Κατά τον δαίμονα εαυτού.

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

Μια φράση που έχει χρησιμοποιηθεί πολύ κυρίως σε ποπ καλτσουρ καταστάσεις. Κάπου την διάβασα ξανά, και επειδή είμαι κολλημένος με rpg και heavy metal (και τα δύο έχουν σχέση με δαίμονες), θα σας κάνω μια ωραία ιστορική διαδρομή αλλά και ανάλυση. 

Φυσικά την φράση αυτή την χρησιμοποίησαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες. Μπορεί τότε να μην έπαιζαν rpg και ούτε να άκουγαν heavy metal, αλλά πίστευαν ότι σε όλους μέσα μας κρύβεται ένας δαεμονας (daemon). Δεν είναι ακριβώς ο δαίμονας που μάθαινε αργότερα από την Εκκλησία, αλλά ένας άλλος δαεμονας με διαφορετικές ιδιότητες. Δεν είναι δηλαδή ένας έκπτωτος άγγελος, αλλά ένα ον από προέρχεται από ένα σκοτεινό σύμπαν, παραπλήσιο, παράλληλο και σχεδόν εφαπτόμενο του δικού μας.

Αυτός ο δαεμονας, βρίσκεται μέσα μας και προσπαθεί να μας κυριεύσει, πίστευαν (πολύ σωστά) οι αρχαίοι Έλληνες. Μέσα μας γίνεται μια αέναη μάχη για το αν θα επικρατήσουν εμείς ή ο δαεμονας. Φυσικά προτιμότερο είναι να επικρατήσουμε εμείς, γιατί στην άλλη περίπτωση το σώμα μας θα μεταλλαχτεί σε κάτι φρικτό (όπως ο Εφιάλτης) και η ψυχή μας θα κατασπαραχτεί από τον δαεμονα.

Εξού και η φράση "(μάχεται) κατά του δαίμονα εαυτό (του).

Στην σημερινή εποχή η φράση έχει πάρει μια αλληγορική χροιά, και πλέον εννοούμε ότι ο κάθε ένας μας μαχαιτε εναντίων των καλών συνηθειών.

Ο Jim Morrison έδωσε μάχη με τα ναρκωτικά (και την έχασε). Στο τάφο του έγραψαν αυτή. Την φράση, αλλά ήταν ανούσιο βέβαια αφού είχε ήδη χάσει την μάχη. 

Την ίδια φράση έχει χρησιμοποιήσει και το Ελληνικο Σατανιστικό συγκρότημα "Rotting Christ" ως τίτλο δίσκου, βέβαια αυτή είναι με το μέρος του Δαίμονα και χρησιμοποιούν την φράση ειρωνικά. 

Επίσης είναι της μόδας να το κανουν τατουάζ στο σώμα τους όσοι είναι έτοιμη να δώσουν την τελευταία μάχη με το δαίμονα, σαν γούρι. Υπάρχει επίσης και η αντίληψη ότι έτσι παίρνουν και ένα positive buff. 

(Ο δαέμονας που ζει μέσα στο σωμα μας, φυσικα και πολλές φορές χρειάζεται να κάνει την ανάγκη του... "Σκατά του δαιμονα εαυτού" δηλαδή.)

Crime Story

Φίλος, έξω απο το μαγαζί του, παρατήρησε ένα παρατημένο αμάξι, με την πορτα λίγο ανοιχτή, παραβιασμένη με την κλειδαριά να λείπει. Φοβήθηκε μήπως ειναι κλεμμένο και κάποιος το κλαίει τώρα και αποφάσισε να φωνάξει την αστυνομία. Τα περιστατικά που ακολούθησαν ειναι δύσκολο να τα πιστέψει κάνεις.

