερ ήρωες που πετάνε και απευθύνονται σε παιδάκια. Σαχλαμάρες με λέηζερ και εκρήξεις. Διαβάζω πιο ψαγμένα. Με φιλοσοφικές αναζητήσεις και πολιτικά μηνύματα. Διάβαζα Παρα πέντε, Μοέμπιους, Μανάρα… τέτοια».

«Ε καλά και δεν έχεις κάποιο αγαπημένο ήρωα από αυτά τα κόμιξ που διαβάζεις»

«Βασικά έχω έναν, ναι. Είναι ναυτικός, με μακριές φαβορίτες, γυναικάς και λίγο αλάνι. Πολυταξιδεμένος…»

«Πώς τον λένε;»

«Κόρτο Μαλτέζε.»

«Ωραία ρε μαλάκα! Όταν σου την πέσουν το βράδυ τίποτα κλέφτες στον δρόμο, φώναξε τον Κόρτο Μαλτέζε που είναι και πολυταξιδεμένος να σε σώσει!» 

Νάνοι και αυτοκίνητα.

Ενώ οδηγούσα, μιλάγαμε στο αμάξι για το Lord of the Rings, τα χόμπιτ,  τα ξωτικά και τους νάνους.

Την ίδια στιγμή πέρασα έξω από ένα αυτόματο πλυντήριο αυτοκινήτων. Η ταμπέλα έγραφε
ΠΛΥΣΙΜΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ ΜΕ ΝΑΝΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Κόντεψα να τρακάρω.




(συζητώντας το περιστατικό με φίλο, μου είπε ότι είχε μια φίλη που ήθελε στον γάμο της να νοικιάσει νάνους. Δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς είχε στο μυαλό της. Μάλλον ακροβατικά ή κάτι τέτοιο.

Και επειδή μιλάμε για νάνους, διαβάστε και αυτό, το παλιό: Μανιτάρια

Ακόμα περισσότερος φόβος και παράνοια στους δρόμους της Αθήνας

Και όπως οδηγούσα, πετάγεται από τον κάθετο δρόμο ένα αμάξι, ενώ είχε στοπ, και χώνεται μπροστά μου αναγκάζοντας με να πατήσω απότομα φρένο για να μην τρακάρουμε.

Κορνάρω κοφτά και διακριτικά για να τραβήξω το βλέμμα του οδηγού. Τον βλέπω να με κοιτάει από το καθρεφτάκι. Σηκώνω το χέρι μου, κλείνω την παλάμη κάνοντας τη γροθιά και την κουνάω πάνω κάτω μερικές φορές.

Σαν απάντηση στην χειρονομία μου, με αντιγράφει. Κάνει και αυτός μια γροθιά και την κουνάει πάνω κάτω. Αυτό με βγάζει από τα ρούχα μου. Όχι μόνο έκανε την μαλακία και παραβίασε το στοπ, μου ζητάει και τα ρέστα.

Πατάω γκάζι, και πάω ακριβώς δίπλα του. Ανοίγω το παράθυρο και του λέω ήρεμα και ευγενικά:
"Όταν σου έκανα έτσι", επαναλαμβάνω την χειρονομία με την γροθια και την παλλινδρομική κίνηση, "κατάλαβες τι εννοούσα;"

Ο οδηγός τα έχασε. Σαστισμένος μου λέει: "Εεε... τί;"

"Ότι τον παίζεις!"

Ποτέ μην μπλέκεις την δουλειά με την διασκέδαση

Ήρθε ένα φοιτητής σήμερα και ζήτησε τον Γιάννη, τον Προσωπάρχη, ο οποίος κάθετε δίπλα  μου. Ο φοιτητής ήταν αξύριστος, με πλήρη γενειάδα και μαλλιά ακούρευτα  όπως τα είχαν οι Oasis στα τέλη του 90. Επίσης ήταν πολύ ντροπαλός και μίλαγε σχεδόν ψιθυριστά. Ευτυχώς καθόμουν δίπλα στον Προσωπάρχη και άκουγα αρκετά καλά.

Έδωσε ένα χαρτί στον Γιάννη, τον προσωπάρχη, και του είπε ότι τον έστειλε ο κύριος  Παρασκευάς (το αφεντικό μας) και του είπε να βρει τον Γιάννη. Το χαρτί πιστοποιούσε ότι ήταν φοιτητής και φοιτούσε στην σχολή που είπε στον Γιάννη.

