Μετά από το θερινό διάλειμμα επιστρέφω στο βλόγιο με δύο μικρές αλλά αληθινές ιστορίες. Το πρωί ενώ πήγαινα στο αμάξι μου, είδα το εξής παράλογο περιστατικό. Αν και άργισα να καταλάβω τον παραλογισμό, είμαι σίγουρος ότι αυτός που τον έπραξε, όταν το καταλάβει, τότε θα είναι πολύ αργά.
Αυτό που είδα, ήταν μια γειτόνισσα, να βγαίνει από το σπίτι της (μονοκατοικία) να κλειδώνει την πόρτα της, να ανοίγει το κουτί της ΔΕΗ, και να βάζει τα κλειδιά της εκεί μέσα. Αυτό. Δεν το σχολιάζω παραπάνω. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Το δεύτερο περιστατικό που είδα, ήταν πιο εύθυμο. Όταν επιβιβάστηκα στο μετρό, στην θέση απέναντι μου ήταν ένα ζευγάρι και ο άνδρας μίλαγε αρκετά δυνατά. Αν και δεν ήθελα, δεν μπορούσα παρά να ακούσω τι έλεγε. Ζαχάρωνε την γκόμενα, λέγοντας της, τις πιο άθλιες ατάκες που έχω ακούσει ποτέ μου. Ατάκες όπως 'έλα μωρό μου, θέλω να είμαστε συνέχεια μαζί και κάνουμε πράματα', 'θέλω να σε πάω εδώ' και 'θέλω να σε πάω εκεί'. Όχι μόνο έλεγε μαλακίες, αλλά είχε και αυτή την φωνή που παίρνουν οι περισσότεροι όταν μιλάνε με γκόμενα στο τηλέφωνο. Ρίχνουν μερικές οκτάβες το τόνο τους, και τραβάνε σε διάρκεια μερικές στρατηγικές συλλαβές (δηλαδή έεεεελα μωροοοοό μου) και είναι σαν να νιαουρίζουν. Είχα αρχίσει να ντρέπομαι για το ανδρικό φύλο, μέχρι που είδα ότι πίσω του ήταν 3 μαθητές/φοιτητές που τον είχαν πάρει πρέφα, και δύο από αυτούς έκαναν παντομίμα ότι έπαιζαν βιολί πάνω από το κεφάλι του. Αυτός δεν είδε τίποτα, αλλά εμένα με έπιασε νευρικό γέλιο. Μάλλον νόμισε ότι γέλαγα με αυτόν (στην ουσία δίκιο είχε) και σταμάτησε τα σορόπια.
Ελπίζω η επόμενη ανάρτηση να γίνει πάλι σύντομα, πριν την χρεοκοπία, γιατί υπάρχει κίνδυνος (όπως μου λέει η Ήρα) ότι αν χρεοκοπήσουμε, να μην έχουμε και ίντερνετ. Η αποκάλυψη έρχεται, κύριοι.
