Ήρθε ένα φοιτητής σήμερα και ζήτησε τον Γιάννη, τον Προσωπάρχη,
ο οποίος κάθετε δίπλα μου. Ο φοιτητής ήταν
αξύριστος, με πλήρη γενειάδα και μαλλιά ακούρευτα όπως τα είχαν οι Oasis στα τέλη του 90. Επίσης ήταν πολύ
ντροπαλός και μίλαγε σχεδόν ψιθυριστά. Ευτυχώς καθόμουν δίπλα στον Προσωπάρχη
και άκουγα αρκετά καλά.
Έδωσε ένα χαρτί στον Γιάννη, τον προσωπάρχη, και του είπε ότι τον έστειλε ο κύριος
Παρασκευάς (το αφεντικό μας) και του είπε
να βρει τον Γιάννη. Το χαρτί πιστοποιούσε ότι ήταν φοιτητής και φοιτούσε στην
σχολή που είπε στον Γιάννη.
Ο Γιάννης είχε πλήρη άγνοια για το θέμα.
”Πρόκειται για πρόσληψη;” τον ρώτησε ο
Γιάννης.
”Δεν ξέρω…”, ψιθύρισε ο φοιτητής.
”Είναι μήπως για την πρακτική σου; Για αυτό μου έφερε το πιστοποιητικό της σχολής;”
”Δεν ξέρω… Έτσι μου είπε ο κύριος Παρασκευάς”
“Μαθητεία; Μήπως είναι μαθητεία; Σου λέει κάτι αυτό; Είναι διαφορετικό
από την πρακτική αυτό”, επέμενε ο Γιάννης.
“Εεεμ δεν… Αυτό το χαρτί μου είπε να φέρω…”
”Δε σου είπε τι ακριβώς θα κάνεις;”
“Όχι… μου είπε μόνο να σας φέρω αυτό το χαρτί.”, ξαναψιθύρισε.
Ο Γιάννης είχε μπλέξει. Δεν μπορούσε να πάρει τηλέφωνο τον
κ. Παρασκευά γιατί βρισκόταν στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να ρωτήσει πιο πολλές λεπτομέρειες
τον φοιτητή, γιατί δεν ήξερε πια ακριβώς είναι η σχέση του με τον κ. Παρασκευά.
Το μόνο όπλο του που είχε ήταν ότι σε μια παρόμοια πρόσληψη για πρακτική, ο
φοιτητής ήταν με τους σχεδιαστές και βοηθούσε, και πιο πολύ κοιτούσε τα σχέδια
που έκαναν για να αποκτά εμπειρία.
“Πιο παλιά είχαμε κάτι φοιτητές που έκαναν την πρακτική τους
και ήταν στο γραφείο με τους σχεδιαστές και έβλεπαν όταν έκαναν τα σχέδια. Κάτι
τέτοιο θέλεις;”
Αφού το σκέφτηκε λίγο, ο φοιτητής απάντησε με σιγουριά, χωρίς να ψιθυρίζει πια,
«Ναι! Μου αρέσει να… Θέλω να βλέπω!»
Δυστυχώς η απάντηση που έδωσε και ο τρόπος
που την είπε, του χάρισαν το παρατσούκλι, «Ο ματάκιας»
