Νέες Τεχνολογίες

Συνάδελφος παίρνει τηλέφωνο τεχνικό πλυντηρίων για να παραπονεθεί σχετικά με το καινούργιο και υπερσύνχρονο πλυντήριο.

‘Πρέπει να έρθετε να το ελέγξετε. Κάνει έναν θόρυβο σαν να πρόκειται να απογειωθεί’.

Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας κατά την διάρκεια της παραπάνω συνομιλίας και από τότε δεν μπόρεσα να αντικρίσω το πλυντήριο μου όπως παλιά.

Στην συνάδελφο δώσαμε αρκετές συμβουλές. Μία ήταν να βάλει το πλυντήριο κοντά στον διάδρομο του σπιτιού για να έχει χώρο για να πάρει φόρα για την απογείωση. Μια άλλη σκέψη ήταν ότι δεν χρειάζεται να την επισκεφτεί τεχνικός, αλλά καλύτερα να αγοράσει μια άγκύρα. Επίσης είναι πιθανό η απογείωση να έχει μελετηθεί από την εταιρεία που το κατασκεύασε για να γίνεται εξοικονόμηση χώρου. Δημιουργείται όμως ο κίνδυνος για αεροπειρατεία.

Την επόμενη μέρα, και ενώ είχαμε ηρεμήσει από τα νευρικά γέλια, άλλος συνάδελφος παίρνει τηλέφωνο τον τεχνικό του Πλαισίου. ‘Ο εκτυπωτής πρέπει να έχει βλάβη. Όταν τυπώνει πολλά φύλλα μαζί, σφυρίζει’.

Σφυρίζει κλέφτικα? Μήπως του κάνουν πλάκα συμμαθητές του, ζουλώντας του τους όρχεις λέγοντας του ‘Σφύρα!’

Μήπως σφυρίζει ταξί για να προλάβει την πτήση του πλυντηρίου?

People that don't change facial expressions

Απηλαύστε

• Lindsay Lohan doesn’t change facial expressions
• Paris Hilton doesn’t change facial expressions
• Barack Obama doesn’t change facial expressions
• Laura Bush doesn’t change facial expressions
• LEGOs don’t change facial expressions
• Han Solo doesn’t change facial expressions

Τα τελευταία δύο είναι και τα καλύτερα.

Meme time: Geddan! (also known as Get Down!)

Δείτε αυτά τα youtube videos με την σειρά. Μπορεί στην αρχή να μην καταλάβετε τίποτα, αλλά στο τέλος όλα θα είναι ξεκάθαρα.

http://www.youtube.com/watch?v=91pRcc4RFR8 (αρχικά το βρήκα εδώ ενώ έψαχνα για battletech)
http://www.youtube.com/watch?v=rXJs1oVm2As

http://www.youtube.com/watch?v=lFVN8CW5IWE

(σημ: meme = http://en.wikipedia.org/wiki/Meme )

Στο πταισματοδικείο

Χτες κατέθεσα ως μάρτυρας σε μια υπόθεση απόπειρας δολοφονίας ενός αξιότιμου μέλους της Μάζας, δηλαδή εμένα. Οι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν το γεγονός ατύχημα και όχι απόπειρα δολοφονίας, αλλά για εμένα δεν έχει καμία διαφορά.



Πέρσι, μήνα Οκτώβριο και ενώ διέσχιζα ανέμελος το δρόμο από πεζή αφύλακτη διάβασα, ξαφνικά βρέθηκα ξαπλωμένος στο οδόστρωμα. Η μούρη ενός αυτοκινήτου που ήταν μπροστά μου και είχε σταματήσει για να περάσω, είχε μπει όλη μέσα, και μια μηχανή πιο δίπλα ήταν πεσμένη κάτω. Βλέποντας την ζημία που έπαθε το αυτοκίνητο και συγκρίνοντας την με την ζημιά που έπαθα εγώ, κατέληξα στο γεγονός ότι κατέχω υπεράνθρωπες δυνάμεις και είμαι άφθαρτος. Για την ακρίβεια το μόνο που έπαθα ήταν ένα κάταγμα στο πόδι και έχασα για πάντα 1,5 δόντια, το οποία όμως και αντικατέστησα με τεχνητά από κράμα Αδαμάντιου (για όσους δεν γνωρίζουν, από τέτοιο υλικό είναι φτιαγμένη και η ασπίδα του Καπετάνιου Αμερικής, και ο ενδοσκελετός του Γούλβεριν).

Ο οδηγός της μηχανής δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Για την ακρίβεια ήταν αναίσθητος και αιμόφυρτος, αλλά τελικά τώρα που μιλάμε είναι καλά, απλά δεν μπορεί πια να πίνει αλκοόλ, καθώς του λείπει η σπλήνα του. Τουλάχιστον, από εδώ και μπρος θα φοράει κράνος, και ίσως δεν θα οδηγεί πάνω στην διαχωριστική λωρίδα, κάνοντας προσπέραση σε διάβαση πεζών.

Ένα χρόνο μετά, την Κυριακή το βράδυ, βρίσκω στην πόρτα μου, τοιχοκολλημένη μια πρόσκληση από την αστυνομία για να κάνω κατάθεση στο πταισματοδικείο. Βρέθηκα όμως μπροστά σε ένα χρονικό παράδοξο. Η πρόσκληση ήταν χρονολογημένη ώς 19/10/2009, η ημερομηνία που την τοιχοκόλλησαν ήταν 25/10/2009 και έπρεπε να παρουσιαστώ στην 20η πταισματοδίκη μέσα σε 48 ώρες. Δηλαδή έπρεπε να παρουσιαστώ 4 μέρες πριν λάβω το χαρτί.

Φυσικά, κανείς δεν τα κοιτάει όλα αυτά, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Ψαρωμένος, παίρνω τηλέφωνο τον οικογενειακό μας δικηγόρο (ο δικηγόρος της εταιρείας είναι βασικά, αλλά ακούγετε πιο ωραίο έτσι), ο οποίος αποδείχτηκε πιο ψαρωμένος από εμένα. Πιο πολύ ήθελα να μάθω τι να κάνω με την πρόσκληση, γιατί δεν ανέφερε σε πιο περιστατικό αναφερόταν, και επειδή έχω δεί πολλές αστυνομικές ταινίες θεώρησα σωστό να ανακατέψω και κάποιον πιο σχετικό για να μην βρω το μπελά μου από καμία παρεξήγηση συνωνυμίας.

Ο δικηγόρος μου είπε να μην κάνω τίποτα και ότι θα περάσει αυτός από το πταισματοδικείο και θα μάθει τι αφορά η υπόθεση. Τελικά μετά από δυο μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου επιβεβαιώνει ότι αφορά το περσινό ατύχημα, και ότι πρέπει να πω ότι δεν είχα πάει νωρίτερα για κατάθεση επειδή βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Απεχθάνομαι τα ψέματα, κυρίως επειδή δεν μπορώ να τα λέω και να είμαι πιστικός. Τώρα πέρα από το γεγονός ότι θα πήγαινα αργότερα θα έπρεπε να δημιουργήσω και μια ιστορία για τον λόγο που άργησα, και να αφορά και την Θεσσαλονίκη, στην οποία δεν έχω πάει ποτέ. Τι θα έλεγα αν με ρώταγαν που ακριβώς στην Θεσσαλονίκη ήμουν? Η αν με ρώταγαν πόσα διόδια πλήρωσα?

Ευτυχώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γιατί άργησα να παρουσιαστώ και που είχα πάει. Με δέχτηκαν στις 1:30 για το ραντεβού που είχα στις 12, και με έβαλαν να ορκιστώ σε ένα ευαγγέλιο να πω την αλήθεια. Σε αντίθεση με τις ταινίες το ευαγγέλιο αυτό ήταν από το πιο βρόμικο βιβλίο που έχω δει ποτέ μου. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι ένα βιβλίο μπορεί να βρομίσει τόσο, μόνο και μονό με το άγγιγμα 10-20 παλαμών την μέρα. Ήταν τόσο μαυρισμένο που ήταν σαν να είχε καεί το εξώφυλλο. Εκτός και αν είχε γίνει πρόσφατα καμία μάχη με τις δυνάμεις του κακού στο γραφείο της πταισματοδικαστίνας και αμύνθηκε με το καθαγιασμένο ευαγγέλιο τρέποντας τις κολασμένες ορδές του Άδη σε φυγή, αλλά μάλλον όχι.

Η πταισματιδίκης είχε 2 ερωτήσεις από τον εισαγγελέα, επειδή η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο αυτεπάγγελτα. Από της ερωτήσεις τις συμπέρανα ότι ο οδηγός της μηχανής είχε αφήσει την φαντασία του να οργιάσει κατά την διάρκεια της κατάθεσης του. Τα πράγματα ήταν απλά. Ήμουν σε διάβαση πεζών χωρίς φανάρι. Τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει, και όταν έφτασα στην μέση της διασταύρωσης, ήρθε το μηχανάκι, με πέταξε κάτω και στην συνέχεια η μηχανή (με ή χωρίς τον αναβάτη, δεν ξέρω) έπεσε πάνω σε ένα αμάξι. Προφανώς όμως, επειδή ήμουν πεζός και ο οδηγός της μηχανής δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε έμενα, δημιούργησε 2 διαφορετικές ιστορίες τις οποίες και είπε στην αστυνομία. Η πταισματοδίκης με ρώτησε αν το αυτοκίνητο πρώτα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, χτύπησε την μηχανή, και μετά έμενα. Είπα 'όχι'. Μετά με ρώτησε αν η μηχανή είχε αρχικά συγκρουστεί με ένα τρίτο αμάξι στην διασταύρωση πιο πάνω, και στην συνέχεια έπεσε επάνω μου και μετά στο άλλο αμάξι. Εδώ πρώτα γέλασα και μετά είπα 'όχι'. Ήταν αστείο γιατί η διάβαση βρίσκετε στην μέση του οικοδομικού τετραγώνου και η διασταύρωση ΠΟΛΥ πολύ νωρίτερα. Οπότε αν το μηχανάκι είχε συγκρουστεί νωρίτερα, ειλικρινά θα ήθελα να το δω σε βίντεο το πως θα είχε καταφέρει να με φτάσει ώς την διασταύρωση διατηρώντας την ισορροπία του για 100-200 μέτρα. Θα ήταν πολύ εντυπωσιακό και θα έκανε πάταγο στο youtube. Βέβαια όλα αυτά δεν τα είπα στην πταισματοδικαστίνα, όχι γιατί πίστευα ότι δεν θα ήξερε τι είναι το youtube, αλλά γιατί μπορεί να μου ζήταγε το twitter account μου, και μετά να έβρισκε και το blog αυτό. Δεν θέλω δικαστές αναγνώστες. Ούτε βουλευτές ούτε αντιπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας.

Η πόρνη της 3ης Σεπτεμβρίου μέρος 2ο.

Τελικά ήταν στην άλλη μεριά του δρόμου.


Την είδα σήμερα.

Η πόρνη της 3ης Σεπτεμβρίου.

Αυτό είναι το πιο κατάλληλο ποστ, ύστερα από το προηγούμενο που αναφερόταν σε πολιτικά πρόσωπα. Ο βιοποριστικός τρόπος και οι συναλλαγές είναι σχεδόν ίδιες, μόνο η ονομασία επαγγέλματος αλλάζει.


Εδώ και 6 μήνες εργάζομαι στα Εξάρχεια. Πηγαίνοντας στην δουλεία, περνάω από την Ομόνοια και μετά μπαίνω στην 3η Σεπτεμβρίου. Από το καλοκαίρι παρατήρησα μια κοπέλα που κάθε πρωί (8 - 8:30) ήταν στο ίδιο σημείο και πίνει ένα ποτήρι φραπέ, και περιμένει, σαν να έχει ραντεβού με κάποιον. Ήταν ντυμένη σεμνά και ταπεινά (πολιτικό σχόλιο και αλληγορία?, με μια φούστιτσα ως το γόνατο, αλλά πάντα με ένα φανταχτερό χρώμα. Και είχε πάντα make-up, πράγμα που φαινόταν παράξενο να το βλέπεις τόσο πρωί.

Σαν αθώο παιδί, δεν κατάλαβα τότε τι ακριβώς έκανε. Νόμιζα ότι ήταν κάποια τουρίστρια που είχε ξημερoβραδιαστεί από το χτεσινό της clubbing. Μέχρι που μια μέρα, την είδα να μιλάει με άλλη μια κοπέλα, ντυμένη στο ίδιο στυλ. Την ίδια μέρα, αργότερα, μπαίνει στο γραφείο ένας κλητήρας. Πάνω στην κουβεντούλα με έναν άλλο νεαρό του γραφείου, τον ρωτάει αν είδε την νέα πόρνη στην 3η Σεπτεμβρίου, και τότε ήταν που λύθηκε ο γρίφος.

Η κοπέλα συνέχισε να είναι στο ίδιο σημείο, μέχρι τις μέρες των εκλογών. Με το που άλλαξε η κυβέρνηση, την επόμενη μέρα, την είδα να μιλάει με 2 αστυνομικούς, και από τότε δεν την ξαναείδα. Τώρα όποτε περνάω από το σημείο αυτό σπαράζει η καρδία. Σκέφτομαι να βάλω ένα εκκλησάκι να ανάβουν κεράκια οι περαστικοί, όπως κάνουν στις εθνικές οδούς όταν γίνεται θανατηφόρο ατύχημα. Μου την δίνει να μου χαλάνε την ρουτίνα μου.

