Ο Μανόλης ο λοχίας

Άργησα να πάω στρατό. Όταν πήγα ήμουν ήδη 25 χρονών σε αντίθεση με τους περισσότερους που ήταν 18. Αυτό ήταν πρόβλημα.

Ήθελα η θητεία μου να περάσει όσο γίνεται πιο ήρεμα. Μου άρεσε όταν είχα ελεύθερο χρόνο να διαβάζω κανένα fantasy βιβλίο, στις εξόδους μου να κάθομαι σε κανένα νετ καφέ και να χαζεύω στο δίκτυο και τα βράδια να κοιμάμαι όσο πιο νωρίς μπορούσα και να ξυπνάω όσο πιο αργά γινόταν. Φυσικά οι άλλοι είχαν εντελώς διαφορετικές απόψεις. Στο ελεύθερο χρόνο τους θελαν να φωνάζουν και να ρίχνουν φάπες ο ένας στον άλλο. Τα βράδια θελαν να κοιμηθούν όσο πιο αργά μπορούσαν ή ακόμα καλύτερα να την κάνουν σκαστοί για να πάνε σε κανένα κλαμπ (Που; Στην Λήμνο! Έλα Χρηστέ και Παναγιά). Στις αρχές όταν με έβλεπαν να διαβάζω το Game of Thrones τους ερέθιζε. «Γιατί διαβάζεις βιβλία;» με ρωτούσαν στην αρχή. Και αργότερα δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το διάβαζα στα αγγλικά. «Και καταλαβαίνεις αυτά που διαβάζεις;». Αυτή ήταν ίσως και η πιο ηλίθια ερώτηση που έχω ακούσει ποτέ.

Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Για τον λοχία τον Μανόλη ήθελα να σας μιλήσω. Ο Μανόλης ήταν και αυτός συνομήλικος μου, αλλά είχε το πλεονέκτημα ότι τον έκαναν λοχία όταν καταταχτήκαμε. Το πιο εκνευριστικό πάνω του, ήταν το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Το είχε συνέχεια. Ένα χαμόγελο ειρωνικό. Σαν να ξέρει κάτι για σένα και να το κρύβει. Ή σαν να θέλει να πει ότι του έχουν έρθει όλα τέλεια στη ζωή για αυτό και χαμογελάει. Μέσα μου το είχα ονομάσει “Shit eating grin”, γιατί ήμουν σίγουρος ότι ακόμα και αν τον έβαζαν να φάει σκατά, αυτό το χαμόγελο θα είχε. Γούσταρε την θητεία αυτός. Είχε το πάνω χέρι βλέπεται. Ήταν λοχίας και όλοι τον έγλυφαν για να μην τους βάζει σε αγγαρείες ή για να τους βάζει σκοπιές σε εύκολα νούμερα. Είχε αποκτήσει μια μικρή εξουσία στον θάλαμο για τον λόγο αυτό και προφανώς το απολάμβανε. Το έπαιζε πολυάσχολος και όταν τον ρωτάγαμε τι νούμερο ήμασταν για να ξέρουμε εκ των προτέρων (πριν τα αναρτήσει) μας το έπαιζε ιστορία. Είχα υποπτευθεί ότι δεν μας τα έλεγε για να μπορεί να κάνει αλλαγές και να βολεύει τους «φίλους» του ή για να αποκτάει πατήματα. Όταν τον ρώταγα, μου έλεγε πάντα, στα αγγλικά, «We shall see!» ενώ ταυτόχρονα είχε και αυτό το χαμόγελο. Και ήταν παράξενο να ακούς αυτήν την λονδρέζικη φράση από το στόμα του. Δεν ξέρω από πού την άκουσε και την έκλεψε, αγγλικά δεν πρέπει να ήξερε καλά, ότι είχε μάθει από τις χολιγουντιανές ταινίες. Όταν τον άκουγα να το λέω, ήταν σαν να έβλεπα έναν βλάχο να φοράει παπιγιόν.

Η κοπέλα του, μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε, σπούδαζε σε κάποια αστυνομική σχολή. Πρέπει να είχε κάποιο σύμπλεγμα εξουσίας. Θα γινόταν αστυνομικίνα αυτή, αυτός έγινε Λοχίας και προσπαθούσε να μέσω της παροδικής εξουσίας που απέκτησε να … δεν ξέρω, αν ήμουν ψυχολόγος κάποιο ψυχολογικό κόμπλεξ θα έβρισκα ότι ικανοποιούσε.

