Χτες κατέθεσα ως μάρτυρας σε μια υπόθεση απόπειρας δολοφονίας ενός αξιότιμου μέλους της Μάζας, δηλαδή εμένα. Οι περισσότεροι θα χαρακτήριζαν το γεγονός ατύχημα και όχι απόπειρα δολοφονίας, αλλά για εμένα δεν έχει καμία διαφορά.
Πέρσι, μήνα Οκτώβριο και ενώ διέσχιζα ανέμελος το δρόμο από πεζή αφύλακτη διάβασα, ξαφνικά βρέθηκα ξαπλωμένος στο οδόστρωμα. Η μούρη ενός αυτοκινήτου που ήταν μπροστά μου και είχε σταματήσει για να περάσω, είχε μπει όλη μέσα, και μια μηχανή πιο δίπλα ήταν πεσμένη κάτω. Βλέποντας την ζημία που έπαθε το αυτοκίνητο και συγκρίνοντας την με την ζημιά που έπαθα εγώ, κατέληξα στο γεγονός ότι κατέχω υπεράνθρωπες δυνάμεις και είμαι άφθαρτος. Για την ακρίβεια το μόνο που έπαθα ήταν ένα κάταγμα στο πόδι και έχασα για πάντα 1,5 δόντια, το οποία όμως και αντικατέστησα με τεχνητά από κράμα Αδαμάντιου (για όσους δεν γνωρίζουν, από τέτοιο υλικό είναι φτιαγμένη και η ασπίδα του Καπετάνιου Αμερικής, και ο ενδοσκελετός του Γούλβεριν).
Ο οδηγός της μηχανής δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Για την ακρίβεια ήταν αναίσθητος και αιμόφυρτος, αλλά τελικά τώρα που μιλάμε είναι καλά, απλά δεν μπορεί πια να πίνει αλκοόλ, καθώς του λείπει η σπλήνα του. Τουλάχιστον, από εδώ και μπρος θα φοράει κράνος, και ίσως δεν θα οδηγεί πάνω στην διαχωριστική λωρίδα, κάνοντας προσπέραση σε διάβαση πεζών.
Ένα χρόνο μετά, την Κυριακή το βράδυ, βρίσκω στην πόρτα μου, τοιχοκολλημένη μια πρόσκληση από την αστυνομία για να κάνω κατάθεση στο πταισματοδικείο. Βρέθηκα όμως μπροστά σε ένα χρονικό παράδοξο. Η πρόσκληση ήταν χρονολογημένη ώς 19/10/2009, η ημερομηνία που την τοιχοκόλλησαν ήταν 25/10/2009 και έπρεπε να παρουσιαστώ στην 20η πταισματοδίκη μέσα σε 48 ώρες. Δηλαδή έπρεπε να παρουσιαστώ 4 μέρες πριν λάβω το χαρτί.
Φυσικά, κανείς δεν τα κοιτάει όλα αυτά, αλλά εγώ δεν το ήξερα. Ψαρωμένος, παίρνω τηλέφωνο τον οικογενειακό μας δικηγόρο (ο δικηγόρος της εταιρείας είναι βασικά, αλλά ακούγετε πιο ωραίο έτσι), ο οποίος αποδείχτηκε πιο ψαρωμένος από εμένα. Πιο πολύ ήθελα να μάθω τι να κάνω με την πρόσκληση, γιατί δεν ανέφερε σε πιο περιστατικό αναφερόταν, και επειδή έχω δεί πολλές αστυνομικές ταινίες θεώρησα σωστό να ανακατέψω και κάποιον πιο σχετικό για να μην βρω το μπελά μου από καμία παρεξήγηση συνωνυμίας.