Ένας γνωστός οικονομολόγος είχε πει πως οι πόρνες είναι ένας βασικός τρόπος ανακατανομής εισοδήματος από τις πλούσιες τάξεις προς τις φτωχότερες, και μάλιστα ότι μόνο έτσι θα βγουν οι ελαφριές και 'βουλιαγμένες' οικονομίες από την οικονομική κρίση (εντάξει, εγώ το έβγαλα από την κοιλιά μου αυτό). Θέλω να πιστεύω ότι η προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση το είχε καταλάβει αυτό, αλλά ο Γιωργάκης, σαν πιο σοσιαλιστής, δεν έπρεπε να κάνει αυτό το λάθος. Τώρα πως θα επιπλεύσουμε?

Σκατά στον Παναγιώτη Κοκκόρη, υποψήφιο βουλευτή

Μπορεί να τον λένε και Κόκκορη, δεκάρα δεν δίνω. Δεν τον ξέρω τον άχρηστο, αλλά ούτε και αυτός με ξέρει. Αυτό όμως δεν τον έχει εμποδίσει από το να μου έχει στείλει μέχρι στιγμής τέσσερα (4) μηνύματα στο κινητό για να τον ψηφίσω. Δύο από τα μηνύματα αυτά ήρθα τα άγρια μεσάνυχτα.




Ρε παπάρα, ποιος σου είπε ότι ψηφίζω το κόμμα σου! Ποίος σου είπε ότι ψηφίζω γενικώς. Και ακόμα και αν ψήφιζα, σιγά μην ανέβαινα στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Μάθαμε να στέλνουμε μηνύματα από το ιντερνετ και έχουμε ξεκωλωθεί.

Σε ένα μήνυμα ξεκινάει γράφοντας. ‘Οι αγώνες μου είναι γνωστοί…’. ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ. Ούτε τον αγώνα σου ξέρω, ούτε ποιος είσαι και ούτε θέλω να μάθω. Και επειδή δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, και στο γραφείο που ρώτησα, ούτε εκεί σε ήξερε κανείς, ούτε εσένα ούτε τους αγώνες σου. Είσαι τυχερός που στέλνεις το μήνυμα από το ιντερνετ και δεν ξέρω το κινητό σου, αλλιώς θα σε έπαιρνα τηλέφωνο και ας ήταν υπεραστικό.

Σε άλλο μήνυμα γράφει ‘Είμαι χρόνια στο πλευρό σου με εντιμότητα και πίστη στις αξίες. Με τη ψήφο σου θα είμαι η φωνή σου στη βουλή’. Δεν ξέρω πόσα χρόνια ήσουν στο πλευρό μου, αλλά εγώ δεν πήρα πρέφα. Μπορείς τώρα να φύγεις. Όσο για την πίστη σου στις αξίες, καλύτερα να την συζητήσουμε αφού μάθεις να μην με ξυπνάς βραδιάτικα. Όσο για την φωνή μου και την βουλή, πολλά είχα σκεφτεί να γράψω, αλλά προτιμώ να ρίξω και άλλο το επίπεδο του δοξασμένου αυτού μπλογκ.

Νύχτες πρεμιέρας 2009. Κάθε πέρσι και καλύτερα?

Ε λοιπόν, ναι. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Πρέπει να παρακολουθώ τις Νύχτες Πρεμιέρες πάνω από δέκα χρόνια. Από τις παλαιότερες ταινίες που θυμάμαι είναι το Bob Flanagan – Super masochist, το Κiller Condom, Fausto 5.0, 5th Element, Tromeo and Juliet, Toxic Avenger, Sgt. Kabukiman, Memento Mori, Shiri κτλ. Από τότε το πρόγραμμα μου φαίνεται όλο και πιο μακριά από τα γούστα μου.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο κόσμος που πάει στο φεστιβάλ συνεχώς αυξανόταν και η οργάνωση χειροτέρευε. Θυμάμαι παλαιότερα που με ένα εισιτήριο μπορούσες να δεις όλες τις προβολές της ημέρας. Τώρα πια έχουν βγάλει τις κάρτες διαρκείας που σε αναγκάζουν να τις αγοράσεις, πρώτου καν ανακοινωθεί το πρόγραμμα. Και το πρόγραμμα πλέον ανακοινώνεται 5 μέρες πριν την έναρξη του Φεστιβάλ. Στην ουσία κρατάνε όμηρους όσους θέλουν να αγοράσουν κάρτα χωρίς να ξέρουν αν θα υπάρχουν οι ταινίες που θέλουν να δουν. Και μετά βγάζουν αναγγελίες και λένε ότι ‘οι θεατές ξέρουν ότι όπως κάθε χρόνο, ούτε και φέτος θα τους απογοητεύσουμε’. Εμένα πάντως εδώ και 3 χρόνια έχουν καταφέρει να το κάνουν. Για να μην μιλήσω για τις κρατήσεις θέσεων από το internet, που ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Ή ότι έπρεπε να τρέχω στον Ιανό κάθε μέρα γιατί αναβαλλόταν συνεχώς η ημερομηνία που θα μπορούσα να προμηθευτώ το βιβλιαράκι και την πρόσκληση για την επίσημη έναρξη της πρεμιέρας. Και τέλος, να αναφερθώ στο επίσημο blog, που πιο πολλές αναρτήσεις για άσχετα youtube videos και στίχους από τραγουδάκια είχε, παρά για τις ταινίες και νέα του φεστιβάλ. Η για τον τρόπο επικοινωνία από το επίσημο blog πάλι, που όποιος τόλμαγε να κάνει παρατηρήσεις, τον έλεγαν στην καλύτερη περίπτωση, γκρινιάρη (αυτό ήταν από τα πιο αστεία).

Αυτό που με εξόργισε περισσότερο φέτος είναι τα παρακάτω δυο περιστατικά. Αρχικά και φέτος αγόρασα κάρτα 25 προβολών (συν μια δώρο, την προβολή έναρξης του Φεστιβάλ). Δυσκολεύτηκα να βρω 25 προβολές που ήθελα να δω. Είχα πάει από τους πρώτους και ζήτησα από το άτομο που έκοβε εισιτήρια να μου δώσει εισιτήρια εξώστη. Φυσικά ο ταμίας τελικά ήταν άχρηστος και έκοψε λάθος εισιτήρια. Δυστυχώς αυτό το ανακάλυψα πολύ αργότερα και όταν πήγα να παρακαλέσω να μου τα αλλάξουν, ο άλλος ταμίας, με πολύ ειρωνικό ύφος μου είπε ότι δεν γίνονται αλλαγές στα εισιτήρια, ειδικά για το Φεστιβάλ (αν και είμαι σίγουρος, ότι σε παλαιότερο Φεστιβάλ με είχαν εξυπηρετήσει σε παρόμοιο αίτημα).

Ο εκνευρισμός μου έγινε μεγαλύτερος όταν λόγω λάθους του Φεστιβάλ και τις διοργάνωσης αναγκάστηκαν να ακυρώσουν ορισμένες προβολές, από τις οποίες υπήρχαν δύο που είχα κόψει εισιτήρια. Τότε το Φεστιβάλ αποφάσισε να ΄δεχτεί αλλαγές εισιτηρίων. Επίσης, εναλλακτικά, έκανε και εξαργύρωση των εισιτηρίων. Βέβαια εγώ είχα κάρτα και για τις κάρτες δεν γινόταν εξαργύρωση και επιστροφή χρημάτων. Από την άλλη δεν μπορούσα να κάνω αλλαγή για να δω κάποια άλλη προβολή γιατί λόγω κάρτας είχα αγοράσει 25+1 εισιτήρια. Βασικά είχα κάνει και την βλακεία να αγοράσω και έξτρα εισιτήριο για μια ταινία που ανακάλυψα αργότερα ότι ήθελα να δω. Αποτέλεσμα να μην υπάρχει ταινία που θέλω ή μπορώ να δω μιας και ήδη είχα να δω 3 ταινίες για κάθε από τις επόμενες μέρες. Συμπέρασμα, όποιος αγοράζει κάρτα είναι δύο φορές κορόιδο, μια γιατί αγοράζει την κάρτα χωρίς να ξέρει τι ταινίες θα δει, και δεύτερον, γιατί όταν θα αρχίσουν να ακυρώνονται οι προβολές για λόγους που όπως λέει το φεστιβάλ δεν είναι δική τους ευθύνη, τότε δεν θα μπορεί να βρει εύκολα άλλες εναλλακτικές προβολές, ούτε το φεστιβάλ θα του επιστρέψει τα χρήματα.

Κάποιος αγανακτισμένος με τις κάρτες και το πρόγραμμα που είχε αργήσει να ανακοινωθεί, είχε γράψει στο blog του Φεστιβάλ ότι στο κάτω κάτω κάνει download τις ταινίες από torrents αν θέλει. Τότε είχα γελάσει με το θράσος του, αλλά αν το διάβασμα τώρα το comment του, θα αντιδρούσα διαφορετικά. Σίγουρα πάντως, αν αποφασίσω να παραβρεθώ και στο επόμενο φεστιβάλ, δεν θα βγάλω κάρτες διαρκείας.

ΟΑΣΘ και Ημέρα χωρίς αυτοκίνητο

Καλημερα φίλοι και φίλες. Σας κοινοποιώ αγανακτισμένος απο τη στάση του ΟΑΣΘ

προς το πρόσωπό μου τη χτεσινή μου περιπέτεια.



Εχτές το πρωί, 22 Σεπτεμβρίου 2009, άκουσα σε όλα τα κανάλια

της τηλεόρασης οτι είναι η ημέρα χωρίς αυτοκίνητο και πως η

μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δωρεάν. Έτσι λοιπόν,

πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης να

δώσω τις εξετάσεις μου χωρίς να κόψω εισιτήριο. Είχα υπολογίσει χωρίς

τον ξενοδόχο όμως. Η δωρεάν μετακίνηση ίσχυε μόνο για την Αθήνα, αλλα

τα τηλεοπτικά κανάλια δέν το διευκρίνισαν.



Μερικές στάσεις παρακάτω ανέβηκε ελεγκτής του ΟΑΣΘ στο λεωφορείο

και ζήτησε τα εισιτήρια των επιβατών. Οταν του ειπα οτι δεν εχω

λόγω της ημέρας μου απάντησε "Αυτα ειναι για την ΑΘήνα, όχι για

εδώ". Ο κόσμος αντέδρασε, άλλωστε και αυτοί είχαν ακούσει το ίδιο

πράγμα το πρωί και, είτε επειδή κατάλαβε την κατάστασή μου είτε επειδή

φοβήθηκε τους συνεπιβάτες, μου έκοψε δωρεάν πρόστιμο 30 ευρώ και μου συνέστησε

να μήν το πληρώσω εκείνη τη στιγμή αλλα να παω στα γραφεία του ΟΑΣΘ για

να μου το σβήσουν. Πήγα λοιπον στα γραφεια του τρίτου ορόφου των γραφείων

του ΟΑΣΘ. Ενας υπάλληλος που εκείνη την ώρα έστριβε το τσιγάρο του

με ρώτησε τι ήθελα, του είπα οτι μου έκοψαν πρόστιμο και οτι θελω να μου

το σβήσουν, και με παρέπεμψαν σε εναν άλλο κύριο, ο οποίος φαντάζομαι

να είναι κάποιος προϊστάμενος.



Πήγα λοιπον σε αυτόν και του το είπα μου απήντησε "Α, αυτα ειναι Αθηναϊκά.

Εδώ δεν είναι Αθήνα. Εδω είναι Θεσσαλονίκη και ισχύει η μετακίνηση απο τις 5

το απόγευμα".Βέβαια στις στάσεις ή έστω μεσα στα λεωφορεία δεν υπήρχε ΚΑΜΜΙΑ

πινακίδα/αφίσσα/αυτοκόλλητο/ολόγραμμα, κάτι τελος πάντων για να ενημερωθεί ο κόσμος

για αυτή την ρύθμιση. Θα έπρεπε και εγώ αλλα και όσοι έτυχε να δούν τηλεόραση

εκείνο το πρωινό να το είχαν φανταστεί μόνοι τους. Ο προϊστάμενος απο τη μεριά

του έκανε λες και μιλούσε για κάποια άλλη χώρα, και ενδεχομένως μόλις είδε στο

πρόστιμο τη διεύθυνση κατοικίας μου, που ειναι στην Αθήνα, να ξύπνισε κάποια

ευαισθησία με το θέμα Αθήνα. Ειλικρινά αναρρωτιέμαι αν βρέθηκε στη θέση που

είναι κατα λάθος ή μέσω οπωσδήποτε αδιάβλητου διαγωνισμού του δημοσίου.

Βρίσκω απαράδεκτο ενας προϊστάμενος του ΟΑΣΘ να υποσκάπτει κόντρες μεταξύ πόλεων.



Τότε με παρέπεμψε στον πρώτο υπάλληλο που ειχα μιλήσει για να πληρώσω το πρόστιμο,

ο οποίος είχε πια τελειώσει το στρίψιμο του τσιγάρου του και βέβαια

θα πήγαινε σε κάποιο μπαλκόνι να το καπνίσει για να μήν επιβαρύνει τον έτσι

και αλλιώς βαρύ απο τον καπνό των υπολοίπων συναδέλφων του αέρα του γραφείου.

