Η Ταϊλάνδη σε γενικές γραμμές.
Μετά από την εμπειρία μου της διαμονής στην Ταϊλάνδη θα σας πω τι μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω την όνομα αυτής της χώρας.
Ζέστη και υγρασία. Το πρωί ίσως και να ρήξη μπόρα, αλλά όταν ξυπνάς έχει ήλιο και ζέστη και υγρασία. Από μπίρες πίνεις μόνο Shinga ή Tiger. To Shinga μου θύμιζε λίγο τη λέξη gay και για αυτό δοκίμασα μόνο την Tiger. Πορνεία στους δρόμους μαζί με τύπους που σε πρήζουν να πάρεις tuk-tuk (το ταξί, αν τα ταξί ήταν μηχανές με καρότσα από πίσω), κουστούμια ή να κάνεις μασάζ. Στα μασάτζίδικα υπάρχει το πρόβλημα ότι ποτέ δεν ξέρεις αν πληρώνεις απλό μασάζ ή αν θα έχει και μπόνους στο τέλος (happy ending). Συνήθως το ψυλλιάζεσαι, όταν το χεράκι τις μασατζούς 'ξεφύγει' και ακουμπήσει σημεία που δεν χρειάζονται μασάζ υπό νορμάλ συνθήκες. Στην Ταΐλάνδη η τιμές είναι σε δυο κατηγορίες, αυτές που σου φαίνονται φτηνές, όταν μετατρέπεις το baht σε ευρώ, και σε αυτές που είναι ακόμα φτηνότερες. Υπάρχει περίπτωση δηλαδή να αγοράσεις κάτι φτηνά, να πας να κάνεις φιγούρα στο γκρουπ για το πόσο φτηνά αγόρασες μια, πχ, μπάΛα, και μετά να σου πει ο άλλος ότι την αγόρασε στην μισή τιμή από αυτήν που έδωσες. Και για λόγους σασπένς επιτρέψτε μου να μην σας εξηγήσω τι είναι η μπάΛα ακόμα. Στο κάτω κάτω και εμείς είχαμε την απορία αυτή για μερικές μέρες. Στην Ταϊλάνδη ενώ περπατάς υπάρχουν ορισμένα σημεία (τα οποία είναι τυχαία και κινούνται, κάτι σαν παγίδες θανάτου), στα οποία δέχεσαι μια αδυσώπητη επίθεση μπόχας. Δεν ξέρω αν έχουν πρόβλημα η αποχετεύσεις τους, η αν απλά σε όλη την χώρα έχουν ακόμα βόθρους. Παρατήρησα επίσης ότι και τα καλώδια τις εκεί ΔΕΗ είναι πράμα σαν να έχουν απλώσει μακαρονάδα πάνω στους στύλους. Είναι τόσο μπερδεμένα και πολλά, που απορώ πως κάνουν του δουλεία τους οι τεχνικοί όταν δημιουργηθεί βλάβη. Η νομοθεσία της Ταϊλάνδης πρέπει να προβλέπει κάποια ειδικά ελαφρυντικά στην φορολογία των Ταξί (όχι τα tuk-tuk, τα κανονικά ταξί με τις 4 ρόδες) σύμφωνα με το χρώμα τους. Όσο πιο γελοίο και χτυπητό, τόσο πιο χαμηλή φορολογία ίσως. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ για να εξηγήσω την ύπαρξη φούξια, ροζ και λαχανί ταξί. Στους ναούς για να μπεις μέσα πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια, και ύστερα από την ταινία Slumdog Millionaire πάντα είχα το άγχος μην μου τα κλέψουν (ή μην είναι τρύπιες, η κάλτσες, αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο). Συνήθως μέσα οι ναοί έχουν κάποιο άγαλμα του Βούδα. Μάθαμε επίσης ότι δεν πρέπει να δείχνουμε κάποιον με τις πατούσες μας γιατί θεωρείται αγένεια. Ευτυχώς κανείς από το γκρουπ μας δεν είχε αυτήν την συνήθεια. Μεγάλη προσβολή είναι να πιάνεις και το κεφάλι του άλλου, γιατί θεωρείται ιερό μέρος του σώματος, αν και μπορώ να σκεφτώ και άλλα μέρη του σώματος που δεν θα ήθελα να μου τα πιάνουν. Τέλος, σε δημόσιους χώρους, η προβολή συναισθήματος και τρυφερότητας σε ένα ζευγάρι πρέπει να περιορίζεται στο κράτημα του χεριού. Μου φαινόταν ειρωνικό λυπών όταν έβλεπα κάτι 60άριδες Ευρωπαίους να κρατάν χέρι χέρι, όταν έβγαιναν το βράδυ για βόλτα, την 15 χρόνη Ταϊλανδή 'σύντροφο' τους. Προφανώς η πορνεία ανηλίκων είναι πιο ανεκτό από τα γλωσσόφιλα .