Αρχικά η αστυνομία ήρθε μετά απο τρεις ώρες, και για τις επόμενες δύο ώρες παρατηρούσαν το αυτοκίνητη απο μακρυά. Έστειλαν τις πινακίδες στα κεντρικά και τους απάντησαν με το όνομα του κατόχου. αλλά δεν μπορούσαν να βρουν το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη για να επικοινωνήσουν μαζί του! Αλλά τελικά οι αστυνομικοί φάνηκαν αντάξιοι των περιστάσεων και βρήκαν διαβολική λύση. Παρακάλεσαν τον φίλο μου να πάρουν τηλέφωνο απο το μαγαζί του (!!!) το 11880 (!!!) για να ρωτήσουν εκεί το τηλέφωνο που αντιστοιχεί στο όνομα που είχαν.

Οση ωρα περίμεναν απάντηση απο το 11880, και επεξεργαζόντουσαν το αυτοκίνητο, εμφανίζεται μια γριούλα, το κοιτάει και κοντοστέκεται.

"Συμβαίνει κατι με το αμάξι", τους ρωτάει.
"Δικό σας είναι;"
"Ναι."
"Εσείς το αφήσατε έτσι ή σας το ανοίξανε;"
"Οχι, εγώ αφήνω ανοιχτή την πόρτα λίγο, γιατί αν την κλείσω, δεν ανοίγει μετά εύκολα. Είδατε πως ειναι η κλειδαριά..." 

Suicide Squad (2021)

 

Suicide Squad (2021)

Δεν είμαι ούτε marvel fanboi ούτε dc fanboi. Αλλα το evil dead ειναι η αγαπημένη μου ταινία. Μου αρέσουν οι old school splatteries και οι ταινίες της Troma. Το suicide squad?

Τα έσπασε.

Για την ακρίβεια μου θύμισε τις παλιές καλές ταινίες της Τρόμα (Toxic Avenger, Sgt Kabukiman, Trome and Juliet κτλ), καθόλου παράξενο βέβαια αν αναλογιστεί κανείς από που ξεκίνησε την καριέρα του ο James Gunn.

Καμία σχέση με άλλες ταινίες που είναι μεταφορά comics της DC. Πιο πολύ splatter, δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, σκηνικά αληθοφανή (ένας απο τους λόγους που με είχαν εκνευρίσει οι πιο πρόσφατες ταινίες της DC ήταν ότι δεν υπήρχαν άνθρωποι στους δρόμους, απλά περπάταγαν οι ήρωες και λεγαν ατάκες ο ένας στον άλλο αλλά εδώ το νησί Corto Maltese (αναφορά στο κλασσικο κομικ του Hugo Pratt;) όχι μόνο είναι γεμάτο κόσμο αλλά τους πατάει και ο.. Αστερίας. Γενικά είναι η μόνη ταινία Warner Bross / DC (πέρα απο Batman ταινίες του Nolan) που δεν φαίνεται φτηνή παραγωγή. Ιδιαίτερη μνεία στο opening sequence και early 'plot twist'.

Σε γενικές γραμμές Lowbrow humor done right (το κράνος του Peacemaker μόνο εμένα μου θύμισε φαλλικό σύμβολο;) αλλά και με σκηνές βαθυστόχαστου κοινωνικού προβληματισμού (I would do everything for Peace, even kill women and children). Μια superhero team movie που κανείς δεν έχει plot armor. Οι πρωταγωνιστές είναι αναλώσιμοι και πεθαίνουν δεξιά και αριστερά.

Αυτό που με παραξενεύει είναι οτι η ταινία έχει διχάσει το κοινό και ειλικρινα δεν καταλαβαίνω γιατί. Πάντα όταν βγαίνει μια marvel ή dc ταινία, τα fanbois κράζουν την ταινία του άλλου στρατοπέδου. Εδώ όμως μου φαίνεται ότι την κράζουν οι ίδιοι οι φανς της DC (που γενικώς το παίζουν πιο κουλτουριάρηδες από τους marvel fans) επειδή δεν είναι 'deep and serious' όπως τα Batman και Superman ή επειδή θυμίζει deadpool;

Εξτρα μπονους:

-Nathan Fillion (σειρές Firefly, Castle). Εϊμαι τρελός φαν του (μου θυμίζει τον Bruce Campbell) που είχε συνεργαστεί ξανά με τον Gunn στο Slither (αλλο ενα underrated scifi/splatter/body horror ταινιάκι που μου θύμισε το αγαπημένο Night of the Creeps και φυσικά τις ταινίες της Troma).

