Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς σηκώνεστε
από το κρεβάτι το πρωί, λίγο μετά το χτύπημα του ξυπνητηριού. Φτιάχνετε ένα
πρωινό με δημητριακά ή πίνετε καφέ, χαζεύετε λίγο στο διαδίκτυο τα αγαπημένα
σας, έγκυρα ειδησεογραφικά μπλόγκ (όπως το themazablog)
για να ενημερωθείτε γρήγορα και αξιόπιστα, και μετά ξεκινάτε για δουλεία.
Εγώ δεν λειτουργώ έτσι.
Βάζω το ξυπνητήρι μια ώρα
νωρίτερα από ότι θα το έβαζαν οι άλλοι, και πατάω snooze (αναβολή? παράταση?) ανά πέντε
λεπτά. Η διαδικασία του ξυπνήματος είναι μια πολύ προσωπική, ιδιαίτερη και
χρονοβόρα διαδικασία για εμένα. Δεν γίνετε από την μια στηγμή στην άλλη. Πρέπει να υπάρχει ένα μεταβατικό στάδιο, το οποίο διαρκεί από μισή έως μια ώρα. Το πρόβλημα με το snooze είναι ότι μερικές φορές το πατάω λάθος,
με αποτέλεσμα να κλείνει το ξυπνητήρι και να με παίρνει πάλι ο ύπνος.
Σας τυχαίνει όταν ξυπνάτε να θυμάστε
το όνειρο που είχατε δει πριν, αλλά μετά από λίγη ώρα να ξεχνάτε τι ακριβώς είχατε
δεί? Σε εμένα αυτή η έλλειψη μνήμης δεν περιορίζεται μόνο στα όνειρα, αλλά και στην
διαδικασία που ακολουθώ μέχρι να μπω στο αμάξι. Το μόνο που θυμάμαι πριν πιάσω το τιμόνι, είναι ότι έπλυνα
τα δόντια μου. Ποτέ δεν παίρνω πρωινό ή καφέ, και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω
φορέσει κάλτσες που δεν ταιριάζουν, όχι μόνο με τα υπόλοιπα ρούχα αλλά και μεταξύ τους.
Το ότι δεν πίνω καφέ, είναι επικίνδυνο
γιατί όση ώρα οδηγώ, είμαι σε μια
ονειρική κατάσταση όπου πολλά πράματα τα αντιλαμβάνομαι λάθος ή δεν τα αντιλαμβάνομαι καθόλου. Όπως σήμερα που άνοιξα
το ραδιόφωνο και έπεσα στη μέση μια συζήτησης στην εκπομπή των ‘Αδιάβροχων’. Η συζήτηση είχε θέμα την ‘εκτέλεση του Νίνο’.
Χάρηκα στην αρχή, γιατί δεν μου άρεσε
ποτέ ο Νίνο. Μετά στεναχωρήθηκα που χάρηκα με τον θάνατο του συνανθρώπου μου. Αλλά το
περίμενα να γίνει κάτι τέτοιο. Λίγα χρόνια πιο πριν, δεν είχαν ξαναδοκιμάσει να
τον εκτελέσουν και πυροβόλησαν το μαύρο jeep του, αλλά ο Νίνο την γλίτωσε επειδή ήταν ξαπλωμένος στο πίσω
κάθισμα και δεν καθόταν στην θέση του συνοδηγού όπως περίμεναν οι εκτελεστές? Άρχισα
να ψάχνω στα blogs να
δω τι ακριβώς είχε γίνει το βράδυ που μας πέρασε. Συμπέρανα ότι η είδηση πρέπει να είναι πολύ φρέσκια γιατί δεν έβρισκα καμία πληροφορία. Μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι μάλλον μίλαγαν για την
εκτέλεση κάποιου τραγουδιού που ερμήνευσε ο Νίνο.
Αργότερα προσπέρασα ένα λεωφορείο
που είχε την διαφήμιση μιας ταινίας στο πίσω μέρος του. Μου αρέσει ο κινηματογράφος
και η διαφήμιση τράβηξε την προσοχή μου. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν το Assassins Creed γιατί
η φάτσα του πρωταγωνιστή ήταν μέσα σε μια κουκούλα όπως του Ezio Auditore του
Ιταλού δολοφόνου στην Ιταλία την περίοδο της Αναγέννησης. Μόνο που η φάτσα έμοιαζε
στον Τομ Κρούζ και ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε βγει τέτοια ταινία. Μετά είδα
τον τίτλο. Το Πορτοκαλί Φάντασμα.
Μου θύμισε τον Λούις Μπουνιούελ, αλλά αποκλείετε να έβγαλαν σήκουελ του Φαντάσματος
της Ελευθερίας. Αυτό μπορούσα να το συμπεράνω και χωρίς να έχω πιει καφέ. Μετά
από κάνα δίλεπτο οδήγησης σε πλήρη σύγχυση, το λεωφορείο με ξαναπέρασε και διάβασα
καλύτερα τον τίτλο, ‘Πρωτόκολλο Φάντασμα’. Πάντως αν δείτε την αφίσα, θα δείτε ότι
κυριαρχεί το πορτοκαλί χρώμα. Ήταν ένα τίμιο λάθος. Ο τίτλος στα αγγλικά πάντως
ακούγεται καλύτερος.
Όσο για τον καφέ που πίνω όταν φτάσω
στο γραφείο… αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
