Ήταν ένα υπερωκεάνιο και ταξίδευε στις θάλασσες. Σε
αυτό το πλοίο ήταν ένας μάγος, και η δουλεία του ήταν να διασκεδάζει τους επιβάτες.
Και υπήρχε και ένας παπαγάλος στο πλοίο.
Κάθε φορά που ο μάγος έκανε ένα κόλπο, ο παπαγάλος
το χάλαγε. Πως? Έλεγε στους επιβάτες πως το έκανε ο μάγος. «Το είχε βάλει στο
μανίκι του», έλεγε ο παπαγάλος. Ή «έχει πειραγμένη τράπουλα», ή «έχει διπλό πάτο».
Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον μάγο.
Και στο τέλος ήρθε η στιγμή που ο μάγος θα έκανε
το πιο μεγάλο του κόλπο.
Το ανακοίνωσε.
Σήκωσε τα μανίκια του.
Κούνησε τα χέρια του.
Και εκείνη την στιγμή το πλοίο ταρακουνήθηκε και έγειρε
στην μια πλευρά του.
Η βυθισμένη R’lyeh είχε αναδυθεί από κάτω τους. Ορδές από τους υπηρέτες του Κθούλου,
βδελυροί άνθρωποι-ψάρια ξεχύθηκαν από την θάλασσα μέσα στο πλοίo, άρπαξαν τους
επιβάτες και το πλήρωμα και τους τράβηξαν κάτω από τα κύματα.
Η R'lyeh βυθίστηκε για άλλη μια φορά κάτω στον πάτο της θάλασσας, περιμένοντας την ώρα που ο Κθούλου θα
ξυπνήσει ξανά για να βασιλεύσει.
Μόνος, πάνω στα βρωμερά νερά, ο μάγος – οι βατραχόμορφοι υπηρέτες του Κθούλου τον παράβλεψαν (και το πλήρωσαν ακριβά) – επέπλεε, γραπωμένος σε μια σανίδα. Ολομόναχος. Και ξαφνικά, ψηλά, πάνω, παρατήρησε ένα
πράσινο σχήμα. Κατέβηκε πιο χαμηλά, και έκατσε
πάνω σε ένα ξύλο που επέπλεε, και τότε είδε ότι ήταν ο παπαγάλος.
Ο παπαγάλος έγειρε το κεφάλι του στην μια πλευρά,
και κοίταξε τον μάγο.
«Εντάξει», είπε, «Τα παρατάω. Πες μου πως το έκανες!»