Rainbow Taxi - Not gay, just happy
Κράτα με να σε κρατώΟ αστιάτορας και η crackwhore (στα ελληνικά, πρεζοπουτάνα)
Στο γκρούπ μας είχαμε τον κλασσικό αστιάτορα Έλληνα που μας ζάλισε τις μπάΛΛες, και θεωρούσε σκόπιμο να συγκρίνει τα πάντα με την Ελλάδα. Σε όλα η χώρα του ήταν καλύτερη. Μέχρι που έφαγε πρόστιμα 2.000 baht λόγω καπνίσματος. Το περίμενα αυτό από την στιγμή που είδα στο αεροπλάνο όταν πηγαίναμε να καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο. Κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν από την αρχή.
Την δεύτερη μέρα, και από το πουθενά, εμφανήστηκε η crackwhore. Μια, κατά τα άλλα συμπαθής ξανθιά Ελληνίδα από την ΘεσσαΛΛονίκη που μίλαγε σαν νταλικίερης (περιεχόμενο αλλά και χροιά φωνής). Την έλεγαν Ρένα και ήταν σαν την μύγα μεσ'το γάλα γιατί ήταν πιο αδύνατη από της άλλες Ελληνίδες (Μαζοελληνίδες εξαιρούμενες φυσικά). Όσο για το συμπαθής, φυσικά αστειεύομαι. Ενώ οι άλλες Ελληνίδες ήταν "Βοθρόνες" (μου εξήγησαν ότι η λέξη αυτή πρέπει να βγαίνει από την λέξη Βόθρος, αλλά και Κοτρόνα. Εγώ πιστεύω ότι έχει σχέση με και με το Βαρόνη) , η Ρένα, με την βοήθεια του crack ή άλλων χημικών είχε κάνει θαύματα. Η Ρένα και μια φίλη της(Σαλονικια νομίζαμε επιδή τόνιζε το Λ και μίλαγε και αυτή σαν νταλικέρης, αλλά τελικά ήταν από την Κρήτη) από το γκρουπ είχαν τον παρακάτω σουρεαλιστικό διάλογο ένα βράδυ ενώ μας μετέφεραν με μινιβαν στο ξενοδοχείο. Ο διάλογος ήταν σε ιδιαίτερα υψηλή ένταση με αποτέλεσμα να τον ακούμε καθαρά εγώ, η Ήρα, η Πολίνα και ο Φώντας. Ο τελευταίας αν μπορούσε θα προτιμούσε να τρυπήσει τα τύμπανα του με τα ξυλάκια για το ρύζι.
Ρενα: Ωραία, να σηκωθούμε νωρίς για να παμε να αγοράσουμε τις μπάΛΛες.
Φίλη: Φοβάμαι μην με πάρει ο ύπνος Μαρία μου.
Ρενα: ...Ρένα με Λένε, όχι Μαρία.
Φίλη: Αχ σε μπέρδεψα με την κοΛΛήτη μου.
Ρένα: Πάντως μην ανησυχείς. Θα βάλω ξυπνητήρι. Έχω τρία κινητά σε Λέω.
Φίλη: Ωραία για να βγούμε σήμερα. Να πάμε στο Simon Cabaret (σημ.μετ: είχε show με τραβεστί. Δεν είμαι σίγουρος αν το ήξεραν)
Ρένα: Πως να βγούμε? Με τα σακουβαγιάς (σημ.μετ: εννοούσε σακβουαγιάζ)
Φίλη: Ναι ρε γιατί? Δεν κωλώνω εγώ. Στην Ρέμβη δηλαδή πως πάνε οι Τουρίστες.
(κανείς μάζας δεν είναι σίγουρος τί ή πού είναι η Ρέμβη - O Xfon άκουσε Envy, αλλά η Ήρα υποστηρίζει και αυτή το Ρέμβη)
Χτυπάει ένα κινητό με ήχο κλίσης από έντεχνο ελληνικό τραγούδι.
Ρένα: Ναι, έλα μπαμπά... Θέλει μπάΛΛα και ΚανέΛΛα? Δεν θα με χωρέσουν τρεις μπάΛΛες στην βαΛιτσα!
(Κλείνει το κινητό.)
Την επόμενη μέρα ο Xfon ρωτάει την "Φίλη" πως τα πέρασαν στο μαγαζί (προσπαθώντας να βγάλει λαβράκι) και αυτή απαντάει μονολοκτικά και όλο νόημα.
"Ενταση" (μόνο που το είπε με φωνή νταλικίέρη και σε στην 'Ενν τάση') και άφησε την φαντασία μας να καλπάσει.
Ύστερα από σύσκεψη καταλήξαμε ότι λέγοντας μπάΛες, εννοούσαν κάποιες σφαίρες Swarovsky. Ο διάλογος ήταν τόσο σουρεαλιστικός που σε κάθε πρόταση μας βάζαμε και παραλλαγμένα κομμάτια του μέσα.
