Ο Γιάννης, παλιός συγκάτοικος από τα φοιτητικά μου χρόνια, και ίσως ο ένας από τους δύο αναγνώστες του βλόγιου, διαβάζοντας την ανάρτηση 'Χαρτί για εκτύπωση', θεώρησε χρέος του να μου αναφέρει μια δική του ιστορία.
Η σύζυγός του, αρκετά ισχυρογνώμων προφανώς, τον έπεισε να ξεκινήσουν Πιλάτες. Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Γιάννης αναγκάζεται να παρευρίσκεται σε ένα χώρο με άλλες 25 γυναίκες που φοράνε στενά ρούχα, είναι ιδρωμένες, και όταν κάνουν ξαπλωμένες stretching η γυμνάστρια φωνάζει 'οι λέξεις που πρέπει να σκέφτεστε είναι 'μακραίνω!', 'επιμηκύνω!'. Δηλαδή ακριβώς οι λέξεις που ο Γιάννης ΔΕΝ έπρεπε να σκέφτεται.
Το χειρότερο μαρτύριο του όμως ήταν όταν του ήρθε η επιθυμία να κλάσει. Αλλά πως να το κάνει όταν είναι ο μόνος άνδρας στην αίθουσα και η μουσική υπόκρουση είναι απαλή και σιγανή. Ακόμα και αν παρ ελπίδα το πέρδιν του ήταν αθόρυβο, και μόνο η οσμή θα ήταν ενοχοποιητικό στοιχείο και όλες οι υποψίες θα έπεφτα πάνω του. Γιατί όπως ξέρουμε, οι γυναίκες δεν έχουν την βιολογική λειτουργία του κλάνειν (ούτε του ρέβειν).
Η εξιλέωση του Γιάννη ήρθε, μετά από ένα μαρτυρικό σαραντάλεπτο, όταν καταλάθος μπήκε στη μουσική επένδυση του προγράμματος του Πιλάτες, ένα τραγουδάκι με λίγο beat.
...και ο Γιάννης άφησε το μπάσο να κλοτσήσει. Ή την κιθάρα του να κλάψει.
