The Guest (2014)

 

Ένα ωραίο θρίλερ που αλλάζει ταχύτητες σε 2-3 σημεία της διάρκειας του. Κυκλοφόρησε το 2014 στις αίθουσες και πάτωσε, αλλά έγινε καλτ όταν κυκλοφόρησε με μορφή streat στο Netflix και σε άλλες πλατφόρμες. Αγνώριστος ο Dan Stevens (ίσως τον έχετε δει στη σειρά Legion) κάνει τον 'ψυχοπαθή' που θα ήθελες να είχες φίλο. Σχεδόν είσαι με το μέρος του.

Ωραίο και απλό σενάριο, καλή ηθοποιία και ψαγμένο καστ, καλή μουσική επένδυση, με σκηνές που δεν περιμένεις και εξέλιξη που σε ξαφνιάζει. Τίμια ταινία. Την συνιστώ.

Bloody Hell (2020)

 Μια ταινία για την οποία άκουσα καλά λόγια στο διαδίκτυο ύστερα από την προβολή της σε streaming festival λογω Κορονοιού. Άγνωστοι για εμένα συντελεστές, την είδα χωρίς να ξέρω τίποτα περισσότερο πέρα από το τίτλο της. Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ και αυτό κάνει κάπως δύσκολη την περιγραφή της, καταφέρνει να συνδυάσει 2 κινηματογραφικά είδη με επιτυχία και να θυμίσει παλιό καλό Ταραντίνο, ειδικά στην αρχή αλλά και το True Romance με το σεναριακό εύρημα της 'συνείδησης'. Εντύπωση μου έκανε που μια Αμερικάνικη ταινία, με Αυστραλό σκηνοθέτη λαμβάνει χώρα κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της στην... Φινλανδία. Αρκετά καλές σκηνές δράσης και βιας, ανατροπές και αρκετό χιούμορ - η σκηνή που κάνει μονόζυγο και εκπλήσσεται ευχάριστα με την μείωση 'βάρους' του με έκανε να γελάσω ειδικά ύστερα από το σοκ της απότομης 'δίαιτας' του. Γενικώς ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για B-movie.

Συγκρότημα

 Πριν αρκετά χρόνια. Διακοπές στην Πάρο. Με δύο φίλους. Μπακούρια.
Πίναμε μπύρες, βράδυ. Δεν είχαμε όρεξη. Δεν μιλάγαμε πολύ.
Απέναντι δύο κοριτσάκια. Μας κοίταγαν. Δεν δίναμε σημασία. Κάτι είπαν μεταξύ τους. Σηκώθηκε η μια και μας πλησίασε.
"Σας ξέρω από κάπου;", μας ρώτησε αμήχανα.
Καταλάβαμε ότι ήθελε να ανοίξει συζήτηση. Κάποιος από εμάς, θέλοντας να κάνει πλάκα απαντάει: "Ίσως.. Είμαστε συγκρότημα".
Οι υπόλοιποι ξαφνιαστήκαμε. Δεν σκεφτήκαμε καν να γελάσουμε. Παραμείναμε ανέκφραστοι.
Αλλά το πρόσωπο της κοπέλας έλαμπε πια.
Παίρνει βαθιά αναπνοή. Χαμογελάει. 
"Α ναι; Ποίο συγκρότημα!".
Σχεδόν το φώναξε.
"Οι Beasty Boys", απάντησε κάποιος ξερά και βαριεστημένα.
"Αααα! Σας ξέρω! Μισό λεπτό να το πω στην φίλη μου!".
Φεύγει χοροπηδώντας.
Κάθετε στο τραπέζι της φίλης της. Αρχίζει να μιλάει. Η φίλη της ξεκαρδίστηκε. Της λέει κάτι. Η κοπέλα κοκκίνισε.
Δεν μας ξαναμίλησε.
Φύγαμε μόνοι μας, αλλά μας έμεινε η ιστορία.

Why Don't You Just Die (2018)

 

Ένα action crime-thriler που ήρθε από το πουθενά. Βασικά από την Ρωσία, σκηνοθεσία Κίριλ Σοκολοφ. Θα το χαρακτήριζα σαν apartment western, ή σαν Evil Dead αλλά crime αντί για horror.

Σενάριο που θυμίζει αδερφούς παλιές ταινίες των Κοέν ή Ταραντίνο, πολύ αίμα και σχεδόν slapstick βία. Ταινία που δεν ντρέπεται να παραδεχτεί τις δυτικές επιρροές της (ο πρωταγωνιστής φοράει μπλούζα με το σήμα του Batman για κάποιο λόγο). Ταινία που αποφεύγει το κοινωνικό σχόλιο (ή μήπως όχι;), και συγκεντρώνεται στην λιτοδίαιτη υπόθεση, στα αλλεπάλληλα plot twists και εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Όταν βλέπω τέτοιες ταινίες (πχ Ιστορίες για Αγρίους (Wild Tales) που καταφέρνουν τόσα πολλά με τόσο μικρό λίγο budget, πάντα σκέφτομαι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι αντίστοιχο.