Το αφεντικό αποφάσισε ότι πρέπει να με ρωτήσει σχετικά με τα reports που του είχα παραδώσει το πρωί, την ώρα του διαλείμματος για φαγητό. Φυσικά βρισκόμουν στην κουζίνα και έτρωγα. Έτσι κάνει ο κόσμος όταν έχει lunch break. Παρόλα αυτά, το αφεντικό μπήκε μέσα με φόρα και μου ρώτησε:
"Γιατί στο report σου το cashflow βγαίνει χαμηλότερο από το προβλεπόμενο?"
Φυσικά δυσκολεύτηκα να απαντήσω γιατί ήμουν μπουκωμένος. Μπλόκαρα λίγο προσπαθώντας να σκεφτώ την απάντηση και αν έπρεπε να συνεχίσω να μασάω, ή να καταπιώ έτσι όπως είναι για να κερδίσω χρόνο. Με λίγα λόγια, μου χάλασε την απόλαυση του θαυμάσιου σάντουιτς μου. Δεν πρόλαβα να απαντήσω γιατί φαίνεται πέρασε παραπάνω χρόνος από όσο ήταν διατεθειμένο το αφεντικό να περιμένει. Όταν είδε ότι η καθυστέρηση μου οφείλετε στην προσπάθεια μου να μασήσω και να καταπιώ την μπουκιά που είχα στο στόμα μου, μου είπε με ύφος απαξιωτικό:
''Άλλη φορά να μην μπουκώνεσαι τόσο ώστε να μην μπορείς να μιλήσεις', περίμενε λίγο μήπως είχα να προσθέσω τίποτα (δεν είχα) και μετά έφυγε.
Δεν κατάλαβα. Δηλαδή όταν τρώω πρέπει να παίρνω μικρές μπουκιές και να είμαι προετοιμασμένος να καταπιώ εν ριπή οφθαλμού σε περίπτωση που χρειαστεί να απαντήσω σε αιφνίδιες ερωτήσεις; Και αν το αφεντικό ήθελε να με ρωτήσει κάτι όταν εγώ ήμουν στην τουαλέτα, πάλι θα μπούκαρε μέσα;
Δύο ήταν οι λόγοι που δεν του απάντησα στην συμβουλή του για το μέγεθος των μπουκιών που πρέπει να παίρνω
Πρώτον, ήμουν ακόμα μπουκωμένος.
Δεύτερον, η ανεργία καλπάζει.
Τώρα όμως, που έχουν περάσει 4 ώρες από το συμβάν και είμαι στο σπίτι μου (το στόμα μου δεν είναι πια μπουκωμένο), μπορώ να απαντήσω με την ασφάλεια της ανωνυμίας, και έχοντας 4 ώρες να σκεφτώ το τέλειο comeback.
"ΡΕ ΔΕ ΜΑΣ ΓΑΜΑΣ ΚΑΙ ΕΣΎ!"