Ακόμα και τώρα θυμάμαι διάφορους διάλογους που είχα ακούσει με τον Μανόλη και διάφορους φαντάρους. Δεν θυμάμαι που έγιναν ή ποιοι ήταν οι άλλοι που του μίλαγαν, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήγαινε ο διάλογος. Όπως θα δείτε δεν ήταν και δύσκολος να τον απομνημονεύσω.

«Μανόλη, ο Κώστας δεν έχει πρόβλημα, μπορούμε να αλλάξουμε νούμερα μεταξύ μας;»

«We shall see…”

«Μανόλη αύριο θέλω να δω ποδόσφαιρο, γίνεται να μη με βάλεις υπηρεσία σήμερα;»

«We shall see…»

«Μανόλη, αύριο έχω γενέθλια, μπορώ να έχω έξοδο;»

«We shall see…»

Κανείς δεν τον πήγαινε. Αλλά όλοι του έκαναν τα γλυκά μάτια και πήγαιναν με τα νερά του, μπας και γλιτώσουν καμία αγγαρεία. Όσο για εμένα, μετά από μια δύο φορές, είχα πάψει να ασχολούμαι. Μπορεί, εν τέλει, να του το ζητούσα να μου έκανε την διευκόλυνση. Αλλά ήταν σαν να κάνεις συμφωνία με τον διάβολο. Αλλά δεν ήταν αυτό το χειρότερο. Ήταν θα άκουγα αυτή τη φράση.

Μέχρι που απολύθηκα. Έχω αρκετές ωραίες και αστείες ιστορίες να διηγηθώ από αυτό το διάστημα, αλλά όχι τόσες όσες τα βιβλία που διάβασα.

Πέντε χρόνια μετά, ένα πρωί, είχα αργήσει να πάω στην δουλεία και αυτό γιατί δεν έβρισκα θέση να παρκάρω. Με το που βγαίνω από το αμάξι και κλείνω την πόρτα, ακούει μια φωνή να φωνάζει το όνομα μου. Κατάλαβα ποιος ήταν από το χαμόγελο του. Το επίθετο του, ακόμη και τώρα δεν το θυμάμαι. Μια κοίταγε το αμάξι, μια εμένα. Άρχισε να μου μιλάει εγκάρδια. Σαν να έβλεπε έναν παλιό του φίλο. Εγώ τον κοιτούσα με βαριεστημένο ύφος, αλλά ή δεν το κατάλαβε ή δεν τον ένοιαζε. Δεν τον είχα ρωτήσει, ήθελα να ξεμπερδεύω για να μην αργήσω περισσότερο στο γραφείο, αλλά παρόλα αυτά θεώρησε σκόπιμο να με ενημερώσει για την πορεία της ζωής του. Δεν θυμάμαι τι μου έλεγε, πέρα από το ότι παντρεύτηκε και ότι δούλευε σε κάποιο ασφαλιστικό γραφείο.

«Μισό λεπτό Νίκο!». Κατάλαβε ότι η συζήτηση δεν είχε πολύ χρόνο ζωής ακόμα (και εγώ κατάλαβα ότι τώρα θα εξηγηθεί ο λόγος του τόσο εγκάρδιου χαιρετισμού. Ο μικρός μονόλογος του, τώρα θα κορυφωθεί σε μια ύστατη προσπάθεια να… τι; Ποιο είναι το end game του;
«Να σου δώσω την κάρτα μου! Αν σε ενδιαφέρει κάποια πολύ φθηνή ασφάλεια να με πάρεις τηλέφωνο!»

Αχα! Έπρεπε να το περιμένω.

«We shall see…», του απαντάω ενώ ταυτόχρονα τσαλάκωσα και πέταξα την κάρτα του χωρίς να το κρύψω.

Και για πρώτη φορά κατάφερα να μιμηθώ στην εντέλεια το γαμημένο χαμόγελό του.

Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τελικός Απολογισμός

Θα θυμάμαι το φετινό φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας 2014» πρώτιστος για τα προβλήματα του και μετά για τις ταινίες του. Όπως και τα προηγούμενα φεστιβάλ της ίδιας διοργάνωσης δηλαδή. Ας δούμε όμως μια γρήγορη κριτική για τις ταινίες που παρακολούθησα.

Η βαθμολογία αντιγράφει την κλίμακα ρίχτερ. Το 10 από το 9 απέχει πολύ περισσότερο από όσο το 9 από το 8 για παράδειγμα, και πάει λέγοντας.
10 = Δεν ξέρω καμία ταινία που να παίρνει 10. Ίσως βγει στο μέλλον.

9 = Ταινία που θα ξανάβλεπα αμέσως μετά από μικρό διάλειμμα για να πάω τουαλέτα

8 = Ταινία που θα έβλεπα ξανά

7 = Μια καλή ταινία που θα σύστηνα στους περισσότερους

6 = Μια καλή ταινία που θα σύστηνα στους φαν του είδους

5 = Μια  μέτρια ταινία που θα σύστηνα σε αυτούς που βλέπουν ότι να ‘ναι

4 = Μια κακή ταινία που θα σύστηνα σε όσους γουστάρουν να βλέπουν κακές ταινίες του συγκεκριμένου στυλ

3 = Μια κακή ταινία που θα σύστηνα σε κάποιον που δεν γουστάρω

2 = Μια κακή ταινία που δεν θα σύστηνα ούτε στον εχθρό μου

1 = Μια κακή ταινία που δεν θέλω να γράψω κάτι παραπάνω για αυτήν

Starred Up / Γροθιές στους τοίχους

Η πρώτη ταινία του φεστιβάλ. Αρκετά καλή και ωμή ταινία με θέμα τις φυλακής. Ρεαλιστική, βίαιη αλλά και χωρίς ιδιαίτερο νόημα.

6/10

The grand seduction / Ο αξέχαστος Μήνας

Παιζόταν την ίδια μέρα με το Ιστορίες για Αγρίους. Αναγκάστηκα να την κατεβάσω από το ιντερνετ. Ήταν πολύ καλή, down to earth, low budget ταινία. Θυμίζει τους “Λωτοφάγους” αλλά είναι πολύ καλύτερη. Χωρίς να είναι φαρσοκωμωδία, γέλαγα όλη την ώρα.

7/10

Wild Tales / Relatos Salvajes / Ιστορίες για αγρίους

Μάλλον η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ. 5 μικρές βίαιες και ξεκαρδιστικές ιστορίες. Γέλαγα μετά δακρύων. Παίζει και ο Ρικάρντο Νταρίν (από το 9 Βασίλισσες [ταινία που έχω δει πάνω από 5 φορές], Το μυστικό στα μάτια τους κτλ κτλ).

9/10

The Βabadook / O Μπαμπούλας

Νόμιζα ότι έβλεπα μια μέτρια ταινία τρόμου, μέχρι που κατάλαβα την αλληγορία. Τελικά ήταν καλύτερη από ότι περίμενα

6/10

Dead Snow 2

Δυστυχώς δεν μπόρεσα να την δω γιατί παιζόταν την ίδια ώρα με τον Μπαμπούλα. Την έχω κατεβάσει αλλά δεν την έχω δει ούτε από το σπίτι ακόμα. Αφού όμως είναι συνέχεια του Dead Snow που μου άρεσει, έχει πάλι Ναζί Ζόμπι και αυτήν την φορά έχει και κομουνιστές Ζόμπι, δεν περιμένω τίποτα λιγότερο από ένα…

6/10

Coherence

Ούτε αυτή μπορούσα να δω γιατί παιζόταν ταυτόχρονα με μια άλλη. Την κατέβασα όμως, και ευτυχώς την είδα. Πάρα πολύ καλή sci/fi / twilight zone ταινία που θέλει μυαλό για να καταλάβεις τι γίνεται ακριβώς. Μου άρεσε ιδιαίτερα

7/10

Η μαφία σκοτώνει μόνο το καλοκαίρι.

Γλυκόπικρη κωμωδία που λαμβάνει χώρα σε δύο χρονικές περιόδους, τη δεκαετία του 70 και τώρα, με την μαφία να υπάρχει στο background. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους. Η δεύτερη καλύτερη ταινία του φεστιβάλ που είδα.

