Μου έχουν συμβεί πολλά περίεργα πράγματα στην ζωή μου και τα πιο πιστευτά τα έχω γράψει εδώ. Τα πιο απίστευτα δεν τολμάω να τα γράψω γιατί θα με πείτε ψεύτη και κάτι τέτοιο με τρελαίνει.
Η παρακάτω ιστορία δεν συνέβη σε εμένα, αλλά είναι εξίσου απίστευτη με αυτές που μου συμβαίνουν. Ακολουθεί εξιστόρηση.
Η Μαρία είναι συνάδελφος και μένει σε πολυκατοικία στα Πατήσια. Στην διπλανή πολυκατοικία μένουν πολλοί μετανάστες και τα παιδιά του παίζουν στην ταράτσα (?) και κάνουν θόρυβο ως αργά το βράδυ με αποτέλεσμα να την εκνευρίζουν τόσο που σκέφτεται σοβαρά να γίνει ρατσίστρια. Αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την ιστορία μας. Αυτό που συνέβη αργά, πολύ αργά (αφού είχαν κοιμηθεί τα παιδιά των μεταναστών) έχει.
Μέσα στο ύπνο της, άκουσε από κάτω, στον δρόμο, μια οχλοβοή και ταυτόχρονα κάποιους να τραγουδάνε το τραγούδι του ΠΑΟΚ. Δεν έδωσε σημασία και την πήρε αμέσως ο ύπνος.
Την επόμενη μέρα, μας ρώτησε στη δουλεία αν έγιναν τίποτα επεισόδια στην Αθηνά με χούλιγκανς και αν είχε ματς. Κανείς μας δεν ασχολείται με ποδόσφαιρο και δεν είχαμε ιδέα για το ματς, ούτε είχαμε ακούσει τίποτα για επεισόδια.
Μια βδομάδα μετά, πάλι αργά την νύχτα ξανάκουσε την οχλοβοή, και τους χουλιγκανς (όπως τους αποκαλούσε) να τραγουδάνε το τραγούδι του ΠΑΟΚ. Μισοκοιμισμένη, βγήκε στο μπαλκόνι να δει τι γίνεται αυτή την φορά, αλλά δεν είδε τίποτα. Έπεσε και κοιμήθηκα και την επόμενη μέρα μας ξαναρώτησε αν είχαμε ακούσει εμείς τίποτα για επεισόδια πάλι. Τις είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση όλη αυτή η φασαρία που γινόταν με το ΠΑΟΚ κάτω απο την πολυκατοικία της.
Την επόμενη μέρα, άκουσε πάλι το τραγούδι του ΠΑΟΚ, αλλά όχι το βράδυ. Νωρίς το απόγευμα. Αλλά επειδή ήταν ξύπνιοι οι περισσότεροι ένοικοι, η βουή των καθημερινών θορύβων δεν την άφηναν να
Το επόμενο βράδυ ξαναξύπνησε από το τραγούδι του ΠΑΟΚ. Έμεινε ακίνητη στο κρεβάτι της και σταμάτησε να αναπνέει για να ακούσει όσο καλύτερα μπορούσε τι ακριβώς γινόταν και απο που ερχόταν ο ήχος. Αυτό που ανακάλυψε δεν της άρεσε καθόλου. Άρχισε να την λούζει κρύος ιδρώτας γιατί το τραγούδι ερχόταν... απο την ΝΤΟΥΛΑΠΑ ΤΗΣ.
Πέρασαν πέντε λεπτά μέχρι να πάρει το θάρρος και να σηκωθεί από το κρεβάτι της. Πλησίασε την ντουλάπα και αφού το ξανασκέφτηκε, πήρε την απόφαση και την άνοιξε. Είχε αρχίσει να παρανοεί. Δεν ήξερε τι θα αντίκριζε μέσα στην ντουλάπα, αλλά ήταν ανοιχτή σε όλα τα ενδεχόμενα. Αργότερα μας παραδέχτηκε, ότι ήταν σχεδόν σίγουρη ότι κάποιος ναρκομανής (ή μεθυσμένος) χούλιγκαν είχε μπει μέσα στο σπίτι της και είχε κρυφτεί μέσα στην ντουλάπα. Παρόλα αυτά, είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Άνοιξε απότομα την πόρτα.
Και αμέσως κατάλαβε τι γινόταν. Ήταν σαν ένα πέπλο να σηκώθηκε μπροστά από τα μάτια της. Σαν τόση ώρα να έπαιζε με την onboard κάρτα γραφικών και τώρα να έβαλε extra GPU. Και ένιωσε και κάπως ηλίθια ταυτόχρονα. Σαν να είχε βρώμικα γυαλιά και κάποιος να της τα καθάρισε.
Γιατί μέσα στη ντουλάπα, στο τελευταίο ράφι, ήταν ξεχασμένη μια κάρτα που της είχε κάνει δώρο ένας φίλος της πριν χρόνια. Ήταν μια κάρτα του ΠΑΟΚ, από αυτές που όταν τις ανοίγεις τραγουδάνε. Η μπαταρία δεν είχε τελειώσει, αλλά είχαν χαλάσει οι επαφές και οι κάρτα έπαιζε μόνη της σε άτακτα χρονικά διαστήματα τα οποία όμως, όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν όλο και πιο τακτικά. Μια φορά την εβδομάδα, μέτα δύο, μετά σχεδόν κάθε μέρα. Αλλά μόνο το βράδυ, όταν κοιμόντουσαν όλοι, μπορούσες να ακούσεις τον ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΥΜΝΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ.
