Στην προηγούμενη αναφορά μου σχετικά με την αποστολή της Μάζας στην Ταϊλάνδη προτίμησα να μην αποκαλύψω ορισμένα περιστατικά για την δική σας ασφάλεια. Για να προφυλάξω την πνευματική σας υγεία επέλεξα να χορηγήσω το νοητικό δηλητήριο που λέγεται ‘διακοπές στην Ταϊλάνδη’ σε μικρές δόσεις. Η δεύτερη δόση είναι έτοιμη να χορηγηθεί σε ψηφιακή μορφή.
Ένα ακαθόριστα λευκό και θολό ρόφημα.
Είχα παρατηρήσει ένα παράξενο ρόφημα που έπιναν οι Ταϊλανδοί, το οποίο αγόραζαν από πλανόδιους πωλητές στο δρόμο. Το έφτιαχναν επιτόπου και το σέρβιραν σε ένα πλαστικό διάφανο ποτηράκι. Είχε ένα ακαθόριστα λευκό και θολό χρώμα, με ίχνος πορτοκαλή απόχρωσης. Το ρόφημα αυτό το ξαναείδα όταν πήγαμε να δούμε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας πολυτίμων λίθων για τους οποίους φημίζεται η Ταϊλάνδη. Μας ενημέρωσαν ότι στο Bar, είχε δωρεάν ροφήματα, και σύμφωνα με τον διδάσκαλο μου, Ανδρέα ποτέ δεν πρέπει να λες όχι σε δωρεάν φαΐ ή ποτό, ειδικά αν το τρώνε ή πίνουν και άλλοι (αυτός ο κανόνας έχει κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις). Με μεγάλη μου λύπη διαπίστωσα ότι το μόνο ποτό που είχαν ήδη σερβίρει σε πολλά ποτηράκια ήταν αυτό το θολό ρόφημα. Έφτιαχναν και άλλα βάζοντας σε μια μεγάλη κανάτα παγάκια, νερό και μια σκόνη. Σίγουρα είχαν και άλλα ποτά που θα μπορούσες να παραγγείλεις, αλλά έπρεπε να ξέρεις ταϊλανδέζικα, καθώς οποιαδήποτε συνομιλία σε αγγλικά απλά θα σου δημιουργούσε πονοκέφαλο. Πήρα το ρόφημα και πήγα στο τραπέζι και με επιδεικτικό τρόπο ήπια το ρόφημα. Μια αναγούλα και αηδία διαπέρασε το κορμί μου, αλλά τουλάχιστον η παρέα μου με ηρωοποίησe έστω και για 1 λεπτό. Τότε παρατήρησα ότι και οι άλλοι Έλληνες του γκρουπ είχαν πάρει το ρόφημα αυτό, αλλά δίσταζαν να το δοκιμάσουν. Ήπια άλλη μια γουλιά αφού πλέον είχα συνηθίσει την γεύση (δίψαγα, ήταν ανάγκη), και ένας Έλληνας με ρώτησε αν πίνεται αυτό το πράμα. Δεν βρήκα τον λόγο να του πω την αλήθεια και έτσι απάντησα ότι ναι είναι πολύ ωραίο, σαν τσάι με γάλα.
Μεγάλες προσδοκίες (στα παζάρια).
Στο blogpost 'Ο αδρφός του Φόντα' αυτό θα βρείτε μια ανάλυση της πτυχής του Φόντα, ενός από τους συνταξιδιώτες μου. Η ανάλυση αυτή, όχι μόνο σκιαγραφεί την κλονισμένη προσωπικότητα ενός εκ των συνταξιδιωτών μου αλλά επιδεικνύει και την δική μου ριψοκίνδυνη φύση, μιας και δέχτηκα να λάβω μέρος σε ένα τόσο επικίνδυνο, όπως θα αποδειχτεί τελικά, ταξίδι με συνταξιδιώτες ακόμα περισσότερο επικίνδυνους και διαταραγμένους.
