Δύο ήταν οι φορές που άκουσα κάποιον να φωνάζει με φρίκη την φράση 'Κρέας αλόγου!' στην ζωή μου. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Τέτοιες τραυματικές στιγμές, ακόμα και όταν αφορούν κάποιον άλλο, μένουν για πάντα χαραγμένες στην μνήμη σου . Και στην ψυχή σου.
Η πρώτη ήταν το προηγούμενο Σάββατο στο εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Την ψέλλισε αρχικά μια κοπελίτσα ενώ ήταν μπουκωμένη με ένα μπιφτέκι από το πιάτο της ημέρας. Κοίταγε αποσβολωμένη την οθόνη του κινητού της. Είχε μπει σε κάποιο ειδησεογραφικό μπλογκ και επιτέλους σηκώθηκε το πέπλο άγνοιας που είχε σχετικά με την προέλευση του κρέατος που έτρωγε. Το μασημένο μπιφτέκι άρχισε να πέφτει σιγά-σιγά από το στόμα της. Σηκώθηκε όρθια, ξαναφώναξε γοερά ΄ΚΡΕΑΣ ΑΛΟΓΟΥ!!!' και άρχισε να τρέχει σαν αποκεφαλισμένη κότα. Το αδύναμο μυαλουδάκι τις είχε θρυμματιστεί από το βάρος της ξαφνικής αποκάλυψης.Θα χρειάζονταν χρόνια παρακολούθησης από έμπυρο ψυχίατρο για να ξεκινήσει η επούλωση του τραύματος.
Η δεύτερα φορά που είχα ακούσει αυτήν την έκφραση ακολουθούμενη από παρόμοια αντίδραση ήταν το καλοκαίρι ενώ παραθέριζα στη Κρήτη και εξαιτίας ενός κύματος έχασα το μαγιό μου.
