Μου διηγήθηκαν την παρακάτω ιστορία. Εγγυώμαι ότι είναι αληθινή. Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί.
Ο Γιάννης ήθελε να νοικιάσει ένα νέο σπίτι. Βρήκε ένα διαμέρισμα, τα κανόνισε με την (ηλικιωμένη) σπιτονοικοκυρά που έμενα στον πιο κάτω όροφο και ήταν όλοι ικανοποιημένη. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο σκύλος που είχε ο Γιάννης. Ήταν πολύ μεγάλος και η σπιτονοικοκυρά, που είχε γάτα, δεν ήθελε το σκύλο για να μην της φοβίζει την γάτα (και για να μην γαβγίζει προφανώς). Ο Γιάννης δεν είχε πρόβλημα, ούτως ή άλλως θα τον έδινε τον σκύλο σύντομα. Είχαν μάλιστα συμφωνήσει να τον έχει στο πίσω μέρος του κήπου, δεμένο, μέχρι να τον δώσει.
Δυστυχώς, μια μέρα που κατέβηκε ο Γιάννης να ταΐσει τον σκύλο, λίγες μέρες πριν τον δώσει, συνάντησε ένα άσχημο θέαμα. Μπροστά στο σκύλο, βρισκόταν το πτώμα της γάτας της σπιτονοικοκυράς του.
Φρίκαρε ο Γιάννης. Όταν ξεπέρασε το σοκ, πήρε το πτώμα της γάτας, έτρεξε στο σπίτι του, την έπλυνε όσο μπορούσε πιο πολύ να φύγουν τα χώματα, το στέγνωσε και το βράδυ κατέβηκε στο κήπο και υπό την κάλυψη της νύχτας πέταξε το πτώμα της γάτας στο μπαλκόνι της σπιτονοικοκυράς.
Την επόμενη μέρα, όπως έφευγε για να πάει στην δουλεία, συναντάει την σπιτονοικοκυρά του στο διάδρομο. Την καλημέρισε όσο μπορούσε πιο αδιάφορα, αλλά η σπιτονοικοκυρά ήταν σε κατάσταση πανικού. ‘Γιάννη μου, Γιάννη μου!’ του είπε, ‘Είμαι πολύ ταραγμένη. Φώναξα παπά για ευχέλαιο!’, την ρώτησε γιατί. Η απάντηση δεν ήταν αυτή που περίμενε…
«Πέθανε χτες η γάτα μου, και εγώ την έθαψα στο κήπο. Και σήμερα το πρωί βρήκα το πτώμα της στο μπαλκόνι μου!»