Έχοντας ως υπόβαθρο τα ανωτέρω, με φρίκη άκουσα ένα περιστατικό που μας εξιστορήθηκε ο Φόντας, στο λεωφορείου του γκρουπ μας, πηγαίνοντας προς το ξενοδοχείο την πρώτη μέρα της άφιξης μας στην Ταϊλάνδη. Καθ’ όλη την διάρκεια της εξιστόρησης, προσπαθούσα να κρύψω τον τρόμο μου πίσω από μια έκφραση ηρεμίας που υιοθέτησε το πρόσωπο μου σε μια αντανακλαστική προσπάθεια αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης.. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να ξεσπάσει τελικά ο Φόντας, να ρίξει την μάσκα του και να αναδείξει την διαταραγμένη προσωπικότητα του, βγάζοντας ένα αλυσοπρίονο από την βαλίτσα του και να φωνάξει ‘Ο Μεγάλος Αδερφός σας παρακολουθεί και στέλνει τα χαιρετίσματα του’. Αντί για αυτό, μας είπε μια ιστορία που την είπε κάποιος φίλος του ‘αδερφού’ στον ‘αδερφό’ ο οποίος με την σειρά του την είπε στο Φόντα. Γενικός είμαι λίγο δύσπιστος όταν ακούω για περιστατικά που έγιναν ‘σε ένα φίλο ενός φίλου’, πόσο μάλλον όταν σε αυτήν την αλυσίδα χαλασμένου τηλεφώνου, εμπλέκεται και ένα πρόσωπο το οποίο υπάρχει μόνο στην φαντασία του Φόντα. Ο φίλος αυτός ισχυρίστηκε την εξωπραγματική ιστορία ότι αγόρασε κάτι folklore μαντίλες ύστερα από στην εξευτελιστική τιμή που αν εκφραζόταν σε ευρώ, θα ήταν περίπου 2 λεπτά, ενώ η αρχική τιμή ήταν τουλάχιστον 20 ευρώ
Ο Φόντας βασισμένος σε αυτήν την, προφανώς, λαθεμένη ιστορία, δεν δεχόταν να αγοράσει οτιδήποτε θεωρούσε ότι απέκλινε από την τιμή αυτή. Δεδομένου ότι εναντιωνόταν και στο θεσμό του ‘κάνω παζάρια’, καταλαβαίνεται σε τι κατάσταση είχε εγκλωβιστεί. Αν δεχτούμε την απατηλή υπόθεση ότι ο αδερφός του είναι υπαρκτό πρόσωπο, η ιστορία έχει πολλές τρύπες πάραυτα.
Αρχικά όταν κάνεις παζάρια ξεκινάς από μια τιμή χ, ενώ ο πωλητής ζητάει τιμή ψ, και καταλήγουν σε τιμή ω. Για να κατέληξαν στην τιμή ω=2 λεπτά, πια ήταν η αρχική τιμή χ με την οποία ξεκίνησε το παζάρι? Μήπως ο αγοραστής αρχικά αντί να δώσει, ζήτησε και λεφτά από τον πωλητή προκειμένου να τον απαλλάξει από το εμπόρευμα του?
Προσωπικά, αν έπρεπε να δώσω κάτι για 2 λεπτά, θα προτιμούσα να μην πάρω τα δύο λεπτά και να βάλω φωτιά σε αυτό που θα πούλαγα. Η απόλαυση του θεάματος της φωτιάς και η ζέστη, σίγουρα θα άξιζε περισσότερα από την τιμή που απαρνήθηκα.
Αν και σε γενικές γραμμές, οι Ταϊλανδή έχουν πολύ χαμηλότερο βασικό μισθό από εμάς, παρατήρησα ότι στους ναούς, πετάνε τα δίφραγκα τους σε διάφορα μεταλλικά βαζάκια, προκειμένου να ακούσουν την μουσική που βγαίνει από το κουδούνισμα που κάνουν τα δίφραγκα μέσα στα βαζάκια. Άρα, καταλαβαίνω, ότι τα έχουν χεσμένα τα δίφραγκα.
Οι αποσταλμένοι από τα Εμιράτα και η βρεγμένη παντόφλα.