8/10

Οχυρό Τίλντεν

Βασανίστικα

2/10

It follows / Σου ‘ρχεται

Creepy ταινία τρόμου. Πολύ καλή αρχή, ενδιαφέρον horror premise, ξεφούσκωσε γρήγορα δυστυχώς και δεν κατέληξε πουθενά.

4/10

Manos Sucias / Βρομικα Χέρια

Του Σπαϊκ Λη. Ναρκωτικά στην Κολομβία και απλή άνθρωποι που γίνονται κτήνη για να επιβιώσουν. Δεν ήταν άσχημη. Αλλά δεν είναι και για mainstream κοινό. Χωρίς ηθοποιούς επαγγελματίες, αλλά απλούς κολομβιανούς ανθρώπους που έπαιζαν για πρώτη φορά σε ταινία, και έπαιζαν πολύ πείστηκα.

6/10

The Heart Machine

Παράξενη και ιδιαίτερη ταινία για τις σχέσεις στην εποχή του internet. Καλή προσπάθεια. Δεν μετάνιωσα που την είδα. Αλλά δεν την ξαναβλέπω. Ωραίο τέλος.

5/10

‘71

Ταινία για Μπελφαστ. Λόγω προβλημάτων της διοργάνωσης δεν είδα το τέλος. Μαλάκες. Και ήταν καλή ως εκεί που είδα. Δεν νομίζω να με απογοητεύσει το τελευταίο μισάωρο που έχασα

6/10

When animals dream.

Από τον σκηνοθέτη του ‘Let the right one in’. Δεν μου άρεσε καμία ταινία του. Αυτή που είδα τώρα ήταν μια άνιση ταινία με λυκάνθρωπους. Καλή σκηνοθεσία, τοπία και φωτογραφία, αλλά από υπόθεση τίποτα το ιδιαίτερο. Δείτε καλύτερα (ξανά) το An American werewolf in London.

4/10

Miracle Mile

Από της αγαπημένες 80ς ταινίες. Ειδικά αν δεν ξέρετε τι πρόκειται να δείτε…από αλλού το ξεκινάει και αλλού το καταλήγει.

7/10

The Canal

Μια μαλακία ταινία τρόμου που προσποιείται ότι έχει plot twist και τελικά δεν έχει. Γίνεται αυτό που νόμιζες ότι γίνετε.

4/10

The Ρover

Αργή και δύσκολη ταινία. Δύσκολο να αρέσει σε πολλούς. Κάτι σαν αρτίστικ Μαντ Μαξ. Εμένα που μου αρέσει το post-apocalyptic, fall out, wasteland, κτλ, μου άρεσε.

6/10

Blind

Παράξενη ταινία. Αλλιώς την περίμενα. Ίσως επηρεασμένος από το Blindness. Δεν ήταν άσχημη

5/10

The Ιnfite Μan

Αν και αφορά τα time travel paradoxes, αγαπημένη μου θεματολογία, κατάφερε να με απογοητεύσει και να με κουράσει. Παρόλα αυτά το σενάριο ήταν αρκετά έξυπνο.

4/10

What we do in the shadows

Mockumentary με βρικόλακες. Πολύ γέλιο. Συν-σκηνοθετημένο από τον ένα πρωταγωνιστή του Flight of the Conchords. Θέλω να την ξαναδώ σύντομα με παρέα και μπίρες

8/10

Life after Beth / Η Αμπέθαντη

Μην σας ξεγελάσει ο τίτλος. Δεν είναι τόσο αστεία αυτή η rom-zom-com. Δείτε το Shaun of the Dead καλύτερα.

3/10

Πέρα από το '71 που είδα μισό, το Coherence και το Grandseduction που έπεφταν οι προβολές ίδια ώρα με άλλες ταινίες δεν κατάφερα να δω και τα:
This final hours - almost post apocalyptic movie. Δεν ήρθε ποτέ η κόπια στο φεστιβαλ
The drop - παιζόταν ίδια ώρα με άλλη ταινία
The mule - είχα μια υποχρέωση
Gone Girl - του David Fincher. Είχαν εξαντληθεί τα εισιτήρια
Θα τις κατεβάσω όμως και θα επανορθώσω.