Ο δικηγόρος μου είπε να μην κάνω τίποτα και ότι θα περάσει αυτός από το πταισματοδικείο και θα μάθει τι αφορά η υπόθεση. Τελικά μετά από δυο μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου επιβεβαιώνει ότι αφορά το περσινό ατύχημα, και ότι πρέπει να πω ότι δεν είχα πάει νωρίτερα για κατάθεση επειδή βρισκόμουν στην Θεσσαλονίκη. Απεχθάνομαι τα ψέματα, κυρίως επειδή δεν μπορώ να τα λέω και να είμαι πιστικός. Τώρα πέρα από το γεγονός ότι θα πήγαινα αργότερα θα έπρεπε να δημιουργήσω και μια ιστορία για τον λόγο που άργησα, και να αφορά και την Θεσσαλονίκη, στην οποία δεν έχω πάει ποτέ. Τι θα έλεγα αν με ρώταγαν που ακριβώς στην Θεσσαλονίκη ήμουν? Η αν με ρώταγαν πόσα διόδια πλήρωσα?
Ευτυχώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε γιατί άργησα να παρουσιαστώ και που είχα πάει. Με δέχτηκαν στις 1:30 για το ραντεβού που είχα στις 12, και με έβαλαν να ορκιστώ σε ένα ευαγγέλιο να πω την αλήθεια. Σε αντίθεση με τις ταινίες το ευαγγέλιο αυτό ήταν από το πιο βρόμικο βιβλίο που έχω δει ποτέ μου. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι ένα βιβλίο μπορεί να βρομίσει τόσο, μόνο και μονό με το άγγιγμα 10-20 παλαμών την μέρα. Ήταν τόσο μαυρισμένο που ήταν σαν να είχε καεί το εξώφυλλο. Εκτός και αν είχε γίνει πρόσφατα καμία μάχη με τις δυνάμεις του κακού στο γραφείο της πταισματοδικαστίνας και αμύνθηκε με το καθαγιασμένο ευαγγέλιο τρέποντας τις κολασμένες ορδές του Άδη σε φυγή, αλλά μάλλον όχι.
Η πταισματιδίκης είχε 2 ερωτήσεις από τον εισαγγελέα, επειδή η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο αυτεπάγγελτα. Από της ερωτήσεις τις συμπέρανα ότι ο οδηγός της μηχανής είχε αφήσει την φαντασία του να οργιάσει κατά την διάρκεια της κατάθεσης του. Τα πράγματα ήταν απλά. Ήμουν σε διάβαση πεζών χωρίς φανάρι. Τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει, και όταν έφτασα στην μέση της διασταύρωσης, ήρθε το μηχανάκι, με πέταξε κάτω και στην συνέχεια η μηχανή (με ή χωρίς τον αναβάτη, δεν ξέρω) έπεσε πάνω σε ένα αμάξι. Προφανώς όμως, επειδή ήμουν πεζός και ο οδηγός της μηχανής δεν μπορούσε να ρίξει το φταίξιμο σε έμενα, δημιούργησε 2 διαφορετικές ιστορίες τις οποίες και είπε στην αστυνομία. Η πταισματοδίκης με ρώτησε αν το αυτοκίνητο πρώτα μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, χτύπησε την μηχανή, και μετά έμενα. Είπα 'όχι'. Μετά με ρώτησε αν η μηχανή είχε αρχικά συγκρουστεί με ένα τρίτο αμάξι στην διασταύρωση πιο πάνω, και στην συνέχεια έπεσε επάνω μου και μετά στο άλλο αμάξι. Εδώ πρώτα γέλασα και μετά είπα 'όχι'. Ήταν αστείο γιατί η διάβαση βρίσκετε στην μέση του οικοδομικού τετραγώνου και η διασταύρωση ΠΟΛΥ πολύ νωρίτερα. Οπότε αν το μηχανάκι είχε συγκρουστεί νωρίτερα, ειλικρινά θα ήθελα να το δω σε βίντεο το πως θα είχε καταφέρει να με φτάσει ώς την διασταύρωση διατηρώντας την ισορροπία του για 100-200 μέτρα. Θα ήταν πολύ εντυπωσιακό και θα έκανε πάταγο στο youtube. Βέβαια όλα αυτά δεν τα είπα στην πταισματοδικαστίνα, όχι γιατί πίστευα ότι δεν θα ήξερε τι είναι το youtube, αλλά γιατί μπορεί να μου ζήταγε το twitter account μου, και μετά να έβρισκε και το blog αυτό. Δεν θέλω δικαστές αναγνώστες. Ούτε βουλευτές ούτε αντιπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας.
