Όχι, δεν μπορείς

Φωτογράφος: Arkandel

Μανιτάρια

Ένας φίλος μου διηγήθηκε μια ιστορία που συνέβη στην παρέα του πριν μερικές μέρες. Αληθινή ιστορία.

Η παρέα του είχε πάει στο Άμστερνταμ. Όπως η πλειοψηφία των τουριστών στο Άμστερνταμ, αποφάσισαν να πειραματιστούν με τα διάφορα είδη τσιγάρων που διακινούνται ελεύθερα εκεί. Και όπως συμβαίνει συνήθως στις παρέες που πάνε στο Άμστερνταμ, υπήρχε και ένας που ήταν εναντίων αυτού του είδους ‘τσιγάρων’  και αρνείτο να πειραματιστεί.

Παρά τις πιέσεις των υπόλοιπων, ήταν ανένδοτος. Με τα πολλά όμως τον έπεισαν να δοκιμάσει μια μανιταρόπιτα. Θεώρησε τα μανιτάρια πιο φυσικά και υγιεινά για βρώση, και του κίνησαν την περιέργεια (ίσως να του άρεσαν τα στρουμφάκια όταν ήταν μικρός). Αφού τα έφαγε, των ρώταγαν οι άλλοι πως ένιωθε ή αν είχε παραισθήσεις. Αυτός, απογοητευμένος, απάντησε  ότι δεν είχε. Ένιωθε πολύ κανονικά παρά τις διάφορες ιστορίες είχε ακούσει για τα 'μαγικά' μανιτάρια.

Μετά όλοι μαζί αποφάσισαν να συνεχίσουν την βόλτα, αλλά αυτός είχε κουραστεί και τους είπε πως θέλει να γυρίσει στο ξενοδοχείο. Οι φίλοι του ένιωσαν λίγο άβολα να τον αφήσουν μόνο, αλλά τους καθησύχασε ότι ένιωθε πολύ καλά και φυσιολογικά. Για κάθε ενδεχόμενο του είπαν να τους πάρει στο κινητό αν αρχίσει να νιώθει παράξενα. Και εκεί χώρισαν οι δρόμοι τους.

Μετά από καμιά ώρα χτύπησε το κινητό τους. Ήταν ο φίλος που είχε φάει τα μανιτάρια. Οι άλλοι αμέσως ανησύχησαν, τον ρώτησαν αν είναι καλά. Όπως φοβόντουσαν, η απάντηση ήταν ‘όχι’. Πιο συγκεκριμένα, ο φίλος τους, τους είπε με ψιθυριστή φωνή ‘Παιδιά γίνεται χαμός εδώ...Εχει γεμίσει ο τόπος νάνους’. Θορυβημένοι του είπαν να μην κάνει τίποτα, και να τους περιμένει στο δωμάτιο. Του το είπαν όσο πιο καθησυχαστικά μπορούσαν και πήραν τον δρόμο της επιστροφής,

Όταν τους άφησε το ταξί στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου, είδαν ένα περιπολικό να απομακρύνετε από τον χώρο αλλά δεν έδωσαν σημασία. Όταν όμως βρήκαν το δωμάτιο του φίλου τους άδειο, και τον μάνατζερ του ξενοδοχείου στην εξώπορτα, άρχισαν να πανικοβάλλονται.

Για να μην τα πολυλογώ,  στο ξενοδοχείο εκείνη την ημέρα, όντως γινόταν ένα συνέδριο νάνων. Το χειρότερο όμως ήταν ότι ο φίλος τους, για να έχει αποδείξεις όταν γύρναγαν οι άλλοι ότι πράγματι ΄είχε γεμίσει ο τόπος νάνους' και δεν το είχε φανταστεί, είχε πιάσει έναν νάνο (μάλλον τον είχε βρει στο διάδρομο ή στο ασανσέρ) και τον είχε κλείσει στην ντουλάπα του ξενοδοχείου. 

 

Περικοπές

Ίσως έχετε δει την παρακάτω φωτογραφία. Είναι κλασσική.