Εκείνος με ρώτησε "Λοιπόν, θα πληρώσεις;" και του ειπα πως Οχι, διοτι θεωρώ

οτι αδικούμαι. Θεωρώ οτι παραπλανήθηκα απο τα τηλεοπτικά κανάλια τα οποία

δέν διευκρίνισαν πως το μέτρο της δωρεάν μετακίνησης ισχύει το πρωί μόνο στην

Αθήνα, αλλα ακόμα χειρότερα, πιστεύω οτι σκόπιμα ο ΟΑΣΘ άφησε να εννοηθεί

οτι και στη Θεσ/κη ειναι δωρεάν η μετακίνηση το πρωί, αποφεύγοντας να

ενημερώσει με κάποιον τρόπο για να ξεγελάσει τον κόσμο και να πληρώσει

πρόστιμα. Απόδειξη το άδικο πρόστιμο που κρατώ στα χέρια μου. Είμαι ακόμη σίγουρος

οτι έστειλε όλους τους ελεγκτές να κόψουν πρόστιμα, επίτηδες, για το

λόγο αυτό. Αυτά είναι κουτοπόνηρα πράγματα.



Να εισαστε βέβαιοι πως αν δε δικαιωθώ, απο δώ και στο εξής θα προσπαθώ να

χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου όσο μπορώ περισσότερο, ΕΙΔΙΚΑ την ημέρα χωρίς

αυτοκίνητο. Αν μπορούσα θα αγόραζα αυτοκίνητο που καίει λιγνίτη. Οσο για το άδικο

πρόστιμο,ας ερθουν να μου το ζητήσουν. Αρνούμαι να το πληρώσω, όχι επειδή δεν έχω, αλλα

για λόγους αρχής. Δεν γίνεται να κοροϊδεύουν τον κόσμο έτσι.



Χαιρετισμούς

Tzatz.

Ταϊλάνδη και όλα αυτά που σας απόκρυψα

Στην προηγούμενη αναφορά μου σχετικά με την αποστολή της Μάζας στην Ταϊλάνδη προτίμησα να μην αποκαλύψω ορισμένα περιστατικά για την δική σας ασφάλεια. Για να προφυλάξω την πνευματική σας υγεία επέλεξα να χορηγήσω το νοητικό δηλητήριο που λέγεται ‘διακοπές στην Ταϊλάνδη’ σε μικρές δόσεις. Η δεύτερη δόση είναι έτοιμη να χορηγηθεί σε ψηφιακή μορφή.



Ένα ακαθόριστα λευκό και θολό ρόφημα.

Είχα παρατηρήσει ένα παράξενο ρόφημα που έπιναν οι Ταϊλανδοί, το οποίο αγόραζαν από πλανόδιους πωλητές στο δρόμο. Το έφτιαχναν επιτόπου και το σέρβιραν σε ένα πλαστικό διάφανο ποτηράκι. Είχε ένα ακαθόριστα λευκό και θολό χρώμα, με ίχνος πορτοκαλή απόχρωσης. Το ρόφημα αυτό το ξαναείδα όταν πήγαμε να δούμε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας πολυτίμων λίθων για τους οποίους φημίζεται η Ταϊλάνδη. Μας ενημέρωσαν ότι στο Bar, είχε δωρεάν ροφήματα, και σύμφωνα με τον διδάσκαλο μου, Ανδρέα ποτέ δεν πρέπει να λες όχι σε δωρεάν φαΐ ή ποτό, ειδικά αν το τρώνε ή πίνουν και άλλοι (αυτός ο κανόνας έχει κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις). Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα ότι το μόνο ποτό που είχαν ήδη σερβίρει σε πολλά ποτηράκια ήταν αυτό το θολό ρόφημα. Έφτιαχναν και άλλα βάζοντας σε μια μεγάλη κανάτα παγάκια, νερό και μια σκόνη. Σίγουρα είχαν και άλλα ποτά που θα μπορούσες να παραγγείλεις, αλλά έπρεπε να ξέρεις ταϊλανδέζικα, καθώς οποιαδήποτε συνομιλία σε αγγλικά απλά θα σου δημιουργούσε πονοκέφαλο. Πήρα το ρόφημα και πήγα στο τραπέζι και με επιδεικτικό τρόπο ήπια το ρόφημα. Μια αναγούλα και αηδία διαπέρασε το κορμί μου, αλλά τουλάχιστον η παρέα μου με ηρωοποίησe έστω και για 1 λεπτό. Τότε παρατήρησα ότι και οι άλλοι Έλληνες του γκρουπ είχαν πάρει το ρόφημα αυτό, αλλά δίσταζαν να το δοκιμάσουν. Ήπια άλλη μια γουλιά αφού πλέον είχα συνηθίσει την γεύση (δίψαγα, ήταν ανάγκη), και ένας Έλληνας με ρώτησε αν πίνεται αυτό το πράμα. Δεν βρήκα τον λόγο να του πω την αλήθεια και έτσι απάντησα ότι ναι είναι πολύ ωραίο, σαν τσάι με γάλα.



Μεγάλες προσδοκίες (στα παζάρια).


Στο blogpost 'Ο αδρφός του Φόντα' αυτό θα βρείτε μια ανάλυση της πτυχής του Φόντα, ενός από τους συνταξιδιώτες μου. Η ανάλυση αυτή, όχι μόνο σκιαγραφεί την κλονισμένη προσωπικότητα ενός εκ των συνταξιδιωτών μου αλλά επιδεικνύει και την δική μου ριψοκίνδυνη φύση, μιας και δέχτηκα να λάβω μέρος σε ένα τόσο επικίνδυνο, όπως θα αποδειχτεί τελικά, ταξίδι με συνταξιδιώτες ακόμα περισσότερο επικίνδυνους και διαταραγμένους.


Έχοντας ως υπόβαθρο τα ανωτέρω, με φρίκη άκουσα ένα περιστατικό που μας εξιστορήθηκε ο Φόντας, στο λεωφορείου του γκρουπ μας, πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο την πρώτη μέρα της άφιξης μας στην Ταϊλάνδη. Καθ’ όλη την διάρκεια της εξιστόρησης, προσπαθούσα να κρύψω τον τρόμο μου πίσω από μια έκφραση ηρεμίας που υιοθέτησε το πρόσωπο μου σε μια αντανακλαστική προσπάθεια αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης.. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει τελικά ο Φόντας, να ρίξει την μάσκα του και να αναδείξει την διαταραγμένη προσωπικότητα του, βγάζοντας ένα αλυσοπρίονο από την βαλίτσα του και να φωνάξει ‘Ο Μεγάλος Αδερφός σας παρακολουθεί και στέλνει τα χαιρετίσματα του’. Αντί για αυτό, μας είπε μια ιστορία που την είπε κάποιος φίλος του ‘αδερφού’ στον ‘αδερφό’ ο οποίος με την σειρά του την είπε στο Φόντα. Γενικός είμαι λίγο δύσπιστος όταν ακούω για περιστατικά που έγιναν ‘σε ένα φίλο ενός φίλου’, πόσο μάλλον όταν σε αυτήν την αλυσίδα χαλασμένου τηλεφώνου, εμπλέκεται και ένα πρόσωπο το οποίο υπάρχει μόνο στην φαντασία του Φόντα. Ο φίλος αυτός ισχυρίστηκε την εξωπραγματική ιστορία ότι αγόρασε κάτι folklore μαντίλες ύστερα από στην εξευτελιστική τιμή που αν εκφραζόταν σε ευρώ, θα ήταν περίπου 2 λεπτά, ενώ η αρχική τιμή ήταν τουλάχιστον 20 ευρώ

Ο Φόντας βασισμένος σε αυτήν την, προφανώς, λαθεμένη ιστορία, δεν δεχόταν να αγοράσει οτιδήποτε θεωρούσε ότι απέκλινε από την τιμή αυτή. Δεδομένου ότι εναντιωνόταν και στο θεσμό του ‘κάνω παζάρια’, καταλαβαίνεται σε τι κατάσταση είχε εγκλωβιστεί. Αν δεχτούμε την απατηλή υπόθεση ότι ο αδερφός του είναι υπαρκτό πρόσωπο, η ιστορία έχει πολλές τρύπες πάραυτα.

Αρχικά όταν κάνεις παζάρια ξεκινάς από μια τιμή χ, ενώ ο πωλητής ζητάει τιμή ψ, και καταλήγουν σε τιμή ω. Για να κατέληξαν στην τιμή ω=2 λεπτά, πια ήταν η αρχική τιμή χ με την οποία ξεκίνησε το παζάρι? Μήπως ο αγοραστής αρχικά αντί να δώσει, ζήτησε και λεφτά από τον πωλητή προκειμένου να τον απαλλάξει από το εμπόρευμα του?

Προσωπικά, αν έπρεπε να δώσω κάτι για 2 λεπτά, θα προτιμούσα να μην πάρω τα δύο λεπτά και να βάλω φωτιά σε αυτό που θα πούλαγα. Η απόλαυση του θεάματος της φωτιάς και η ζέστη, σίγουρα θα άξιζε περισσότερα από την τιμή που απαρνήθηκα.

Αν και σε γενικές γραμμές, οι Ταϊλανδή έχουν πολύ χαμηλότερο βασικό μισθό από εμάς, παρατήρησα ότι στους ναούς, πετάνε τα δίφραγκα τους σε διάφορα μεταλλικά βαζάκια, προκειμένου να ακούσουν την μουσική που βγαίνει από το κουδούνισμα που κάνουν τα δίφραγκα μέσα στα βαζάκια. Άρα, καταλαβαίνω, ότι τα έχουν χεσμένα τα δίφραγκα.


Οι αποσταλμένοι από τα Εμιράτα και η βρεγμένη παντόφλα.

Θέλοντας να διαβάσω τα mail μου, μπήκα στο net από τους υπολογιστές του ξενοδοχείου. Μπαίνοντας όμως στο google, δεν μπόρεσα να βρω ποτέ το link για το gmail επειδή το google, μέσω του IP μου κατάλαβε ότι έμπαινα από την Ταϊλάνδη και μου έδειχνε το ταϊλανδέζικο google και όλα ήταν στα ταϊλανδέζικα. Ούτε το link για να αλλάξω την γλώσσα μπόρεσα να βρω. Παράξενη γραφή έχουν οι Ταϊλανδοί. Γράφουν όλες τις λέξεις σε μια γραμμή χωρίς κενά, και όλα τα γράμματα έχουν ουρίτσες και κυκλάκια, θυμίζουν λίγο αυτά που γράφουν οι εξωγήινοι στα λιβάδια. Το δωμάτιο με τους υπολογιστές δεν είχε τοίχο, αλλά μεγάλα γυάλινα παράθυρα και έβλεπε την reception του ξενοδοχείου Paragon στο Phucket. Τότε ήταν που παρατήρησα ότι είχαν φτιάξει ένα πανό που έγραφε ‘Paragon Hotel welcomes the Emirate Delegates’. Το ξενοδοχείο είχε ανοικτούς εσωτερικούς χώρους, και από την reception έβλεπες την πισίνα που ήταν τεράστια, αλλά ρηχή, και στην μέση είχε ένα μπαράκι και μπορούσες να πιεις το ποτό σου ενώ ήσουν μέσα στο νερό. Επίσης για να πας από το δωμάτιο μας στην πισίνα έπρεπε να διασχίσεις την πισίνα. Το μεσημεράκι συνήθως βάζαμε το μαγιό μας, φοράγαμε την παντόφλα, περνάμε την πετσέτα και πηγαίναμε να κάνουμε την βουτιά μας. Την συγκεκριμένη μέρα, όταν έφυγα από την πισίνα, φορώντας το μαγιό μου, που ακόμα δεν είχα στεγνώσει καλά καλά, έκανα μεγάλα βήματα για να περάσω γρήγορα την reception. Δεν ήθελα να δουν ότι δεν είχα στεγνώσει καλά και έσταζα. Με πήραν πρέφα όμως γιατί η βρεγμένη παντόφλα έκανε ένα θόρυβο καθώς τριβόταν το βρεγμένο πλαστικό με το φρεσκογιαλισμένο πάτωμα. Τουλάχιστον, σκέφτηκα, όταν θα ανακάλυπταν τις σταγόνες νερού που είχαν πέσει στο πάτωμα, εγώ θα ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Όταν πήρα το ασανσερ, είχα αναπάντεχους συνταξιδιώτες ως τον όροφο μου, τους κουστουμαρισμένους απεσταλμένους των Εμιράτων. Αρνηθήκαμε να επιβεβαιώσουμε την παρουσία ο ένας του άλλου, αλλά η αντίθεση των κουστουμιών και τον χαρτοφυλάκων τους, με το μαγιό μου που έσταζε και την βρεγμένη παντόφλα με έκανα να αισθανθώ, προς στιγμή μόνο, άβολα. Όταν έφτασα στον όροφο μου, ρουθούνισα επιδεικτικά, και έφυγα.

Το υδρομασάζ της ακολασίας.

Επειδή οι Μάζες που επισκέφτηκαν την Ταϊλάνδη συνοδεύονταν/συνόδευαν το έτερο ήμισυ, πολύ σωστά σας δημιουργήθηκε η απορία πως τελικά καταφέραμε και απολαύσαμε το φημισμένο Ταϊλανδέζικο μασάζ.

Η απάντηση είναι ότι βολευτήκαμε με το υδρομασάζ της πισίνας του Paragon Hotel. Και πιο οικονομικό ήταν και γλιτώσαμε και την μουρμούρα. Αν και προβληματιστήκαμε εκτενώς σε πιο σημείο του σώματος μας να στοχεύσουμε το πεπιεσμένο νερό, τελικά αποφασίσαμε να συσφίξουμε αυστηρά και μόνο τους κοιλιακούς μας. Ο τίτλος της παραγράφου είναι επίτηδες παραπλανητικός και επιλέχτηκε για να εξάψει την νοσηρή φαντασία της Μάζας.

