Γυρνώντας από την δουλειά με το αμάξι δύο αστυνομικοί με σταμάτησαν και άρχισαν να μου γράφουν κλήση.
"Μα τι έκανα?". Με έπνιγε το αίσθημα της αδικίας.
"Μίλαγες στο κινητό".
Το κάνω συχνά, το παραδέχομαι. Μιλάω ενώ οδηγώ, αλλά όχι αυτή τη φορά.
"Μα τι λέτε? Αφού δεν κρατάω κινητό. Και ούτε φοράω bluetooth".
Ο αστυνομικός κοίταξε στο κάθισμα του συνοδηγού και μου έδειξε με το βλέμμα του το κινητό μου. "Είχες ανοιχτή ακρόαση", μου είπε.
"Αφού είναι κλειστό το κινητό. Η οθόνη είναι μαύρη".
"Τότε γιατί ανοιγόκλεινες το στόμα σου ενώ οδηγούσες?".
Εδώ άρχισαν να ζορίζουν τα πράματα. Με είχε στριμώξει. Γιατί όντως ανοιγώκλινα το στόμα μου όταν με σταμάτησε. Αλλά δεν μίλαγα στο κινητό.
'Τραγούδαγα!", αυτό ήταν ψέμα.
"Αφού το ραδιόφωνο είναι κλειστό", είπε. Προφανώς δεν έπιασε η μπλόφα μου. Άρχισα να ιδρώνω. Είχα πέσει θύμα των περιστάσεων. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι τραγούδαγα ακαπέλα, αλλά θα ήταν και αυτό ψέματα. Αυτό θα εξηγούσε γιατί το ραδιόφωνο ήταν κλειστό. Ο αστυνομικός είχε αρχίσει να με κοιτάει επιθετικά. Μάλλον είχε οσφριστεί ότι κάτι προσπαθούσα να κρύψω.
"Καλά", του είπα, "γράψε την κλήση". Και παραιτήθηκα από κάθε προσπάθεια αποφυγής της ευθύνης γιατί ήταν πιο εύκολο να σταματήσω εδώ την συνομιλία παρά να του πώ ότι από χτες το βράδυ μου έχει κολλήσει ένα δίστιχο το οποίο όποτε είμαι μόνος μουρμουρίζω στον εαυτό μου.
"Όκι, Όκι, στον κώλο έχεις καλαμπόκι"