'Μωρή, παΛι crack πήρες? Δεν με Λενε Μαρία"
"Κοίτα τις μπάΛΛες του ελέφαντα. Να τις πάμε στην ΚανέΛα"
"Στο αεροδρόμιο μου έκαναν τις μπάΛΛες και scarth και nick και dirth!"
Την τελευταία μέρα, στο αεροδρόμιο, είχαμε στηθεί στην ουρά για τον έλεγχο της VISAς. Ο Φώντας ήταν δεύτερος, μόλις είχε περάσει η Πολίνα, και έπρεπε να στηθεί μπροστά στο PC του ατόμου που έπαιρνε φωτογραφία το πρόσωπο σου από μια σφαιρική USB κάμερα. Δυστυχώς μου ήρθε η φαϊνή ιδέα να πω στον Φώντα 'ΧαμογέΛα στην μπάΛΛα". Τον έπιασε νευρικό γέλιο το όποιο μάταια προσπαθούσε να πνίξει. Όσο πιο πολύ προσπαθούσε, τόσο πιο πολύ δάκρυζε. Εγώ από πίσω, έβλεπα το σώμα του Φώντα να σπαρταράει όρθιος. Τον πήρε πρέφα και η υπάλληλος που έκανε τον έλεγχο και χωρίς να καταλάβει γιατί, άρχισε να γελάει και αυτή. Άρχισα να γελάω και εγώ, και όταν ήρθε η σειρά μου, δάγκωνα την γλώσσα μου, χωρίς κανένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα.
Δεν γίνετε να πας στην Ρέμβη με σακουβαγιαζ. Η βόλτα με τους ελέφαντες και τα ATV.
Μια από τις δραστηριότητες ήταν η επίσκεψη ενός πάρκου για ελέφαντες στο οποίο πρόσφατα είχε γεννηθεί και ένας ακόμα. Οι ελέφαντες ίσως είναι από τα μόνα ζώα, που ακόμα και όταν είναι μικροί, δεν είναι καθόλου χαριτωμένοι. Προσπαθούσαμε να είμαστε υπό σκιά κατά την διάρκεια όλης της επίσκεψης μας, γιατί μόνο έτσι ήταν υποφερτή η ζέστη. Ταΐσαμε έναν ελέφαντα ο οποίος μετά έκανε κάποια κόλπα. Έπαιζε φυσαρμόνικα με την προβοσκίδα του, ή την χρησιμοποιούσε για να κάνει χούλα-χουπ. Το χειρότερο κόλπο όμως ήταν να σου γλύψει το μάγουλο. Δεν μπορώ να φανταστώ ποίος θα έδινε φιλοδώρημα ύστερα από κάτι τέτοιο. Ένα παιδάκι του γκρουπ μας, υπέστη αυτό το γλείψιμο. Δεν ήταν ευχάριστο θέαμα. Το πρόσωπο του έσταζε, σαν να τον είχαν ρίξει ένα ποτήρι νερό. Ο ξεναγός μας είπε ότι αν θέλαμε μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα με τους ελέφαντες. Επειδή πιο δίπλα είχε μια πίστα off-road με ATV (All terrain vehicles, γνωστές και ως ‘γουρούνες’) τον ρώτησα πόση ώρα διαρκεί η βόλτα με τους ελέφαντες για να πήγαινα να έκανε μια διαδρομή με τα ATV. Ο ξεναγός μάλλον νόμισε ότι αστειευόμουν και απλά μόνο μου χαμογέλασε. Επειδή δεν ήθελα να κάτσω να του εξηγήσω ότι σοβαρολογούσα, παρέμεινα στο πάρκο και περίμενα να τελειώσουν την βόλτα τους οι υπόλοιποι, για να μπορέσω μετά να ανέβω στο λεωφορείο του γκρουπ μας που ευτυχώς είχε air-condition.
Απεγνωσμένη μάχη στο νησί του James Bond
Ήταν δύσκολη η μέρα που πήγαμε στo James Bond Island. Πάντα μου άρεσε ο τίτλος μια ταινίας που την έλεγαν ‘I woke up early the day I died’. Αν έκαναν ταινία την μέρα που πήγα στο James Bond Island, θα ήθελα να την έλεγαν ‘I woke up early the day I threw up’.
Για την ακρίβεια με ξύπνησε η Ίρα στις 4:30 (αντί για τις 7:30 που είχαμε βάλει ξυπνητήρι. Λόγω Jet Lag δεν είχε συνηθίσει να σηκώνεται σύμφωνα με την ώρα της Ταϊλάνδης. Είχε συνηθίσει όμως να σηκώνετε πολύ νωρίς, να πηγαίνει να παίρνει το δωρεάν πρωινό που προσφέρει το ξενοδοχείο, και μετά να έρχεται να μου κάνει παρέα όταν σηκωνόμουν εγώ και πήγαινα να πάρω το πρωινό. Επίσης τότε έπαιρνε και το δεύτερο (δωρεάν) πρωινό της ημέρας της. Ο Ανδρέας θα ήταν περήφανος.