Κλασσική, αλλά και ξεπερασμένη. Οι καιροί αλλάζουν. Τώρα με τις περικοπές, η κατάσταση έχει ως παρακάτω:

Η άμωμος σύλληψις του Στρος-Καν

Το περασμένο Σάββατο, αν κρίνω από τα facebook updates, οι περισσότεροι από εσάς είχατε επιδοθεί στο ευγενές άθλημα του καμακιού με στόχο τις θηλυκές απογραφείς. Και αναρωτιέμαι τι σκεφτόσασταν. Να σας απογράψουν ήθελαν, όχι να σας πηδήξουν.Αν κάποιος κατάφερε το αντίθετο, να το δηλώσει προσκομίζοντας screenshot (or it didn't happen!).

The wrath of Straus-Khaaaan!!!

Το ΔΝΤ όμως είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Ότι είχατε σκεφτεί για τις κοπέλες που σας έκαναν απογραφή, ο Στρος-Καν το έκανε πράξη με την καμαριέρα. Ο Στρος Καν, ο επικρατέστερος υποψήφιος για τη γαλλική προεδρία στις εκλογές του 2012 και επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ενώ διέμενε στο ξενοδοχείο Σοφιτέλ της Νέας Υόρκης, λίγο πριν επιστρέψει στο Παρίσι ύστερα από σειρά συνεδριάσεων που θα έκριναν την τύχη κρατών ολόκληρων, σκέφτηκε, 'δεν ρίχνω και μια στην καμαριέρα!'. Τόσο άγχος και πίεση. έπρεπε κάπου να ξεσκάσει. Βγήκε από το μπάνιο χωρίς το μπουρνούζι του, με την μαλαπέρδα του παραμάσχαλα, κλείδωσε την πόρτα και όρμισε στην καμαριέρα.  'Σταμάτα! Δεν έχω στρωσ' καν!', διαμαρτυρήθηκε (πάντα σύμφωνα με έγκυρα blogs), αλλά ο Δομίνικος την αγνόησε. Δεν του είχαν πει ότι δεν μπορεί να κάνει στις καμαριέρες αυτά που κάνει σε ολόκληρα έθνη. Δεν ήμουν εκεί, και οι λεπτομέρειες είναι του κεφαλιού μου. Τουλάχιστον, σε σχέση με τα άλλα μπλογκς, εγώ το παραδέχομαι. Επίσης εξασκούμαι στην αισθησιακή ειδησεογραφία γιατί ο ανταγωνισμός έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη. 

Ο Ντομινίκ Στρος Καν επρόκειτο να συναντηθεί την Κυριακή με την Άγγελα Μέρκελ στο Βερολίνο για να συζητήσουν για την κρίση χρέους στη ζώνη του ευρώ (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε η Άγγελα). Η συνάντηση ματαιώθηκε. Αυτή την στιγμή που τα γράφω αυτά, ο Στρος Καν για πρώτη φορά στην ζωή του κάνει 'χειρωνακτική' εργασία και μάλιστα ενώπιον ιατροδικαστή για να παρθεί δείγμα και να γίνει έλεγχος του γενετικού υλικού του. Ποίος κολυμπάει τώρα στα σκατά?

Βέβαια, όταν διάβασα σε γνωστό ειδησεογραφικό ιστότοπο τον τίτλο 'ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ: ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ', περίμενα κάτι πιο πικάντικο, κάτι σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει η ΣειρήναTV. Στο κάτω-κάτω, ολόκληρο Σοφιτέλ, δεν μπορεί να μην είχε κάμερες στα δωμάτια. Αλλά δυστυχώς, ο ιστότοπος μας είχε τάξει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι μόνες φωτογραφίες που είχε ήταν από το αεροδρόμιο και ο Στρος Καν ήταν ντυμένος. Να σημειωθεί ότι οι αεροσυνοδοί δεν πρόλαβαν να δεχτούν σεξουαλική επίθεση. Φωτογραφίες τις καμαριέρας δεν υπάρχουν (έψαξα). Άλλοι λένε ότι είναι σκουρόχρωμη, άλλοι λένε ότι είχε μεγάλα μεμέ, αλλά δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τίποτα. Θα πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό μέχρι να κυκλοφορήσει το sex-tape και να δούμε την 'σύλληψη' που πραγματικά μας ενδιαφέρει.