-Peter Capaldi. Γνώριμη φάτσα στους geeks από το Doctor Who. Μου έκανε έκπληξη ότι δεν έχει παίξει σε γνωστές ταινίες.

-Michael Rooker (Slither, Guardians of the Galaxy). Φάτσα που λες "αυτόν τον έχω δει κάπου αλλά που;"

-Taika Waititi. Σκηνοθέτησε το What we do in the shadows... δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω.

-Weasel

Τι είναι η Δημοκρατία

 Όταν ήμουν μικρός -πολύ μικρός, δηλαδή απορώ πως θυμάμαι την ιστορία- μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της πολυκατοικίας και παίζαμε στο κήπο. Ο Στέλιος, ο Στρατής που είχε μανία με τους καουμπόηδες και τους ινδιάνους, η αδερφή του η Σταυρούλα (aka Στραβούλα), ο Θανάσης και η μεγαλύτερη αδερφή του η Παρασκευή που έπαιζε πιάνο, ο άλλος Τάσος (που τώρα έχει γίνει πρεζάκι ακουω), ο Πέτρος ο Γούλιας, οι δύο Μαρίες (την μια την είχα πει 'πουτάνα' χωρίς να ξέρω τι σημαίνει η λέξη, επειδή μου φύσηξε εκείνο το λουλούδι που έμοιαζε με μικρογραφία του μαλλιού της γριάς, που φυσούσες τα πουπουλένια σπορια και πετάγανε και μας λέγαν ότι αν μπουν στο αυτί μας θα κουφαθούμε) και η Χριστίνα που η μάνα της είχε ένα μαγαζάκι με αργαλειό (ναι με αργαλειό) στο ισόγειο στην δίπλα πολυκατοικία και ο Χρήστος που είχε αγοράσει πρώτος Amstrad από όλη την παρέα και μας άφηνε να παίξουμε Space Invaders στο σπίτι του (αν τον καλοπιάναμε).

Ένα από τα θέματα που μας απασχολούσε ήταν το ασανσέρ της πολυκατοικίας και πως ακριβώς δουλεύει. Επικρατούσαν, τότε, δύο απόψεις. Η πρώτη ήταν οτι οταν χρησιμοποιούσαμε το ασανσερ για να πάμε στο σπίτι μας, το ασανσέρ ανέβαινε. Η δεύτερη ήταν ότι όταν χρησιμοποιούσαμε το ασανσερ για να πάμε στο σπίτι μας, το ασανσέρ έμενε ακίνητο και κατέβαινε η πολυκατοικία.

Και οι δύο απόψεις είχαν ένα σεβαστό αριθμό υποστηρικτών και επικρατούσε μια γενικότερη σύγχυση, μέχρι που αποφασίσαμε να βρούμε μια απάντηση, δημοκρατικά, που να εκφράζει όλους τους εμπλεκόμενους. 

Ύστερα από συζήτηση αρκετών λεπτών και αφού τοποθετήθηκαν επι τάπητος όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα ("...μου είπε ο μπαμπάς μου", "το βλέπω απο το τζάμακι του ασανσέρ", κτλ), σοφά αποφασίστηκε ότι:
α. Το ασανσέρ ανεβαίνει
β. Και η πολυκατοικία κατεβαίνει την ίδια στιγμή, αλλά λίγο

Για αρκετά χρόνια είχαμε μείνει ικανοποιημένη με την απόφαση αυτή. Ποτέ δεν την αμφισβητήσαμε για την ακρίβεια, απλά οι περισσότεροι την ξεχάσαν.

Εκτός από εμένα. Εγώ την θυμάμαι ακόμα.

Τοπ Κρουζ (1986)

 Όταν ακούω να μιλάνε για την δεκαετία του ογδόντα οι αναμνήσεις μου με ταξιδεύουν σε διάφορες Παρασκευές, νύχτα έξω, το σαλόνι να μυρίζει πίτσα που έχει βγει από ηλεκτρικό φούρνο με τις πράσινες πιπεριές που μοιάζαν με καλωδια και το βίντεο να παίζει (και μερικές φορές να μασάει) βιντεοκασσέτες.