Το παπάγια και ο Ελληναράς

Ο προαναφερθέν αστιάτορας, κάποτε βρέθηκε αντιμέτωπος με το τροπικό φρούτο που υπάρχει σε αφθονία στην Ταϊλάνδη, που ονομάζετε παπάγια. Όλο το γκρουπ, εκτός των σκληραγωγημένων Μαζών, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, όταν έκανε (επί δεκαλέπτου), αστειάκια-λογοπαίγνια με το φρούτο αυτό, όπως, ‘Μου έπρηξες τα παπαγια’ και ‘Παπάγια, θα φάμε’. Οι Μάζες απλώς μειδίασαν.

Το χαμερπές πνεύμα.

Γενικώς μου αρέσει το ασιατικό fantasy στοιχείο. Μάλλον έχω επηρεασθεί από ασιατικές horror-comedy ταινίες που θα χαρακτήριζα ως Lord of the Rings τις Ασίας. Η χρήση μαγεία σε αυτές θυμίζει λίγο τα spells που θα διάβαζε κανείς σε αμερικάνικα fantasy setting βιβλία ή RPG systems, αλλά στο πιο γελοία και με σαφείς ασιατικές επιρροές. Παράδειγμα η ταινία ‘Eternal Evil of Asia’, όπου η κόρη ενός ντόπιου μάγου κάνει το λάθος να πιει ένα love potion και στην συνέχεια να πάρει μέρος σε ένα όργιο με μια παρέα εφήβων τουριστών. Όχι μόνο αυτό αλλά ένας από την παρέα αποκαλεί τον ντόπιο μάγο ‘Dickhead’. Ο μάγος καταριέται την παρέα, τα μέλη της πεθαίνουν ένα ένα με γελοίους τρόπους, και αυτός με το μεγάλο στόμα αποκτά ένα κεφάλι σε σχήμα φαλλού.

Ή την σειρά ταινιών Magic Cop 1,2,3 (aka Mr. Vampire), όπου ασιάτης αστυνομικός τα βάζει με τον υπόκοσμο, χρησιμοποιώντας (και καταπολεμώντας) μαγεία. Χαρακτηριστική σκηνή που ο μπάτσος κάνει magic graffiti – ward. Ή που ακινητοποιεί κινέζικο βρικόλακα με την χρήση μια γραμμής ρυζιού στο δρόμο. (Σύμφωνα με το folklore, ένας ασιατικός βρικόλακας δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από ρύζι, ειδικά αν είναι καλής ποιότητας, όπως ένας δυτικός βρικόλακας δεν μπορεί να περάσει τρεχούμενο νερό). Επίσης ο ασιατικός βρικόλακα ακινητοποιείται αν του κoλύσεις στο μέτωπο μια χειρόγραφη προσευχή. Οι ασιατικοί βρικόλακες, δεν περπατάνε, αλλά για να μετακινηθούν κάνουν πηδηματάκια με τα χέρια προτεταμένα όπως οι υπνοβάτες. Ορκίζομαι ότι δεν τα έχω βγάλει αυτά από την κοιλία μου.

Έτσι από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές για εμένα ήταν όταν επισκεφτήκαμε τον πρώτο βουδιστικό ναό. Τα δύο δέντρα είχαν κορδέλες τυλιγμένες γύρω από τον κορμό τους που σήμαινε ότι ήταν ιερά. Ο ναός ήταν περιτειχισμένος από ένα χαμηλό φράκτη που έφτανε ως το γόνατο, με εξαίρεση τα σημεία που λειτουργούσαν ως είσοδο, που απλά είχαν ένα πολύ χαμηλό τοιχάκι που αν δεν πρόσεχε μπορεί να σκόνταφτες, και μια άλλη είσοδο για τα αμάξια που φυλασσόταν με μια μπάρα που ανεβοκατέβαινε. Για να μπεις στον ναό έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια σου, αλλιώς σου έριχνε καρπαζιές ο Βούδας. Ο ξεναγός μας είπε ότι τα πνεύματα στην Ταϊλάνδη είναι χαμερπή, δηλαδή έρποντα. Το χαμηλό τοιχάκι είχε ακριβώς αυτό το σκοπό, δηλαδή να τα εμποδίσει να μπουν μέσα, Πάντως, πιο αποτελεσματικό θα ήταν να είχαν μια τάφρο, ώστε να πέσουν εκεί μέσα και να μπορούν και να τα συλλέξουν αργότερα. Επίσης το σχέδιο των Ταϊλανδών για να απαγορεύσουν την είσοδο των πνευμάτων με τοιχάκια έμπαζε από παντού, γιατί ο δρόμος των αμαξιών δεν είχε τοιχάκι, οπότε αν το πνεύμα είχε δίπλωμα οδήγησης θα έμπαινε ανενόχλητο στην αυλή του ναού και το μόνο που θα είχε να φοβάται θα ήταν οι βρώμικες πατούσες των μοναχών. Στο τοιχάκι, εκτός από τα πνεύματα σκόνταψαν και δύο γυναίκες από το γκρουπ μας.

Σημείωση: Όποιος βρήκε ενδιαφέρουσα την ασιατική κουλτούρα σχετικά με τα πνεύματα, τους βρικόλακες και την μαγεία, του συνιστώ να διαβάσει το Feng Shui RPG.


Οδηγός αγορών στην Bangkok

Σύμφωνα με τις αγορές που πραγματοποίησε το γκρουπ αλλά κυρίως οι Μάζες, μπορούμε να εξάγουμε ακλόνητα συμπεράσματα σχετικά με το τι αγοράζουν οι τουρίστες στην Bangkok. Τα συμπεράσματα μπορεί να είναι ΕΛΑΦΡΩΣ διαστρεβλωμένα από τις προτιμήσεις τις Μάζας, οι οποίες δεν πιστεύω ότι διαφέρουν πολύ από τον μέσω Έλληνα.

Συμπερασματικά, ο Έλληνας τουρίστας θα αγοράσει:

1.ΜπάΛΛες: Το πιο καλτ εξαγώμενο προϊών της Ταϋλάνδης
2.Φιστίκια Κάσσιους: Τα οποία, μέχρι να γυρίσει Ελλάδα, θα τα έχει σιχαθεί.
3.Αμερικάνικα και Ιαπωνικά κόμικς (manga).
4.Φτηνό ρουχισμό, με υποψίες απομίμησης. Όταν πλέον φτάσει ο αγοραστής πίσω στην Ελλάδα θα ανακαλύψει ότι δεν του κάνουν τα ρούχα και θα προσπαθήσει να τα δωρίσει σε συγγενείς, εξυμνώντας την μάρκα και την καλή ποιότητα τους.
5.Ντόπια υφάσματα (για δώρα σε πρεσβύτερους που για κάποιο λόγω τους αρέσουν οι μπασμίνες ή όπως τα βάφτισε η Πολίνα).
6.Ντόπιο πτυσσόμενο καπέλο που λειτουργεί και ως βεντάλια. Εντελώς ηλίθιο και δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξω διάλογο με άτομο που έχει τέτοιο καπέλο ακόμα και αν είναι η σύζυγος μου.

Και τέλος η πιο χρήσιμη αγορά:

7.Αποσκευές. Από τις πιο πρακτικές αγορές . Είναι απαραίτητες για να χωρέσουν όλα οι προηγούμενες αγορές. Βασίζετε και στην αρχή του φαύλου κύκλου. Προσοχή όμως στο υπέρβαρο, ειδικά αν έχει αγοράσει ποΛΛές μπάΛΛες.

Προβολές στο Φεστιβάλ

Μελέτησα το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και τελικά φέτος πρέπει να έχει την καλύτερη επιλογή ταινιών των τελευταίων χρόνων. Με δυσκολία κατάφερα να περιορίσω τις επιλογές μου σε 25, όσα είναι και τα εισιτήρια της κάρτας μου, αφήνοντας έξω αρκετά έργα που είτε ήθελα να πειραματιστώ και να ρισκάρω να τα δω, είτε τα είχα δει παλιά και ευχαρίστως θα ξανάβλεπα.

Οι επιλογές μου μέχρι στιγμής:


Τετάρτη 16:

An education – Attikon 21:00

Με το εισιτήριο που δίνεται μόνο σε όσους πήραν την κάρτα, θα δω το ‘An education’. Δεν περιμένω πολλά, αλλά τουλάχιστον θα την δω τσάμπα.

Πέμπτη 17

Tell-Tale Attikon 23:00– βασισμένο σε ιστορία του Edgar Allan Poe

Strange Circus Apollon  00:30  - Japan Horror. Όσο άσχημη να είναι η ταινία, και μόνο το culture shock θα αξίζει.

Παρασκευή 18

(βαρύ το πρόγραμμα και αναγκαστικά αφήνω από έξω το Dead Snow – snowboarders εναντίων Nazi Zombies. Ευτύχώς το έχω δει ήδη)

Harold & Maude – Attikon 18:00 – Morbid comedy του 1971 με νεαρό που έχει αυτοκτονικές τάσεις

Rock ‘n’ roll highschool – Apollon 20:30 – 80s κωμωδία cult ταινία με πολλά γνωστά ονόματα και σαουντρακ από ramones και άλλους.

Suicide Circle – Apollon 22:30 – Japan Horror. Περιμένω πολλά από την ταινία αυτή. Καμία 50αριά μαθητές αυτοκτονούν πέφτοντας στις ράγες μετρό. Παρόμοιες αυτοκτονίες συνεχίζονται. Στο φεστιβάλ προβάλετε και ταινία-σικουελ. Υπάρχει και αντίστοιχο manga.

The boneman – δαναος 00:30 – Αστυνομικό θρίλερ χωρίς να είμαι σίγουρος.

Σάββατο 19

Fritt Vilt (λεία στο χιόνι) – Απολλων 00:15 – Στο φεστιβάλ θα προβληθεί και το σικουελ. Ταινία τρόμου

(Δυστιχώς την ίδια μέρα προβάλεται και το Lesbian Vampire Killers, την οποία θα ξανάβλεπα, αλλά την ίδια ώρα έχει και το Fritt Vilt).

Κυριακή 20

Adventureland – attikon 17:30 – Indie αμερικάνικη ταινία, δεν ξέρω παραπάνω, αλλά ακούγεται γενικώς στα διαδύκτια.

Funny People – attikon 19:30 – Αμερικάνικη κωμωδία Jude Apatow, κτλ.

Pretty Poison - Δαναος 23:00 – 60ς φιλμ νουάρ

Δευτέρα 21

Nightmares in Red,white and blue –Apollon 19:00– Documentary για αμερικάνικες ταινίες τρόμου με Carpenter κτλ.

Exte – Δαναός – 24:45 – Japan Horror (yeay!) και φονικά extensions μαλλιών.

Την ίδια μέρα λόγω προγράμματος δεν θα μπορέσω να δω Bruce Lee – Enter the dragon.

Τρίτη 22

Brief Interviews with Hideous Men – Apollon – 18:30, δεν ξέρω πολλά, αλλά ακούγεται ενδιαφέρον. Τυχαίοι άνθρωποι μιλάνε για περιθωριακά θέματα, κυρίως ακραίο σεξ.

Τετάρτη 23

Ξένες σε ξένη χώρα – Απολλων 22:30 – Ντοκιμαντέρ για ελληνικές ταινίες Μυστηρίου και Φαντασίας.

Την ίδια μέρα δεν θα μπορέσω να δω το Society του Yuzna…

Τετάρτη 24

Bitch Slap – Apollon 24:00 – Και μόνο ο τίτλος τα λέει όλα. Females with tight bodies action/sci-fi movie.

Graphic Sexual Horror – Danaos – 22:30 – Λίγα γνωρίζω, πέρα του ότι έχει σχέση με ένα αληθινό site.

Θα αποφύγω το Smash Cut. Αν και παίζει η γνωστή πορνοστάρ Sasha Grey (ή κοινως Άννα Μαρίνα Χατζή), το τραϊλερ δεν μου άφησε καλή εντύπωση.

Πέμπτη 25 – Η μέρα της Μάζας

Fame – attikon 20:30 – Αχαχα, βασισμένο στην παλιά χορευτική σειρά

Το κακό στην εποχή των Ηρώων – αττικόν: 22:30 – Σίκουελ του Κακο. Ελληνική ταινία με ζόμπι.

Την ίδια μέρα πρέπει να αποφασίσω αν θα δω το I sell the dead ή το Frost Bite. Παίζονται και οι δύο την ίδια ώρα.

Παρασκευή 26

Ακαδημία Πλάτωνος – Αττικον 20:00 – Ο Καφετζόπουλος είναι ο Ελληναράς που ανακαλύπτει ότι έχει αδερφό Αλβανό.

Δυστυχώς, 3 ταινίες που ήθελα να δω παίζονται την ίδια ώρα.

Noriko’s dinner table (σίκουελ τοu suicide club που προβάλλεται νωρίτερα)

Re-Animator (αγαπημένη ταινία της μάζας)

Fritt Vilt 2 (τοu fritt vilt που προβάλλεται νωρίτερα).

Μάλλον θα δω ένα από τα σικουελ, αναλόγως πιο μου άρεσε πιο πολύ.

Σάββατο 27

Moon – Δαναός 2: 18:30 – Ταινία απόγονος του 2001 Space Odyssey, Solaris. Η φωνή του A.I., o Kevin Spacey.

Την ίδια μέρα θα πρέπει να επιλέξο αν θα δω Ραγισμένες Αγκαλιές του Αλμοδοβάρ, ή Julie & Julia, με την Μεριλ Στριπ.

 Honorary mentions:

This is spinal tap - Fake music documentary. Από τα πιο αστέια που έχω δει.

Millenium- the girl with the dragon tattoo - Βασισμένο στο πολύ καλό βιβλίο - the girl with the dragon tattoo. Αξίζει να το δείτε.

The girlfriend experience - Πάλι Sasha Gray - Άννα Μαρίνα Χατζή all the way.


