Ήμουν στην κηδεία κοντινού φίλου. Η ατμόσφαιρα βαριά.
Ο Γιάννης είχε φύγει ξαφνικά. Γύρω μου πρόσωπα λυπημένα, δάκρυα
σε πολλά μάγουλα. Απότομα οι σκέψεις μου πάγωσαν γιατί το κινητό μου άρχισε να δονείται. Κοκάλωσα και το βλέμμα μου
καρφώθηκε στο άπειρο. Πανικός. Όταν το κινητό είναι στο αθόρυβο, τότε
απλά δονείται. Καλό αυτό. Η δόνηση είναι ανεπαίσθητη. Αθόρυβη. Κανείς δεν θα το καταλάβαινε εκτός από εμένα. Όταν δεν είναι στο αθόρυβο, τότε η δόνηση
ξεκινάει πρώτη, και μετά από λίγο μπαίνει το ringtone. Τρόμος. Το είχα στο αθόρυβο ή όχι; Ευχήθηκα να είναι στο αθόρυβο. Θα το μάθαινα
σε μισό δευτερόλεπτο. Αυτή ήταν η διαφορά χρόνου μεταξύ δόνησης και ringtone. Το μισό δευτερόλεπτο
μου φάνηκε μια αιωνιότητα.
Τελικά δεν ήταν στο αθόρυβο.
To ringtone που
είχα επιλέξει το είχα ονομάσει Yoda, και όλοι στην κηδεία άκουσαν την παρακάτω φράση.
«Τhe phone, ringing it is. Answer it, you must. Fulfill your destiny."
Όλους τους έπιασε νευρικό γέλιο. Θέλω να πιστεύω ότι γέλασε
και ο Γιάννης εκεί πάνω.
Μας λείπει ακόμα ο Γιάννης. 4 χρόνια
αυτόν τον Ιούλιο.