Πάλι ταξίδεψα στην δεκαετία αυτή για δύο λόγους, πρώτον είδα το για πρώτη φορά το Χρώμα του Χρήματος (1986) με Πό(ου)λ Νιούμαν και Τομ Κρούζ, και δεύτερον θυμήθηκα ότι σε λίγο θα κυκλοφορήσει το Τοπ Γκαν: Μαβερικ στους χμμ.. κινηματογράφους; Το πρώτο Τοπ Γκαν (1986) είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά με το Χρώμα του Χρήματος.

Και τώρα που σας έκανα αυτήν την εισαγωγή ας μπούμε στο κυρίως θέμα. Στο δημοτικό είχα μια συμμαθητρια, ας την πούμε Λίνα, που δεν έβλεπε πολλές βιντεοκασσέτες, γιατί τα κοριτσάκια τότε είχαν άλλα θέματα να ασχοληθούν απο τα μπράτσα του Σταλόνε, του Σβαρτενέγκερ και τους Νιντζα. Έλα όμως που οι φίλες τις είχαν όλες ερωτευτεί τον Τομ Κρουζ και δεν μίλαγαν για τίποτα άλλο πέρα απο αυτόν και την ταινία του Τοπ Γκαν (1986).

Δεν ήθελε η Λίνα να μείνει έξω απο τον χορό και αποφάσισε πως πρέπει και αυτή να δει την ταινία για να ερωτευτεί και αυτή τον πρωταγωνιστή (δεν τα πήγαινε καλά με τα ονόματα). Πάει στο βίντεοκλαμπ αποφασισμένη να γνωρίσει τον έρωτα, ζητάει την ταινία απο τον ιδιοκτήτη, την βλέπει το Σαββατοκύριακο -θέλω να πιστεύω με την συνοδία μιας πίτσας απο ηλεκτρικό φούρνο- και την Δευτέρα επιστρέφει στο σχολείο ερωτευμένη και αυτή με τον πρωταγωνιστή όπως όλες οι φίλες της, και καταγοητευμένη με την ταινία, τους χαρακτήρες και την πλοκή της. 

Μετά απο κανα μήνα οι φίλες της ερωτεύτηκαν κάποιον άλλο σταρ και ο Τομ Κρουζ ξεχάστηκε γρήγορα.

Πέρασαν τα χρόνια, και σιγά σιγά αρχίζει να πρωβληματίζεται, γιατί όταν η συζήτηση ερχόταν στον Τομ Κρουζ και στην ταινία Τοπ Γκαν, η πλοκή που άκουγε να λένε στην παρέα της δεν είχε καμία σχέση με την πλοκή που είχε δει στην ταινία που είχε νοικιάσει. Πως είναι δυνατόν. Οι παρέες της όταν μίλαγαν για το Τοπ Γκαν ανέφεραν και αεροπλάνα, μηχανές και αγώνες μπιτς βόλευ. Αλλά στην δική της ταινία δεν είχε αεροπλάνα και μηχανές, φορτηγά είχε. Ούτε αγώνες μπιτς βόλευ είχε, μόνο αγώνες μπραντ-ντε-φερ.

Δεν άργησε να λυθεί το μυστήριο, και προς τιμήν της το έγραψε και στο facebook. Αντί να νοικιάσει το Tοπ Γκαν (1986) με τον Τομ Κρουζ, νοίκιασ το Οβερ Δη Τοπ (1987) με τον Σταλλόνε (δεν τα πήγαινε καλά με τα ονόματα). 