Περιμένω να μου πείτε για ποίες προβολές θέλετε εισητίρια.

Manga και Anime

Είχα να δω anime χρόνια, από την εποχή του Ακίρα και Ghost In the Shell. Τότε που ο Gouzgounis, είχε πωρωθεί με τα hentai και παράγγελνε από τον Φόντα τα ανώμαλα La Blue Girl, χωρίς να του εξηγεί πιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο τους. Τι ίδια εποχή διάβασα και κάποια κόμικ, όπως το appleseed και lone wolf and cub, χωρίς όμως να τους δώσω την κατάλληλη προσοχή.

Πρόσφατα, αγόρασα πάλι ορισμένα manga, κατάλοιπα από το ταξίδι στην Ταϊλάνδη. Το ένα ήταν το 20th century boys θα το περιέγραφα σαν Watchmen χωρίς super-heroes + στάσου πλάι μου. Το άλλο ήταν το claymore. Πολύ καλύτερο σχέδιο (κοριτσάκια με σπαθιά που συνήθως φαίνεται το κιλοτάκι τους δηλαδή) αλλά πολύ πιο ανάλαφρο σενάριο. Το ένα έφερε το άλλο και κατέβασα και τα αντίστοιχα anime. Μετά κατέβασα το τις live-action ταινίες Death Note, όλη την σειρά Neon Genesis Evangelion, Mobile Suit Gundam.

Εν τέλει λέω, δεν γαμιέται, θα κατεβάσω και ένα ρομαντικό anime, να το δω με την Ήρα. Και επέλεξα το School Days.

Δεν περίμενα να δω αυτά που είδα. 12 επεισόδια. Στα 11 πρώτα επισόδια βλέπουμε της φοιτητικές μέρες του Μακότο που μπλέκεται σε ένω ερωτικό τρίγωνο με 2 συμμαθήτριες/συμφοιτήτριες [ακόμα δεν έχω καταλάβει τί από τα δύο]. Ιαπωνο-ποπ τραγουδάκια, αστείες και άβολες καταστάσεις και υπόνοιες ότι πραγματοποιούνται σεξουαλικές πράξεις. Στο 12ο επεισόδιο όμως, γίνονται σημεία και τέρατα, τα οποία τώρα που το σκέφτομαι ήταν όλα λογικό επακόλουθο της ιστορίας. Σας προκαλώ να το δείτε.

Και πάρτε και ένα μπόνους κομικ-manga. 'No Bra'. Ένας φοιτητής περιμένει να γνωρίσει τον νέο του συγκάτοικο. Περιμένει να είναι αγόρι, αλλά τελικά έρχεται μια κοπέλα με την οποία τα χάνει. Όμως όταν τον παίρνει τηλέφωνο η μάνα της, επιμένει ότι είναι αγόρι...

Νύχτες Πρεμίερας Σεπτέμβριος 2009

Πέρα από την Γιορτή Μπύρας, οι Νύχτες πρεμιέρας είναι ένα ακόμα event στο οποίο, πατροπαράδοτα, συμμετέχει η Μάζα. Το φεστιβάλ ξεκινάει στις 16 και ολοκληρώνεται στις 27 Σεπτεμβρίου, στις αίθουσες: «Αττικόν», «Απόλλων», «Δαναός 1», «Δαναός 2»



Ενώ ακόμα περιμένοντας το πρόγραμμα του φεστιβάλ που θα ανακοινωθεί στις 10 Σεπτέμβρη, έχουμε ήδη ξεχωρίσει κάποιες ταινίες που έχουν ανακοινωθεί:






1. Re-animator του Stuart Gordon βασισμένη σε νουβέλα του H.P.Lovecraft
Maza rating: 10/10 - Ταινία 80ς με Ζόμπι και Lovecraft. Nuff Said.


2. Society του Brian Yuzna
Maza rating: 8/10 - Ο Yuzna ήταν ο παραγωγός του Re-animator και έχει γυρίσει αρκετές ταινίες βασισμένες σε ιστορίες του Lovecraft. Ταινία late 80s ψυχολόγικου τρόμου έχει αναπάντεχο ending.

3. Το κακό 2 του Γιώργου Νούσια
Maza rating 9/10 - Συνέχεια του 'Κακό 1', ταινία που λάτρεψε η μάζα. Ταβέρνες, ταξιτζίδες,  στρατόγκαυλοι ΕΠΟΠ, αρχαίοι έλληνες, ζόμπι και μια γαμημένη πόλη-κράτος.Guest star - Billy Zane

4. This is spinal tap του Robb Reiner
Maza rating: 8/10 - Fake documentary ενός fake metal συγκροτήματος θρύλου, το οποίο ακόμα βγάζει δίσκους (?). Τρελό γέλιο και ατάκες.

5. Enter the Dragon
Maza rating: 8/10 - Η πρώτη και τελευταία ταινία που γύρισε ο Bruce Lee στο Hollywood.

6. Συνοδός πολυτελείας του Στίβεν Σόντενμπεργκ.
Maza rating: 5/10 - Πρωταγωνιστεί η pornstar Sasha Grey, η όπως βαφτίστικε Μαρίνα Άννα Χατζής. Η ελλάδα είναι περίφανη.

7. Λευκή κορδέλα του Μίκαελ Χάνεκε
Maza rating: 3/10 - Αν και η ταινία δεν είναι συμβατή με τις προτιμήσεις της Μάζας 'Strange events happen at a rural school during the year 1913, which seem to be ritual punishment.', ο σκηνοθέτης έχει γυρίσει το Funny Games. Η ταινία εφυγε από τις φετινές Κάνες με τον Χρυσό Φοίνικα αλλά αυτό δεν λέει και πολλά για την Μάζα.

8, Τζούλι & Τζούλια της Νόρα Εφρον
Maza rating: 3/10 - H Μέριλ Στριπ σε 5 ρόλους. Υπόθεση 'Julia Child's story of her start in the cooking profession is intertwined with blogger Julie Powell's 2002 challenge to cook all the recipes in Child's first book...' Μαλακία, αλλά παραδόξος, έχω ακούσει πάρα πολύ καλά σχόλια.

8. An Education ης Λόνε Σέρφινγκ
Maza rating: 5/10 - Feel-good ταινία  σε σενάριο του Νικ Χόρνμπι («High fidelity»). Η ταινία -βασισμένη στις αναμνήσεις της δημοσιογράφου και συγγραφέως Λιν Μπάρμπερ- έφυγε από το φετινό Φεστιβάλ Σάντανς με τα βραβεία κοινού και φωτογραφίας.

9. Adventure land του Γρεγκ Μοτόλα που μας είχε δώσει το «Superbad»
Maza rating: 5/10 - A comedy set in the summer of 1987 and centered around a recent college grad (Eisenberg) who takes a nowhere job at his local amusement park, only to find it's the perfect course to get him prepared for the real world. 

10. Ραγισμένες αγκαλιές του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Maza rating: 4/10 - Αλμοδοβάρ - Πηνελόπη Κρουθ.

11. Στρέλλα
Maza rating: 1/10 - Ελληνική ταινία. Περιλαμβάνει Τραβεστί οπότε, μετά την επίσκεψη της Μάζας στην Ταϊλάνδη, πρέπει να ελεγχθεί.


Επίσης ενότητα INTERNET SPACE. Επίκαιρη όσο ποτέ είναι μια ενότητα με καυτά θέματα του Διαδικτύου. Θα δούμε πώς οι άνθρωποι γίνονται πειραματόζωα μέσω Ιντερνετ, ακόμα και σε θέματα θανάτου, στο «We Live In Public». Ιστορίες και όρια διαδικτυακού σαδομαζοχισμού στο «Sexual Graphic Horror». Την προετοιμασία του τεύχους Σεπτεμβρίου 2007 της «Vogue», που ζύγιζε πέντε κιλά στο «The September issue» (Ρ. Τζ. Κέτλερ).

Η Μάζα σας προσκαλεί στην Γιορτή Μπύρας 5/9/2009

Ανοιχτή πρόσκληση σε όλους τους Μάζες και φίλους αυτών.

Σάββατο 5/9/2009 και μετά τις 8, θα συγκεντρωθούμε στο ΣΕΦ, για τον ετήσιο εορτασμό του Προστάτη της Μάζας Saint Sir Biras.


Δυστυχώς, οι χτεσινοί απεσταλμένοι μου, μου κάνουν δυσάρεστες αναφορές για 9 ευρώ είσοδο χωρίς το πατροπαράδοτο δωρεάν ποτήρι, και τσιμπημένες τιμές στα σουβλάκια. Τουλάχιστον οι ιέριες του αγίου (κοινώς οι κοπέλες που μοιράζουν μπύρα), κειμένται στα ίδιο υψηλά επίπεδα που έχουμε συνηθίσει. Η Μάζα δεν θα το βάλει κάτω, αλλά θα βάλει (το χέρι) βαθιά στην τσέπη για να τιμήσουμε το άγιο μας, πίνοντας αρκετά μέτρα μπύρας.

Σας περιμένουμε εκεί και προσοχή κατά την επιλογή των designated drivers.

Ο αδερφός του Φόντα.

Αλήθεια, υπάρχει? Τον έχει δει κανείς? Τον έχει δει καλά και υπό το φως της ημέρας?

Ο Φόντας υποστηρίζει ότι έχει έναν αδερφό. Τον Φόντα τον γνωρίζω από το 1996 και ως το 2009 ακόμα δεν τον έχω γνωρίσει. Δεδομένου ότι έχω γνωρίσει σχεδόν όλους του ξαδέρφους του, με τους νόμους των πιθανοτήτων και μόνο θα έπρεπε να έχω δει και τον αδερφό του κάπου. Στο facebook, σε κάποια φωτογραφία. Κάπου. Έχω λοιπών σοβαρούς λόγους να πιστεύω ότι ο αδερφός του Φόντα είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Όποτε του το αναφέρω, σαν απάντηση, εισπράττω μόνο ένα τρανταχτό γέλιο. Έχω δει πολλές ταινίες γενικά και όποτε ακούω αυτό το γέλιο, πάντα αναγνωρίζω την τρέλας και σχιζοφρένιας που κρύβεται σε αυτό. Αρχικά όλα τα παραπάνω με είχαν κάνει να πιστεύω ότι ο ‘αδερφός’ του Φόντα υπάρχει μόνο στην φαντασία του, αλλά αποφάσισα να το ερευνήσω περισσότερο. Ανακάλυψα ότι όσοι γνωρίζουν το Φόντα περισσότερο καιρό από εμένα, είχαν δει κάποια έκφανση του ‘αδερφού’. Από την άλλη αν ρωτήσεις 10 πιτσιρικάδες, σίγουρα κάποιος θα σου πει ότι έχει δει τον Αϊ Βασίλη αυτοπρόσωπος. Συγκεκριμένα όμως ο Μιχάλης, που κάποτε διέμεναν και στην ίδια πολυκατοικία με τον Φόντα, μου εκμυστηρεύτηκε ότι έχει δει τον ‘αδερφό’ περισσότερες από μια φορές και όχι μόνο την 1η του Γενάρη). Τον είχε δει αρκετές φορές να κάθετε μπροστά στον υπολογιστή (με την πλάτη γυρισμένη), ή άλλες φορές να κάθετε στην κουζίνα και να τρώει, ή στον καναπέ και να βλέπει τηλεόραση. Αυτό που με τρομοκράτησε όμως ήταν η παρακάτω φράση του Μιχάλη, η οποία ορκίζομαι ότι είναι αληθινή και ακόμα και σήμερα με στοιχειώνει τις κρύες νύχτες του χειμώνα όταν το φεγγάρι κρύβεται πίσω από μαύρα και φορτωμένα με βροχή σύννεφα και το μόνο που ακούγεται στην παγωμένη σιωπή της νύχτας είναι το ο άνεμος που μπλέκεται στα γυμνά φύλλα της ιτιάς, το ουρλιαχτό μιας γάτας και ο ανεμιστήρας του υπολογιστή μου που είναι σε sleep mode.

‘Νίκο, όλες τις φορές που τον είχα δει, ήταν καθιστός σε κάποια καρέκλα’.

Δεν μπορώ και ούτε θέλω να ξέρω ποίος ήταν αυτός που είχε δει ο Μιχάλης. Ένα οπτικό τρικ? Μια υπόσταση της τρέλας του Φόντα που είχε πάρει σάρκα και οστά? Κάποια ανθρωπόμορφη κούκλα-σκελετός, σαν αυτές που έχουν οι γιατροί στα γραφεία τους για να δείχνουν την ανατομία του ανθρώπινου σώματος ντυμένη με ρούχα και ποζαρισμένη σε διάφορες (καθιστικές στάσεις). Κάποιος άστεγος, φρεσκοπλυμένος και φρεσκοντυμένος, που του είχε χορηγηθεί ισχυρή δόση ψυχοφαρμάκων ώστε να μπορεί να τον τηλεκατευθύνει μόνο με την δύναμη του μυαλού του? Μήπως ήταν ο ίδιος ο Φώντας που προσπαθούσε να αυτοτροφοδότηση την ψευδαίσθηση του? Μήπως ήταν απλά ο Αϊ Βασίλης την περίοδο της αναγκαστικής άδειας του? Και ποίος είναι τότε το Πασχαλινό Κουνελάκι?

Η μάζα στην Ταϊλάνδη. Η εκδοχή σύμφωνα με τον PlutoNick

12 Αυγούστου 2009. Η μέρα που απεσταλμένοι της Μάζας επισκέφτηκαν, με κίνδυνο της ζωής του, την μακρινή και μυστικιστική Ταϊλάνδη. Ακολουθεί ανταπόκριση από τον PlutoNick...




