Στο στενό κάτω από τα γραφεία της
εταιρείας που εργάζομαι, στα Εξάρχεια, υπάρχει ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει
μαλακίες. Μαλακίες όπως χαζοαφίσες, ηλίθια νεανικά ρολόγια τοίχου, ρούχα, μέχρι
και εσώρουχα. Κάθε μέρα περνάω έξω από το μαγαζάκι ενώ πηγαίνω στην δουλεία,
και πάλι όταν σχολάω. Μια φορά είχα μπει μέσα μόνο, πριν κάτι χρόνια για να
αγοράσω λαμπάκια για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εντύπωση μου έκανε ότι δεν είχα
δει κανέναν να άλλο να μπαίνει μέσα στο μαγαζί αλλά ποιος πάει να αγοράσει εσώρουχα
από τις 8 το πρωί;
Προφανώς την ίδια απορία είχε και
το αφεντικό. Σήμερα μπήκε στο γραφείο ιδιαίτερα προβληματισμένος. Προφανώς δεν άντεχε
άλλο και μας εξέφρασε την απορία του σχετικά με το μαγαζάκι. Μας είπε πως είναι
δυνατόν να επιβιώνει αυτό το μαγαζί τόσα χρόνια, και ειδικότερα φέτος, σε μια τόσο
δύσκολη οικονομική περίοδο χωρίς να έχει δει κανείς να μπαίνουν πελάτες. Οι συνάδελφοι,
προβληματισμένοι και αυτοί, δεν είχαν την απάντηση. Οπότε το αφεντικό έδωσε μόνος
του την λύση.
‘Για να μην έχει κλείσει το μαγαζάκι ακόμα, μάλλον πουλάνε ναρκωτικά'.
Οι συνάδελφοι στην αρχή σοκαρίστηκαν,
αλλά μετά αμέσως έγνεψαν συγκαταβατικά, σαν επιτέλους να βρήκαν την λύση του πολυετούς
μυστηρίου.
Αυτό που δεν κατάλαβαν είναι ότι
με την ίδια λογική και αυτοί στο μαγαζάκι το ίδιο θα λένε και για εμάς. Στο κάτω-κάτω,
δεν βλέπουν να κάνουμε κανένα τεχνικό έργο στην γειτονία, άρα ο μόνος λόγος που
δεν έχει κλείσει η εταιρεία είναι επειδή πουλάμε ναρκωτικά.
Μου αρέσουν αυτές οι μικρές
καθημερινές δόσεις ειρωνείας.