Bitcoin και κρυπτονομίσματα για γρήγορα κέρδη

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με όρεξη να βγάλω χρήματα, χωρίς ξυπνητήρι. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Έκανα στην άκρη τα σεντόνια και τις γκόμενες από το κρεβάτι μου και σηκώθηκα. Έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι για να φύγει αυτό το ενοχλητικό συνονθύλευμα από γυναικεία αρώματα απο πάνω μου και μπήκα στο computer room. Το δωμάτιο ήταν φωτισμένο με ένα ελεκτρικ μπλε φως από το MacBook που είχα αφήσει ανοιχτό χτες βράδι. Κοίταξα βιαστικά το portfolio μου, είδα ότι το χαρτοφυλάκιο των κρυπτονομισμάτων συνεχίζει να ανεβαίνει. Ευχαρίστησα τον Σατόσι κάνοντας την προσευχή μου. Με τα κέρδη που έχω βγάλει θα ήταν πολύ εύκολο να πάω στην Ιαπωνία και να αφήσω ένα λουλούδι στον τάφο του. Το μίσος μου για τους καπιταλιστές και τα μασονικά hedge funds που διατάξανε την δολοφονία του δεν θα σβήσει ποτέ, αυτό είναι σίγουρο. Πήρα βιαστικά πρωινό, γάλα, κέλογκς και μια κουταλιά χαβιάρι για την δυσκοίλια. Ντυθηκα απλά, παντελόνι, πουκάμισο. Όχι γραβάτα. Ποτέ γραβάτα. Δεν θέλω ούτε λουρί ούτε θηλιά στον λαιμό μου. Μπήκα στην Lexus που αγόρασα πρόσφατα με τα κέρδη από τα bitcoin και ήρθα στο γραφείο. Από συνήθεια ήρθα. Και για κουτσομπολιό. Δεν χρειάζεται να έρχομαι, χάρη τους κάνω. Είπα ένα καλημέρα στους συναδέλφους, χαλαρή συζήτηση, για να σπάσει ο πάγος της δευτέρας, μιλήσαμε για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο θέατρο που έχουν υποστεί οι ηθοποιοί αλλά πιο πολύ οι θεατές και πέταξα και μερικα conversation starters για τα κρυπτόνομίσματα αλλά κανείς δεν τσίμπησε. Έληξα την συζήτηση χαριτολογώντας. Small talk. Δεν τους πίεσα για τα κρυπτονομίσματα. Ποτέ δεν τους λέω 'ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ!', όοοχι δεν ειμαι χαζός. Απλά τα αναφέρω. Ώστε όταν σε λίγα χρόνια καταλάβουν την ευκαιρία που έχασαν και κοπανάνε το κεφάλι τους στο τοίχο, να μην μπορούν να μου πουν 'Καλά, γιατί δεν μας είπες τίποτα;', αλλά ούτε και να έχω τύψεις αν αγοράσουν κανά shitcoin και χάσουν τις οικονομίες τους. (Το παραπάνω ποστ ήταν μια πληρωμένη προωθητική ενέργεια από το crypto exchange Binance. Αν ακολουθήσετε το παρακάτω λινκ θα υπάρξει έκπτωση στα fees ως referral, αλλά ούτως ή άλλως τα fees ειναι τα μικρότερα της αγοράς.)

Binance - Crypto Exchange referral link

The Guest (2014)

 

Ένα ωραίο θρίλερ που αλλάζει ταχύτητες σε 2-3 σημεία της διάρκειας του. Κυκλοφόρησε το 2014 στις αίθουσες και πάτωσε, αλλά έγινε καλτ όταν κυκλοφόρησε με μορφή streat στο Netflix και σε άλλες πλατφόρμες. Αγνώριστος ο Dan Stevens (ίσως τον έχετε δει στη σειρά Legion) κάνει τον 'ψυχοπαθή' που θα ήθελες να είχες φίλο. Σχεδόν είσαι με το μέρος του.

Ωραίο και απλό σενάριο, καλή ηθοποιία και ψαγμένο καστ, καλή μουσική επένδυση, με σκηνές που δεν περιμένεις και εξέλιξη που σε ξαφνιάζει. Τίμια ταινία. Την συνιστώ.

