Ήμουν καλεσμένος σε γάμο ενός ζευγαριού με το οποίο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις. Κοινώς ήμουν 'παράπλευρη απώλεια'. Ούτε αυτοί πρέπει να με πολύ-ήθελαν να με καλέσουν γιατί ανέβαινε μετά το κόστος της δεξίωσης και περνάμε δύσκολους καιρούς, ούτε και εγώ ήθελα να πάω, γιατί βαριέμαι αυτά τα μυστήρια, ειδικά αν δεν έχω άλλους γνωστούς εκεί. Τουλάχιστον ήταν η αδερφή μου και ο φίλος της και μιλάγαμε.
Όταν όμως άρχισε ο παπάς τις hardcore ψαλμωδίες, όλοι οι άλλοι σίγησαν, ε, και εγώ δεν μπορούσα να μιλάω μόνος μου γιατί μετά θα με αγριοκοίταγαν όλοι (το δοκίμασα όμως). Έμεινα υπομονετικά ακίνητος και περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο μυστήριο. Ευτυχώς συνέβη κάτι και έσπασε η μονοτονία.
Βασικά δεν ξέρω πως να το πω για να δημιουργήσω σασπένς, αλλά δεν πέρασαν δέκα λεπτά, και ένα παρανυφάκι λιποθύμησε.
Ακούστηκαν μερικά αναφωνητά από το πλήθος, αλλά αυτό που έκανε εντύπωση ήταν ότι ο παπάς συνέχισε τις ψαλμωδίες του, χωρίς να διακόψει την τελετή. Για την ακρίβεια δεν έδωσε την παραμικρή σημασία στο λιπόθυμο παιδάκι. Το αγνόησε τελείως.
Η αδερφή μου που καθόταν μπροστά είχε σοκαριστεί. Δεν πίστευε στα μάτια της. Την είδα με αγωνία τραβάει το μανίκι του φίλου της προσπαθώντας να τον κάνει να την κοιτάξει για να τον ρωτήσει σχετικά (αυτό το έκανε μικρή συνέχεια όταν τύχαινε να πάμε μαζί σινεμά και από τότε σταμάτησα να την παίρνω μαζί μου. Από ότι έχω καταλάβει το ίδιο κάνουν και οι φίλες της). Ο φίλος της, χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από τον παπά, και θεωρώντας το όλο σκηνικό απολύτως φυσικό (είχε μόλις ξεκινήσει μαθήματα για το MBA του), της απαντάει χωρίς να ακούσει την ερώτηση της.
"Αυτό που κάνει ο παπάς τώρα, λέγεται crisis management".