Η Ταϊλάνδη σε γενικές γραμμές.

Μετά από την εμπειρία μου της διαμονής στην Ταϊλάνδη θα σας πω τι μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω την όνομα αυτής της χώρας.

Ζέστη και υγρασία. Το πρωί ίσως και να ρήξη μπόρα, αλλά όταν ξυπνάς έχει ήλιο και ζέστη και υγρασία. Από μπίρες πίνεις μόνο Shinga ή Tiger. To Shinga μου θύμιζε λίγο τη λέξη gay και για αυτό δοκίμασα μόνο την Tiger. Πορνεία στους δρόμους μαζί με τύπους που σε πρήζουν να πάρεις tuk-tuk (το ταξί, αν τα ταξί ήταν μηχανές με καρότσα από πίσω), κουστούμια ή να κάνεις μασάζ. Στα μασάτζίδικα υπάρχει το πρόβλημα ότι ποτέ δεν ξέρεις αν πληρώνεις απλό μασάζ ή αν θα έχει και μπόνους στο τέλος (happy ending). Συνήθως το ψυλλιάζεσαι, όταν το χεράκι τις μασατζούς 'ξεφύγει' και ακουμπήσει σημεία που δεν χρειάζονται μασάζ υπό νορμάλ συνθήκες. Στην Ταΐλάνδη η τιμές είναι σε δυο κατηγορίες, αυτές που σου φαίνονται φτηνές, όταν μετατρέπεις το baht σε ευρώ, και σε αυτές που είναι ακόμα φτηνότερες. Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να αγοράσεις κάτι φτηνά, να πας να κάνεις φιγούρα στο γκρουπ για το πόσο φτηνά αγόρασες μια, πχ, μπάΛα, και μετά να σου πει ο άλλος ότι την αγόρασε στην μισή τιμή από αυτήν που έδωσες. Και για λόγους σασπένς επιτρέψτε μου να μην σας εξηγήσω τι είναι η μπάΛα ακόμα. Στο κάτω κάτω και εμείς είχαμε την απορία αυτή για μερικές μέρες. Στην Ταϊλάνδη ενώ περπατάς υπάρχουν ορισμένα σημεία (τα οποία είναι τυχαία και κινούνται, κάτι σαν παγίδες θανάτου), στα οποία δέχεσαι μια αδυσώπητη επίθεση μπόχας. Δεν ξέρω αν έχουν πρόβλημα η αποχετεύσεις τους, η αν απλά σε όλη την χώρα έχουν ακόμα βόθρους. Παρατήρησα επίσης ότι και τα καλώδια τις εκεί ΔΕΗ είναι πράμα σαν να έχουν απλώσει μακαρονάδα πάνω στους στύλους. Είναι τόσο μπερδεμένα και πολλά, που απορώ πως κάνουν του δουλεία τους οι τεχνικοί όταν δημιουργηθεί βλάβη. Η νομοθεσία της Ταϊλάνδης πρέπει να προβλέπει κάποια ειδικά ελαφρυντικά στην φορολογία των Ταξί (όχι τα tuk-tuk, τα κανονικά ταξί με τις 4 ρόδες) σύμφωνα με το χρώμα τους. Όσο πιο γελοίο και χτυπητό, τόσο πιο χαμηλή φορολογία ίσως. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ για να εξηγήσω την ύπαρξη φούξια, ροζ και λαχανί ταξί. Στους ναούς για να μπεις μέσα πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια, και ύστερα από την ταινία Slumdog Millionaire πάντα είχα το άγχος μην μου τα κλέψουν (ή μην είναι τρύπιες, η κάλτσες, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο). Συνήθως μέσα οι ναοί έχουν κάποιο άγαλμα του Βούδα. Μάθαμε επίσης ότι δεν πρέπει να δείχνουμε κάποιον με τις πατούσες μας γιατί θεωρείται αγένεια. Ευτυχώς κανείς από το γκρουπ μας δεν είχε αυτήν την συνήθεια. Μεγάλη προσβολή είναι να πιάνεις και το κεφάλι του άλλου, γιατί θεωρείται ιερό μέρος του σώματος, αν και μπορώ να σκεφτώ και άλλα μέρη του σώματος που δεν θα ήθελα να μου τα πιάνουν. Τέλος, σε δημόσιους χώρους, η προβολή συναισθήματος και τρυφερότητας σε ένα ζευγάρι πρέπει να περιορίζεται στο κράτημα του χεριού. Μου φαινόταν ειρωνικό λυπών όταν έβλεπα κάτι 60άριδες Ευρωπαίους να κρατάν χέρι χέρι, όταν έβγαιναν το βράδυ για βόλτα, την 15 χρόνη Ταϊλανδή 'σύντροφο' τους. Προφανώς η πορνεία ανηλίκων είναι πιο ανεκτό από τα γλωσσόφιλα .

Rainbow Taxi - Not gay, just happy




Κράτα με να σε κρατώ

Ο αστιάτορας και η crackwhore (στα ελληνικά, πρεζοπουτάνα)


Στο γκρούπ μας είχαμε τον κλασσικό αστιάτορα Έλληνα που μας ζάλισε τις μπάΛΛες, και θεωρούσε σκόπιμο να συγκρίνει τα πάντα με την Ελλάδα. Σε όλα η χώρα του ήταν καλύτερη. Μέχρι που έφαγε πρόστιμα 2.000 baht λόγω καπνίσματος. Το περίμενα αυτό από την στιγμή που είδα στο αεροπλάνο όταν πηγαίναμε να καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο. Κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν από την αρχή.

Την δεύτερη μέρα, και από το πουθενά, εμφανήστηκε η crackwhore. Μια, κατά τα άλλα συμπαθής ξανθιά Ελληνίδα από την ΘεσσαΛΛονίκη που μίλαγε σαν νταλικίερης (περιεχόμενο αλλά και χροιά φωνής). Την έλεγαν Ρένα και ήταν σαν την μύγα μεσ'το γάλα γιατί ήταν πιο αδύνατη από της άλλες Ελληνίδες (Μαζοελληνίδες εξαιρούμενες φυσικά). Όσο για το συμπαθής, φυσικά αστειεύομαι. Ενώ οι άλλες Ελληνίδες ήταν "Βοθρόνες" (μου εξήγησαν ότι η λέξη αυτή πρέπει να βγαίνει από την λέξη Βόθρος, αλλά και Κοτρόνα. Εγώ πιστεύω ότι έχει σχέση με και με το Βαρόνη) , η Ρένα, με την βοήθεια του crack ή άλλων χημικών είχε κάνει θαύματα. Η Ρένα και μια φίλη της(Σαλονικια νομίζαμε επιδή τόνιζε το Λ και μίλαγε και αυτή σαν νταλικέρης, αλλά τελικά ήταν από την Κρήτη) από το γκρουπ είχαν τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο ένα βράδυ ενώ μας μετέφεραν με μινιβαν στο ξενοδοχείο. Ο διάλογος ήταν σε ιδιαίτερα υψηλή ένταση με αποτέλεσμα να τον ακούμε καθαρά εγώ, η Ήρα, η Πολίνα και ο Φώντας. Ο τελευταίας αν μπορούσε θα προτιμούσε να τρυπήσει τα τύμπανα του με τα ξυλάκια για το ρύζι.

Ρενα: Ωραία, να σηκωθούμε νωρίς για να παμε να αγοράσουμε τις μπάΛΛες.
Φίλη: Φοβάμαι μην με πάρει ο ύπνος Μαρία μου.
Ρενα: ...Ρένα με Λένε, όχι Μαρία.
Φίλη: Αχ σε μπέρδεψα με την κοΛΛήτη μου.
Ρένα: Πάντως μην ανησυχείς. Θα βάλω ξυπνητήρι. Έχω τρία κινητά σε Λέω.
Φίλη: Ωραία για να βγούμε σήμερα. Να πάμε στο Simon Cabaret (σημ.μετ: είχε show με τραβεστί. Δεν είμαι σίγουρος αν το ήξεραν)
Ρένα: Πως να βγούμε? Με τα σακουβαγιάς (σημ.μετ: εννοούσε σακβουαγιάζ)
Φίλη: Ναι ρε γιατί? Δεν κωλώνω εγώ. Στην Ρέμβη δηλαδή πως πάνε οι Τουρίστες.
(κανείς μάζας δεν είναι σίγουρος τί ή πού είναι η Ρέμβη - O Xfon άκουσε Envy, αλλά η Ήρα υποστηρίζει και αυτή το Ρέμβη)
Χτυπάει ένα κινητό με ήχο κλίσης από έντεχνο ελληνικό τραγούδι.
Ρένα: Ναι, έλα μπαμπά... Θέλει μπάΛΛα και ΚανέΛΛα? Δεν θα με χωρέσουν τρεις μπάΛΛες στην βαΛιτσα!
(Κλείνει το κινητό.)

Την επόμενη μέρα ο Xfon ρωτάει την "Φίλη" πως τα πέρασαν στο μαγαζί (προσπαθώντας να βγάλει λαβράκι) και αυτή απαντάει μονολοκτικά και όλο νόημα.
"Ενταση" (μόνο που το είπε με φωνή νταλικίέρη και σε στην 'Ενν τάση') και άφησε την φαντασία μας να καλπάσει.

Ύστερα από σύσκεψη καταλήξαμε ότι λέγοντας μπάΛες, εννοούσαν κάποιες σφαίρες Swarovsky. Ο διάλογος ήταν τόσο σουρεαλιστικός που σε κάθε πρόταση μας βάζαμε και παραλλαγμένα κομμάτια του μέσα.

'Μωρή, παΛι crack πήρες? Δεν με Λενε Μαρία"
"Κοίτα τις μπάΛΛες του ελέφαντα. Να τις πάμε στην ΚανέΛα"
"Στο αεροδρόμιο μου έκαναν τις μπάΛΛες και scarth και nick και dirth!"

Την τελευταία μέρα, στο αεροδρόμιο, είχαμε στηθεί στην ουρά για τον έλεγχο της VISAς. Ο Φώντας ήταν δεύτερος, μόλις είχε περάσει η Πολίνα, και έπρεπε να στηθεί μπροστά στο PC του ατόμου που έπαιρνε φωτογραφία το πρόσωπο σου από μια σφαιρική USB κάμερα. Δυστυχώς μου ήρθε η φαϊνή ιδέα να πω στον Φώντα 'ΧαμογέΛα στην μπάΛΛα". Τον έπιασε νευρικό γέλιο το όποιο μάταια προσπαθούσε να πνίξει. Όσο πιο πολύ προσπαθούσε, τόσο πιο πολύ δάκρυζε. Εγώ από πίσω, έβλεπα το σώμα του Φώντα να σπαρταράει όρθιος. Τον πήρε πρέφα και η υπάλληλος που έκανε τον έλεγχο και χωρίς να καταλάβει γιατί, άρχισε να γελάει και αυτή. Άρχισα να γελάω και εγώ, και όταν ήρθε η σειρά μου, δάγκωνα την γλώσσα μου, χωρίς κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

ΜπάΛΛες

Δεν γίνετε να πας στην Ρέμβη με σακουβαγιαζ.

Η βόλτα με τους ελέφαντες και τα ATV.

Μια από τις δραστηριότητες ήταν η επίσκεψη ενός πάρκου για ελέφαντες στο οποίο πρόσφατα είχε γεννηθεί και ένας ακόμα. Οι ελέφαντες ίσως είναι από τα μόνα ζώα, που ακόμα και όταν είναι μικροί, δεν είναι καθόλου χαριτωμένοι. Προσπαθούσαμε να είμαστε υπό σκιά κατά την διάρκεια όλης της επίσκεψης μας, γιατί μόνο έτσι ήταν υποφερτή η ζέστη. Ταΐσαμε έναν ελέφαντα ο οποίος μετά έκανε κάποια κόλπα. Έπαιζε φυσαρμόνικα με την προβοσκίδα του, ή την χρησιμοποιούσε για να κάνει χούλα-χουπ. Το χειρότερο κόλπο όμως ήταν να σου γλύψει το μάγουλο. Δεν μπορώ να φανταστώ ποίος θα έδινε φιλοδώρημα ύστερα από κάτι τέτοιο. Ένα παιδάκι του γκρουπ μας, υπέστη αυτό το γλείψιμο. Δεν ήταν ευχάριστο θέαμα. Το πρόσωπο του έσταζε, σαν να τον είχαν ρίξει ένα ποτήρι νερό. Ο ξεναγός μας είπε ότι αν θέλαμε μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα με τους ελέφαντες. Επειδή πιο δίπλα είχε μια πίστα off-road με ATV (All terrain vehicles, γνωστές και ως ‘γουρούνες’) τον ρώτησα πόση ώρα διαρκεί η βόλτα με τους ελέφαντες για να πήγαινα να έκανε μια διαδρομή με τα ATV. Ο ξεναγός μάλλον νόμισε ότι αστειευόμουν και απλά μόνο μου χαμογέλασε. Επειδή δεν ήθελα να κάτσω να του εξηγήσω ότι σοβαρολογούσα, παρέμεινα στο πάρκο και περίμενα να τελειώσουν την βόλτα τους οι υπόλοιποι, για να μπορέσω μετά να ανέβω στο λεωφορείο του γκρουπ μας που ευτυχώς είχε air-condition.



Απεγνωσμένη μάχη στο νησί του James Bond

Ήταν δύσκολη η μέρα που πήγαμε στo James Bond Island. Πάντα μου άρεσε ο τίτλος μια ταινίας που την έλεγαν ‘I woke up early the day I died’. Αν έκαναν ταινία την μέρα που πήγα στο James Bond Island, θα ήθελα να την έλεγαν ‘I woke up early the day I threw up’.