Bloody Hell (2020)

 Μια ταινία για την οποία άκουσα καλά λόγια στο διαδίκτυο ύστερα από την προβολή της σε streaming festival λογω Κορονοιού. Άγνωστοι για εμένα συντελεστές, την είδα χωρίς να ξέρω τίποτα περισσότερο πέρα από το τίτλο της. Δεν θέλω να κάνω σπόιλερ και αυτό κάνει κάπως δύσκολη την περιγραφή της, καταφέρνει να συνδυάσει 2 κινηματογραφικά είδη με επιτυχία και να θυμίσει παλιό καλό Ταραντίνο, ειδικά στην αρχή αλλά και το True Romance με το σεναριακό εύρημα της 'συνείδησης'. Εντύπωση μου έκανε που μια Αμερικάνικη ταινία, με Αυστραλό σκηνοθέτη λαμβάνει χώρα κατά το μεγαλύτερο μέρος της διάρκειας της στην... Φινλανδία. Αρκετά καλές σκηνές δράσης και βιας, ανατροπές και αρκετό χιούμορ - η σκηνή που κάνει μονόζυγο και εκπλήσσεται ευχάριστα με την μείωση 'βάρους' του με έκανε να γελάσω ειδικά ύστερα από το σοκ της απότομης 'δίαιτας' του. Γενικώς ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για B-movie.

Συγκρότημα

 Πριν αρκετά χρόνια. Διακοπές στην Πάρο. Με δύο φίλους. Μπακούρια.
Πίναμε μπύρες, βράδυ. Δεν είχαμε όρεξη. Δεν μιλάγαμε πολύ.
Απέναντι δύο κοριτσάκια. Μας κοίταγαν. Δεν δίναμε σημασία. Κάτι είπαν μεταξύ τους. Σηκώθηκε η μια και μας πλησίασε.
"Σας ξέρω από κάπου;", μας ρώτησε αμήχανα.
Καταλάβαμε ότι ήθελε να ανοίξει συζήτηση. Κάποιος από εμάς, θέλοντας να κάνει πλάκα απαντάει: "Ίσως.. Είμαστε συγκρότημα".
Οι υπόλοιποι ξαφνιαστήκαμε. Δεν σκεφτήκαμε καν να γελάσουμε. Παραμείναμε ανέκφραστοι.
Αλλά το πρόσωπο της κοπέλας έλαμπε πια.
Παίρνει βαθιά αναπνοή. Χαμογελάει. 
"Α ναι; Ποίο συγκρότημα!".
Σχεδόν το φώναξε.
"Οι Beasty Boys", απάντησε κάποιος ξερά και βαριεστημένα.
"Αααα! Σας ξέρω! Μισό λεπτό να το πω στην φίλη μου!".
Φεύγει χοροπηδώντας.
Κάθετε στο τραπέζι της φίλης της. Αρχίζει να μιλάει. Η φίλη της ξεκαρδίστηκε. Της λέει κάτι. Η κοπέλα κοκκίνισε.
Δεν μας ξαναμίλησε.
Φύγαμε μόνοι μας, αλλά μας έμεινε η ιστορία.

Why Don't You Just Die (2018)

 

Ένα action crime-thriler που ήρθε από το πουθενά. Βασικά από την Ρωσία, σκηνοθεσία Κίριλ Σοκολοφ. Θα το χαρακτήριζα σαν apartment western, ή σαν Evil Dead αλλά crime αντί για horror.

Σενάριο που θυμίζει αδερφούς παλιές ταινίες των Κοέν ή Ταραντίνο, πολύ αίμα και σχεδόν slapstick βία. Ταινία που δεν ντρέπεται να παραδεχτεί τις δυτικές επιρροές της (ο πρωταγωνιστής φοράει μπλούζα με το σήμα του Batman για κάποιο λόγο). Ταινία που αποφεύγει το κοινωνικό σχόλιο (ή μήπως όχι;), και συγκεντρώνεται στην λιτοδίαιτη υπόθεση, στα αλλεπάλληλα plot twists και εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Όταν βλέπω τέτοιες ταινίες (πχ Ιστορίες για Αγρίους (Wild Tales) που καταφέρνουν τόσα πολλά με τόσο μικρό λίγο budget, πάντα σκέφτομαι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε και εμείς κάτι αντίστοιχο.