Από την άλλη, σκεφτείτε να είχε γίνει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Η καμαριέρα θα είχε συλληφθεί, τα ΜΑΤ θα είχαν σπάσει στο ξύλο τον υπάλληλο που ειδοποίησε την αστυνομία και θα είχε ζητηθεί συγνώμη από τον Στρος Καν. Ίσως και να θυσιάζαμε 10 παρθένες για να εξαγνιστούμε. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπά σκάνδαλο γύρω από το όνομα του Δομίνικου. Το 2007 μια δημοσιογράφος έκανα καταγγελία ότι το 2002 ο Δομίνικος είχε προσπαθήσει να την βιάσει .Το 2008 είχε κατηγορηθεί για δεσμό με υπάλληλο του, η οποία αργότερα απολύθηκε. Όμως κάτι βρομάει στην όλη υπόθεση. Τόσο βλάκας ήταν ο Δομίνικος και κλείδωσε την πόρτα, ρισκάροντας να κατηγορηθεί και για ομηρία. Και πως βρήκαν γεννητικό υλικό στην σουίτα, αφού η καμαριέρα την κοπάνησε πριν γίνει το 'κακό'. Μήπως πρόλαβε και το πιπίλισε? Και πως μπήκε στο δωμάτιο, αφού ο Δομίνικος δεν το είχε εκκενώσει ακόμα? Ο Στρος-Καν πριν κάτι μέρες είχε δημιουργήσει σκάνδαλο επειδή οδήγαγε μια Πόρσε, σίγουρα δεν είχε ανάγκη την καμαριέρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που φαβορί προεκλογικών εκστρατειών την πατάνε έτσι. Και ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά θεωρίες συνωμοσίας, αλλά το ότι είσαι παρανοϊκός, δεν σημαίνει ότι δεν σε παρακολουθούν κι'όλας.

Ένας ενδιαφέρων διάλογος που διάβασα στα ιντερνετς:

Α: Το να σοδομίσεις μια καμαριέρα είναι έγκλημα. Να σοδομίσεις 10 εκατομύρια έλληνες είναι στατιστικά.

Β: Μα νόμιζα ότι ο σοδομισμός αρέσει στους Έλληνες.

Α: Μόνο όταν το ζητάνε οι ίδιοι.

Β: Ποιος είπε ότι δεν το ζήτησαν?

Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας.

“Είχε την αίσθηση ότι ήξερε τι έμελλε να επακολουθήσει – ένα τερατώδες ξέσπασμα του βαλπουργιανού ρυθμού, στην κοσμική μουσική του οποίου θα βρίσκονταν συγκεντρωμένες όλες οι αρχέγονες, έσχατες χωροχρονικές δίνες που υπάρχουν πίσω απ’ όλους τους κόσμους της ύλης.”  - Τα όνειρα του σπιτιού της μάγισσας – Χ.Φ. Λαβκραφτ

Το παραπάνω απόσπασμα, μαζί με το υπόλοιπο κείμενο που απόκρυψα για να προστατέψω την ψυχική γαλήνη σας, το είχα αναγνώσει σε ηλικία 13 ετών. Δεν είχα πάει σχολείο εκείνη την ημέρα λόγω ασθένειας. Με πήρε ο ύπνος ενώ το διάβαζα, και τα όνειρα που είχα, επηρεασμένα προφανώς από το ανάγνωσμα και βεβαρημένα με τον πυρετό,  ήταν ιδιαίτερα σουρεαλιστικά και σίγουρα κάποιοι ψυχολόγοι θα ενδιαφέρονταν να τα αναλύσουν. Από τότε, όποτε βλέπω εφιάλτες, έρχεται στο μυαλό μου αυτή η ιστορία του Λάβκραφτ.



Πριν λίγα χρόνια, είχα νοσηλευτεί σε νοσοκομείο για μια επέμβαση ρουτίνας. Παρόλα αυτά, με είχαν τροφοδοτήσει με μεγάλη ποσότητα αναισθητικού και συν τοις άλλοις είχα κάνει το λάθος να διαβάσω το ‘Κάλεσμα του Κθούλου’ ενώ περίμενα να πάρω εξιτήριο. Όταν έφευγα οι γιατροί προειδοποίησαν εμένα και την Ήρα ότι μπορεί τα πρώτα βράδια να είχα ανήσυχο ύπνο, κυρίως λόγω παρενεργειών της νάρκωσης. Φυσικά κανείς μας δεν έδωσε σημασία κυρίως γιατί θέλαμε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα από εκεί. Μας περίμενε και η αδερφή μου παρκαρισμένη παράνομα από κάτω για να μας πάει σπίτι και δεν θέλαμε να την χρεώσουμε κλήση. Στο κάτω-κάτω (όπως έχετε ίσως διαβάσει εδώ και εδώ) ούτως ή άλλως  έχω ανήσυχο ύπνο.



