Όταν ήμουν μικρός -πολύ μικρός, δηλαδή απορώ πως θυμάμαι την ιστορία- μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της πολυκατοικίας και παίζαμε στο κήπο. Ο Στέλιος, ο Στρατής που είχε μανία με τους καουμπόηδες και τους ινδιάνους, η αδερφή του η Σταυρούλα (aka Στραβούλα), ο Θανάσης και η μεγαλύτερη αδερφή του η Παρασκευή που έπαιζε πιάνο, ο άλλος Τάσος (που τώρα έχει γίνει πρεζάκι ακουω), ο Πέτρος ο Γούλιας, οι δύο Μαρίες (την μια την είχα πει 'πουτάνα' χωρίς να ξέρω τι σημαίνει η λέξη, επειδή μου φύσηξε εκείνο το λουλούδι που έμοιαζε με μικρογραφία του μαλλιού της γριάς, που φυσούσες τα πουπουλένια σπορια και πετάγανε και μας λέγαν ότι αν μπουν στο αυτί μας θα κουφαθούμε) και η Χριστίνα που η μάνα της είχε ένα μαγαζάκι με αργαλειό (ναι με αργαλειό) στο ισόγειο στην δίπλα πολυκατοικία και ο Χρήστος που είχε αγοράσει πρώτος Amstrad από όλη την παρέα και μας άφηνε να παίξουμε Space Invaders στο σπίτι του (αν τον καλοπιάναμε).
Ένα από τα θέματα που μας απασχολούσε ήταν το ασανσέρ της πολυκατοικίας και πως ακριβώς δουλεύει. Επικρατούσαν, τότε, δύο απόψεις. Η πρώτη ήταν οτι οταν χρησιμοποιούσαμε το ασανσερ για να πάμε στο σπίτι μας, το ασανσέρ ανέβαινε. Η δεύτερη ήταν ότι όταν χρησιμοποιούσαμε το ασανσερ για να πάμε στο σπίτι μας, το ασανσέρ έμενε ακίνητο και κατέβαινε η πολυκατοικία.
Και οι δύο απόψεις είχαν ένα σεβαστό αριθμό υποστηρικτών και επικρατούσε μια γενικότερη σύγχυση, μέχρι που αποφασίσαμε να βρούμε μια απάντηση, δημοκρατικά, που να εκφράζει όλους τους εμπλεκόμενους.
Ύστερα από συζήτηση αρκετών λεπτών και αφού τοποθετήθηκαν επι τάπητος όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα ("...μου είπε ο μπαμπάς μου", "το βλέπω απο το τζάμακι του ασανσέρ", κτλ), σοφά αποφασίστηκε ότι:
α. Το ασανσέρ ανεβαίνει
β. Και η πολυκατοικία κατεβαίνει την ίδια στιγμή, αλλά λίγο
Για αρκετά χρόνια είχαμε μείνει ικανοποιημένη με την απόφαση αυτή. Ποτέ δεν την αμφισβητήσαμε για την ακρίβεια, απλά οι περισσότεροι την ξεχάσαν.
Εκτός από εμένα. Εγώ την θυμάμαι ακόμα.