Ο Γιάννης είχε πλήρη άγνοια για το θέμα.

”Πρόκειται για πρόσληψη;”  τον ρώτησε ο Γιάννης.
”Δεν ξέρω…”, ψιθύρισε ο φοιτητής.
”Είναι μήπως για την πρακτική σου; Για αυτό μου έφερε το πιστοποιητικό της σχολής;”
”Δεν ξέρω… Έτσι μου είπε ο κύριος Παρασκευάς”

“Μαθητεία; Μήπως είναι μαθητεία; Σου λέει κάτι αυτό; Είναι διαφορετικό από την πρακτική αυτό”, επέμενε ο Γιάννης.

“Εεεμ δεν… Αυτό το χαρτί μου είπε να φέρω…”
”Δε σου είπε τι ακριβώς θα κάνεις;”

“Όχι… μου είπε μόνο να  σας φέρω αυτό το χαρτί.”, ξαναψιθύρισε.

Ο Γιάννης είχε μπλέξει. Δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο τον κ. Παρασκευά γιατί βρισκόταν στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να ρωτήσει πιο πολλές λεπτομέρειες τον φοιτητή, γιατί δεν ήξερε πια ακριβώς είναι η σχέση του με τον κ. Παρασκευά. Το μόνο όπλο του που είχε ήταν ότι σε μια παρόμοια πρόσληψη για πρακτική, ο φοιτητής ήταν με τους σχεδιαστές και βοηθούσε, και πιο πολύ κοιτούσε τα σχέδια που έκαναν για να αποκτά εμπειρία.

“Πιο παλιά είχαμε κάτι φοιτητές που έκαναν την πρακτική τους και ήταν στο γραφείο με τους σχεδιαστές και έβλεπαν όταν έκαναν τα σχέδια. Κάτι τέτοιο θέλεις;”

Αφού το σκέφτηκε λίγο, ο φοιτητής απάντησε με σιγουριά, χωρίς να ψιθυρίζει πια, «Ναι! Μου αρέσει να… Θέλω να βλέπω!»

Δυστυχώς  η απάντηση που έδωσε και ο τρόπος που την είπε, του χάρισαν το παρατσούκλι, «Ο ματάκιας»

Φόβος και παράνοια στους δρόμους της Αθήνας

Ήμουν με το αμάξι κέντρο και περίμενα ένα φανάρι στην Θεμιστοκλέους να ανάψει πράσινο. Πίσω μου ήταν ένα μηχανάκι. Ήταν στενός ο δρόμος και δεν μπορούσε να με προσπεράσει για να κάτσει πλάι μου. Ή μπροστά μου, πάνω στην διάβαση των πεζών, όπως συνηθίζουν τα μηχανάκια.

Με το που ανάβει πράσινο, πριν καν ξεκινήσω αρχίζει να κορνάρει. Σάστισα λίγο. Μετά άρχισε να βρίζει, γιατί μάλλον είχε νεύρα από πριν που δεν μπόρεσε να μου χωθεί. «Άντε ρε μαλάκα! Πράσινο!»

Στο επόμενο φανάρι τον πρόλαβα και στάθηκα δίπλα του. Του κορνάρω για να γυρίσει να με κοιτάξει και αφού είχα την προσοχή του, κατεβάζω το παράθυρο σιγά-σιγά. Κοιτάζοντας τον στα μάτια, αλλά εστιάζοντας στο άπειρο, κατάφερα να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα παράνοιας. «Γιατί με έβρισε; Θες να κατέβω κάτω;» τον ρώτησα ήρεμα και σχεδόν μηχανικά.

«Ε, βιαζόμουν,» μου απαντάει σχεδόν απολογητικά και μου χαμογελάει. Ακριβώς εκείνη την στιγμή ανάβει το φανάρι και κατάλαβε ότι θα είναι δύσκολο να τον ξαναπετύχω στο επόμενο φανάρι λόγω κίνησης. κρυφτεί στην κίνηση.  Έχοντας αυτήν την γνώση, φωνάζει, «Άντε γαμήσου ρε μαλάκαααα!»