Το βράδυ ξύπνησα επειδή δίψαγα στον ύπνο μου. Δυστυχώς, ποτέ δεν έχω ένα ποτήρι με νερό στο κομοδίνο μου επειδή φοβάμαι μην το χύσω καταλάθος πάνω στο iphone (το πρωί τηλέφωνο, το βράδυ ξυπνητήρι). Υπήρχε μόνο μια εναλλακτική και αυτή ήταν να ξυπνήσω την σύζυγο να πάει στην κουζίνα να μου φέρει ένα ποτήρι δροσερό νερό με δύο παγάκια. Και μην ακούω τις φεμινίστριες να παραπονιούνται γιατί μάλλον έχετε πρόβλημα με την βραχυπρόθεσμη μνήμη σας. Μόλις είχα βγει από χειρουργείο, υπό άλλες συνθήκες να είστε σίγουροι(-ες) ότι θα πήγαινα ο ίδιος (αλήθεια!).

Μισοκοιμισμένος ακόμα, σήκωσα το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και γύρισα προς το μέρος της, αλλά ποτέ δεν πρόλαβα να την ξυπνήσω γιατί μπροστά στην κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας στεκόταν ένα μεγάλο άσπρο σκυλί που με κοίταζε.


Διόρθωση. Ποτέ δεν πρόλαβα να ξυπνήσω την σύζυγο με τον τρόπο που ήθελα. Κατά τα άλλα την ξύπνησα μια χαρά προσπαθώντας να την προειδοποιήσω για την τρίτη παρουσία στο δωμάτιο. Όπως σε όλα τα όνειρα που έχω, έτσι και εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να σχηματίσω τις προτάσεις που είχα στο μυαλό μου (δεν με υπάκουε το στόμα μου, όπως θα έλεγε και ο Γιάννης). Το μόνο που κατάφερα να πω, σχεδόν ψιθυριστά ήταν κάτι που ακουγόταν σαν ‘Ξύπνα. Κάτι είναι στην πόρτα’.



Ήμουν πολύ μπερδεμένος, γιατί δεν ήμουν σίγουρος αν ονειρευόμουν ή όχι. Αν δεν ονειρευόμουν, γιατί δυσκολευόμουν να μιλήσω? Και γιατί υπήρχε ένα τεράστιο άσπρο σκυλί που έφτανε ως το χερούλι τις πόρτας? Αν όντως ονειρευόμουν, τότε το όνειρο ήταν πολύ ρεαλιστικό όσο αφορά την τοποθεσία και τις λεπτομέρειες του υπνοδωματίου μου, (εκτός από το σκυλί που είχε ένα σχεδόν διαβολικό βλέμμα).



Όταν ξανακοίταξα το άσπρο σκυλί, αυτό είχε μετατραπεί σε ένα άσπρο κοντομάνικο φανελάκι που θυμήθηκα ότι είχα αφήσει πάνω στο χερούλι τις πόρτας πριν κοιμηθώ. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν παρενέργειες της νάρκωσης των προηγούμενων ημερών και ξανα-ακούμπησα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Δυστυχώς όμως είχα ξεχάσει την σύζυγο. Δεν σκέφτηκα να της πω ότι όλα είναι εντάξει. Ή σύζυγος είχε ξύπνησε έχοντας ακούσει την φράση ‘Ξύπνα. Κάτι είναι στην πόρτα’ Και η πρώτη της κίνηση ήταν να στρέψει το βλέμμα της προς την κλειστή πόρτα της κρεβατοκάμαρας.

Η κλειστή πόρτα, εκείνη την στιγμή άρχισε να ανοίγει σιγά-σιγά. Πίσω από την πόρτα κάποιος ψιθύρισε ‘Νιιιιίκο...’