Δυστυχώς την μέρα αυτή, σηκώθηκα και εγώ μαζί της. Είχα όμως μια ενόχληση στο στομάχι. Στην τουαλέτα δεν μπόρεσα να βρω ανακούφιση. Σκέφτηκα να μην πήγενα στo James Bond Island, και ας έχανα τα λεφτά που είχα δώσει. Δυστυχώς, λόγω τσιγκουνιάς κυρίως (και sunken cost theory, μια θεωρία που είχαμε συζητήσει προηγουμένως με τον Xfon και την Πολίνα) αποφάσισα να το ρισκάρω.
Μπήκαμε στο καραβάκι και ξεκινήσαμε για το tour. Ο ξεναγός μας εξήγησε ότι στο James Bond Island είχαν γυρίσει κάποτε μια ταινία με τον, ναι σωστά το μαντέψατε, James Bond. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει ποία ταινία ακριβώς. Ο ξεναγός μας είπε πως είναι η ταινία που παίζει για πρώτη φορά ο Roger Moore ως 007, αλλά έχω λόγους να το αμφισβητώ αυτό γιατί μας είπε επίσης πως εκεί γυρίστηκε και η ταινία The Beach με τον ΝτιΚάπριο, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή γυρίστηκε λίγο πιο δίπλα, στα Phi Phi Islands (το h είναι silent). Νομίζω ότι είναι το Moonraker, αλλά βαριέμαι να το τσεκάρω στο wikipedia. Γενικά ήμουν ολιγομίλητος στην μίνι-κρουαζιέρα. Αυτό είχε, φυσικά, αρνητικές συνέπειες για τους συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι βέβαια δεν συνειδητοποίησαν ποτέ τι έχασαν. Στερήθηκαν από πολλές ιστορίες που θα μπορούσα να τους διηγηθώ, να τους διδάξω αλλά και να τους διασκεδάσω. Προτίμησα όμως να διατηρήσω τις δυνάμεις μου. Τις χρειαζόμουν για να συγκρατήσω το χτεσινό φαγητό στο στομάχι μου. Πολεμούσα όμως μια μάταια μάχη που δεν θα μπορούσα ποτέ να κερδίσω. Δεν ήξερα όμως τότε τι δοκιμασίες θα περνούσα. Αν είχα αυτήν την γνώση θα παραιτούμουν από κάθε προσπάθεια εκεί και τότε.
Η πρώτη μεγάλη δοκιμασία ήταν όταν το πλήρωμα της κρουαζιέρας αποφάσισε να μας σερβίρει ντόπιο ταϊλανδέζικο φαγητό. Μέσα στο καραβάκι που κουνιόταν από τα κύματα. Και ενώ μας βάραγε ο ήλιος κατακούτελα. Ακόμα μου έρχονται στο μυαλό οι μυρωδιές από τα φαγητά, και το στομάχι μου, ενστικτωδώς σφίγγεται, ενώ πληκτρολογώ. Μυρωδιές ρυζιού κάρυ, sushi τυλιγμένο σε φύλα λαχανικών (ντολμαδοsushi?) και άλλα απόκοσμες γαστρονομικές αηδίες εισέβαλαν μέσω του αμφιβληστροειδή και των ρουθουνιών μου, χτυπώντας αλύπητα το στομάχι μου. Την πιο ύπουλη επίθεση δέχτηκα από τα φαινομενικά αθώα καρυκεύματα Κάσιους που διακοσμούσαν διάφορα πιάτα. Τότε δεν το κατάλαβα, αλλά αργότερα θα μου σημάδευαν για πάντα την ζωή. Για την ώρα, αν και είχα χτυπηθεί από πολλά μέτωπα, οι άμυνες και οι ασπίδες μου άντεχαν ακόμα.