Για την ακρίβεια με ξύπνησε η Ίρα στις 4:30 (αντί για τις 7:30 που είχαμε βάλει ξυπνητήρι. Λόγω Jet Lag δεν είχε συνηθίσει να σηκώνεται σύμφωνα με την ώρα της Ταϊλάνδης. Είχε συνηθίσει όμως να σηκώνετε πολύ νωρίς, να πηγαίνει να παίρνει το δωρεάν πρωινό που προσφέρει το ξενοδοχείο, και μετά να έρχεται να μου κάνει παρέα όταν σηκωνόμουν εγώ και πήγαινα να πάρω το πρωινό. Επίσης τότε έπαιρνε και το δεύτερο (δωρεάν) πρωινό της ημέρας της. Ο Ανδρέας θα ήταν περήφανος.

Δυστυχώς την μέρα αυτή, σηκώθηκα και εγώ μαζί της. Είχα όμως μια ενόχληση στο στομάχι. Στην τουαλέτα δεν μπόρεσα να βρω ανακούφιση. Σκέφτηκα να μην πήγενα στo James Bond Island, και ας έχανα τα λεφτά που είχα δώσει. Δυστυχώς, λόγω τσιγκουνιάς κυρίως (και sunken cost theory, μια θεωρία που είχαμε συζητήσει προηγουμένως με τον Xfon και την Πολίνα) αποφάσισα να το ρισκάρω.

Μπήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε για το tour. Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι στο James Bond Island είχαν γυρίσει κάποτε μια ταινία με τον, ναι σωστά το μαντέψατε, James Bond. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει ποία ταινία ακριβώς. Ο ξεναγός μας είπε πως είναι η ταινία που παίζει για πρώτη φορά ο Roger Moore ως 007, αλλά έχω λόγους να το αμφισβητώ αυτό γιατί μας είπε επίσης πως εκεί γυρίστηκε και η ταινία The Beach με τον ΝτιΚάπριο, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή γυρίστηκε λίγο πιο δίπλα, στα Phi Phi Islands (το h είναι silent). Νομίζω ότι είναι το Moonraker, αλλά βαριέμαι να το τσεκάρω στο wikipedia. Γενικά ήμουν ολιγομίλητος στην μίνι-κρουαζιέρα. Αυτό είχε, φυσικά, αρνητικές συνέπειες για τους συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι βέβαια δεν συνειδητοποίησαν ποτέ τι έχασαν. Στερήθηκαν από πολλές ιστορίες που θα μπορούσα να τους διηγηθώ, να τους διδάξω αλλά και να τους διασκεδάσω. Προτίμησα όμως να διατηρήσω τις δυνάμεις μου. Τις χρειαζόμουν για να συγκρατήσω το χτεσινό φαγητό στο στομάχι μου. Πολεμούσα όμως μια μάταια μάχη που δεν θα μπορούσα ποτέ να κερδίσω. Δεν ήξερα όμως τότε τι δοκιμασίες θα περνούσα. Αν είχα αυτήν την γνώση θα παραιτούμουν από κάθε προσπάθεια εκεί και τότε.

Η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ήταν όταν το πλήρωμα της κρουαζιέρας αποφάσισε να μας σερβίρει ντόπιο ταϊλανδέζικο φαγητό. Μέσα στο καραβάκι που κουνιόταν από τα κύματα. Και ενώ μας βάραγε ο ήλιος κατακούτελα. Ακόμα μου έρχονται στο μυαλό οι μυρωδιές από τα φαγητά, και το στομάχι μου, ενστικτωδώς σφίγγεται, ενώ πληκτρολογώ. Μυρωδιές ρυζιού κάρυ, sushi τυλιγμένο σε φύλα λαχανικών (ντολμαδοsushi?) και άλλα απόκοσμες γαστρονομικές αηδίες εισέβαλαν μέσω του αμφιβληστροειδή και των ρουθουνιών μου, χτυπώντας αλύπητα το στομάχι μου. Την πιο ύπουλη επίθεση δέχτηκα από τα φαινομενικά αθώα καρυκεύματα Κάσιους που διακοσμούσαν διάφορα πιάτα. Τότε δεν το κατάλαβα, αλλά αργότερα θα μου σημάδευαν για πάντα την ζωή. Για την ώρα, αν και είχα χτυπηθεί από πολλά μέτωπα, οι άμυνες και οι ασπίδες μου άντεχαν ακόμα.

Το δεύτερο πλήγμα, το οποίο και σηματοδότησε την αρχή του τέλους, την δέχτηκα στο πλωτό ψαροχωριό των μουσουλμάνων. Ξέρω ότι ακούγεται όμορφο και ρομαντικό, ένα τεχνητό νησί, χτισμένο στην μέση της θάλασσας πάνω σε ξύλινους, πασσάλους, αλλά πιστέψτε, δεν μπορούσατε να είστε πιο μακριά από την αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό σε ένα τεχνητό ξύλινο νησί που δεν έχει υποδομές για αποχέτευση, η μπόχα από τους υπόνομους είναι διάχυτη παντού και οι κουράδες επιπλέουν κάτω από το ξύλινο πάτωμα στο νερό. Ο πιο οικονομικά ανεξάρτητος κάτοικος του νησιού, πρέπει να ήταν μια κοπέλα με μια μαϊμού που χρέωνε 3 ευρώ την φωτογραφία. Ο Χfon αναρωτήθηκε τι να έκανε όλα αυτά τα λεφτά που έβγαζε. Δεν γνωρίζω την απάντηση. Θαυμάζω τους Ιάπωνες επισκέπτες. Ήξερα ότι έχουν μια λόξα με την φωτογράφηση, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα αποθανάτιζαν έναν σωρό από σκατά που είχε δημιουργηθεί στο πιο κάτω επίπεδο τις αποβάθρας που βαδίζαμε. Όμως αργότερα, και ενώ περνάγαμε μέσα από ένα μαγαζάκι με folklore (?) αντικείμενα, ήρθα αντιμέτωπος με την νέμεση μου, που ακόμα στοιχειώνει τα όνειρα μου. Μια απόκοσμη μυρωδιά άρχισε να κατακλύζει το μαγαζάκι, και όσο προχώραγα προς τα μέσα, τόσο δυνάμωνε. Μέχρι που έφτασα στο σημείο που μια γριούλα ετοίμαζε το φαγητό της οικογένειας της. Η τουλάχιστον έτσι θέλω να νομίζω, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα τολμούσε κανείς να πουλήσει μερίδες από αυτό το μείγμα που αντίκριζα. Μέσα από μια γαλάζια πλαστική λεκάνη, από αυτές που κανείς θα έβαζε μέσα μόνο βρώμικα ρούχα και εσώρουχα, ορθωνόταν ένα βουναλάκι από κάσιους και γαρίδες.. Ίσως ήταν η ζέστη, ίσως η μπόχα των υπονόμων μπερδεμένη με την μπόχα του μείγματος. Ίσως το γεγονός ότι από το πρώι προσπαθούσα να κρατήσω το φαγητό εντός του σώματος μου. Ίσως ήταν η απρόσμενη θέα της μαιμούς που φορούσε πάμπερς, ή ίσως ήταν όλα αυτά μαζί, αλλά μου φάνηκε πως κάτι κουνιόταν μέσα σε αυτό το μείγμα, κάτι ήταν ακόμα ζωντανό. Δεν θυμάμαι πολλά μετά από αυτό, απλά ξέρω ότι βρέθηκα ύστερα πάλι στο βαρκάκι, με το χτεσινό φαγητό να χοροπηδάει μέσα στο στομάχι μου, αλλά τουλάχιστον δεν είχε δραπετεύσει. Ακόμα.

Σειρά είχε το τρίτο χτύπημα. Φτάνοντας στο νησί του James Bond, η κατάσταση έδειχνε να είναι υπέρ μου. Το ανακάτωμα παραδόξως είχε υποχωρήσει αρκετά, και ήμουν καλοδιάθετος. Μέχρι και ένα ζευγάρι από το γκρουπ δέχτηκα να φωτογραφίσω με την μηχανή μου. Είχαν ξεχάσει την δική τους φωτογραφική μηχανή, και θα τους έστελνα την φωτογραφία με mail. Μου έδωσαν το mail τους, αλλά τώρα που γύρισα δεν βλέπω τη θα κερδίσω από την όλη ιστορία, όποτε μάλλον θα την σβήσω την φωτογραφία. Έκανα φρικτή ζέστη και ρώτησα αν κάνει να πιο κόκα κόλα, δεδομένης της κατάστασης του στομαχιού μου. Η Πολίνα με συμβούλευσε ότι όχι μόνο δεν θα κάνει την κατάσταση χειρότερη, αλλά θα βοηθήσει κι’όλας. Λάθος. Με το που ήπια την κόκα κόλα (που την πούλαγε ένας τρανσέξουαλ πωλητής), και αφού έφαγα μια χύμα επειδή γλίστρησε το πόδι μου από της σαγιονάρες, η ναυτία επέστρεψε.

Το τέταρτο και ολοκληρωτικό χτύπημα ήταν πάλι στο καραβάκι. Το πλήρωμα αυτήν την φορά μας κέρασε κάτι εξωτικά φρούτα. Είχα πάει όσο πιο μακριά μπορούσα για να αποφύγω τα δυσάρεστα, αλλά όλοι οι ελληνάρες έπεσαν με τα μούτρα στο φαί. Όταν είδα έναν να καταβροχθίζει ένα καφέ φρούτο, κάτι μεταξύ τουλούμπας και αγγουριού, συνειδητοποίησα ότι έφτασα στα όρια μου. Οι σιελογόνοι αδένες μου άρχισαν να εκκρίνουν παραπάνω σάλιο από το κανονικό, και κατάλαβα ότι αυτό ήταν η λευκή σημαία που ύψωσε το στομάχι μου για να με ειδοποιήσει ότι χάσαμε την μάχη και τον πόλεμο. Με γοργό αλλά και σίγουρο βήμα, με το κεφάλι ψηλά και χωρίς να χάνω την ψυχραιμία μου, ζήτησα συγνώμη από τον κύριο που μου έκλινε το δρόμο, τον παραμέρισα, κατέβηκα την σκαλίτσα, μπήκα στην τουαλέτα και έκλεισα την πόρτα. Ένιωσα το στομάχι μου να προσπαθεί να κάνει χειραψία με τον οισοφάγο. Πιστεύω πως κανείς δεν θα πρέπει να βλέπει για δεύτερη φορά το φαγητό που έχει φάει για δεύτερη φόρα. Για κάποιο λόγο, απλά δεν μου φαίνεται σωστό. Κάτι χάνεις από την αξιοπρέπεια σου, όταν ανακαλύπτεις ρύζι στην μύτη σου. Κάνεις δεν κατάλαβε το δράμα που πέρασα τότε, αλλά τις επόμενες μέρες όλοι θα πέρναγαν παρόμοιες δραματικές στιγμές. αγκαλιά με την λεκάνη.

O Jack Sparrow και ο Θαλάσσιος αετός.


Μετά από την παραπάνω περιπέτεια, και ενώ είχα πλέον ανακουφιστεί, άρχισε να μου φτιάχνει η διάθεση. Άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή στο τι έλεγε ο ταϊλανδός οδηγός μας. Αλλά και πάλι δεν καταλάβαινα πολλά, γιατί οι Ταϊλανδοί έχουν απαίσια προφορά στα αγγλικά. Το μόνο που καταλάβαινα ήταν η λέξη ‘Everybody’ που θεωρούσε σκόπιμο να την βάζει στην αρχή της κάθε πρότασης.. Κάποια στιγμή έδειχνε σε ένα νησάκι και φώναζε “Sea Eagle! Sea Eagle!”. Δεν είχα δει πότε μου Θαλάσσιο Αετό και για να ωρύεται έτσι ο οδηγός θεώρησα ότι είναι κάποιο πολύ σπάνιο πτηνό. Το έδειξα στην Ήρα και τον θαυμάζαμε μαζί για κανά πεντάλεπτο από μακριά μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα. Αργότερα κατάλαβα ότι εννοούσε Seagull (γλάρος, από αυτούς που γεμίζουν κοτσιλιές το αυτοκίνητο μου στο Καλαμάκι) και η ανάμνηση αυτή έχασε κάτι από την αίγλη της.

Στην συνέχεια μας πήγαν βόλτα με διθέσια κανό. Ευτυχώς δεν κάναμε κουπί εμείς. Κάθε κανό είχε έναν ντόπιο που θα έκανε κουπί αυτός. Έπρεπε να βλέπατε την έκφραση του κωπηλάτη που του έλαχε να κάνει κουπί στον χοντρό αστιάτορα. Τον δικό μας κωπηλάτη (αλλά και όλους τους άλλους όπως αποδείχτηκε τελικά) τον έλεγαν Jack Sparrow. Η Ήρα μπερδεύτηκε με τα αγγλικά της και ο οδηγός νόμιζε ότι ήμασταν σε μήνα του Μέλητος και μας πήγε από την σκηνική διαδρομή. Μας έδειξε κάτι ψάρια που περπάταγαν / σέρνονταν στην λάσπη και είχαν και δύο μικρά ποδαράκια (με τον Xfon καταλήξαμε ότι ήταν ο χαμένος συνδετικός κρίκος στην εξέλιξη του ανθρώπου). Μας έδειξε και κάτι φωλιές νυχτερίδων, αλλά ούτε εγώ, ούτε η Ήρα μπορέσαμε να τις δούμε. Μας είχε δημιουργήσει και σύνχηση στην αρχή γιατί μας έλεγε Bushels και προσπαθούσα να καταλάβω τη σημαίνει. Κάποιο είδος θάμνου ίσους? Αλλά γιατί μας έδειχνε την οροφή μιας σπηλιάς? Τελικά έλεγε Bat-nests με ταϊλανδέζικη προφορά. Μας έδειξε δύο νησάκια που τα έλεγε silicon islands. Δεν κατάλαβα γιατί και υπέθεσα ότι μάλλον εκεί βγαίνει πρώτη ύλη που χρησιμοποιείται για τα microchips των υπολογιστών, αλλά μετά είδα ότι τα νησιά ήταν στην ουσία δύο λόφοι σε σχήμα γυναικείου στήθους. Όταν δεν κοιτούσε η Ήρα, μου έδειξε ένα βράχο που είχε σχήμα φαλλού. Χαμογέλασα ευγενικά για να μην τον προσβάλω. Όταν τον ρώτησα για τα νησιά Phi Phi, μου είπε ότι έχει 4 παιδιά και δεν έχει λεφτά να πάει ούτε στα νησιά Phi Phi, ούτε στην Ελλάδα. Τον ενημέρωσα ότι εγώ δεν είχα κανένα παιδί και για αυτό μπόρεσα να έρθω στην Ταϊλάνδη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι όλα θέμα επιλογών κατά βάθος.

