Όλοι μας γνωρίζουμε τον Μάριο τον
Ιταλό υδραυλικό. Ποίος δεν είχε παίξει κάποιο από τα Super Mario σε
κάποια Γιαπωνέζικη κονσόλα της Νιντέντο στην δεκαετία του 1980. Τα παιδάκια
είχαν τρελαθεί με τον χοντρούλη ήρωα των βιντεογκέημς με αποτέλεσμα να βγουν
αμέτρητες συνέχειες για το ηλεκτρονικό παιχνίδι και όχι μόνο. Μέχρι και ταινία
αλλά και παιδικό καρτούν έγινε. Φυσικά ο Μάριο είναι μέχρι και σήμερα δημοφιλής στις
ηλικίες 5-13 ετών. Και η αγάπη που τρέφουν για τον Μάριο τα παιδιά είναι
δύσκολο να λησμονηθεί ακόμα και όταν μεγαλώσουν, γιατί η μόνη μας πατρίδα είναι
η παιδική μας ηλικία.
Δυστυχώς αυτό που δεν γνωρίζουν
οι περισσότεροι, είναι ότι ο Μάριο είναι ο δούρειος ίππος του κομουνισμού, ένα
αριστερό σύμβολο, πολύ ισχυρότερο από το σφυροδρέπανο, γιατί τα θύματα του
είναι τα μικρά παιδιά τα οποία υπνωτίζονται/εθίζονται από την αριστερή προπαγάνδα/μαγικά μανιτάρια και
μετά ‘σπάνε’ (βλέπε: βρομίζουν με γκράφιτι) τους τοίχους όπως ο ‘ήρωας’ τους.
Απορώ πως η κοινωνία δεν αντέδρασε όπως πολύ σωστά είχε αντιδράσει στο
παρελθόν με την μεταμεσονύχτια προβολή του 120 μέρες στα Σόδομα του Παζολίνι το
1984 και με τον Τελευταίο Πειρασμό του Σκορτσέζε το 1989 ή και την πιο πρόσφατη
ομοφυλοφιλική σκηνή στο Ντάουντον Άμπεη το 2013. Εξάλου τα στοιχεία ότι το Super Mario είναι μια κομουνιστική ωρολογιακή βόμβα, και με την πρόσφατη απόδραση του Ξηρού, είναι θέμα χρόνου πότε θα εκραγεί στα χεράκια των μικρών ελληνόπουλων.
Ο Μάριο είναι υδραυλικός (δηλαδή
εργάτης), χοντρούλης (καλοφαγωμένος) και πάντα χαρούμενος. Δηλαδή ακριβώς όπως
θέλουν να μας πείσουν ότι είναι όλοι όσοι ζούνε στον κομμουνιστικό παράδεισο.
Σημαντικό είναι ότι ο Μάριο φοράει
κόκκινα (αριστερά) ρούχα. Ακόμα και ο αδερφός του, ο Λουίγκι (και όχι Λουίτζι όπως
λένε μερικοί, εκτός και αν λένε και Ίτζι Ποπ), φοράει πράσινα (πιο κεντρώα)
ρούχα, αλλά αυτός, όπως όλοι ξέρουμε, είναι και λίγο χαζούλης.
Ο Μάριο, όταν ξεκινάει η πίστα,
πάντα βρίσκεται στο πιο αριστερό της μέρος και κατευθύνεται προς το κάστρο
(σύμβολο του φιλοβασιλικής δεξιάς) το οποίο βρίσκεται στο πιο δεξιό μέρος της
πίστας. Μεταξύ του Μάριου και του κάστρο υπάρχουν κάποια τείχη (συμβολισμός του
τείχους του Βερολίνου) τα οποία ο Μάριο σπάει με την υψωμένη αριστερή γροθιά
του.
Και φυσικά ο τελικός στόχος του Μάριο είναι η διακόρευση της Πριγκήπισσας που μοιάζει ενοχλητικά με την Lady Diana, αλλά όπως και να έχει είναι μια αλληγορία για τους φιλοβασιλικούς και γενικότερα για τον δυτικό τρόπο ζωής.
Ξυπνήστε! Και κλείστε τις βιντεοκονσόλες των παιδιών σας.