Τα χρειάστηκε άσχημα και στρίγκλισε. Αυτό που είχαμε ξεχάσει και οι δύο, και επίτηδες δεν ανέφερα προηγουμένως για να δημιουργήσω σασπένς (είχα αφήσει κάποια hints όμως για τους παρατηρητικούς αναγνώστες), ήταν ότι όταν μας έφερε η αδερφή μου στο σπίτι, αποφάσισε να διανυκτερεύσει στο σπίτι μας και ξάπλωσε στον καναπέ στο σαλόνι. Όταν με άκουσε να παραμιλάω στο ύπνο μου, ανησύχησε και σηκώθηκε από τον καναπέ και ήρθε στο υπνοδωμάτιο να δει αν είμαστε καλά. Όμως άνοιξε την πόρτα την χειρότερη στιγμή.



Ένιωσα μια ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν επιτέλους και κάποιος άλλος, εκτός από εμένα, τρομοκρατήθηκε από τα όνειρα μου.

Ας το παραδεχτούμε, όλοι το κάναμε αυτό.

Μου έστειλαν την φωτογραφία, και αρχικά σκέφτηκα ότι μου έκλεψαν τα προσωπικά δεδομένα. Ακόμα και ο καμπινές ίδιος είναι. Μετά όμως είδα ότι το παιδάκι κρατάει gameboy και ηρέμησα, σίγουρος ότι τα προσωπικά μου δεδομένα είναι ακόμα ασφαλή παρά το hackεμα του PlaystationNetwork. Στην εποχή μου είχαμε δεν είχαμε gameboy, αλλά κάτι πρωτόγονα handheld games που βασίζονταν στην 'Αρχή του Θεάτρου Σκιών'. Ήταν κάτι σαν interactive karagiozis.

Βέβαια που να τα ξέρει αυτά η σημερινή νεολαία. Όταν τους λέω ότι στον spectrum τα παιχνίδια έτρεχαν από κασέτα, δεν με πιστεύουν. Που να τους έλεγα ότι όταν πατάγαμε το play, έπρεπε να περιμένουμε μισή ώρα μέχρι να φορτώσουν. Συνήθως, τα βάζαμε να φορτώσουν, πηγαίναμε για μεσημεριανό και όταν γυρνάγαμε, αν όλα είχαν πάει καλά και δεν είχε δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα, μπορούσαμε να παίξουμε.

3η Σεπτεμβρίου

Αναφέρομαι στην όδο στην Αθήνα. Το κακό έχει παραγίνει εκεί με τις πόρνες εκεί.

Είχατε ενημερωθεί σχετικά εδώ και μετά εδώ.

Σήμερα που έτυχε να περάσω από εκεί, γινόταν το έλα να δεις. Δεν λέω, εργαζόμενα κορίτσια είναι, περνάμε και οικονομική κρίση, και σίγουρα ορισμένες είναι εκεί χωρίς την θέληση τους, αλλά δεν μπορείς να περπατήσεις πια σε αυτόν τον δρόμο και να μην σκοντάψεις πάνω σε μια.

Όταν πέρασα από εκεί ήταν 8 το πρωί. Ήμουν πεζός. Με την περιφερειακή μου όραση είδα μια σκουρόχρωμη κοπέλα να με πλησιάζει. Επειδή δεν ήθελα να έχω τίποτα παράξενες συζητήσεις, είμαι και ντροπαλό παιδί, επιτάχυνα το βήμα. Αλλά το ίδιο έκανε και η σκουρόχρωμη. Μάλιστα άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου και πανικοβλήθηκα. Είχε πιο μακριά πόδια και γρήγορα με έφτασε.

'Τι θες?' την ρώτησα πιο κοφτά από ότι θα ήθελα, και αμέσως κατάλαβα το λάθος μου.

'Πί-πα! Πί-πα! Πί-πα!', απάντησε. (Στις ηλίθιες ερωτήσεις, παίρνεις και ηλίθιες απαντήσεις).

'Τέτοια ώρα? Κοιμάται ακόμα!!!'

Ευτυχώς της φάνηκε αστείο και με άφησε να φύγω. Πάλι καλά, γιατί αν δεν έβρισκα καμία καλή απάντησε θα επαναλαμβάνει το sales pitch της, παίρνοντας με από πίσω (no pun intended) μέχρι να έφτανα στην εταιρεία.