Είναι άσχημο να θες να φας και να μην σε αφήνουν. Ακούστε
μια ιστορία.
Ο Γιάννης είναι φίλος μου. Λιγουρεύεται εύκολα. Του αρέσουν
τα γλυκά και τα αλλαντικά. Το πρόβλημα είναι ότι είναι γεματούλης και ότι
παντρεύτηκε πρόσφατα. Η γυναίκα του δεν τον αφήνει να ικανοποιεί της ορέξεις
του. Τις διατροφικές ορέξεις του.
Για να φάει γλυκάκι ή λουκανικάκι πρέπει να καταστρώσει ολόκληρο
σχέδιο. Πρέπει να της αποσπάσει την προσοχή και όταν δεν κοιτάει να βάλει στο
στόμα του ότι μπορέσει. Άπαξ και μπει στο στόμα, είναι safe. Αλλά η γυναίκα του είναι πονηρή
και το ίδιο κόλπο (πχ Τι είναι αυτό πίσω σου; Βλέπω καλά; Μια μαϊμού που κάνει τις
δουλείες του σπιτιού;) δεν πιάνει πάνω από μια φορά. Τον τελευταίο καιρό δεν
μπορεί να την ξεγελάσει με αποτέλεσμα οι διατροφικές του ορέξεις να μένουν
ανικανοποίητες.
Πριν κάτι μέρες, ένα πρωινό, ξύπνησε με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Όταν τον ρώτησε η γυναίκα του τι τρέχει τις είπε ότι είδε ένα ωραίο όνειρο.
«Ήμουν στην κηδεία του πατέρα του γείτονα!» Της είπε με χαρά.
Ο γείτονας τους είναι ένας καλός άνθρωπος, κάνουν και παρέα, αλλά ο πατέρας τους
το τελευταίο καιρό είναι σε κακή κατάσταση και περιμένουν από στιγμή σε στιγμή
να αφήσει την τελευταία του πνοή.
«Είδες στο ύπνο σου κηδεία!!!», φώναξε η γυναίκα του. Όλες οι
γυναίκες είναι προληπτικές, πιστεύουν στα ζώδια και στα όνειρα. Όπως και όλοι
οι άνδρες είναι σεξιστές. «Αυτό δεν είναι καθόλου καλό όνειρο!»
«Περίμενε! Μετά την κηδεία μας πήγανε για φαγητό στον Κουρσάρο
στη Δροσιά! Φάγαμε μπριζόλες, μπιφτέκια και λουκάνικα. Και μετά είχε και τούρτα!»