Θέλοντας να διαβάσω τα mail μου, μπήκα στο net από τους υπολογιστές του ξενοδοχείου. Μπαίνοντας όμως στο google, δεν μπόρεσα να βρω ποτέ το link για το gmail επειδή το google, μέσω του IP μου κατάλαβε ότι έμπαινα από την Ταϊλάνδη και μου έδειχνε το ταϊλανδέζικο google και όλα ήταν στα ταϊλανδέζικα. Ούτε το link για να αλλάξω την γλώσσα μπόρεσα να βρω. Παράξενη γραφή έχουν οι Ταϊλανδοί. Γράφουν όλες τις λέξεις σε μια γραμμή χωρίς κενά, και όλα τα γράμματα έχουν ουρίτσες και κυκλάκια, θυμίζουν λίγο αυτά που γράφουν οι εξωγήινοι στα λιβάδια. Το δωμάτιο με τους υπολογιστές δεν είχε τοίχο, αλλά μεγάλα γυάλινα παράθυρα και έβλεπε την reception του ξενοδοχείου Paragon στο Phucket. Τότε ήταν που παρατήρησα ότι είχαν φτιάξει ένα πανό που έγραφε ‘Paragon Hotel welcomes the Emirate Delegates’. Το ξενοδοχείο είχε ανοικτούς εσωτερικούς χώρους, και από την reception έβλεπες την πισίνα που ήταν τεράστια, αλλά ρηχή, και στην μέση είχε ένα μπαράκι και μπορούσες να πιεις το ποτό σου ενώ ήσουν μέσα στο νερό. Επίσης για να πας από το δωμάτιο μας στην πισίνα έπρεπε να διασχίσεις την πισίνα. Το μεσημεράκι συνήθως βάζαμε το μαγιό μας, φοράγαμε την παντόφλα, περνάμε την πετσέτα και πηγαίναμε να κάνουμε την βουτιά μας. Την συγκεκριμένη μέρα, όταν έφυγα από την πισίνα, φορώντας το μαγιό μου, που ακόμα δεν είχα στεγνώσει καλά καλά, έκανα μεγάλα βήματα για να περάσω γρήγορα την reception. Δεν ήθελα να δουν ότι δεν είχα στεγνώσει καλά και έσταζα. Με πήραν πρέφα όμως γιατί η βρεγμένη παντόφλα έκανε ένα θόρυβο καθώς τριβόταν το βρεγμένο πλαστικό με το φρεσκογιαλισμένο πάτωμα. Τουλάχιστον, σκέφτηκα, όταν θα ανακάλυπταν τις σταγόνες νερού που είχαν πέσει στο πάτωμα, εγώ θα ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Όταν πήρα το ασανσερ, είχα αναπάντεχους συνταξιδιώτες ως τον όροφο μου, τους κουστουμαρισμένους απεσταλμένους των Εμιράτων. Αρνηθήκαμε να επιβεβαιώσουμε την παρουσία ο ένας του άλλου, αλλά η αντίθεση των κουστουμιών και τον χαρτοφυλάκων τους, με το μαγιό μου που έσταζε και την βρεγμένη παντόφλα με έκανα να αισθανθώ, προς στιγμή μόνο, άβολα. Όταν έφτασα στον όροφο μου, ρουθούνισα επιδεικτικά, και έφυγα.
Το υδρομασάζ της ακολασίας.
Επειδή οι Μάζες που επισκέφτηκαν την Ταϊλάνδη συνοδεύονταν/συνόδευαν το έτερο ήμισυ, πολύ σωστά σας δημιουργήθηκε η απορία πως τελικά καταφέραμε και απολαύσαμε το φημισμένο Ταϊλανδέζικο μασάζ.