Το δεύτερο πλήγμα, το οποίο και σηματοδότησε την αρχή του τέλους, την δέχτηκα στο πλωτό ψαροχωριό των μουσουλμάνων. Ξέρω ότι ακούγεται όμορφο και ρομαντικό, ένα τεχνητό νησί, χτισμένο στην μέση της θάλασσας πάνω σε ξύλινους, πασσάλους, αλλά πιστέψτε, δεν μπορούσατε να είστε πιο μακριά από την αλήθεια. Δεν υπάρχει τίποτα το ρομαντικό σε ένα τεχνητό ξύλινο νησί που δεν έχει υποδομές για αποχέτευση, η μπόχα από τους υπόνομους είναι διάχυτη παντού και οι κουράδες επιπλέουν κάτω από το ξύλινο πάτωμα στο νερό. Ο πιο οικονομικά ανεξάρτητος κάτοικος του νησιού, πρέπει να ήταν μια κοπέλα με μια μαϊμού που χρέωνε 3 ευρώ την φωτογραφία. Ο Χfon αναρωτήθηκε τι να έκανε όλα αυτά τα λεφτά που έβγαζε. Δεν γνωρίζω την απάντηση. Θαυμάζω τους Ιάπωνες επισκέπτες. Ήξερα ότι έχουν μια λόξα με την φωτογράφηση, αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα αποθανάτιζαν έναν σωρό από σκατά που είχε δημιουργηθεί στο πιο κάτω επίπεδο τις αποβάθρας που βαδίζαμε. Όμως αργότερα, και ενώ περνάγαμε μέσα από ένα μαγαζάκι με folklore (?) αντικείμενα, ήρθα αντιμέτωπος με την νέμεση μου, που ακόμα στοιχειώνει τα όνειρα μου. Μια απόκοσμη μυρωδιά άρχισε να κατακλύζει το μαγαζάκι, και όσο προχώραγα προς τα μέσα, τόσο δυνάμωνε. Μέχρι που έφτασα στο σημείο που μια γριούλα ετοίμαζε το φαγητό της οικογένειας της. Η τουλάχιστον έτσι θέλω να νομίζω, γιατί δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα τολμούσε κανείς να πουλήσει μερίδες από αυτό το μείγμα που αντίκριζα. Μέσα από μια γαλάζια πλαστική λεκάνη, από αυτές που κανείς θα έβαζε μέσα μόνο βρώμικα ρούχα και εσώρουχα, ορθωνόταν ένα βουναλάκι από κάσιους και γαρίδες.. Ίσως ήταν η ζέστη, ίσως η μπόχα των υπονόμων μπερδεμένη με την μπόχα του μείγματος. Ίσως το γεγονός ότι από το πρώι προσπαθούσα να κρατήσω το φαγητό εντός του σώματος μου. Ίσως ήταν η απρόσμενη θέα της μαιμούς που φορούσε πάμπερς, ή ίσως ήταν όλα αυτά μαζί, αλλά μου φάνηκε πως κάτι κουνιόταν μέσα σε αυτό το μείγμα, κάτι ήταν ακόμα ζωντανό. Δεν θυμάμαι πολλά μετά από αυτό, απλά ξέρω ότι βρέθηκα ύστερα πάλι στο βαρκάκι, με το χτεσινό φαγητό να χοροπηδάει μέσα στο στομάχι μου, αλλά τουλάχιστον δεν είχε δραπετεύσει. Ακόμα.
Σειρά είχε το τρίτο χτύπημα. Φτάνοντας στο νησί του James Bond, η κατάσταση έδειχνε να είναι υπέρ μου. Το ανακάτωμα παραδόξως είχε υποχωρήσει αρκετά, και ήμουν καλοδιάθετος. Μέχρι και ένα ζευγάρι από το γκρουπ δέχτηκα να φωτογραφίσω με την μηχανή μου. Είχαν ξεχάσει την δική τους φωτογραφική μηχανή, και θα τους έστελνα την φωτογραφία με mail. Μου έδωσαν το mail τους, αλλά τώρα που γύρισα δεν βλέπω τη θα κερδίσω από την όλη ιστορία, όποτε μάλλον θα την σβήσω την φωτογραφία. Έκανα φρικτή ζέστη και ρώτησα αν κάνει να πιο κόκα κόλα, δεδομένης της κατάστασης του στομαχιού μου. Η Πολίνα με συμβούλευσε ότι όχι μόνο δεν θα κάνει την κατάσταση χειρότερη, αλλά θα βοηθήσει κι’όλας. Λάθος. Με το που ήπια την κόκα κόλα (που την πούλαγε ένας τρανσέξουαλ πωλητής), και αφού έφαγα μια χύμα επειδή γλίστρησε το πόδι μου από της σαγιονάρες, η ναυτία επέστρεψε.
Το τέταρτο και ολοκληρωτικό χτύπημα ήταν πάλι στο καραβάκι. Το πλήρωμα αυτήν την φορά μας κέρασε κάτι εξωτικά φρούτα. Είχα πάει όσο πιο μακριά μπορούσα για να αποφύγω τα δυσάρεστα, αλλά όλοι οι ελληνάρες έπεσαν με τα μούτρα στο φαί. Όταν είδα έναν να καταβροχθίζει ένα καφέ φρούτο, κάτι μεταξύ τουλούμπας και αγγουριού, συνειδητοποίησα ότι έφτασα στα όρια μου. Οι σιελογόνοι αδένες μου άρχισαν να εκκρίνουν παραπάνω σάλιο από το κανονικό, και κατάλαβα ότι αυτό ήταν η λευκή σημαία που ύψωσε το στομάχι μου για να με ειδοποιήσει ότι χάσαμε την μάχη και τον πόλεμο. Με γοργό αλλά και σίγουρο βήμα, με το κεφάλι ψηλά και χωρίς να χάνω την ψυχραιμία μου, ζήτησα συγνώμη από τον κύριο που μου έκλινε το δρόμο, τον παραμέρισα, κατέβηκα την σκαλίτσα, μπήκα στην τουαλέτα και έκλεισα την πόρτα. Ένιωσα το στομάχι μου να προσπαθεί να κάνει χειραψία με τον οισοφάγο. Πιστεύω πως κανείς δεν θα πρέπει να βλέπει για δεύτερη φορά το φαγητό που έχει φάει για δεύτερη φόρα. Για κάποιο λόγο, απλά δεν μου φαίνεται σωστό. Κάτι χάνεις από την αξιοπρέπεια σου, όταν ανακαλύπτεις ρύζι στην μύτη σου. Κάνεις δεν κατάλαβε το δράμα που πέρασα τότε, αλλά τις επόμενες μέρες όλοι θα πέρναγαν παρόμοιες δραματικές στιγμές. αγκαλιά με την λεκάνη.