Jack Sparrow

Το σόου με τους Ελέφαντες.


Είχαμε την ευχαρίστηση να επισκευτούμε ένα σόου (PhantaSea) που μεταξύ άλλων περιλάμβανε παραδοσιακές ενδυμασίες της Ταϊλάνδης, τίγρεις (ακόμα και ένα μικρό τιγράκι που με το ανάλογο αντίτιμο μπορούσες να το ταΐσεις γάλα με μπιμπερό – όταν μεγαλώσει, μας είπαν, θα μπορείς να το ταΐσεις συζύγους) ελέφαντες αλλά τίποτα σχετικό με θάλασσα σε αντίθεση με τα όσα υποσχόταν το όνομα. Ένας από την ομάδα υποδοχής ήταν σίγουρα τρανσέξουαλ, αν και ο Xfon αρνείται να παραδεχτεί κάτι τέτοιο (αν και είχε μήλο του Αδάμ). Κατά την διάρκεια του σόου είχαμε έναν μαλάκα χοντρό Γιαπωνέζο που σχολίαζε ότι έβλεπε με ιδιαίτερα δυνατή φωνή. Ο Xfon κάτι του είπε σε μια φάση και εγώ φοβήθηκα μην είχαμε τίποτα άσχημες εξελίξεις. Πότε δεν ξέρεις τι πολεμικές τέχνες μπορεί να γνωρίζουν αυτοί. Ύστερα από λίγο έπαψε να με ενοχλεί. Εξάλλου δεν καταλάβαινα τι έλεγε και προσποιούμουν ότι ήταν background noise από το show. Εξάλλου μιλάνε τόσο άσχημα αγγλικά οι Ταϊλανδοί που ούτε αυτούς καταλάβαινα τι έλεγαν στο show. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τη σχέση είχαν οι ταχυδακτυλουργοί και τα σόου που εξαφανίζουν, ή κόβουν ανθρώπους από το κοινό στην μέση. Πάντως κατάλαβα γιατί οι ελέφαντες δεν εμφανίστηκαν παρά μόνο λίγο πριν από το τέλος του σόου. Είναι δύσκολη η διαδικασία να καθαριστεί η σκηνή από τα σκατά τους. Χρειάζεται τουλάχιστον δύο ταϊλανδούς. Έναν με ένα πολύ μεγάλο φτυάρι και έναν με κουβά.



Η κρουαζιέρα στα βοθρολύματα και τα σκατόψαρα.

Την πέμπτη μέρα, φύγαμε από τα νησιά Phuket και πήγαμε στην Bangkok. Η Bangkok είναι μια πόλυ που καταφέρνει να συνδιάση την Νέα Υόρκη με την Τούμπα. Υπάρχουν ψηλά κτήρια και επιβλητικά ξενοδοχία, τεράστια σινεμά και απέραντα εμπορικά κέντρα, αλλά υπάρχουν και χαμόσπιτα φτιαγμένα από λαμαρίνες. Δίπλα στα προαναφερθέντα ξενοδοχία. Η μυρωδιά των βόθρων δεν έλειπε ούτε από εδώ. Ο ξεναγός μας, μας είπε ότι είναι η πόλη των αντιθέσεων. Όταν φτάσαμε, ο ξεναγός μας είπε για ένα ποτάμι το οποίο περνάει μέσα από την πόλη και θα κάναμε μια βόλτα με το καραβάκι την επόμενη μέρα. Όσοι ομως ήθελαν θα μπορούσαν να πήγεναν μια 'κρουαζιέρα το βράδυ, με ένα μεγαλύτερο καραβάκι το οποίο θα περιλάμβανε και δείπνο. Αν και ψαρώσαμε, είμασταν κουρασμένοι και, ευτυχώς, αρνηθήκαμε. Την επόμενη μέρα αντικρίσαμε το ποτάμι. Μάθαμε, ότι όλοι οι υπόνομοι της πόλης χύνονται εκει μέσα. Μας φάνηκε απόλυτα λογικό, γιατί το χρώμα των νερών ήταν καφέ. Αυτό που δυσκολευτήκαμε να πιστέψουμε ήταν ότι σε μια συγκεκριμένη γιορτή γιορτή ορισμένη βουτάνε μέσα στο ποτάμι. Και όταν μας τα έλεγε αυτά ο ξεναγός, εμείς σκύβαμε το κεφάλι κάτω από τα καθίσματα, για να μην μας πιτσιλίσουν τα (δηλητηριώδη και καυστικά) απόνερα του σκάφους. Μετά από λίγο είδαμε κάτι τύπους που ψάρευαν στο ποτάμι (μέχρι και σήμερα θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν για χόμπι και δεν είχαν σκοπό να φάνε ότι ήταν αυτό που θα τσιμπούσε). Δεν αργήσαμε να δούμε και κάποιους άλλου που έκαναν μπάνιο, και μετά από ότι και να βλέπαμε δεν θα μας έκανε εντύπωση. Όπως για παράδειγμα έναν παραφουσκομένα πράγμα που έμοιαζε με χέλι και φίδι. Και πιο κάτω είδαμε τα σκατόψαρα, χοντρά ψάρια που τα ταίζαμε μεγάλες φέτες ψωμιού. Κάποιος αναγκέφαλος έριξε το ψωμί του πολύ κοντά στην βάρκα και πετάχτηκαν τα σκατόνερα στην μάπα μιας κυρίας, γεγονός που μας έκανε να γελασουμε. Εκτός από την κυρία φυσικά.

Τα καφέ κύματα του Δούναβη


Μεταλλαγμένα Σκατόψαρα

Αγγλική ορθογραφία.


Οι ταϊλανδοί έχουν το ταλέντο να κάνουν πολλαπλά ορθογραφικά λάθη όταν γράφουν στα αγγλικά στις διαφημίσεις τους. Gretestes Footwears διαβάσαμε κάπου, ή Left when saef αλλά εκεί που δυσκολευτήκαμε ήταν σε μια ταμπέλα στο αεροδρόμιο που μας προειδοποιούσε: 'Airport will not assumes responsibility for scarth, nick or dirth of items'. Χρειάστηκαν πολλά sessions για να καταλήξουμε τι σήμαινε το scarth, το nick, και κυρίως το dirth.

Left when Saef

Scarth, Nick, Dirth

Το μήλο του Αδαμ


Ο Χfon, είχε πιστεί ότι όλες οι Ταϋλανδές που έβλεπε ήταν γυναίκες (από γεννησιμιού τους). Μέχρι και την θεωρία του μήλου του Αδάμ κατέρριψε. Για την ακρίβεια, δημιούργησε το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ακόμα και αν κάποια είχε μήλο του Αδάμ, αυτό δεν σήμαινε ότι είναι και αναγκαστικά άνδρας. Πιστεύω, οτί ακόμα και αν έβλεπε τις μπάΛΛες τους, πάλι δεν θα πειθόταν.

...είχαν μήλο του Αδάμ

Το σινεμά και ο Βασιλιάς


Μια μέρα αποφάσισα να δω σινεμά στην Bangkok. Οι αίθουσες και οι οθόνες είναι τεράστιες, και το εισητίριο τσάμπα. 3 ευρώ. Μπορείς να πάρεις και couples sofa, που είναι ένα καναπεδάκι για 2 άτομα, με διπλό εισιτήριο για 14 ευρω και δώρο μια κουβέρτα επειδή έχουν τα air-condition full. Το μόνο κουραστικό είναι ότι πριν αρχήσει η ταινία μπαίνει ενα 3λέπτο σποτάκι/tribute σε full DTS ήχο, που δείχνει τον διάφορες στιγμές της ζωής των Ταϊλανδών και στο background έχει τον Βασιλιά. Εκεί πρέπει να αφήσουν τις κοκακόλες και τα ποπ-κορν και να σηκωθούν όλοι ευλαβικά όρθιοι καθ όλη την διάρκεια του spot. Μετά μπορούν να πάρουν πάλι την κοκακόλα τους και τα ποπ-κορν και να τα φάνε σαν άνθρωποι. Αύτο που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο φλώρος ήταν ο βασιλίας. Ίσως φταίει το 'Return of The King' από την τριλογία Lord of the Rings. Δεν περίμενα βέβαια να φοράει πανοπλία chainmail και να έχει μια σπάθα που να στάζει αίμα, αλλά ούτε περίμενα να δω και τον δύδιμο αδερφό του Γιώργου Αυτιά. Πάντως το tribute/spotaki ήταν αρκετά πορωτικό. Δηλαδή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα με τον Κάρολο Παπούλια ίσως. Προσωπικά θα έβαζα πιο γρήγορα μουσική, και πιο epic, manowar αν το πάω τελιώς στο epic ή Rammstein άν θέλω να δείξω ένα πιο ευρωπαικό πρόσωπο, και σαν τελευταία επιλογή Δημήτρη Κατή - Δόξα και Τιμή, για να έχουμε και μια Ελληνική πινελιά.

Γιώργος Αυτιάς




Η Αυτού Μεγαλειότης Bhumibol Adulyadej

Ο επόμενος προορισμός.

Την τελευταία μέρα, ο ξεναγός μας, μας έδωσε μια φόρμα αξιολόγησης να συμπληρώσουμε. Μια από της ερωτήσεις ήταν ποιος θα θέλαμε να ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Ο αστιάτορας Έλληνας μας, σε μια αναπάντεχη έκφανση χιούμορ, έγραψε ‘Στα Παλούκια’. Περίμενε μέχρι την τελευταία μέρα για να μας κάνει να γελάσουμε.

Απολογισμός κουβερτών που βούτηξα από το αεροπλάνο: 6
Φυσικά, όταν γύρισα και μπήκα στο αμάξι με τις βαλίτσες, είχε μείνει από μπαταρία. Και όταν έφτασα σπίτι με τις βαλίτσες, το ασανσέρ είχε κολλήσει στον 5ο και όλοι οι άλλοι ένοικοι ήταν ακόμα διακοπές.

Interamerican girl

Γυρίζοντας από ταξίδι, ανακάλυψα ότι έμεινα από μπαταρία, όταν μου το έβαλαν μπρος απο την Ιντεραμερικαν οδική βοήθεια, μου είπαν να περιμένω μια μέρα, μήπως στρόσει, αλλιώς να τους ξαναπάρω τηλέφωνο. Την δεύτερη μέρα πάλι δεν έπερνε μπρος οπότε ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:




"Καλημέρα, Interamerican οδική βοήθεια?"
Μια κοπέλα απαντάει: "Ναι"
"Έχω μείνει από μπαταρία, μπορείτε να στείλετε κάποιον να μου βάλει μπρος"
"Αριθμό πινακίδας παρακαλώ"
"Είμαι αυτός που σας είχα πάρει τηλέφωνο χτες για τον ίδιο λόγο, αλλά και σήμερα..."
"Αριθμό πινακίδας παρακαλώ". Προφανώς δεν την ενδιέφεραν οι έξτρα πληροφορίες.
Με επνιξε το δίκιο και απαντάω: "Κοπέλα μου, γιατι κλείνεις την πόρτα στην αγάπη!?!"

Η τελευταία πρόταση διατυπώθηκε μόνο διανοητικά.

Γιορτή Μπύρας 2009

Η καθιερομένη Εβδομάδα της Μάζας, πλησιάζει. Από τις 3 έως και τις 14 Σεπτεμβρίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, μπύρες θα καταναλωθούν και λουκάνικα θα καταβροχθισθούν στην μνήμη του Παρτοναγκαλιά. Ακόμα δεν έχουν οριστικοποιηθεί τα μουσικά συγκροτήματα που θα λάβουν μέρος, αλλά ήδη γνωρίζουμε μερικούς εκθετες:

• Μικροζυθοποιία Septem
• Ζυθοποιία Αταλάντης
• Μπυραρία Ζύθος
• Poravas (Baltika/Zywiec)
• Kazbegi
• Μπυραρία Villa Marietta
• (Μικρο-)ζυθοποιία Craft
• Hofbrau
• Μπυραρία Diver
• Μπύρα Ococim
• Beer Factory
• www.beer.gr

Δεν έχουν επιβεβαιώσει τη συμμετοχή τους ακόμα η μπύρα Estrella, η μπυραρία Octoberfest και ορισμένες μικροζυθοποιίες.

Despite Makis Triantafilopoulos...

and his threats, Maza decides to make their blog public. After 10 years in the making, Ladies and Gentlemen, we present you

THE MAZA BLOG