Η απάντηση είναι ότι βολευτήκαμε με το υδρομασάζ της πισίνας του Paragon Hotel. Και πιο οικονομικό ήταν και γλιτώσαμε και την μουρμούρα. Αν και προβληματιστήκαμε εκτενώς σε πιο σημείο του σώματος μας να στοχεύσουμε το πεπιεσμένο νερό, τελικά αποφασίσαμε να συσφίξουμε αυστηρά και μόνο τους κοιλιακούς μας. Ο τίτλος της παραγράφου είναι επίτηδες παραπλανητικός και επιλέχτηκε για να εξάψει την νοσηρή φαντασία της Μάζας.
Το παπάγια και ο Ελληναράς
Ο προαναφερθέν αστιάτορας, κάποτε βρέθηκε αντιμέτωπος με το τροπικό φρούτο που υπάρχει σε αφθονία στην Ταϊλάνδη, που ονομάζετε παπάγια. Όλο το γκρουπ, εκτός των σκληραγωγημένων Μαζών, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια, όταν έκανε (επί δεκαλέπτου), αστειάκια-λογοπαίγνια με το φρούτο αυτό, όπως, ‘Μου έπρηξες τα παπαγια’ και ‘Παπάγια, θα φάμε’. Οι Μάζες απλώς μειδίασαν.
Το χαμερπές πνεύμα.
Γενικώς μου αρέσει το ασιατικό fantasy στοιχείο. Μάλλον έχω επηρεασθεί από ασιατικές horror-comedy ταινίες που θα χαρακτήριζα ως Lord of the Rings τις Ασίας. Η χρήση μαγεία σε αυτές θυμίζει λίγο τα spells που θα διάβαζε κανείς σε αμερικάνικα fantasy setting βιβλία ή RPG systems, αλλά στο πιο γελοία και με σαφείς ασιατικές επιρροές. Παράδειγμα η ταινία ‘Eternal Evil of Asia’, όπου η κόρη ενός ντόπιου μάγου κάνει το λάθος να πιει ένα love potion και στην συνέχεια να πάρει μέρος σε ένα όργιο με μια παρέα εφήβων τουριστών. Όχι μόνο αυτό αλλά ένας από την παρέα αποκαλεί τον ντόπιο μάγο ‘Dickhead’. Ο μάγος καταριέται την παρέα, τα μέλη της πεθαίνουν ένα ένα με γελοίους τρόπους, και αυτός με το μεγάλο στόμα αποκτά ένα κεφάλι σε σχήμα φαλλού.
Ή την σειρά ταινιών Magic Cop 1,2,3 (aka Mr. Vampire), όπου ασιάτης αστυνομικός τα βάζει με τον υπόκοσμο, χρησιμοποιώντας (και καταπολεμώντας) μαγεία. Χαρακτηριστική σκηνή που ο μπάτσος κάνει magic graffiti – ward. Ή που ακινητοποιεί κινέζικο βρικόλακα με την χρήση μια γραμμής ρυζιού στο δρόμο. (Σύμφωνα με το folklore, ένας ασιατικός βρικόλακας δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από ρύζι, ειδικά αν είναι καλής ποιότητας, όπως ένας δυτικός βρικόλακας δεν μπορεί να περάσει τρεχούμενο νερό). Επίσης ο ασιατικός βρικόλακα ακινητοποιείται αν του κoλύσεις στο μέτωπο μια χειρόγραφη προσευχή. Οι ασιατικοί βρικόλακες, δεν περπατάνε, αλλά για να μετακινηθούν κάνουν πηδηματάκια με τα χέρια προτεταμένα όπως οι υπνοβάτες. Ορκίζομαι ότι δεν τα έχω βγάλει αυτά από την κοιλία μου.