O Jack Sparrow και ο Θαλάσσιος αετός.
Μετά από την παραπάνω περιπέτεια, και ενώ είχα πλέον ανακουφιστεί, άρχισε να μου φτιάχνει η διάθεση. Άρχισα να δίνω περισσότερη προσοχή στο τι έλεγε ο ταϊλανδός οδηγός μας. Αλλά και πάλι δεν καταλάβαινα πολλά, γιατί οι Ταϊλανδοί έχουν απαίσια προφορά στα αγγλικά. Το μόνο που καταλάβαινα ήταν η λέξη ‘Everybody’ που θεωρούσε σκόπιμο να την βάζει στην αρχή της κάθε πρότασης.. Κάποια στιγμή έδειχνε σε ένα νησάκι και φώναζε “Sea Eagle! Sea Eagle!”. Δεν είχα δει πότε μου Θαλάσσιο Αετό και για να ωρύεται έτσι ο οδηγός θεώρησα ότι είναι κάποιο πολύ σπάνιο πτηνό. Το έδειξα στην Ήρα και τον θαυμάζαμε μαζί για κανά πεντάλεπτο από μακριά μέχρι που χάθηκε στον ορίζοντα. Αργότερα κατάλαβα ότι εννοούσε Seagull (γλάρος, από αυτούς που γεμίζουν κοτσιλιές το αυτοκίνητο μου στο Καλαμάκι) και η ανάμνηση αυτή έχασε κάτι από την αίγλη της.
Στην συνέχεια μας πήγαν βόλτα με διθέσια κανό. Ευτυχώς δεν κάναμε κουπί εμείς. Κάθε κανό είχε έναν ντόπιο που θα έκανε κουπί αυτός. Έπρεπε να βλέπατε την έκφραση του κωπηλάτη που του έλαχε να κάνει κουπί στον χοντρό αστιάτορα. Τον δικό μας κωπηλάτη (αλλά και όλους τους άλλους όπως αποδείχτηκε τελικά) τον έλεγαν Jack Sparrow. Η Ήρα μπερδεύτηκε με τα αγγλικά της και ο οδηγός νόμιζε ότι ήμασταν σε μήνα του Μέλητος και μας πήγε από την σκηνική διαδρομή. Μας έδειξε κάτι ψάρια που περπάταγαν / σέρνονταν στην λάσπη και είχαν και δύο μικρά ποδαράκια (με τον Xfon καταλήξαμε ότι ήταν ο χαμένος συνδετικός κρίκος στην εξέλιξη του ανθρώπου). Μας έδειξε και κάτι φωλιές νυχτερίδων, αλλά ούτε εγώ, ούτε η Ήρα μπορέσαμε να τις δούμε. Μας είχε δημιουργήσει και σύνχηση στην αρχή γιατί μας έλεγε Bushels και προσπαθούσα να καταλάβω τη σημαίνει. Κάποιο είδος θάμνου ίσους? Αλλά γιατί μας έδειχνε την οροφή μιας σπηλιάς? Τελικά έλεγε Bat-nests με ταϊλανδέζικη προφορά. Μας έδειξε δύο νησάκια που τα έλεγε silicon islands. Δεν κατάλαβα γιατί και υπέθεσα ότι μάλλον εκεί βγαίνει πρώτη ύλη που χρησιμοποιείται για τα microchips των υπολογιστών, αλλά μετά είδα ότι τα νησιά ήταν στην ουσία δύο λόφοι σε σχήμα γυναικείου στήθους. Όταν δεν κοιτούσε η Ήρα, μου έδειξε ένα βράχο που είχε σχήμα φαλλού. Χαμογέλασα ευγενικά για να μην τον προσβάλω. Όταν τον ρώτησα για τα νησιά Phi Phi, μου είπε ότι έχει 4 παιδιά και δεν έχει λεφτά να πάει ούτε στα νησιά Phi Phi, ούτε στην Ελλάδα. Τον ενημέρωσα ότι εγώ δεν είχα κανένα παιδί και για αυτό μπόρεσα να έρθω στην Ταϊλάνδη. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι όλα θέμα επιλογών κατά βάθος.
Jack Sparrow
Το σόου με τους Ελέφαντες.
Είχαμε την ευχαρίστηση να επισκευτούμε ένα σόου (PhantaSea) που μεταξύ άλλων περιλάμβανε παραδοσιακές ενδυμασίες της Ταϊλάνδης, τίγρεις (ακόμα και ένα μικρό τιγράκι που με το ανάλογο αντίτιμο μπορούσες να το ταΐσεις γάλα με μπιμπερό – όταν μεγαλώσει, μας είπαν, θα μπορείς να το ταΐσεις συζύγους) ελέφαντες αλλά τίποτα σχετικό με θάλασσα σε αντίθεση με τα όσα υποσχόταν το όνομα. Ένας από την ομάδα υποδοχής ήταν σίγουρα τρανσέξουαλ, αν και ο Xfon αρνείται να παραδεχτεί κάτι τέτοιο (αν και είχε μήλο του Αδάμ). Κατά την διάρκεια του σόου είχαμε έναν μαλάκα χοντρό Γιαπωνέζο που σχολίαζε ότι έβλεπε με ιδιαίτερα δυνατή φωνή. Ο Xfon κάτι του είπε σε μια φάση και εγώ φοβήθηκα μην είχαμε τίποτα άσχημες εξελίξεις. Πότε δεν ξέρεις τι πολεμικές τέχνες μπορεί να γνωρίζουν αυτοί. Ύστερα από λίγο έπαψε να με ενοχλεί. Εξάλλου δεν καταλάβαινα τι έλεγε και προσποιούμουν ότι ήταν background noise από το show. Εξάλλου μιλάνε τόσο άσχημα αγγλικά οι Ταϊλανδοί που ούτε αυτούς καταλάβαινα τι έλεγαν στο show. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τη σχέση είχαν οι ταχυδακτυλουργοί και τα σόου που εξαφανίζουν, ή κόβουν ανθρώπους από το κοινό στην μέση. Πάντως κατάλαβα γιατί οι ελέφαντες δεν εμφανίστηκαν παρά μόνο λίγο πριν από το τέλος του σόου. Είναι δύσκολη η διαδικασία να καθαριστεί η σκηνή από τα σκατά τους. Χρειάζεται τουλάχιστον δύο ταϊλανδούς. Έναν με ένα πολύ μεγάλο φτυάρι και έναν με κουβά.
Η κρουαζιέρα στα βοθρολύματα και τα σκατόψαρα.
Την πέμπτη μέρα, φύγαμε από τα νησιά Phuket και πήγαμε στην Bangkok. Η Bangkok είναι μια πόλυ που καταφέρνει να συνδιάση την Νέα Υόρκη με την Τούμπα. Υπάρχουν ψηλά κτήρια και επιβλητικά ξενοδοχία, τεράστια σινεμά και απέραντα εμπορικά κέντρα, αλλά υπάρχουν και χαμόσπιτα φτιαγμένα από λαμαρίνες. Δίπλα στα προαναφερθέντα ξενοδοχία. Η μυρωδιά των βόθρων δεν έλειπε ούτε από εδώ. Ο ξεναγός μας, μας είπε ότι είναι η πόλη των αντιθέσεων. Όταν φτάσαμε, ο ξεναγός μας είπε για ένα ποτάμι το οποίο περνάει μέσα από την πόλη και θα κάναμε μια βόλτα με το καραβάκι την επόμενη μέρα. Όσοι ομως ήθελαν θα μπορούσαν να πήγεναν μια 'κρουαζιέρα το βράδυ, με ένα μεγαλύτερο καραβάκι το οποίο θα περιλάμβανε και δείπνο. Αν και ψαρώσαμε, είμασταν κουρασμένοι και, ευτυχώς, αρνηθήκαμε. Την επόμενη μέρα αντικρίσαμε το ποτάμι. Μάθαμε, ότι όλοι οι υπόνομοι της πόλης χύνονται εκει μέσα. Μας φάνηκε απόλυτα λογικό, γιατί το χρώμα των νερών ήταν καφέ. Αυτό που δυσκολευτήκαμε να πιστέψουμε ήταν ότι σε μια συγκεκριμένη γιορτή γιορτή ορισμένη βουτάνε μέσα στο ποτάμι. Και όταν μας τα έλεγε αυτά ο ξεναγός, εμείς σκύβαμε το κεφάλι κάτω από τα καθίσματα, για να μην μας πιτσιλίσουν τα (δηλητηριώδη και καυστικά) απόνερα του σκάφους. Μετά από λίγο είδαμε κάτι τύπους που ψάρευαν στο ποτάμι (μέχρι και σήμερα θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν για χόμπι και δεν είχαν σκοπό να φάνε ότι ήταν αυτό που θα τσιμπούσε). Δεν αργήσαμε να δούμε και κάποιους άλλου που έκαναν μπάνιο, και μετά από ότι και να βλέπαμε δεν θα μας έκανε εντύπωση. Όπως για παράδειγμα έναν παραφουσκομένα πράγμα που έμοιαζε με χέλι και φίδι. Και πιο κάτω είδαμε τα σκατόψαρα, χοντρά ψάρια που τα ταίζαμε μεγάλες φέτες ψωμιού. Κάποιος αναγκέφαλος έριξε το ψωμί του πολύ κοντά στην βάρκα και πετάχτηκαν τα σκατόνερα στην μάπα μιας κυρίας, γεγονός που μας έκανε να γελασουμε. Εκτός από την κυρία φυσικά.