Έτσι από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές για εμένα ήταν όταν επισκεφτήκαμε τον πρώτο βουδιστικό ναό. Τα δύο δέντρα είχαν κορδέλες τυλιγμένες γύρω από τον κορμό τους που σήμαινε ότι ήταν ιερά. Ο ναός ήταν περιτειχισμένος από ένα χαμηλό φράκτη που έφτανε ως το γόνατο, με εξαίρεση τα σημεία που λειτουργούσαν ως είσοδο, που απλά είχαν ένα πολύ χαμηλό τοιχάκι που αν δεν πρόσεχε μπορεί να σκόνταφτες, και μια άλλη είσοδο για τα αμάξια που φυλασσόταν με μια μπάρα που ανεβοκατέβαινε. Για να μπεις στον ναό έπρεπε να βγάλεις τα παπούτσια σου, αλλιώς σου έριχνε καρπαζιές ο Βούδας. Ο ξεναγός μας είπε ότι τα πνεύματα στην Ταϊλάνδη είναι χαμερπή, δηλαδή έρποντα. Το χαμηλό τοιχάκι είχε ακριβώς αυτό το σκοπό, δηλαδή να τα εμποδίσει να μπουν μέσα, Πάντως, πιο αποτελεσματικό θα ήταν να είχαν μια τάφρο, ώστε να πέσουν εκεί μέσα και να μπορούν και να τα συλλέξουν αργότερα. Επίσης το σχέδιο των Ταϊλανδών για να απαγορεύσουν την είσοδο των πνευμάτων με τοιχάκια έμπαζε από παντού, γιατί ο δρόμος των αμαξιών δεν είχε τοιχάκι, οπότε αν το πνεύμα είχε δίπλωμα οδήγησης θα έμπαινε ανενόχλητο στην αυλή του ναού και το μόνο που θα είχε να φοβάται θα ήταν οι βρώμικες πατούσες των μοναχών. Στο τοιχάκι, εκτός από τα πνεύματα σκόνταψαν και δύο γυναίκες από το γκρουπ μας.
Σημείωση: Όποιος βρήκε ενδιαφέρουσα την ασιατική κουλτούρα σχετικά με τα πνεύματα, τους βρικόλακες και την μαγεία, του συνιστώ να διαβάσει το Feng Shui RPG.
Οδηγός αγορών στην Bangkok
Σύμφωνα με τις αγορές που πραγματοποίησε το γκρουπ αλλά κυρίως οι Μάζες, μπορούμε να εξάγουμε ακλόνητα συμπεράσματα σχετικά με το τι αγοράζουν οι τουρίστες στην Bangkok. Τα συμπεράσματα μπορεί να είναι ΕΛΑΦΡΩΣ διαστρεβλωμένα από τις προτιμήσεις τις Μάζας, οι οποίες δεν πιστεύω ότι διαφέρουν πολύ από τον μέσω Έλληνα.
Συμπερασματικά, ο Έλληνας τουρίστας θα αγοράσει:
1.ΜπάΛΛες: Το πιο καλτ εξαγώμενο προϊών της Ταϋλάνδης
2.Φιστίκια Κάσσιους: Τα οποία, μέχρι να γυρίσει Ελλάδα, θα τα έχει σιχαθεί.
3.Αμερικάνικα και Ιαπωνικά κόμικς (manga).
4.Φτηνό ρουχισμό, με υποψίες απομίμησης. Όταν πλέον φτάσει ο αγοραστής πίσω στην Ελλάδα θα ανακαλύψει ότι δεν του κάνουν τα ρούχα και θα προσπαθήσει να τα δωρίσει σε συγγενείς, εξυμνώντας την μάρκα και την καλή ποιότητα τους.
5.Ντόπια υφάσματα (για δώρα σε πρεσβύτερους που για κάποιο λόγω τους αρέσουν οι μπασμίνες ή όπως τα βάφτισε η Πολίνα).
6.Ντόπιο πτυσσόμενο καπέλο που λειτουργεί και ως βεντάλια. Εντελώς ηλίθιο και δεν πρόκειται ποτέ να ανοίξω διάλογο με άτομο που έχει τέτοιο καπέλο ακόμα και αν είναι η σύζυγος μου.
Και τέλος η πιο χρήσιμη αγορά:
7.Αποσκευές. Από τις πιο πρακτικές αγορές . Είναι απαραίτητες για να χωρέσουν όλα οι προηγούμενες αγορές. Βασίζετε και στην αρχή του φαύλου κύκλου. Προσοχή όμως στο υπέρβαρο, ειδικά αν έχει αγοράσει ποΛΛές μπάΛΛες.