Τα καφέ κύματα του Δούναβη
Μεταλλαγμένα ΣκατόψαραΑγγλική ορθογραφία.
Οι ταϊλανδοί έχουν το ταλέντο να κάνουν πολλαπλά ορθογραφικά λάθη όταν γράφουν στα αγγλικά στις διαφημίσεις τους. Gretestes Footwears διαβάσαμε κάπου, ή Left when saef αλλά εκεί που δυσκολευτήκαμε ήταν σε μια ταμπέλα στο αεροδρόμιο που μας προειδοποιούσε: 'Airport will not assumes responsibility for scarth, nick or dirth of items'. Χρειάστηκαν πολλά sessions για να καταλήξουμε τι σήμαινε το scarth, το nick, και κυρίως το dirth.
Left when Saef
Scarth, Nick, DirthΤο μήλο του Αδαμ
Ο Χfon, είχε πιστεί ότι όλες οι Ταϋλανδές που έβλεπε ήταν γυναίκες (από γεννησιμιού τους). Μέχρι και την θεωρία του μήλου του Αδάμ κατέρριψε. Για την ακρίβεια, δημιούργησε το δόγμα σύμφωνα με το οποίο ακόμα και αν κάποια είχε μήλο του Αδάμ, αυτό δεν σήμαινε ότι είναι και αναγκαστικά άνδρας. Πιστεύω, οτί ακόμα και αν έβλεπε τις μπάΛΛες τους, πάλι δεν θα πειθόταν.
...είχαν μήλο του Αδάμ Το σινεμά και ο Βασιλιάς
Μια μέρα αποφάσισα να δω σινεμά στην Bangkok. Οι αίθουσες και οι οθόνες είναι τεράστιες, και το εισητίριο τσάμπα. 3 ευρώ. Μπορείς να πάρεις και couples sofa, που είναι ένα καναπεδάκι για 2 άτομα, με διπλό εισιτήριο για 14 ευρω και δώρο μια κουβέρτα επειδή έχουν τα air-condition full. Το μόνο κουραστικό είναι ότι πριν αρχήσει η ταινία μπαίνει ενα 3λέπτο σποτάκι/tribute σε full DTS ήχο, που δείχνει τον διάφορες στιγμές της ζωής των Ταϊλανδών και στο background έχει τον Βασιλιά. Εκεί πρέπει να αφήσουν τις κοκακόλες και τα ποπ-κορν και να σηκωθούν όλοι ευλαβικά όρθιοι καθ όλη την διάρκεια του spot. Μετά μπορούν να πάρουν πάλι την κοκακόλα τους και τα ποπ-κορν και να τα φάνε σαν άνθρωποι. Αύτο που μου έκανε εντύπωση ήταν πόσο φλώρος ήταν ο βασιλίας. Ίσως φταίει το 'Return of The King' από την τριλογία Lord of the Rings. Δεν περίμενα βέβαια να φοράει πανοπλία chainmail και να έχει μια σπάθα που να στάζει αίμα, αλλά ούτε περίμενα να δω και τον δύδιμο αδερφό του Γιώργου Αυτιά. Πάντως το tribute/spotaki ήταν αρκετά πορωτικό. Δηλαδή θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα με τον Κάρολο Παπούλια ίσως. Προσωπικά θα έβαζα πιο γρήγορα μουσική, και πιο epic, manowar αν το πάω τελιώς στο epic ή Rammstein άν θέλω να δείξω ένα πιο ευρωπαικό πρόσωπο, και σαν τελευταία επιλογή Δημήτρη Κατή - Δόξα και Τιμή, για να έχουμε και μια Ελληνική πινελιά.
Γιώργος Αυτιάς
Η Αυτού Μεγαλειότης Bhumibol AdulyadejΟ επόμενος προορισμός.
Την τελευταία μέρα, ο ξεναγός μας, μας έδωσε μια φόρμα αξιολόγησης να συμπληρώσουμε. Μια από της ερωτήσεις ήταν ποιος θα θέλαμε να ήταν ο επόμενος προορισμός μας. Ο αστιάτορας Έλληνας μας, σε μια αναπάντεχη έκφανση χιούμορ, έγραψε ‘Στα Παλούκια’. Περίμενε μέχρι την τελευταία μέρα για να μας κάνει να γελάσουμε.
Απολογισμός κουβερτών που βούτηξα από το αεροπλάνο: 6
Φυσικά, όταν γύρισα και μπήκα στο αμάξι με τις βαλίτσες, είχε μείνει από μπαταρία. Και όταν έφτασα σπίτι με τις βαλίτσες, το ασανσέρ είχε κολλήσει στον 5ο και όλοι οι άλλοι ένοικοι ήταν ακόμα διακοπές.
